და მოვაქციე მე და ვიხილენ მე ყოველნივე ცილის-წამებანი, რომელნი იქმნებიან მზესა ამას ქუეშე. და, აჰა, ესერა, ცრემლნი ცილისშემწამებელთანი, და არა ვინ არს მათდა ნუგეშინისმცემელ, ჴელისაგან ცილისშემწამებელთა ძალ, და არა ვინ არს მათდა ნუგეშინისმცემელ.
და ვაქენ მკუდარნი, რომელნი მომწყდარ არიან უფროჲს ცხოველთასა, რომელნი ცოცხალ არიან აქამოდმდე.
და უმჯობეს არს ამათ ორთავე, რომელი არღარა იყოს, რომელმან არა იხილა ყოვლითურთ ქმნული ესე ბოროტი, რომელნი იქმნებიან ცასა ქუეშე.
და ვიხილე მე ყოველი ბოროტი შრომაჲ მჴნექმნულისაჲ, რამეთუ შური კაცისაჲ მოყუსისაგან თჳსისა, და ესეცა ამაო და ჴდომა სულის.
უგუნურმან მოისხნა ჴელნი მისნი და შეიჭამნა ჴორცნი მისნი.
უმჯობეს არს მჭელი სავსე განსუენებით უფროჲს სავსეთა ორთა მჭელთასა შრომითა და ჴდომითა სულისაჲთა.
და მოვიქეც მე და ვიხილე ამაოებაჲ მზესა ამას ქუეშე.
არს ერთი და არა არს მეორე, და ძჱ და ძმაჲ არა არს მისი. და არა არს დასასრულ ყოვლისა შრომისა მისისა, და თუალნი მისნი ვერ განძღებიან სიმდიდრითა. და ვისთჳსმე ვშურები და დავაკლებ სულსა ჩემსა კეთილისაგან. და ყოველივე ამაო და მიმოტაცება ბოროტ არს.
უმჯობეს არიან ორნი ერთისა, რომელთა არს მათა სასყიდელი კეთილი, არს შრომასა შინა მისსა.
უკუეთუ დაეცნენ, ერთმან აღადგინოს მოყუასი თჳსი, და ვაჲ ერთისაჲ, უკუეთუ დაეცეს და არა ვინ იყოს მეორჱ, რომელმან აღადგინოს იგი.
და უკუეთუ დაწვენ ორნი, განტფენ იგინი, და ერთი იგი ვითარმე განტფეს?
და უკუეთუ განძლიერდეს ერთი იგი, ორნი ესე დადგენ წინაშე მისა, და საბელისმოდებული არა ადრე განსთქდეს.
უმჯობეს არს* მონაჲ გლახაკი და ბრძენი უფროჲსღა მეფისა მოხუცებულისა და უგუნურისა, რომელმან არა ცნა კრძალულებაჲ.
რამეთუ სახლისაგან საპყრობილისა გამოვიდეს მეფობად, და რამეთუ მეფობასა შინა მისსა იქმნა გლახაკ.
ვიხილენ ყოველნივე ცხოველნი, რომელნი ვლენან მზესა ქუეშე ჭაპუკისა მის თანა მეორისა, რომელი დადგეს მის წილ.
არა არს დასრულება ყოვლისა ერისა, ყოველთავე, რომელნი იყვნეს უწინარეს მათსა და უკუანაჲსკნელ არავე იხარებდენ მის ზედა, რამეთუ ესეცა ამაო და ჴდომა სულის.
დაიცევ ფერჴი შენი, ვიდრე ხუალ სახლსა შინა ღმრთისასა და მიეახლე სმენად უფროჲს საცემელისა უგუნურისა მსხუერპლისა, რამეთუ არა მეცნიერ არიან ყოფად კეთილისა.
