| Strophe: S230/K230 | ||
| Verse: a | ჩამოვიდა, ცხენი ახსნა, | მისგან ხესა შემობმული, |
| Verse: b | ზედა შეჯდა, გაემართა, | ქვაბი დაჰხვდა კარ-განხმული. |
| Verse: c | მუნით ქალი გამოიჭრა | გულ-მდუღარე, ცრემლ-დასხმული, |
| Verse: d და | ეგონა, თუ: დაბრუნდაო | პირი ვარდი, ბროლ-ბაკმული. |
| Strophe: S231/K231 | ||
| Verse: a | ვერ იცნა, - სახე არ ჰგვანდა | მისი მის ყმისა სახესა, - |
| Verse: b | ფიცხლა გაიქცა, მიჰმართა | ზახილით კლდესა და ხესა; |
| Verse: c | ყმა გარდაიჭრა, დააბა, | ვითა კაკაბი მახესა; |
| Verse: d და | ხმას სცემდეს კლდენი ქალისა | ზახილსა მუნ ერთ-სახესა. |
| Strophe: S232/K232 | ||
| Verse: a | მას ყმასა თავი არ მისცა, | ჭვრეტადცა ებილწებოდა, |
| Verse: b | ვითა კაკაბი არწივსა | ქვეშე მი და მო ძრწებოდა, |
| Verse: c | ტარიელს ვისმე უზახდა | მწედ, თუცა არ ემწებოდა, |
| Verse: d და | ავთანდილ მუხლთა უყრიდა, | თითითა ეხვეწებოდა. |
| Strophe: S233/K233 | ||
| Verse: a | ეტყოდა: "სულე! რამც გიყავ? | კაცი ვარ, ადამიანი, |
| Verse: b | უფერო-ქმნილნი მინახვან | ვარდნი და ისი იანი, |
| Verse: c | მისი რამ* მითხარ, ვინ არის | ტან-სარო, პირ ბაკმიანი? |
| Verse: d და | სხვად არას გიზამ, ნუ გეშის, | ნუ ჰყივი აგრე ხმიანი". |
| Strophe: S234/K234 | ||
| Verse: a | ქალი ეტყოდა ტირილით, | სარჩელი უგავს ბრჭობასა: |
| Verse: b | "თუ არ შმაგი ხარ, დამეხსენ; | შმაგი ხარ, მოდი ცნობასა! |
| Verse: c | აწ მეტად ძნელსა საქმესა | მნუკევ ადვილად თხრობასა; |
| Verse: d და | ცუდად ნუ სცთები, ნუ ელი | მაგა ამბვისა ცნობასა!" |
| Strophe: S235/K235 | ||
| Verse: a | კვლა ეტყვის: " ყმაო, რა გინდა, | ანუ მენუკევ მე რასა? |
| Verse: b | მაგა საქმესა ვერა იქმს | ვერცა კალამი წერასა. |
| Verse: c | შენ ერთხელ მეტყვი, "მითხარო", | მე ასჯერ გეტყვი "ვერასა", |
| Verse: d და | ვითა სიცილი ტირილსა, | ვაგლახი მიჯობს მღერასა". |
| Strophe: S236/K236 | ||
| Verse: a | "ქალო, არ იცი, სით მოვალ, | რა ჭირნი მომითმენიან, |
| Verse: b | ოდითგან ვეძებ ამბავთა, | ესე არვისგან მსმენიან; |
| Verse: c | შენ მიპოვნიხარ, სიტყვანი | ჩემნი რაზომცა გწყენიან, |
| Verse: d და | ვერ დაგეხსნები, მიამბე, | ჩემგან ნუღარა გრცხვენიან!" |
| Strophe: S237/K237 | ||
| Verse: a | ქალმან უთხრა: "რას შეგესწარ, | მე ვინ ვარ* და ანუ შენო? |
| Verse: b | მზე არ მახლავს, შეგეტყვების, | თრთვილო, ასრე მით მაწყენო! |
| Verse: c | გრძელი სიტყვა საწყინოა, | ასრე მოკლედ მოგახსენო: |
| Verse: d და | ვერასათვის ვერ გიამბობ, | რაცა გინდა, იგი ქმენო!" |
| Strophe: S238/K238 | ||
| Verse: a | კვლაცა ჰკითხა ზენარობით | მიუყარნა მუხლნი წინა, |
