Մի́ նախանձիր ընդ չարս. մի́ ընդ այնոսիկ որ գործեն զանօրէնու(թ)ի(ւն)։
Զի ո(ր)պ(էս) խոտ վաղվաղակի ցամաքեսցին. ո(ր)պ(էս) դալարի́ խոտոյ վաղվաղակի անցցեն։
Յուսա́ ՛ի տ(է)ր՝ եւ արա́ զքաղցրու(թ)ի(ւն). բնակեա́ յերկրի՝ եւ հովուեսցիս ՛ի մեծութե(ան) ն(ո)ր(ա)։
Ժտեա́ ՛ի տն(թեն)է՝ եւ նա́ տացէ քեզ զխնդրուածս սրտի քոյ.
յայտնեա́ առաջի տ(եառ)ն զճանապարհս քո եւ յուսա́ ՛ի նա։ Նա արասցէ
եւ հանցէ ո(ր)պ(էս) զլոյս զարդարու(թ)ի(ւն)ս քո, զիրաւունս քո ո(ր)պ(էս) զօրհասարակ։
Հնազա́նդ լեր տ(եառ)ն՝ եւ ծառայեա́ նմա, եւ մի́ նախանձիր ընդ այնոսիկ որոց առակեալ իցեն ճանապարհք իւրեանց ը(նդ) մարդոյ որ գործէ զանօրէնու(թ)ի(ւն)։
Լռեա́ ՛ի բարկու(թեն)է եւ հանգի́ր ՛ի սրտմտութ(են)է, մի́ նախանձիր ընդ չարս։
Զի չարք վաղվաղակի սատակեսցին. բայց ոյք համբերեն տ(եառ)ն նոքա ժառանգեսցեն զերկիր։
Փոքր մի եւ այլ ո́չ եւս իցէ ամպարիշտն. խնդրեսցես զտեղի ն(ո)ր(ա) եւ ո́չ գտցես։
Այլ որ հեղքն են նոքա́ ժառանգեսցեն զերկիր, եւ փափկասցին ՛ի բազում խաղաղու(թ)ե(ան) իւրեանց։
Սպասէ մեղաւոր արդարոյ, եւ կրճտէ́ ՛ի վ(ե)ր(այ) ն(ո)ր(ա) զատամունս իւր.
այլ տ(է)ր ծիծաղեսցի́ զնովաւ։ Քանզի յառաջագոյն տեսանէ, զի հասեալ է օր ն(ո)ր(ա)։
Սուր հանին մեղաւորք եւ լարեցի́ն զաղեղունս իւրեանց՝ հարկանե́լ զաղքատ եւ զտնանկ, սպանանել զայն որ խոնա́րհ է սրտիւ։
Սուրք ն(ո)ց(ա) մտցեն ՛ի սի́րտս ն(ո)ց(ա), եւ աղեղունք ն(ո)ց(ա) փշրեսցին։
Լաւ է սակաւի́կ ինչ արդարոյ քան զբազում մեծութի(ւն) մեղաւորաց,
եւ բազուկք ամպարշտաց խորտակեսցին։ Հաստատէ տ(է)ր զարդարս
եւ ճանաչէ զաւուրս անբծից, ժառանգութիւն ն(ո)ց(ա) յաւիտեան եղիցի։
Մի́ ամաչեսցեն նոքա ՛ի ժամանակս չարութե(ան). այլ յաւուրս սովոյ յագեսցի́ն։
Ահա մեղաւորք կորիցեն. այլ թշնամիք տ(եառ)ն ՛ի փառաւորել եւ ՛ի բարձրանալ իւրեանց պակասեցին ո(ր)պ(էս) ծուխ զի պակասէ։
Փոխ առնու մեղաւորն եւ ո́չ հատուցանէ. այլ որ արդարն է ողորմի եւ տայ։
Ոյք օրհնեն զտ(է)ր՝ ժառանգեսցեն զերկիր, եւ ոյք անիծանեն սատակեսցի́ն ՛ի նմանէ։
՛Ի տն(թեն)է ուղղին գնացք առն, զճանապարհս նորա նա́ կամի յոյժ։
Թէպէտ եւ գայթագղեսցի, նա մի́ կործանեսցի, զի տ(է)ր ձեռնկալո́ւ է ն(ո)ր(ա)։
Մանուկ էի ես եւ ծերացայ, եւ ո́չ տեսի զարդար արհամարհեալ, եւ ո́չ զզաւակ ն(ո)ր(ա) թէ մուրանա́յ հաց։
Զօրհանապազ ողորմի եւ տայ փոխ, զաւակ ն(ո)ր(ա) օրհնեա́լ եղիցի յաւիտեան։
Խոտորեա́ ՛ի չարէ եւ արա́ զբարի. բնակեսցես յաւիտեանս յաւիտենից ՛ի նմա։
Տ(է)ր սիրէ զիրաւունս, եւ ո́չ ը(նդ) վայր հարկանէ զսուրբս իւր, այլ յաւիտեան պահէ զն(ո)ս(ա)։ Անօրէնք հալածեսցին ՛ի միասին, եւ զաւակ ամպարշտաց սատակեսցի։
Այլ արդարք ժառանգեսցեն զերկիր, եւ բնակեսցեն յաւիտեանս յաւիտենից ՛ի նմա։
Բերան արդարոյ պատմէ զիմաստութի(ւն), եւ լեզու ն(ո)ր(ա) խօսեսցի զիրաւունս։
Օրէնք ա(ստուծո)յ իւրոյ են ՛ի սրտի իւրո́ւմ, եւ մի́ գայթագղեսցին գնացք ն(ո)ր(ա)։
Հայի մեղաւորն ընդ արդար եւ խնդրէ սպանանել զնա,
այլ տ(է)ր ո́չ թողաւ զնա ՛ի ձեռս ն(ո)ր(ա), եւ ո́չ դատա́պարտէ զնա յորժամ դատի զնա։
Համբե́ր տ(եառ)ն եւ պահեա́ զճանապարհս ն(ո)ր(ա), եւ բա́րձր արասցէ զքեզ ՛ի ժառանգել զերկիր, եւ զսատակումն մեղաւորաց տեսցես։
Տեսի զամպարիշտն վերացեա́լ բարձրացեալ ո(ր)պ(էս) զմայրս լիբանանու։
Անցի եւ ահա՝ ո́չ էր, խնդրեցի՝ եւ ո́չ գտաւ տեղի ն(ո)ր(ա)։
Պահեա́ զանբծու(թ)ի(ւն), եւ տե́ս զուղղու(թ)ի(ւն). զի գո́ն մնացուածք յառն խաղաղարարի։
Անօրէնք հալածեսցի́ն ՛ի միասին, եւ զաւակ ամպարշտաց կորիցէ։
Փրկու(թ)ի(ւն) արդարոց ՛ի տ(եառ)նէ է, վերակացու է ն(ո)ց(ա) ՛ի ժամանակս նեղու(թ)ե(ան)։
Օգնեսցէ ն(ո)ց(ա) տ(է)ր եւ փրկեսցէ́ զն(ո)ս(ա). ապրեցուսցէ ՛ի մեղաւորաց՝ եւ կեցուսցէ́ զն(ո)ս(ա) զի յուսացան ՛ի նա։ Տունք. լ՜ը։
