Ես ծաղի́կ դաշտաց՝ շուշան հովտաց։
Իբրեւ շուշա́ն ՛ի մէջ փշոց. ա́յնպէս մերձաւորդ իմ ՛ի մէջ դստերաց։ Հարսնն ցփեսայն ասէ։
Իբրեւ խնծորի ՛ի փա́յտս անտառի, ա́յնպէս եղբօրորդիդ իմ ՛ի մէջ ուստերաց։ Ընդ հովանեա́ւ ն(ո)ր(ա) ցանկացայ նստել՝ եւ նստայ. եւ պտուղ ն(ո)ր(ա) քա́ղցր է ՛ի կոկորդի իմում։ Ցօրիորդսն հարսնն ասէ։
Մուծէ́ք զիս ՛ի տուն գինւոյ, կարգեցէ́ք ՛ի վ(ե)ր(այ) իմ զսէր.
հաստատեցէ́ք զիս իւղով. կուտեցէ́քհաստատեցէ́ք զիս իւղով. կուտեցէ́ք յիս խնձոր. զի խանդակա́թ եմ ես սիրով։
Ձա́խ ն(ո)ր(ա) ընդ գլխով իմով. եւ աջ ն(ո)ր(ա) պւատեսցէ զինեւ։ Հարսնն ցօրիորդսն ասէ։
Երդմնեցուցանեմ զձեզ դստերք ե(րուսաղէ)մի ՛ի զօրութի(ւն)ս եւ յուժգնու(թ)ի(ւն)ս անդաստանի, եթէ յառնիցէք՝ զարթուսջի́ք զսէրն մինչեւ կամեսցի։ Լուաւ զձայն փեսային եւ ասէ։
Ձա́յն եղբօրորդւոյ իմոյ. ահաւասիկ սա եկն վազս առնու ՛ի վ(ե)ր(այ) լերանց՝ խաղաղացեալ ՛ի վ(ե)ր(այ) բլրոց։
Նման է եղբօրորդին իմ այծեման կամ որթուց եղանց ՛ի վ(ե)ր(այ) լերանց բեթելայ։ Հարսնն նշա́ն տայ օրիորդացն զփեսայէն, եւ ասէ։ Ահա́ւասիկ սա եկաց յայնկոյս որմոյն մերոյ, կարկառեալ ընդ պատուհանս, հայեցեալ ընդ վանդակապատն։
Պատասխանի́ տայ եղբօրորդին իմ ինձ՝ եւ ասէ, արի́ եկ մերձաւոր իմ, գեղեցիկ իմ, աղաւնի իմ։
Զի ահա ձմեռն անց. անձրեւք անցին եւ գնացեալ մեկնեցան.
ծաղիկք երեւեցան յերկրի մերում. ժամանակ եհաս յատանելոյ՝ ձայն տատրակի լսելի́ եղեւ յերկրի մերում։
Թզենի արձակեաց զբողբոջ իւր. որթք մեր ծաղկեալք ետո́ւն զհոտ իւրեանց։ Արի́ եկ մերձաւոր իմ, գեղեցի́կ իմ,
աղաւնի իմ՝ եւ եկ դու աղաւնեակ իմ ընդ հովանեաւ վիմիդ առ պատուարաւ պարսպիդ։ Երեւեցո́ ինձ զերեսս քո, եւ լսելի́ արա ինձ զբարբառ քո. զի բարբառ քո քաղցր է՝ եւ տեսիլ քո գեղեցիկ։ Ցօրիորդսն փեսայն ասէ զաիյս ինչ։
Կալարո́ւք մեզ աղուեսունս մանրկունս զապականիչս այգեաց. եւ որթք մեր ծաղկեսցեն։ Հարսն ասէ զայս ինչ։
Եղբօրորդին իմ ինձ՝ եւ ես նմա́ որ հովուէն ՛ի մէջ շուշանաց՝
մինչեւ տիուն լուսաւորեսցէ՝ եւ ստուերքն շարժեսցին։ Դարձի́ր նմանեա́ց դու եղբօրորդի իմ այծեման կամ որթուց եղանց ՛ի վերայ լերանց խնկաբերաց։
