Առ քեզ տ(է)ր համբարձի զանձն իմ.
ա(ստուա)ծ իմ ՛ի քեզ յուսացայ՝ մի́ ամաչեցից,
եւ մի́ ծիծաղեսցին զինեւ թշնամիք իմ։ Ամենեքեան որ համբերեն քեզ մի́ ամաչեսցեն,
այլ ամաչեսցեն անօրէնք յունայնութե(ան) իւրեանց։ Զճանապարհս քո տ(է)ր ցո́յց ինձ, եւ զշաւիղս քո ուսո́ ինձ։
Առաջնորդեա́ ինձ ՛ի ճշմարտու(թ)ե(ան) քում եւ ուսո́ զիս, զի դու ես ա(ստուա)ծ փռկիչ իմ. եւ ես քեզ համբերի զօրհանապազ։
Յիշեա́ տ(է)ր՝ զգթու(թ)ի(ւն)ս քո եւ զողորմութի(ւն)ս որ ենն յաւիտենից։
Զմեղս մանկութե(ան) իմոյ եւ զանգիտու(թ)ե(ան) իմոյ մի́ յիշեր. այլ յիշեա́ զիս տ(է)ր ըստ ողորմութե(ան) քում՝ վ(ա)ս(ն) քաղցրու(թ)ե(ան) քոյ,
զի քաղցր եւ ուղիղ ես տ(է)ր։ Վ(ա)ս(ն) այսորիկ օրէնսգէ́տ առնես զմեղաւորս ՛ի ճանապարհի,
առաջնորդե́ս հեզոց ՛ի դատաստանի. ուսուցանե́ս հեզոց զճանապարհս քո։
Ա(մենայ)ն ճանապարհք տ(եառ)ն ողորմութ(եամ)բ եւ ճշմարտութ(եամ)բ են այնոցիկ, որ խնդրեն զուխտ եւ զվկայութի(ւն) ն(ո)ր(ա)։
Վ(ա)ս(ն) անուան քոյ տ(է)ր քաւեա́ զմեղս իմ զի բազում եղեն.
ո́վ է մարդ որ երկնչի ՛ի տ(եառ)նէ, օրէնսգէ́տ առնէ զնա ՛ի ճանապարհ յոր եւ հաճեցաւ։
Անձն ն(ո)ր(ա) ՛ի բարութե(ան) հանգիցէ, եւ զաւակ ն(ո)ր(ա) ժառանգեսցէ զերկիր։
Զօրու(թ)ի́(ւն) է տ(է)ր երկիւղածաց իւրոց, եւ զկտակարանս իւր ուսուցանէ ն(ո)ց(ա)։
Աչք իմ յա(մենայ)ն ժամ առ տ(է)ր. եւ նա́ հանէ յորոգայթէ զոտս իմ։
Նայեա́ առ իս եւ ողորմեա́ ինձ, զի միամօր եւ աղքատ եմ ես։
Նեղութի(ւն)ք սրտի իմոյ բազում եղեն յոյժ, եւ վշտաց իմոց հա́ն զիս։
Տե́ս զխոնարհութի(ւն) իմ եւ զվաստակ իմ, եւ թո́ղ ինձ զա(մենայ)ն մեղս իմ։
Տե́ս զթշնամիս իմ զի բազում եղեն, ատելու(թ)ի(ւն) զոր ՛ի նանիր ատեցին զիս։
Պահեա́ զանձն իմ եւ փրկեա́ զիս, եւ մի́ յամօթ եղէց զի յուսացայ ՛ի քեզ։
Անբիծք եւ ուղիղք կցորդ եղեն ինձ, եւ ես քեզ համբերի.
փրկեա́ ա(ստուա)ծ զի(սրա)էլ յա(մենայ)ն նեղութե(ան)ց նորա։ Տունք. ժ՜ը։