| Verse: b | მაგრა ვერა ვერ დაჰყარა, | მუდარობა მოეწყინა, |
| Verse: c | პირსა ზედა გაგულისდა, | თვალთა სისხლი მოედინა, |
| Verse: d და | ადგა, თმათა წამოზიდნა, | ყელსა დანა დააბრჯინა. |
| Strophe: S239/K239 | ||
| Verse: a | ეგრე უთხრა: "მე ეზომი | ჯავრი ვითა შეგარჩინო?! |
| Verse: b | რაგვარა თუ ამატირო, | ცრემლი ცუდად დამადინო?! |
| Verse: c | გიჯობს, მითხრა: ამის მეტი | მართ აღარა არ გაწყინო, |
| Verse: d და | თვარა, ღმერთმან მტერი ჩემი | მოკლას, ვითა მოგაკვდინო!" |
| Strophe: S240/K240 | ||
| Verse: a | ქალმან უთხრა: "ეგე ღონე | მოიგონე მეტად ავი: |
| Verse: b | თუ არ მომკლავ, არ მოვკვდები, | მრთელი ვარ და მოუკლავი*. |
| Verse: c | რად რა გითხრა, სადამდისცა | ვიყო ჭირთა უნახავი? |
| Verse: d და | კვლა თუ მომკლავ, სასაუბროდ | აღარ მედგას ზედან თავი". |
| Strophe: S241/K241 | ||
| Verse: a | კვლა ეტყვის: "ყმაო, რად მპოვე, | ვინ მეუბნები მე, ვინო? |
| Verse: b | ეგე ამბავი ცოცხალსა | ენითა ვერ მათქმევინო! |
| Verse: c | მე თავი ჩემი ნებითა | ჩემითა მოგაკლვევინო, |
| Verse: d და | ვითა უსტარი ბედითი | ადვილად დაგახევინო. |
| Strophe: S242/K242 | ||
| Verse: a | ჩემი სიკვდილი შენ ჩემად | პატიჟად ნურად გგონია, |
| Verse: b | მით რომე დამხსნი ტირილსა, | შემშრების ცრემლთა ფონია; |
| Verse: c | ჩალად მიჩს ყოვლი სოფელი, | მისთვისვე შემიწონია. |
| Verse: d და | ვერ გიცნობ, ვინ ხარ, ვის გითხრნე | სიტყვანი მისანდონია?" |
| Strophe: S243/K243 | ||
| Verse: a | ყმამან თქვა, თუ: "არ ეგების | აწ ამისი ასრე თქმევა, |
| Verse: b | სხვასა რასმე მოვიგონებ*, | სჯობს საქმისა გამორჩევა". |
| Verse: c | გაუშვა და ცალკე დაჯდა, | ტირს, დაიწყო ცრემლთა ფრქვევა, |
| Verse: d და | ქალსა უთხრა: "გაგარისხე, | აწ, ესე თქვი, ვით დავრჩე, ვა!" |
| Strophe: S244/K244 | ||
| Verse: a | ქალი დაუჯდა კუშტ-გვარად, | ქუშობს, ჯერთ არ დამტკბარია; |
| Verse: b | ავთანდილ ქვე ზის ტირილად, | აღარას მოუბარია; |
| Verse: c | ვარდისა ბაღსა მოგუბდა | ცრემლისა საგუბარია. |
| Verse: d და | კვლა იქით ქალი ატირდა, | მისთვის გულ-ნალმობარია. |
| Strophe: S245/K245 | ||
| Verse: a | ყმა მტირალი შეებრალა, | ამად ცრემლნი ცხელნი ღვარნა, |
| Verse: b | მაგრა უჯდა უცხოს უცხო, | არ ბაგენი აუბარნა; |
| Verse: c | ყმამან ცნა, თუ: "გონებანი | ჩქარნი ჩემთვის დააწყნარნა". |
| Verse: d და | ცრემლ-დენილი შეეხვეწა, | ადგა, მუხლნი მიუყარნა. |
| Strophe: S246/K246 | ||
| Verse: a | უთხრა: "ვიცი, აღარ ვარგ ხარ | შენ აწ ჩემად დასადობლად, |
| Verse: b | გაგარისხე, დარჩომილ ვარ | ღარიბად და ამად ობლად; |
