Ասացի թէ պահեցից զճանապարհս իմ. զի մի́ մեղայց լեզուաւ իմով։ Եդի պահապա́ն բերանոյ իմոյ՝ ՛ի հակառակել մեղաւորին առաջի իմ։
Խուլ եղէ եւ խոնարհեցայ. լռեցի ՛ի բարու(թեն)է՝ եւ ցաւք իմ նորոգեցան յիս։
Ջեռաւ սիրտ իմ ՛ի փորի իմում, եւ ՛Ի խորհուրդս իմ վառեցաւ հուր։
Խօսեցայ լեզուաւ իմով եւ ասացի. ցո́յց ինձ տ(է)ր զկատարած իմ եւ զթիւ աւուրց իմոց քանի՞օն է, զի գիտացից թէ ո՞րչափ ինչ պակասեալ է յինէն։
Ահա չափով եդիր զաւուրս իմ, եւ կար զօրութե(ան) իմոյ ո(ր)պ(էս) ոչի́նչ է առաջի իմ. սակայն ընդունա́յն է ա(մենայ)ն մարդ մսեղի։
Ապաքէն ո(ր)պ(էս) ՛ի պատկերի́ շրջի մարդ, սակայն զուր խռովի, գանձէ եւ ո́չ գիտէ ում ժողովէ։
Իսկ արդ՝ ո՞վ է համբերու(թ)ի(ւն) իմ թէ ոչ դո́ւ տ(է)ր. կամ կա́ր զօրու(թ)ե(ան) իմոյ՝ թէ ոչ ՛ի քէն։
Յա(մենայ)ն անօրէնութ(են)է իմմէ փրկեցեր զիս, նախատինս անզգամաց արարեր զիս։
Խուլ եղէ եւ ո́չ բացի զբերան իմ, զի դու արարեր։
՛Ի բա́ց արա յինէն զտանջանս իմ, զի ՛ի զօրու(թեն)է ձեռին քոյ ես պակասեցայ։
Կշտամբու(թեամ)բ վ(ա)ս(ն) մեղաց խրատեցեր զմարդ, մաշեցեր ո(ր)պ(էս) սարդիոստայն զանձն ն(ո)ր(ա). սակայն ընդունա́յն է ա(մենայ)ն մարդ։ Հանգիստ։
լո́ւր տ(է)ր աղօթից իմոց. ո́ւնկնդիր խնդրուածաց իմոց, արտասուաց իմոց մի́ լսեր։ Պանդուխտ իմ ես առաջի քո, նժդեհ եւ անցաւոր ո(ր)պ(էս) ա(մենայ)ն հարք իմ։
Թո́յլ արա ինձ զի հանգեայց մինչչե́ւ երթեալ իցեմ, ուստի այլ ո́չ եւս գտանիցիմ։ Տունք. ժ՜ե։
