მას ჟამსა შინა, იტყჳს უფალი, გამოიხუნენ ძუალნი მეფეთა იუდაჲსთანი, და ძუალნი მთავართა მათთანი, და ძუალნი მღდელთანი, და ძუალნი წინაწარმეტყუელთანი, და ძუალნი მკუდართა იჱრუსალემისათანი სამარეთაგან მათთა.
და განჴმენ იგინი წინაშე მზისა და წინაშე მთოვარისა და წინაშე ყოველთა ვარსკულავთა და წინაშე ყოველთა ძალთა ცისათა, რომელ შეიყუარნეს, და რომელთა ჰმონებდეს, და რომელთასა კუალსა შეუდბეს, და რომელთა ერჩდეს, და რომელთა თაყუანის-სცეს მათ; არა შეიკრიბნენ იგინი არცა დაეფლნენ, <არამედ> საკიცხელად იყვნენ პირსა ზედა ქუეყანისასა.
რამეთუ აღირჩიეს მათ სიკუდილი ვიდრე ცხორებასა, და საწადელ იყო სიკუდილი უფროჲს ცხორებისა ყოველთა ნეშტთა, რომელნი დაშთომილ იყვნენ ნათესავისა მისგან უკეთურისა <ყოველსა ადგილსა>, სადაცა განვიშოვრნე იგინი მუნ, იტყჳს უფალი ძალთაჲ.
და სთქუა მათა მიმართ; ესრე იტყჳს უფალი; ანუ რომელ იგი დაეცის, არღარა ნუ აღდგისა; ანუ რომელმან მიაქციის, არღარა ნუ მოაქციისა. Page of ms. J: A108r
რაჲსათჳს მიაქცია ერმან ჩემმან ესრე,/ და იჱრუსალემმან მიქცევითა ლირბებისაჲთა, და დაემტკიცნეს იგინი გონებათა შინა მათთა, და არა ინებეს მოქცევად.
ყური მოყავთ და ისმინეთ, <არა ესრე იტყოდიან>; არა არს კაცი მონანული უკეთურებისაგან თჳსისა, რომელმანმცა თქუა; რაჲ მიყოფი<ე>ს, არა მოაკლო მორბედმან სრბისაგან თჳსისა, ვითარცა ცხენმან ოფლიერმან ჴჳვილსა შინა მისსა,
და მთიებმან ცასა შინა იცნა ჟამი თჳსი, გურიტმან და მერცხალმან და მჭურინავმან <და> ველისა სირთა დაისწავლნეს ჟამნი მოსლვისა მათისანი, ხოლო ერმან ჩემმან არა გულის-ჴმა-ყვნა სამართალნი უფლისანი.
ვითარ იტყჳთ ვითარმედ ბრძენ ვართ ჩუენ, და შჯული უფლისაჲ არს ჩუენ თანა, ცუდად იყო ნაწილი იგი სიცრუვისაჲ მწიგნობართა.
ჰრცხუენა ბრძენთა, და შესულბეს, და დამედგრეს, რამეთუ სიტყუაჲ უფლისაჲ შეურაცხ-ყვეს. რაჲ მე სიბრძნჱ არს მათ თანა;
ამისთჳს მივსცნე ცოლნი მათნი სხუათა, და აგარაკნი მათნი უცხოთა მკჳდრთა, რამყთუ კნინით მათითგან მი-დიდადმდე ყოველნი მიტრიონებდეს ანგაჰრებასა. წინაწარმეტყუელით მათითგან და ვიდრე მღდელა<დ>მდე ყოველი იქმს უშჯულოებასა.
და განჰკურნებდეს შემუსრვილებასა ასულისა ერისა ჩემისასა შეურაცხებად ჩემდა, და თქუეს; მშჳდობა, მშჳდობა, და არა არს მშჳდობა.
ჰრცხუენა რამეთუ ყვეს საძაგელი, და ესრეცა სირცხჳლითა არავე ჰრცხუენა, და კდემულებაჲ არა გულის-ჴმა-ყვეს. ამისთჳს დაეცნენ დაცემულთა თანა და ჟამსა ძიებისა მათისა<სა> მოუძლურდენ, თქუა უფალმან.
და შეჰკრებდენ ნაყოფთა მათთა, თქუა უფალმან, არა არს ყორძენი ვენაჴებსა, და არა არს ლეღჳ ლეღუებსა, და ფურცელი დაცჳვა. რომელ იგი მივეც მათ გარა-წარჰჴდა <მათ>.
აწ ჩუენ რაჲსა ვსხ<დ>ეთ, შეკერბით და შევიდეთ ქალაქებსა მას ძნელსა, და შევცჳვეთ მუნ, რამეთუ უფალმან ღმერთმან შეგუთხინნა ჩუენ, და გუასუა ჩუენ წყალი სიმწარისაჲ, რამეთუ ვცოდეთ წინაშე მისა.
შევკერბით მშჳდობად, და არა იყო კეთილი, ჟამად ლხინებისად, და აჰა ესერა ურვაჲ./ Page of ms. J: A108v
დანით გუესმეს ჴმაჲ სიმრავლისაჲ ჰუნეთა მისთაჲ; ჴმისაგან ჴჳვილისა აღმჴედრებულთა ჰუნეთა მისთასა შეიძრას ყოველი ქუეყანაჲ, და მოვიდეს, და მოჭამოს ქუეყანაჲ და სავსებაჲ მისი, ქალაქი და მკჳდრნი მისნი.
რამეთუ აჰა ესერა მე მოვავლინ<ნ>ე თქუენ ზედა გუელნი მომსრველნი, რომელთა მიმართ არა არს სახრვა, და გიკბენდენ თქუენ, იტყჳს უფალი.
უკურნებელსა სალმობითურთ გულთა თქუენთა განცოფებულთა.
აჰა ესერა ჴმაჲ ღაღადებისაჲ ასულისა ერისა ჩემისა ქუეყანით შორით, არა ნუ არსა უფალი სიონს, ანუ მეუფჱ მისი არა ნუ არსა მუნ. რაჲსათჳს განმარისხნეს მე კერპებითა მათითა და ცუდთა მათგან უცხოთა.
წარჴდა მკაჲ და დაესრულა ლეწვაჲ, და ჩუენ ვერ განვერნეთ.
შემუსრვასა ზედა ასულისა ერისა ჩემისასა შევიმუსრე, დავბნელდი შესულებითა; მძლეს მე სალმობათა ვითარცა შობადისათა.
ნუმცა მკურის-კევი არა არსა გალაად<ს>, ანუ მკურნალი არა არსა მუნ. რაჲსა მე არა იყო კურნება ასულისათჳს ერისა ჩემისა.;
