სიძემან ეგრე თქუა: "აჰა, ეგერა, სდგა, მახლობელო ჩემო; აჰა, ეგერა, სდგა, შუენიერო ჩემო, თუალნი შენნი ტრედისანი, გარეშე დუმილისა მაგის შენისა; თმაჲ შენი -- ვითარცა არვე თხათაჲ, რომელნი გამოჩნდეს ედომით,
კბილნი შენნი -- ვითარცა არვჱ მორისულთაჲ, აღმომავალი საბანელით, ყოველნი ორთმსხმელნი და ბერწი არა არს მათ შოვრის.
მეწამულ ბაგენი შენნი, ვითარცა ძოწით ღებულნი, გარდანაღები ერთი ქსლისაჲ და სიტყუაჲ შენი შუენიერ, ვითარცა ნაქურცენი მრეწეულისაჲ, საკეთენი შენნი გარეშე დუმილისა მაგის შენისა;
ვითარცა გოდოლი დავითისი -- ყელი შენი, ათასი ფარი დამოკიდებული მას ზედა და ყოველი ისარი ძლიერთაჲ.
ორნი ძუძუნი შენნი, ვითარცა თიკანნი მარჩბივნი ქურციკისანი, რომელნი ძოვედ შოვრის შროშანთა.
ვიდრე დღისა შერიჟუებადმდე და აჩრდილთა შეძრვად მე თჳთ მივიდე მთასა მურისასა და ბორცუსა ლიბანისასა.
ყოვლად შუენიერ ხარ, მახლობელო ჩემო, და ბიწი არა არს შენ თანა.
მოვედ, სძალო, ლიბანით აქა, მოვედ გუნდრუკოვნით და მოხჳდე, წარმოჰვლო თავსა ზედა არვეთასა, თხემსა ზედა სანირისსა და ერმონისსა საყოფელთაგან ლომთაჲსა და მთათაგან ვეფხთაჲსა.
გუასურვე ჩუენ, დაო ჩუენო, სძალო, გული. გუალმე ჩუენ ერთითა ყელისსაბმელითა მძივისა შენისაჲთა.
განშუენდეს ძუძუნი შენნი, დაო ჩემო, სძალო. რავდენ შუენიერ არიან ძუძუნი შენნი ღჳნისაგან და სული სამოსლისა შენისაჲ უმეტჱს საკუმეველთა ყოველთა.
თაფლი დამოსწუთის ბაგეთა შენთა, დაო ჩემო, სძალო, თაფლი და სძჱ ქუეშე ენასა შენსა და სული სამოსლისა შენისაჲ, ვითარცა სული გუნდრუკისაჲ.
მოკრძალულ არს დაჲ ჩემი, სძალი, მტილი მოკრძალული, წყაროჲ დაბეჭდული.
მოციქულებაჲ შენი -- სამოთხე ნაყოფიერ, ხე ხილოვან, კჳპრი ნარდიონითურთ.
ნარდიონი და ქურქუმაჲ, საკუმეველი, ლერწამი და კინამოჲ ყოვლით ხითურთ ლიბანისაჲთ, ზმური და ალოჲ ყოვლითურთ პატიოსნით საკუმეველით.
წყარო სამოთხის და თავ წყარო ცხოველის, გამომავალი ლიბანით.
განიღჳძე, სამხარო, და მოვედ, ბღუარო, მოჰბერე მტილსა ჩემსა და გამოუტევე სულნელებაჲ საკუმეველთა ჩემთაჲ. შთაჴედინ ძმისწული ჩემი მტილსა თჳსსა და ჭამენ ნაყოფთაგან თჳსთა.