| Verse: c | აწ ეგრეცა თავი ჩემი | დამიც შენთვის დასანდობლად, |
| Verse: d და | ამად რომე შეცოდება | შვიდ-გზის თქმულა შესანდობლად. |
| Strophe: S247/K247 | ||
| Verse: a | თავი ჩემი სამსახურად | თუცა ავად მოგაწონე, |
| Verse: b | მიჯნურისა შებრალება | ხამს, ესეცა გაიგონე; |
| Verse: c | სხვაგნით ყოვლგნით უღონო ვარ, | არვინ არის ჩემი ღონე; |
| Verse: d და | სულთა მოგცემ გულისათვის, | სხვა მეტიმცა რა გამონე!" |
| Strophe: S248/K248 | ||
| Verse: a | რა ქალსა მიჰხვდა ყმისაგან | მიჯნურობისა სმინება, |
| Verse: b | გულ-ამოხვინჩვით დაიწყო | ას-კეცთა ცრემლთა დინება, |
| Verse: c | კვლა გაამრავლა ზახილით | ტირილი, არ გაცინება. |
| Verse: d და | ავთანდილს ღმერთმან წადილი | მისცა, გულისა ლხინება. |
| Strophe: S249/K249 | ||
| Verse: a | იტყვის, თუ: "ამა სიტყვითა | მას ფერი შეეცვალების, |
| Verse: b | ვისთვისმე ხელი უცილოდ, | მას ცრემლი ემალმალების". |
| Verse: c | კვლა უთხრა: "დაო, მიჯნური | მტერთაცა შეებრალების; |
| Verse: d და | ესეცა იცი, სიკვდილსა | თვით ეძებს, არ ეკრძალების. |
| Strophe: S250/K250 | ||
| Verse: a | ვარ მიჯნური, ხელი ვინმე, | გაუძლებლად სულთა დგმისად; |
| Verse: b | ჩემმან მზემან გამომგზავნა | საძებარად იმა ყმისად; |
| Verse: c | ღრუბელიცა ვერ მიჰხვდების, | მე მისრულვარ სადა, მი-, სად! |
| Verse: d და | გული თქვენი მიპოვნია, | მისი შენდა, შენი მისად. |
| Strophe: S251/K251 | ||
| Verse: a | მისი სახე გულსა ჩემსა | ხატად ასრე გამოვხატე, |
| Verse: b | მისთვის ხელმან, გამოჭრილმან, | ლხინი ჩემი ვაალქატე. |
| Verse: c | ორისაგან ერთი მიყავ: | ტყვედ მქმენ, ანუ მააზატე, |
| Verse: d და | ან მაცოცხლე, ანუ მომკალ, | ჭირი ჭირსა მომიმატე". |
| Strophe: S252/K252 | ||
| Verse: a | ქალმან უთხრა ყმასა სიტყვა | პირველისა უამესი: |
| Verse: b | "ეგე სიტყვა მოიგონე | დია რამე უკეთესი. |
| Verse: c | წეღან საქმე მტერობისა | გულსა ჩემსა შთამოსთესი, |
| Verse: d და | აწ მოყვარე გიპოვნივარ, | დისაგანცა უფრო დესი. |
| Strophe: S253/K253 | ||
| Verse: a | მაშა რათგან მიჯნურობა | შენად ღონედ მოიგონე, |
| Verse: b | არ ეგების, ამას იქით | თუ-მცა თავი არ გამონე, |
| Verse: c | არ შენ მოგეც თავი ჩემი, | დაგაბნიე, დაგაღონე; |
| Verse: d და | შენთვის მოვკვდე, ამისებრი | მემცა საქმე რა ვიღონე! |
| Strophe: S254/K254 | ||
| Verse: a | აწ რაცა გითხრა, თუ ამა | საქმესა დამმორჩილდები, |
| Verse: b | რასაცა ეძებ, მიჰხვდები, | უცილოდ არ ასცილდები; |
| Verse: c | თუ არ მომისმენ, ვერ ჰპოვებ, | რაზომმცა ცრემლსა ჰმილდები, |
