ვინ არს ესე რომელი მოვალს ედომით, და სიმეწამულჱ სამოსლისა მისისაჲ ბოსორით გამო. ესე შუენიერ არს სამკაულითა თჳსითა, და სასტიკად ძლიერებითა მრავლითა. მე ვიტყჳ სიმართლესა, და მშჯავრსა ცხორებისასა.
რაჲსათჳს მეწამულ არს სამკაული შენი, და სამოსელი შენი ვითარცა მწნეხართაგან საწნეხლისათა,
სავსჱ დათრგუნვილებითა, და წარმართთაგანი არა ვინ არს კაც ჩემ თანა. და დავთრგუნენ იგინი გულის-წყრომითა ჩემითა, და დავმუსრენ იგინი რისხვითა ჩემითა და დავსთხიე სისხლი მათი ქუეყანასა ზედა,
რამეთუ დღჱ იგი კუალად-გებისაჲ მოიწია მათ ზედა, და წელიწადი ჴსნისაჲ მოწევნულ არს.
და მე ვიხილე, და არა ვინ იყო შემწე, და განვიცადე, და არა ვინ იყო ჴელის-ა<ღ>მპყრობელ, და მიჴსნა მე მკლავმან ჩემმან, და გულის-წყრომაჲ ჩემი მოიწია.
და დავთრგუნენ იგინი რისხვითა ჩემითა, და დავათრვენ იგინი გულის-წყრომითა ჩემითა, და დავსთხიე სისხლი მათი ქუეყანასა ზედა.
რამეთუ წყალობაჲ უფლისაჲ მოვიჴსენე, სათნოებანი უფლისანი ყოველთა ზედა, რომელი მომაგო ჩუენ. უფალი მსაჯულ კეთილ სახლსა ზედა ისრაჱლისასა. მოავლინოს ჩუენ ზედა წყალობისა-ებრ თჳსისა <. . . ,>.
და თქუა: ანუ არა ერი ესე ჩემი შვილი ჩემი არსა, და არა შეურაცხ-მყონ მე, და ექმნა მათ მაცხოვარ
ყოვლისაგან ჭირისა მათისა, რამეთუ არა მოციქულმან ვინ, არცა ანგელოზმან, არამედ თავადმან უფალმან იჴსნნა იგინი, რამეთუ უყუარდეს იგინი, და დაიცვნა იგინი. და თავადმან იჴსნნა იგინი, და აღჰმართნა იგინი და აღამაღლნა იგინი ყოველთა დღეთა საუკუნათა.
ხოლო იგინი ურჩ ექმნნეს, და განარისხეს Page of ms. J: A95r სული წმიდაჲ მისი, და გარდაექცა მათ მტერად./ თავადმან უფალმან ჰბრძო მათ.
და მოიჴსენნა დღენი საუკუნენი. სადა არს რომელმან აღმოიყვანა მწყემსი იგი ცხოვართაჲ, და სადა არს რომელმან დადვა სული წმიდაჲ მათ ზედა.
რომელმან იგი მოიყვანა მარჯუვნითა თჳსითა მოსჱ, მკლ<ა>ვითა დიდებისა მისისაჲთა განაძლიერნა წყალნი წინაშე მისსა ყოფად თავისა თჳსისა სახელი საუკუნოჲ.
განიყვანნა იგინი უფსკრულისაგან, ვითარცა ცხენი ერთი უდაბნოჲთ, და არა დაშურეს,
და ვითარცა კაჰრაული ერთი ველით. და მოიღო სული უფლისა მიერ და უძღოდა მათ. ესრეთ მოიყვანე ერი შენი, და ჰყავ თავისა შენისა სახელი დიდებული.
მოიქეც ზეცით უფალო და გარდამოიხილე ტაძრით წმიდით დიდებისა შენისაჲთ. <. . .> სადა არს სიმრავლჱ წყალობათა შენთაჲ, და შეწყნარებათა შენთაჲ ოდეს იგი თავს-იდებდ ჩუენსა უფალო.
რამეთუ შენ ხარ მამაჲ ჩუენი. რამეთუ აბრაჰამ არა მიცნოდა ჩუენ, <. . .> არამედ შენ ხარ მამაჲ ჩუენი, მიჴსნნან ჩუენ, რამეთუ დასაბამითგან სახელი შენი ჩუენ ზედა არს.
რაჲსა-თჳს-მე მაცნუნენ ჩუენ უფალო გზისაგან შენისა, და განაფიცხენ გულნი ჩუენნი, რაჲთა არა მეშინოდის ჩუენ შენდა. მოიქეც მონათა შენთათჳს, და ნათესავისათჳს სამკჳდრებელისა შენისა,
რაჲთა <მცირედ რაჲ მე> ჩუენცა დავიმკჳდროთ მთისაგან წმიდისა შენისაჲ.
ვიქმნენით ჩუენ ვითარცა დასაბამსა, რაჟამს იგი არა ჰმთავრობდ ჩუენ ზედა, და არცა წოდებულ იყო სახელი შენი ჩუენ ზედა.
