ესრე იტყჳს უფალი; წარგუალე და შთავედ სახლსა მეფისა იუდაჲსსა, და იტყოდე მუნ სიტყუასა მას,
და არქუ, ისმინეთ სიტყუაჲ უფლისაჲ მეფემან იუდაჲსმან, რომელი ჰზი საყდარსა დავითისსა, შენ და სახლმან შენმან და მონათა შენთა და ერმან შენმან, და რომელნი შეხუალთ ბჭეთა ამათ.
ესრე იტყჳს უფალი; ჰყოფდით საშჯელსა და სიმართლესა, და განარინეთ მიტაცებული ჴელისაგან მავნებელისა მისისა, და ვედრსა და ობოლსა და ქურივსა ნუ ჰმძლავრობთ, და ნუ უღმრთო იქმნებით, და სისხლსა უბრალოსა ნუ დასთხევთ ამას ადგილსა.
უკუეთუ ყოფით ჰყოთ სიტყუაჲ ესე, და შევიდენ ბჭეთა ამის სახლისათა მეფენი მსხდომარენი საყდართა ზედა დავითისთა, და ზე-მსხდომარენი ეტლებსა <და> ჰუნებსა, იგინი და მონანი მათნი და ერი მათი.
უკუეთუ არა ჰყვნეთ სიტყუანი ესე, თავსა ჩემსა ვფუცავ, იტყჳს უფალი, რამეთუ აღსაოჴრებელად იყოს სახლი ესე.
რამეთუ ესრე იტყჳს უფალი სახლისათჳს მეფისა იუდაჲსისა, გალაად, შენ ხარ ჩემდა დასაბად ლიბანისა, უკუეთუ არა დაგდვა შენ ოჴრად, ქალაქებად ოჴრად დაუშჱნებელად.
და მოვავლინო შენ ზედა კაცი მომსრველი, და ცული ჴელთა შინა მისთა, და მოკაფონ ყოველი <რჩეული ნაძჳ შენი>, და დაასხან ცეცხლსა.
და განვლონ წარმართთა ქალაქი ესე, და თქუას კაცად-კაცადმან მოყუსისა მიმართ თჳსისა, რაჲსათჳს უყო უფალმან ქალაქსა ამას <ესრეთ> დიდსა.
და თქუან; მისთჳს რამეთუ დაუტევეს ესრე შჯული უფლისა ღმრთისა მათისაჲ, და თაყუანის-სცეს ღმერთთა უცხოთა, და ჰმონეს მათ.
ნუ სტირთ მომკუდარსა, ტიროდეთ ტირილით განმავალსა, რამეთუ არღარა მოიქცეს მერმე, არცა იხილოს ქუეყანაჲ ესე სოფლისა თჳსისაჲ.
რამეთუ ესრე იტყჳს უფალი სელემისათჳს, ძისა იოსიაჲსა, მეფისა იუდაჲსა, რომელი მეფობდა იოსიაჲს წილ მამისა თჳსისა, რომელ განჴდა ამის Page of ms. J: A121v ადგილისაგან, არა მოიქცეს <მუნ ვე> მერმე.
რამეთუ/ ადგილად რომლად წარტყუენეს, მუნ მოკუდეს და ქუეყანაჲ ესე ვერღარა იხილოს მერმე.
ჵ რომელი აშჱნებდეს სახლსა თჳსსა არა სიმართლით, და ქორებსა თჳსსა არა განკითხვით, მოყუასთაგანი მოიქმნიეს უსასყიდლოდ, და სასყიდელი მისი არა მისცეს მას.
იშჱნე თავისა თჳსისა სახლ შემგუვედ, ქორები ფართოვები, განწესებული სარკუმლებითა, მოფიცრული ნაძჳთა, განგლორწნილი წარნაქითა.
ხოლო ჰმეფობდე ნუ; რამეთუ განჰრისხნი ნაძჳსა მიმართ, მამამან შენმან არა ნუ ჭამა და სუა, და ყო განკითხვაჲ და სიმართლჱ.
