ՅԱ́ԿՈՎԲՈՍ ԱՍՏՈՒԾՈՅ եւ տ(եառ)ն յ(իսու)սի ք(րիստո)սի ծառա́յ. երկոտասան ազգացդ որ ՛ի սփի́ւռդ էք՝ ողջո́յն։
Ամենա́յն ուրախութե(ան) արժանի́ համարիջիք ե́ղբարք, յորժամ պէսպէ́ս փորձու(թ)ե(ան)ց ՛ի մէջ անկանիցիք։
գիտասջի́ք զի հանդէս ձերոյ հաւատոցն յօրինեալ գործէ զհամբերութի(ւն)։
Իսկ համբերութի(ւ)ն գո́րծ կատարեալ ունիցի. զի իցէք ողջանդա́մք եւ կատարեալք, եւ ո́չինչ իւիք նուազեալք։
Ապա թէ ոք ՛ի ձէնջ իցէ նուազեալ յիմաստու(թեն)է, խնդրեսցէ յա(ստուածո)յ՝ որ տայն ամ(ենայն)ի առատապէս՝ եւ ո́չ նախատէ. եւ տացի́ նմա։
Բայց խնդրեսցէ հաւատովք՝ եւ մի́ երկմտեասցէ. զի որ երկմիտն է՝ նմա́ն է հողմակոծեալ եւ տատանեալ ալեաց ծովու։
մի́ ակն կալցի մարդն այն առնուլ ինչ յա(ստուածո)յ.
զի այր երկմիտ՝ առանց հաստատու(թ)ե́(ան) է յամ(ենայն) ճանապարհս իւր։
Պարծեսցի́ եղբայր խոնարհ ՛ի բարձրութի(ւ)ն իւր,
եւ որ մեծատունն իցէ ՛ի խոնարհու(թ)ի́(ւն) իւր. քանզի իբրեւ զծաղիկ խոտոյ անցանիցէ։
Զի ծագեաց արեւ հանդերձ խորշակաւ՝ եւ ցամաքեցո́յց զխոտն, եւ թօթափեցաւ ծաղիկն ն(ո)ր(ա), եւ կորեա́ւ վայելչու(թ)ի(ւն) երեսաց ն(ո)ր(ա). նո́յնպէս եւ մեծատունն հանդերձ շահիւքն իւրովք թարշամնեսցի։
Երանեա́լ է այր որ համբերիցէ փորձանաց. զի եթէ ընտիր եւս գտանիցի, առցէ զպսակն կենաց՝ զոր խոստացաւ սիրելեաց իւրոց տ(է)ր։
Մի́ ոք որ ՛ի փորձութե(ան) իցէ, ասիցէ՝ թէ յա(ստուածո)յ փորձիմ. զի ա(ստուա)ծ անփո́րձ է չարեաց. փորձէ նա՝ եւ ո́չ զոք։
իւրաքանչիւրոք փորձի՝ առ ՛ի յիւրո́ցն ցանկութե(ան)ց ձգեալ եւ պատրեալ։
ապա այնուհետեւ ցանկու(թ)ի(ւ)ն յղացեալ՝ զմե́ղս ծնանի. եւ մեղքն կատարեալ՝ զմա́հ ծնանին։
Մի́ խաբիք եղբա́րք իմ սիրելիք,
զի ամ(ենայն) տուրք բարիք եւ ամ(ենայն) պարգեւք կատարեալք՝ ՛ի վերո́ւստ են իջեալ առ ՛ի հօրէ́ն լուսոյ. յորում չի́ք փոփոխումն՝ եւ կա́մ շրջելոյ ստուեր։
Կամեցեալ ծանա́ւ զմեզ բանիւքն ճշմարտութե(ան)՝ լինել մեզ պտո́ւղ ինչ ստացուածոց նորա.
գիտասջի́ք ե́ղբարք իմ սիրելիք։
զի բարկութի(ւն) մարդոյ զարդարու(թ)ի(ւն) ա(ստուածո)յ ո́չ գործէ։
Որով ՛ի բա́ց թօթափեալ զամ(ենայն) աղտեղութի(ւն) եւ զյաւելուածս չարեաց, հեղութ(եամ)բ ընդունիջի́ք զբանն ընտաբոյս. որ կարօղն է կեցուցանե́լ զոգիս ձեր։
լինիջի́ք առնելի́ք բանին, եւ մի́ լսելիք միայն համարեսջիք յանձինս։
Զի եթէ ոք լսօղ միա́յն իցէ բանին՝ եւ ոչ առնելի, նման է նա մարդոյ որ պշուցեալ հայիցի́ ընդ երեսս իւր՝ որ ծնանիցին ՛ի հայելւոջ.
զի հայեցեալ ետես զինքն, եւ զա́նց արար, եւ անդէն մոռացա́ւ թէ որպիսի ոք էր։
Իսկ որ յառեալ ՛ի կատարեա́լ օրէնս ազատութե(ա)ն հայիցի. եւ ՛ի նմին կացցէ, ո́չ եղեւ նա լսօղ մոռացութե(ա)ն, այլ առնելի́ գործոյն։ նա՝ յառնելն իւրում լիցի երանելի́։
Եթէ ոք կամիցի կրօնաւոր լինել, եւ ո́չ սանձահարեսցէ զլեզու իւր, այլ զբաղեցուցանիցէ զսիրտն իւր, այնպիսուոյն վայրապա́ր է կրօնաւորու(թ)ի(ւ)ն։
Կրօնաւորութի(ւն) սո́ւրբ եւ անարատ՝ առ ՛ի յա(ստուածո)յ եւ ՛ի հօրէ՝ ա́յս է, այցելո́ւ լինել որբոց եւ այրեաց ՛ի նեղութե(ան) իւրեանց, անարա́տ պահել զանձն յաշխարհէ։
