TITUS
Alexanderroman (Wernigeroder Handschrift)
Part No. 115
Previous part

Chapter: 232  
Einhörner


Verse: 5700    Er sprach: 'wol auf von hynnen, mein

Verse: 5701    
Syn ist hynnan keren.'
Verse: 5702    
Dez volgten im die herren.

Verse: 5703    
Da er dreißig tag zoch
Verse: 5704    
Pey dem Röten mer höch,

Verse: 5705    
Da köm er in ain eben land,
Verse: 5706    
Dor ynn er vil tyer vand,

Verse: 5707    
Die künden fraislich geparn.
Verse: 5708    
Die tyer alle sampt warn

Verse: 5709    
So getan daz yglichs het
Verse: 5710    
An dem kopf ain hörn stet

Verse: 5711    
Größ und herter dann ain stain
Verse: 5712    
Und fornan spiczig, ich main,

Verse: 5713    
Und scherpffer vil dan ain swert.
Verse: 5714    
Wer im schaden begert

Verse: 5715    
Ze tün, der müst hüten sich
Verse: 5716    
Vor großem schaden sicherlich.

Verse: 5717    
Die tier sind also gebörn
Verse: 5718    
Daz man sie heißet einhörn.

Verse: 5719    
Sie taten dem volk schaden grözz.
Verse: 5720    
Zu dem leczsten man ir vil schoß

Verse: 5721    
Zu töd, die andern fluhen dan.



Next part



This text is part of the TITUS edition of Alexanderroman (Wernigeroder Handschrift).

Copyright TITUS Project, Frankfurt a/M, 9.2.2010. No parts of this document may be republished in any form without prior permission by the copyright holder.