Page: 188 Verse: 1 | ო, ხიადულ, ვოხვიშდ ლახვბა, | ო, გენაცვა, ხუთნო ძმანო, |
Verse: 2 | მურყვმა̈შ ლაგა̈მს ხემარალდად. | ციხის ასაგებად ემზადებოდით. |
Verse: 3 | "ჴელვა̈ნ ხვითხედ შვა̈ნს ლჷფა̈შვდი, | "კალატოზი ("ხელოვანი") ვიშოვეთ სვანეთში ნაქები, |
Verse: 4 | სემი ზა̈ილდ ლამარალს გვა̄რ, | სამ წელს სამზადისი გვაქვს, |
Verse: 5 | უსგვა̄მ ზავჟი მურყვამ ალგედ; | მეექვსე წელს ციხე ავაგეთ; |
Verse: 6 | ქა ლოხგათვედ მურყვმა̈შ ლიგემ." | გავატავეთ ციხის აგება". |
Verse: 7 | ხეცხიდა̄ლდახ ჴელვა̈ნს მინეშ. | უწუნებდნენ თავიანთ კალატოზს. |
Verse: 8 | "იმ მეცხიდა̈̄ლდ, ვოხვიშდ ლახვბა? | "რას მიწუნებთ ხუთნო ძმანო? |
Verse: 9 | ა̈თზელა̄ლედ ამ ჴევ ლექვა, | დაიარეთ ამ ხევის ქვემოთ, |
Verse: 10 | ამ ჴევ ლექვა, ლეჟა-ლექვა, | ამ ხევის ქვემოთ, აღმოსავლეთ-დასავლეთით, |
Verse: 11 | თოთანიშ ი უშგვლა̈ ნე̄სგა, | თოთანსა და უშგულს შუა, |
Verse: 12 | ამგვა̈რ მურყვამ ჩუ ლჷგჷდედს, | (თუ) ამგვარი ციხე იდგეს, |
Verse: 13 | ეჩქა ტოტა̈რ მი ქა ამჭკვერდ!" | მაშინ მე ხელები მომჭერით!" |
Verse: 14 | ა̈დზელა̄ლეხ ვოხვიშდ ლახვბად | დაიარა ხუთმა ძმამ |
Verse: 15 | ამ ჴევ ლეჟა, ლეჟა-ლექვა, | ამ ხევის ზემოთ, აღმოსავლეთ-დასავლეთით, |
Verse: 16 | თოთანიშ ი უშგვლა̈ ნე̄სგა, | თოთანსა და უშგულს შუა, |
Verse: 17 | ამგვა̈რ მურყვამ დე̄მ' ე̄სწვე̄ნეხ. | ამგვარი ციხე ვერსად ნახეს. |
Verse: 18 | ლა̈ჲჷმბვა̄ლეხ ვოხვიშდ ლახვბად: | იმსჯელეს ხუთმა ძმამ: |
Verse: 19 | "გუშგვეჲ ჴელვა̈ნს ქა დეშ ლუფშვდედ: | "ჩვენს კალატოზს ვერ გავუშვებთ: |
Verse: 20 | აჯაღ ადგემ ამგვა̈რ მურყვამს, | კიდევ ააგებს ამგვარ ციხეს, |
Verse: 21 | გუშგვეჲ მურყვამ ბრაკდ ა̈ნჴდენი." | ჩვენი ციხე ბრაკი გამოვა". |
Page: 190 Verse: 22 | ეშხვი ზა̈ჲ ქა ლახრაგუნეხ, | ერთ წელს დააყოვნეს, |
Verse: 23 | ჴელვა̈ნ მინეშ ჩუ ადჷრმეხ. | თავიანთი კალატოზი დაიჭირეს. |
Verse: 24 | ლა̈იმბვალეხ ვოხვიშდ ლახვბად: | იმსჯელეს ხუთმა ძმამ: |
Verse: 25 | "ეშხუ ნუკულდ ხაკლი მურყვამს: | "ერთი რამ აკლია ციხეს: |
Verse: 26 | თუჯიშ ყორო̄ლ მა̄მა ხორიკ, | თუჯის კარი არ ჰკიდია, |