მაშინ უკეთჱს იყო მისა, საჯა საშჯელი მდაბლისა და დავრდომილისაჲ, და კეთილ იყო მისა, ანუ არა მე ესე <ნუ> არს ცნობაჲ იგი, თქუა უფალმან.
აჰა ესერა არა არიან თუალნი შენნი, და არცა გული შენი კეთილ, არამედ ანგაჰრებასა შინა <შენსა>, და სისხლსა ზედა უბრალოსა დათხევად და ცილის-დებასა ზედა, და საქმედ კაცის-კლვასა და ვნებასა.
ამისთჳს ესრე იტყჳს უფალი იოაკიმისთჳს, ძისა იოსიაჲსა, მეფისა იუდაჲსა; ვაჲ კაცსა მას ზედა, არა დაიტყებონ იგი; ვაჲ ძმაო არცა სტიროდიან მას, ვაჲ მე უფალო და ვაჲ მე ძმაო.
ფლვით ვირ-<ებრ> დაეფლას; შემჴალი გარდადვან გარჱ ბჭეთა იჱრუსალემისათა.
აღვედ ლიბანდ და ჴმა ყავ, <და> ბასანდ მიაწიე ჴმაჲ შენი, და ღაღად-ყავ წიაღ ზღუასა, რამეთუ შეიმუსრნეს ყოველნი ტრფიალნი შენნი.
გეტყოდე შენ ცთომასა შენსა, და სთქუ, არა ვისმინო. ესე არს გზაჲ შენი სიჭაბუკითგან შენით, არა ისმინე ჴმისა ჩემისაჲ.
ყოველთავე მწყემსთა შენთა მწყსიდეს ქარი, და ტრფიალნი შენნი წარვიდენ ტყუედ, რამეთუ მაშინ გრცხუენოდის და შეურაცხ-იქმნე ყოველთაგან მიყუართა შენთა
დამკჳდრებულთა ლიბანს, დაბუდებული ნაძუთა შინა, ჰკუნესოდი, რაჟამს მოგიჴდენ შენ სალმობანი ვითარცა შობადისანი.
ცხოველ ვარ მე, თქუა უფალმან, Page of ms. J: A122r დაღათუ ყოფით მეყოს მე იექონია, ძჱ იოაკიმისი, მეუფჱ იუდაჲსაჲ;/ ნაბეჭდავ ჴელსა ზედა მარჯუენასა ჩემსა; მიყრ გამოგკუეთო შენ;
და მიგცე შენ ჴელთა მეძიებელთა სულისა შენისათა, რომელთაგან გეშინის პირისაგან მათისა, ჴელთა ნაბუქოდონოსორ, მეფისა ბაბილოვნისათა, და ჴელთა ქალდეველთასა.
და განგაგდო შენ და დედაჲ შენი, რომელმან გშვა შენ, ქუეყანად სხუად, ქუეყანად სადა არა იშვენით მუნ, და <მუნ> მოჰსწყდეთ.
ხოლო ქუეყანასა რომელსა ილოცვიდენ იგინი სულითა მათითა მოქცევად მუნ, ვერღარა მოიქცენ,
პირი ეგე შეურაცხი და განგდებული კაცი ესე. შეურაცხ-იქმნა იექონია ვითარცა ჭურჭელი არა საჴმარი, რამეთუ განიგდო იგი და ნათესავი მისი, და განვარდა ქუეყანასა რომელ არა იცოდა.
ქუეყანაო, ქუეყანაო, ქუეყანაო, ისმინე სიტყუაჲ უფლისაჲ;
ესრე იტყჳს უფალი; დაწერე კაცი ესე განვრდომილად კაცად, წარმოუმართებელად კაცად დღეთა მისთა, რამეთუ არღარა აღორძნდეს ნათესავისაგან მისისა კაცი მჯდომარჱ საყდარსა ზედა დავითისსა მთავრად იუდაჲსა.;