| Verse: d და | მოგხვდების მდურვა სოფლისა, | მოჰკვდები, გა-ცა-სწბილდები". |
| Strophe: S255/K255 | ||
| Verse: a | ყმამან უთხრა: "ეგე საქმე | ამას ჰგავსო, არა სხვასა: |
| Verse: b | ორნი კაცნი მოდიოდეს* | სადაურნი სადმე გზასა, |
| Verse: c | უკანამან წინა ნახა | ჩავარდნილი შიგან ჭასა, |
| Verse: d და | ზედ მიადგა, ჩაყიოდა, | ტირს, იზახიხ ვაგლახ-ვასა. |
| Strophe: S256/K256 | ||
| Verse: a | ეგრე უთხრა: "ამხანაგო, | იყავ მანდა, მომიცდიდე, |
| Verse: b | წავალ თოკთა მოსახმელად, | მწადსო, თუ-მცა ამოგზიდე"; |
| Verse: c | მას ქვეშეთსა გაეცინა*, | გაუკვირდა მეტად კიდე, |
| Verse: d და | შემოჰყივლა: "არ გელოდე, | სად გაგექცე, სად წავიდე?" |
| Strophe: S257/K257 | ||
| Verse: a | აწ, დაო, შენთა ხელთაა | ჩემი საბელი ყელისა, |
| Verse: b | სხვად უღონოა უშენოდ | ჩემგან* აპყრობა ხელისა; |
| Verse: c | რასაცა მიზამ, შენ იცი, | შენ ხარ წამალი ხელისა, |
| Verse: d და | თვარა ვისმც ექმნა გვარლითა | შეკრვა თავისა მრთელისა!" |
| Strophe: S258/K258 | ||
| Verse: a | ქალმან უთხრა: "მომეწონა, | ყმაო, შენი ნაუბარი. |
| Verse: b | ხარ უცილოდ კარგი ვინმე, | მოყმე, ბრძენთა საქებარი; |
| Verse: c | ხარ ვინათგან აქანამდის | მაგა ჭირთა დამთმობარი, |
| Verse: d და | რაცა გითხრა, მომისმინე, | გიპოვნია საძებარი. |
| Strophe: S259/K259 | ||
| Verse: a | იმა მოყმისა ამბავი | არსადა არ იპოვნების; |
| Verse: b | თვით თუ არ გითხრობს, არ ითქმის, | არვისგან დაიჯერების*; |
| Verse: c | მოილოდინე, მოვიდეს, | რაზომმცა დაგეყოვნების, |
| Verse: d და | დადუმდი, ვარდსა ნუ აზრობ, | ცრემლითა ნუ ითოვნების. |
| Strophe: S260/K260 | ||
| Verse: a | გითხრა, თუ ცოდნა გწადიან | ჩვენისა* შენ სახელისა: |
| Verse: b | ტარიელ არის სახელი | იმა მოყმისა ხელისა; |
| Verse: c | მე ასმათ მქვიან, რომელსა | წვა მაქვს ცეცხლისა ცხელისა, |
| Verse: d და | სულთქვმა სულთქვმისა ბევრისა, | მაშა თუ არ ერთხელისა. |
| Strophe: S261/K261 | ||
| Verse: a | ამის მეტსა ვერას გითხრობ | მე სიტყვასა ამისთანსა. |
| Verse: b | ისი მინდორს არონინებს | ტანსა მტერთა მემაჯანსა, |
| Verse: c | ვჭამ, გლახ, მარტო ნადირისა | მისგან ხორცსა მონატანსა, |
| Verse: d და | აწვე მოვა, არა ვიცი, | თუ დაჰყოვნის დიდსა ხანსა. |
| Strophe: S262/K262 | ||
| Verse: a | ამას გვედრებ, მოიცადო, | თავი სხვაგან არსად არო; |
| Verse: b | რა მოვიდეს, შევეხვეწო, | ნუთუ ვითა მოვაგვარო; |
| Verse: c | ერთმანერთსა შეგამეცნნე, | თავი შენი შევაყვარო, |
| Verse: d და | თვით გიამბოს საქმე მისი, | საყვარელსა გაახარო". |
| Strophe: S263/K263 | ||
| Verse: a | ქალსა ყმამან მოუსმინა, | დაჰმორჩილდა, დაჰრთო ნება. |