Verse: 27 | ეჯა ჴელვა̈ნს ჟი ლალრეკვნად." | იგი კალატოზს დავაკიდებინოთ". |
Verse: 28 | ლა̈იმბვალეხ ვოხვიშდ ლახვბად: | იმსჯელეს ხუთმა ძმამ: |
Verse: 29 | - ჴელვა̈ნ ნიშგვეჲ, ხოჩა ჴელვა̈ნ, | - ჩვენო კალატოზო, კარგო კალატოზო, |
Verse: 30 | თუჯიშ ყორო̄ლ ჟი მოშ ლა̈̄ნირკ! | თუჯის კარი დაგვიკიდე! |
Verse: 31 | - მა̈ჲ ჩვემინე, ხოჩა ლახვბა, | - რა ვქნა, კარგო ძმებო, |
Verse: 32 | ლა̈რკინო̄ლ ერ ა̈გის ა̈მსა̈დ? | დასაკიდი რომ შინ დამრჩა? |
Verse: 33 | ჰე ქა̄მფიშვდედ მი ა̈გითე, | თუ გამიშვებთ მე შინ, |
Verse: 34 | თუჯი ყოროლს ჟი ლა̈ჯრეკნე. | თუჯის კარს დაგიკიდებთ. |
Verse: 35 | - სი ა̈გითე დეშ ჯემუნდიდ, | - შენ შინ ვერ გენდობით, |
Verse: 36 | ისგვა მჷქაფ ნა̈ჲ დო ნაზზი. | შენ ნაცვლად ჩვენ გაგვგზავნე. |
Verse: 37 | - აჩა̈დდ ჲაღო, ვოხვიშდ ლახვბა, | - წადით აბა, ხუთნო ძმანო, |
Verse: 38 | ყო̄რს ლახა̄გა̈ნდ ხეხვილდს მიშგვა, | კარს მიადექით ჩემს ცოლს, |
Verse: 39 | უსმართვილ სამჷრთა̈ლ მიშხვნა | უსამართლო სამართალი შენახული მაქვს |
Verse: 40 | ეშდიორი ლჷკილისგა, | თორმეტ ჩაკეტილში, |
Verse: 41 | მიშგუ ხეხვ ეჩას ქა ლაჯჰვედნეხ, | ჩემი ცოლი მას მოგცემთ, |
Verse: 42 | ეჩქა თუჯი ყოროლს ჟი ლა̈ჯრეკნე. | მაშინ თუჯის კარს დაგიკიდებთ. |
Verse: 43 | ხობინახ ლი̄ზი-ლიჩედი, | გასდგომიან გზას, |
Verse: 44 | ყორს ხაგენიხ ჴელვა̈ნიშ ხეხვს, | კარს მიადგნენ კალატოზის ცოლს, |
Verse: 45 | სგა ლოხბჷრგნეხ ძღვიდიშ ყოროლს, | დაუბრახუნეს გალავნის კარზე, |
Verse: 46 | ქაჲ ანსინჯვე ლჷმჴერ სი̄მაქდ: | გამოიხედა გონიერმა ქალმა: |
Verse: 47 | - შვიდებდუ̄ ლამჴედად, ვოხვიშდ ლახვბა! | - მშვიდობით მომსვლოდეთ, ხუთნო ძმანო! |
Verse: 48 | მურყვმა̈შ მჷგემს ჩუ დო̄რ არმი! | ციხის ამგებს ხომ არვინი ჭერს?! |
Verse: 49 | ჭა̈შილდ მიშგუ იმღა ათჷრმედ? | ჩემი ქმარი რად დაიჭირეთ? |
Verse: 50 | - დე̄მა, დე̄მა, ხოჩა სი̄მაქ! | - არა, არა კარგი ქალო! |
Verse: 51 | ისგვა ჭა̈შდ ანზჷზე ნა̈ჲ: | ჩვენ შენმა ქმარმა გამოგვგზავნა: |
Verse: 52 | უსმართვილ სამჷრთა̈ლ ჯიშხვნახ, | უსამართლო სამართალი თურმე შენახული გაქვთ, |
