წყეულ იყავნ კაცი იგი, რომელსა აქუნდეს სასოებაჲ კაცისა მიმართ და არა განიმტკიცოს ჴელი მკლავისა მისისაჲ მის ზედა, და უფლისაგან განდგა გული მისი.
და იყო ვითარცა ველური გრიკი უდაბნოსა ზედა, რომელმან არა იხილოს, რაჟამს მოვიდეს კეთილი, დაიმკჳდროს სიყმილსა შინა და უდაბნოსა ქუეყანასა მარილოანსა, რომელი არა დაშჱნებულ არნ.
და კურთხეულ იყავნ კაცი იგი, რომელი ესვიდეს უფალსა და იყოს უფალი სასო მისა,
და ვითარცა ხჱ ნაყოფიერი წყლისკიდესა და სიღრმესა დაიბნის ძირნი მისნი და არა ეშინის, რაჟამს იყოს სიცხჱ. და იყოს მის ზედა ბორობანი, წელიწადსა უწჳმროებისასა არა ეშინოდის და არა მოაკლოს ყოფად ნაყოფი
სიღრმითა გულისაჲთა უმეტჱს ყოველთა, და კაცი არს, და ვინ იცნას იგი?
მე ვარ უფალი, განმკითხველი გულისაჲ და თირკუმელთაჲ Page of ms. P: 331v მიგებად კაცად-კაცადსა გზისაებრ თჳსისა და ნაყოფისაებრ საქმეთა მათთაჲსა.