| Verse: b | ამას ზედა მოიხედნეს, | ხევით ესმა ჩხაპუნება; |
| Verse: c | მთვარე წყალსა გამოსრული | ნახეს, შუქთა მოფინება, |
| Verse: d და | უკურიდნეს, აღარა ქმნეს | მუნ ხანისა დაყოვნება. |
| Strophe: S264/K264 | ||
| Verse: a | ქალმან უთხრა: "ყმაო, ღმერთმან | მოგცა ჟამად, რაცა გინა, |
| Verse: b | მაგრა თავი უჩინო ქმენ, | დამალული იყავ შინა; |
| Verse: c | იმა ყმისა მეუნებლე | ხორციელი არავინ- ა; |
| Verse: d და | ნუთუ ვით რა* მოვაგვარო, | შენი ნახვა არ ეწყინა." |
| Strophe: S265/K265 | ||
| Verse: a | ავთანდილ ქვაბსა დამალა | ქალმან დამალვით მალითა. |
| Verse: b | იგი ყმა ცხენსა გარდახდა, | შვენოდა კაპარჭ-ხრმალითა; |
| Verse: c | ატირდეს მაღლად ცრემლითა, | ზღვათაცა შესამალითა, |
| Verse: d და | ავთანდილ სარკმლით უჭვრეტდა | ჭვრეტითა იდუმალითა. |
| Strophe: S266/K266 | ||
| Verse: a | ამარტის ფერად შეცვალა | ბროლი ცრემლისა ბანამან. |
| Verse: b | დიდხან იტირეს ყმამან და | მან ქალმან შაოსანამან; |
| Verse: c | შეხსნა, შეიღო აბჯარი, | ცხენიცა შეიყვანა მან; |
| Verse: d და | დადუმდეს, ცრემლნი მოჰკვეთნა | შავმან გიშრისა დანამან. |
| Strophe: S267/K267 | ||
| Verse: a | ავთანდილ სარკმლით უჭვრეტდა, | ტყვე, საკნით ნააზატები. |
| Verse: b | მან ქალმან ქვეშე დაუგო | ვეფხის ტყავისა ნატები; |
| Verse: c | მას ზედა დაჯდა იგი ყმა, | სულთქვამს ჭირ-მონამატები, |
| Verse: d და | სისხლისა ცრემლსა გაეწნა | შუა გიშრისა სატები. |
| Strophe: S268/K268 | ||
| Verse: a | მან ქალმან ხელ-ყო კვესითა | გზება ცეცხლისა ნელისა, |
| Verse: b | ეგონა ჭამა ხორცისა | შემწვრისა, შეუქმნელისა; |
| Verse: c | მიუპყრა, ერთი აჰხლიჩა, | ქმნაა საქმისა ძნელისა, |
| Verse: d და | ძალი არ ჰქონდა, დაუწყო | გამოყრა უცოხნელისა. |
| Strophe: S269/K269 | ||
| Verse: a | ცოტად მიწვა, მიიძინა, | თუცა ყოლა ვერა მეტი; |
| Verse: b | შეკრთა, დიდნი დაიზახნა, | წამოვარდა ვითა რეტი, |
| Verse: c | იზახდის და წამ-წამ იკრის | გულსა ლოდი, თავსა კეტი. |
| Verse: d და | ცალ-კერძ ზის და პირსა იხოკს | ქალი მისი შენამჭვრეტი. |
| Strophe: S270/K270 | ||
| Verse: a | "რად დაჰბრუნდი? - მოახსენა, | - მითხარ, რაცა წაგეკიდა!" |
| Verse: b | მან უბრძანა: "მონადირე | მეფე ვინმე გარდმეკიდა, |
| Verse: c | ჰყვეს ლაშქარნი უთვალავნი, | ბარგი მძიმედ აეკიდა, |
| Verse: d და | იგი მინდორს ნადირობდა, | დაეფანჩა მარეკი, და-. |
| Strophe: S271/K271 | ||
| Verse: a | სევდად მეცა კაცთა ნახვა, | ცეცხლი უფრო გავიალე, |
| Verse: b | - არ მივეო ახლოს შეყრად - | თავი ჩემი შევიწყალე, |
