Երանի́ ում թողու(թ)ի(ւն) եղեւ մեղաց, եւ ծածկեցա́ն ա(մենայ)ն յանցանք ն(ո)ր(ա)։
Երանի առն որում ո́չ համարեսցի տ(է)ր զմեղս ն(ո)ր(ա), եւ ո́չ գոյ նենգութի(ւն) ՛ի բերան նորա։
Լռեցի ես եւ մաշեցան ա(մենայ)ն ոսկերք իմ, առ աղաղակել ինձ առ տ(է)ր զօրհանապազ
՛ի տուէ եւ գիշերի։ Ծանրեա́ց ձեռն քո ՛ի վերայ իմ, դարձայ ՛ի թշուառութի(ւն) զի հարան յիս փուշք։ Հանգիստ։
Զմեղս իմ ցուցից քեզ, եւ զանօրէնու(թ)ի(ւն)ս իմ ո́չ ծածկեցից ՛ի քէն։ Ասացի թէ պատմեցից ինձէն զմեղս իմ, եւ դու թողցես զա(մենայ)ն ամպարշտութի(ւն)ս մեղաց իմոց։ Հանգիստ։
Վասն այսորիկ յաղօթս կացցեն առ քեզ ա(մենայ)ն ս(ուր)բք, ՛ի ժամ ընդունելի· Բայց միայն ՛ի ջուրցն հեղեղաց բազմաց, որ առ ն(ո)ս(ա) ինչ ո́չ մերձեսցի։
Դու ես ապաւէն իմ ՛ի նեղութ(են)է յայսմանէ, որ շուրջ եղեն զինեւ։ Ցնծու(թ)ի(ւն) իմ փրկեա́ զիս յայնցանէ՝ որ պաշարեցին զիս։
Իմաստուն արարից զքեզ եւ խելամո́տ ՛ի ճանապարհ յոր եւ գնասցես, եւ հաստատեցից ՛ի վ(ե)ր(այ) քո զաչս իմ։
Մի́ լինիք ո(ր)պ(էս) զձիս եւ զջորիս զի ո́չ գոյ ՛ի նոսա իմաստութի(ւն). ՛ի սանձս եւ ՛ի դանդանաւանդս ճմլեսցես զկզակս ն(ո)ց(ա) որ առ քեզ ինչ ո́չ մերձենան։
Բազում տանջանք են մեղաւորաց, բայց ոյք յուսան ՛ի տ(է)ր՝ ողորմու(թ)ի(ւն) տ(եառ)ն շո́ւրջ եղիցի զնոքօք։
Ո́ւրախ եղերուք եւ ցնծացէ́ք արդարք ՛ի տ(է)ր, պարծեցարո́ւք ամենեքեան ոյք ուղիղ էք սրտիւք։ Տունք. ժ՜դ։ Գոբղայս. խ՜բ։