Verse: 53 | ეჩას ჰე ქა მოშ ლანჰვედნე, | იმას თუ როგორმე მოგვცემთ, |
Verse: 54 | თუჯი ყოროლს ჟი ლოხვრეკნედ, | თუჯის კარს დავკიდებთ, |
Verse: 55 | ჭა̈შილდს ა̈გითე აჯფიშვდედ. | ქმარს შინ გამოგიშვებთ. |
Verse: 56 | ლჷმჴერ სიმქჷლ გუდ ა̈მჴედლი, | გონიერი ქალი მიმხვდარა, |
Verse: 57 | ჩვესვკარა̄ლე ეშდჲორი ყო̄რ, | გაუღო თორმეტი კარი, |
Verse: 58 | სგა ლაჲჭებდე ვოხვიშდ ლახვბა, | შეამწყვდია ხუთი ძმა, |
Verse: 59 | სემი ლეთ-ლადეღ ქა ლახრა̄გვნე. | სამ დღე-ღამეს დააყოვნა. |
Page: 192 Verse: 60 | ხოხვრა მუხვბე გუდ ა̈მჴედლი: | უმცროსი ძმა მიმხვდარა: |
Verse: 61 | - ხოლა მიშგუ ხოშა ლახვბა, | - ჩემო ცუდო უფროსო ძმებო, |
Verse: 62 | იმნა̈რ გვეყა̈რ ალ ნავმეჴრი? | რად მოგვივიდა ეს უგნურობა? |
Verse: 63 | უსმართვილს [ერ ნა̈ჲ] ლეთხა̈̄ლდად, | უსამართლოს რომ ჩვენ დავეძებთ, |
Verse: 64 | ჩუ გვათხელნე ჴელვა̈ნი ლა̈მზჷრდ! - | მოგვაძებნინა კალატოზის სალოცავმა! - |
Verse: 65 | ხოხვრა მუხვბად დაგრობ ლა̈ჲწვედ. | უმცროსმა ძმამ თავის მოკვლა დააპირა. |
Verse: 66 | - გუშგვეჲ დაგრობ იმ ლა̈ხშედნი? | - ჩვენი თავის მოკვლა რას უშველის? |
Verse: 67 | ლალჴჷრალად ჴელვა̈ნიშ ხეხვს, | შევეხვეწოთ კალატოზის ცოლს, |
Verse: 68 | არიგებს ქა ოგვფუშდუ̄რას. | ეგების გაგვიშვას. |
Verse: 69 | ლახჴჷრალეხ ჴელვა̈ნიშ ხეხვს: | შეეხვეწნენ კალატოზის ცოლს: |
Verse: 70 | - ჰე დო ნა̈ჲ ქა ანფუშდური, | - ჩვენ თუ გამოგვიშვებთ, |
Verse: 71 | ისგვა ჭა̈შს საჩქვა̈რს ლოჰვედნედ. | შენს ქმარს საჩუქარს მივსცემთ. |
Verse: 72 | - მი კოჭოლ საჩქვა̈რ მა̄დ მაკუჩ! | - მე მცირე საჩუქარი არ მინდა! |
Verse: 73 | ვოშვა̈̄ჲდ მურყვამს ბა̈ჩჷლდ ჟი ხაგ, | რამდენი ქვაც ციხეს აქვს ("აგია"), |
Verse: 74 | ეჩშელდ ჴა̈ნილდ ჩუ ა̈მბაცედ, | იმდენ ხარს დამპირდით, |
Verse: 75 | ეჩქა ჯუფშვდე, ადო დე̄მა! | მაშინ გაგიშვებთ, თუ არა ("თორემ") არა! |
Verse: 76 | ლა̈ი̄მბვალეხ ვოხვიშდ ლახვბად: | იმსჯელეს ხუთმა ძმამ: |
Verse: 77 | - გუშგვეჲ დაგრას ეჯა ხოჩა, | - ჩვენს სიკვდილს ეს სჯობია, |
Verse: 78 | ჩუ ოლბაცად ეჩშელდ ჴა̈ნილდ. - | შევპირდეთ იმდენ ხარს. - |
