Յանկողնի իմում ՛ի գիշերի խնդրեցի զոր սիրեաց անձն իմ, խնդրեցի զնա՝ եւ ո́չ գտի. կոչեցի՝ եւ ո́չ ետ ինձ ձայն։
Յարեա́յց եւ շրջեցայց ընդ քաղաքն ը(նդ) փողոցս եւ ընդ հրապարակս՝ եւ խնդրեցի́ց զոր սիրեաց անձն իմ։ Խնդրեցի զնա՝ եւ ո́չ գտի. կոչեցի զնա՝ եւ ո́չ ետ ինձ ձայն։
Գտին զիս պահապանքն որ շրջէին ը(նդ) քաղաքն։ Հարսնն ցպահապանսն ասէ։ միթէ զոր սիրեաց անձն իմ տեսէ՞ք։
Իբրեւ սակաւ մի անցի ը(նդ) ն(ո)ս(ա), գտի́ զոր սիրեաց անձն իմ։ Գտեալ զփեսայն ասէ։ Կալա́յ զնա, եւ ո́չ թողի զնա, մինչեւ տարայց զնա ՛ի տուն մօր իմոյ, եւ ՛ի սենեակ յղացելոյն զիս։ Զօրիորդսն երդմնեցուցանէ երկրորդ անգամ հարսնն։
Երդմնեցուցից զձեզ դստերք ե(րուսաղէ)մի ՛ի զօրու(թ)ի(ւն)ս եւ ՛ի հաստատու(թ)ի(ւն)ս ագարակի, եթէ յառնիցէք զարթուսջիք զսէրն մինչեւ կամեսցի։ Փեսայն վ(ա)ս(ն) հարսինն ասէ։
Ո՞վ է սա որ ելեալ գայ յանապատէ՝ իբրեւ զծուխ ծառացեալ բարձրացեալ, զմուռս եւ կնդրուկ յամ(ենայն) փոշւոյ իւղագործաց։ Օրիորդքն ասացին զա́յս ինչ։
Ահա գահոյք սողոմոնի. վաթսուն սպառազղէնք շուրջ զնովաւ ՛ի քաջացն ի(սրայէ)լի.
ամենեքեան սուսերաւորք հմուտք պատերազմի, այր իւրաքանչիւր սուր յազդեր յարհաւորաց գիշերոյ։
Արար իւր գահաւորակ արքայ սողոմոն ՛ի փայտից լիբանանու։
զսիւնս ն(ո)ր(ա) գործեաց արծաթիս, զկոնք ն(ո)ր(ա) ոսկի, եւ զձեղուն ն(ո)ր(ա) ծիրանի, զմէջ ն(ո)ր(ա) ականակապ. տարածեալ զսէրն ՛ի դստերացն ե(րուսաղէ)մի։
Ելէ́ք հայեցարո́ւք դստերք սիոնի յարքայ սողոմոն ՛ի պսակն որով պսակեաց զնա մայր իւր յաւուր փեսայու(թ)ե(ան) իւրոյ, եւ յաւուր ուրախութե(ան) սրտի իւրոյ։
