Դա́տ արա ինձ ա(ստուա)ծ, եւ իրա́ւ արա ինձ ՛ի դատաստանի իմում։ Յազգէ որ ոչ է սուրբ, ՛ի մարդոյ մեղաւորէ́ նենգաւորէ փրկեա́ զիս։
Դու ա(ստուա)ծ հզօրիչ իմ ես ընդէ՞ր մոռացար զիս, ընդէ՞ր տրտում գնամ ես ՛ի նեղել թշնամւոյ իմոյ։
Առաքեա́ տ(է)ր զլոյս քո եւ զճշմարտութիւն քո, զի առաջնորդեսցեն ինձ հանցեն զիս ՛ի լեառն սուրբ եւ ՛ի յարկս քո։
Մտից առաջի սեղանոյ ա(ստուծո)յ, առ ա(ստուա)ծ որ ուրա́խ առնէ զմանկութի(ւն) իմ։ Խոստովան եղէց քեզ օրհնութ(եամ)բ ա(ստուա)ծ ա(ստուա)ծ իմ։
Արդ՝ ընդէ՞ր տրտում ես անձն իմ, կամ ընդէ՞ր խռովես զիս. յուսա́ առ ա(ստուա)ծ խոստովանեա́ նմա՝ փրկիչ երեսաց իմոց ա(ստուա)ծ է։ Տունք. է՜։ Գոբղայս. լ՜դ։