| Verse: c | მათგან მკრთალი შემოვბრუნდი, | ტყესა შიგან დავიმალე". |
| Verse: d და | თქვა: "ნუთუმცა უკუმრიდა, | რა გათენდეს, წავალ ხვალე". |
| Strophe: S272/K272 | ||
| Verse: a | ქალსა ცრემლნი გარდმოსცვივდეს | ას-ნაკეცნი, ბევრის-ბევრად; |
| Verse: b | მოახსენა: "მხეცთა თანა | იარები მარტო ტევრად, |
| Verse: c | არას კაცსა არ იახლებ | საუბრად და შემაქცევრად; |
| Verse: d და | მას მაგითა ვერას არგებ, | დღეთა შენთა ცუდად ჰლევ რად? |
| Strophe: S273/K273 | ||
| Verse: a | ყოვლი პირი ქვეყანისა | ერთობ სრულად მოგივლია, |
| Verse: b | ერთი კაცი შემაქცევრად | შენად ვითა დაგელია? |
| Verse: c | გეახლოს და არ გაჰშმაგდე, | თუცა ჭირი არ გაკლია; |
| Verse: d და | შენ მოჰკვდე და იგი წახდეს, | ესე შენთვის რა მადლია?" |
| Strophe: S274/K274 | ||
| Verse: a | უბრძანა: "დაო, ეგეა | მსგავსი შენისა გულისა, |
| Verse: b | მაგრა არ არის ქვეყანად | წამალი ამა წყლულისა! |
| Verse: c | ვის ძალ-უც პოვნა კაცისა, | თვით სოფლად არ-მოსრულისა? |
| Verse: d და | ჩემი ლხინია სიკვდილი, | გაყრა ხორცთა და სულისა. |
| Strophe: S275/K275 | ||
| Verse: a | ღმერთმან სხვამცა ეტლსა ჩემსა | რადმცა* კაცი რად დაჰბადა, |
| Verse: b | სიახლე და საუბარი | თუმცა მისი მე მეწადა! |
| Verse: c | ვინმცა გასძლნა ჭირნი ჩემნი, | ანუ ვინმცა შეეცადა? |
| Verse: d და | შენგან კიდე ხორციელი, | დაო, მივის არასადა". |
| Strophe: S276/K276 | ||
| Verse: a | ქალმან ჰკადრა: "არ გამიწყრე, | ვიშიშვი და ვიაჯ დია; |
| Verse: b | რათგან ღმერთსა ვაზირობა | შენი ჩემზედ მოუგდია, |
| Verse: c | ვერ დავმალავ, უკეთესი | რაცა საქმე გამიცდია. |
| Verse: d და | არა ვარგ-ა უსაზომო, | ზომსა თავი გარდგიხდია. |
| Strophe: S277/K277 | ||
| Verse: a | ყმამან უთხრა: "რას მენუკევ, | არა ვიცი, გამიცხადე. |
| Verse: b | კაცი ჩემად სამსახურად | უღმრთოდ მემცა ვით დავჰბადე! |
| Verse: c | ღმერთსა ჩემი უბედობა | უნდა, მემცა რას ვეცადე! |
| Verse: d და | განაღამცა გავნადირდი, | თავი ასრე გავიხადე". |
| Strophe: S278/K278 | ||
| Verse: a | ქალმან კვლა ჰკადრა: | "გაგსაჯე მეტითა შეგონებითა, |
| Verse: b | მაგრა თუ კაცი მოგგვარო, | მოგყვეს თავისა ნებითა, |
| Verse: c | იგი გეახლოს, ილხენდე | მისითა შემეცნებითა, |
| Verse: d და | ფიცე, არ მოჰკლა, არ იყო, | არ-სავნებლისა ვნებითა". |
| Strophe: S279/K279 | ||
| Verse: a | მან უბრძანა: "თუ მიჩვენებ, | ვნახავ, დიდად გავიხარებ, |
| Verse: b | სიყვარულმან მისმან, ვისთვის | ხელი მინდორს თავსა ვარებ, |
| Verse: c | არას ვუზამ უგემურსა, | არათ ოდეს გავამწარებ; |
| Verse: d და | რაცა ჩემგან ეამების, | ვაამებ და შევიყვარებ". |
