აჰა, კეთილ ხარ, მახლობელო ჩემო; აჰა, კეთილ ხარ. თვალნი შენნი ტრედ არიან, თჳნიერ დუმილისა შენისა; თმაჲ შენი - ვითარცა არვე თხათაჲ, რომელნი გამოჩნდეს გალადისაგან.
კბილნი შენნი - ვითარცა არვე მორისულთა, რომელნი აღმოჴდეს საბანელით. ყოველნივე ორთჴორცნი და ბერწი არა არს მათ შორის.
ვითარცა საბელი ძოწეული - ბაგენი შენნი და ზრახვა შენი შუენიერ, ვითარცა ნაქურცენი ვარდისა. ვაშლნი შენნი თჳნიერ დუმილისა შენისა;
ვითარცა გოდოლი მთისა - ქედი შენი, რომელი აღშენებულ თალპიოს, ათასი ფარი დამოკიდებულ მას ზედა, ყოველი ისარი ძლიერთა.
ორნი ძუძუნი შენნი, ვითარცა ორნი თიკანნი მარჩბივნი ქურციკისანი, რომელნი სძოვდეს შორის შროშანთა.
ვიდრემდის დღესა შერიჟურებადმდე და აჩრდილთა შეძრვად მივიდე თჳთ მთისა მიმართ მურისასა და ბორცვისა მიმართ გუნდრუკისასა.
ყოვლად შუენიერ ხარ, მახლობელო ჩემო, და ბიწი არა არს შენ თანა.
მოვედ, სძალო, ლიბანით, მოვედ ლიბანით! მოხჳდე და წარმოვლო დასაბამით სარწმუნოებისა, თავისაგან სანირისა და ჰერმონისასა, საყოფელთაგან ლომთასა, მთათაგან ვეფხთაჲსა.
გული ჩუენი მიიზიდე, დაო ჩუენო, სძალო, გული ჩუენი მიიზიდე ერთითა თვალთაგან შენთათა, ერთითა მძივსა შინა ყელისა შენისათა.
რაბამ განშუჱნდეს ძუძუნი შენნი, დაო ჩემო, სძალო? ვითარ განშუჱნდეს ძუძუნი შენნი უფროს ღჳნისაგან და სულნელება სამოსელთა შენთა, ვითარცა კეთილსულნელება ლიბანისა.
გოლი დამოსწვეთის ბაგეთა შენთა, სძალო, თაფლი და სძე ქუეშე ენასა შენსა და კეთილსულნელება სამოსელთა შენთა, ვითარცა კეთილსულნელება ლიბანისა.
მტილი დაჴშული და ჩემი, სძალი, მტილი დაჴშული, წყარო დაბეჭდული.
მოციქულებანი შენნი - სამოთხე ვარდთა ნაყოფსა თანა ვაშლთათა, კჳპრი ნარდითურთ.
ნარდიონი და ქურქუმა, ლერწამი და კინამო ყოველთაგან ხეთა ლიბანისათა, მური და ალოჲ ყოველთა თანა პირველთა ნელსაცხებელთა.
წყარო მტილისა და ჯურღუმული წყლისა ცხოველისა და გამომავალისა ლიბანისაგან.
აღდეგ, ჩრდილოო, და მოვედ, ბღუარო, და მოჰბერე ქარი მტილსა ჩემსა! და რაჲთა დიოდენ ნელსაცხებელნი ჩემნი, რაჲთა შთაჴდეს ძმისწული ჩემი მტილსა შინა თჳსსა და რაჲთა ჭამოს ნაყოფი ხილნართა თჳსთა.