Verse: 79 | თა̈̄სდვებ ლახვემხ ჴელვა̈ნიშ ხეხვს, | პირობა მისცეს კალატოზის ცოლს, |
Verse: 80 | თვითჟი ულმა̈შს ტვეტ ქა ლა̈ჲჭემხ: | სათითაოდ ულვაშზე ხელი გადაისვეს: |
Verse: 81 | - ეჩშელდ ჴა̈ნილდს ქა ხვასჩუქვრიდ. | - იმდენ ხარს ვაჩუქებთ. |
Verse: 82 | ქა̄ნფუშდურე, ჰა ვოლჲაქა̈რ. | გამოუშვა ცხვრებივით. |
Verse: 83 | ხობინახ ლიზი-ლიჩედი, | გასდგომიან გზას, |
Verse: 84 | ყორს ხაგენიხ ბაბას მინეშ, | კარს მიადგნენ თავიანთ მამას, |
Verse: 85 | თვითჟი ჩიემ სგა ლახტჷბნეხ: | სათითაოდ ყველამ შეაფურთხა: |
Verse: 86 | - ხოლა ბაბა, ხოლა ბაბა! | - ცუდო მამავ, ცუდო მამავ! |
Verse: 87 | იმნა̈რ გვეყა̈რ ალ ნავმეჴრი? | რად მოგვივდა ეს უგნურობა? |
Verse: 88 | მურყვმა̈შ მჷგემს ჩუ დო̄რ არმი! | ციხის ამგებს ხომ არავინ იჭერს? |
Verse: 89 | ალჲა̈რ მეზგე ეზერ ლჷმა̈̄რხ, | ესენი მშვენიერი მოსახლე ყოფილან, |
Verse: 90 | თვითჟი ჯვეგიშ პატვრენ ლჷმა̈̄რხ. | ყველანი ("სათითაოდ") ნახირის პატრონი ყოფილან. |
Verse: 91 | ეჯჟინ ანჴიდხ ჴა̈ნიშ ჯვეგილდ, | ამასობაში მოიყვანეს ხარების ნახირი, |
Verse: 92 | ჟი ლაჲგვეშლეხ ეშხუ მინდვერ. | გაავსეს ერთი მინდორი. |
Verse: 93 | ჴელვა̈ნ მინეშ ხოჩამ ჩა̈ჟილდს ჟი ლახსგურეხ, | თავიანთი კალატოზი კარგ ცხენზე შესვეს, |
Verse: 94 | თვეფ ი დაშნა̈ჲ ბარჯჟი ესვრეკხ, | თოფი და ხმალი მხარზე დაჰკიდეს, |
Verse: 95 | ჴა̈ნი ჯვეგილდ ქა ხასჩუქვრეხ, | ხაროვანი აჩუქეს, |
Verse: 96 | ვოხვიშდ ლახვბა მჷლდეღდ ლა̈ხჭა̈მხ. | ხუთი ძმა მწყემსად გაჰყვა. |
Page: 194 Verse: 97 | ეჯჟინ ანღრიხ მინდვერ ლექვა, | ისე მოდიან მინდორს ქვემოთ, |
Verse: 98 | ეშ აჯჯგჷნე ჰა̈დურდ მინდვერ. | (რომ) მთელი მინდორი ირყევა. |
Verse: 99 | ბაბად მინეშ ლიგვნ' ა̈დბინე, | მათმა მამა ტირილი დაიწყო, |
Verse: 100 | მევარ ხატკლებ ჴა̈ნი ჯვეგილდ. | ძალიან ენანება ხარების ნახირი. |
Verse: 101 | ლახატულე თვეთნა მურყვამდ: | გადმოსძახა თეთრმა კოშკმა: |
Verse: 102 | - ბაბა, ბაბა, ნომმა ხიგვნი, | - მამავ, მამავ, ნუ სტირი, |
Verse: 103 | სა̈ხილდ ლახღვა მჷგემს მიშგვა! | ერგება ჩემს ამგებს! |