მაშინ ემსგავსოს სასუფეველი ცათაჲ ათთა მათ ქალწულთა, რომელთა აღინთნეს სამთელნი მათნი და განვიდეს მიგებებად სიძისა და სძლისა.
ხოლო ხუთნი იგი მათგანნი იყვნეს სულელნი და ხუთნი -- ბრძენნი.
მიიხუნეს ბრძენთა მათ სანთელნი მათნი მათ თანა და მიიღეს ზეთი ჭურჭელთა მათთა,
ხოლო სულელთა არა მიიღეს ზეთი.
და დაყოვნებასა მას Page of ms. P: 168R სიძისასა მიერულა ყოველთა და დაიძინეს.
შუა ღამეს ოდენ ღაღადებაჲ იყო, ვითარმედ: აჰა ესერა სიძჱ მოვალს, აღდეგით და მივეგებვოდით მას.
მაშინ აღდგეს ყოველნი იგი ქალწულნი და აღიგნეს სანთელნი მათნი.
ხოლო სულელნი იგი ეტყოდეს ბრძენთა მათ: მეცით ჩუენ ზეთისაგან თქუენისა, რამეთუ სანთელნი ჩუენნი დაშრტებიან.
მიუგეს ბრძენთა მათ და ჰრქუეს: ნუუკუე ვერ გუეყოს ჩუენ და თქუენ, აწ წარვედით სავაჭროდ და იყიდეთ თავისა თქუენისა ზეთი.
და წარვიდეს იგინი სყიდად; მოვიდა სიძჱ იგი, და განმზადებულნი იგი შევიდეს სიძისა თანა ქორწილსა მას და დაეჴშა მათ კარი.
შემდგომად მათსა მოვიდეს სხუანიცა ქალწულნი და ეტყოდეს: უფალო, განგჳღე ჩუენცა!
მაშინ მიუგოს და ჰრქუას მათ: ამენ გეტყჳ თქუენ: არა გიცნი.
იღჳძებდით, რამეთუ არა იცით დღჱ იგი, არცა ჟამი.
ვითარცა-იგი რაჟამს წარვალნ კაცი გზასა თჳსსა, მოუწოდა მონათა თჳსთა და მისცა მათ მონაგები თჳსი;
და რომელსამე მისცა ხუთი ტალანტი, რომელ არს ქანქარი, და რომელსამე ორი ქანქარი და რომელსამე ერთი, კაცად-კაცადსა მსგავსად ძალისა თჳსისა, [და წარვიდა].
მეყსეულად წარვიდა, რომელმან-იგი ხუთი ქანქარი მიიღო, და აქმნა და შესძინა მას ზედა სხუაჲ ხუთი ქანქარი.
ეგრევე, რომელმან-იგი ორი მიიღო, შესძინა ორი სხუაჲ.
ხოლო რომელმან-იგი ერთი მიიღო, წარვიდა და მოთხარა ქუეყანაჲ და დამალა ვეცხლი იგი უფლისა თჳსისაჲ.
შემდგომად მრავლისა ჟამისა მოვიდა უფალი იგი მონათაჲ მათ და სიტყუაჲ ყო მათ თანა.
და წარდგა, რომელმან-იგი ხუთი ქანქარი მიიღო, და მოართუა სხუაჲ ხუთი ქანქარი და ჰრქუა: უფალო, ხუთი ქანქარი მომეც, აჰა სხუაჲღა ხუთი შევსძინე. Page of ms. P: 168V
ჰრქუა მას: მონაო, სახიერო და სარწმუნოო, მცირედსა ზედა სარწმუნო იქმენ, მრავალსა ზედა დაგადგინო შენ; შევედ სიხარულისა უფლისა შენისასა.
მოვიდა იგიცა, რომელსა ორი ქანქარი მიეღო, და ჰრქუა: უფალო, ორი ქანქარი მომეც, აჰა ორი სხუაჲ შევსძინე.
ჰრქუა უფალმან: კეთილო მონაო, სახიერო და სარწმუნოო, მცირედსა ზედა სარწმუნო იქმენ, მრავალსა ზედა დაგადგინო შენ; შევედ სიხარულსა უფლისა შენისასა.
მოვიდა იგიცა, რომელსა ერთი ქანქარი მიეღო, და ჰრქუა: უფალო, უწყოდე, რამეთუ ფიცხელ კაც ხარ: მოიმკი, სადა არა დაგეთესის, და შეიკრიბი, სადა არა განგებნიის.
შემეშინა შენგან, წარვედ და დავმალე ქანქარი შენი ქუეყანასა. აჰა შენი შენ თანა არს.
მიუგო უფალმან მისმან და ჰრქუა მას: უკეთურო მონაო და მედგარო, უწყოდე, რამეთუ მოვიმკი, სადა არა დამეთესის, და შევიკრიბი, სადა არა განმებნიის.
ჯერ-იყო შენდა ვეცხლი ჩემი დადებად სავაჭროსა, მო-მცავედ და მოვიღე აღნადგინებითურთ.
მოუღეთ მაგას ქანქარი ეგე და მიეცით მას, რომელსა აქუს ათი ქანქარი.
რამეთუ ყოველსა, რომელსა აქუნდეს, მიეცეს და მიემატოს; და რომელსა არა აქუნდეს და რომელიცა-იგი აქუნდეს, მო-ვე-ეღოს მას.
და მონაჲ იგი უჴმარი განჴადეთ ბნელსა მას გარესკნელსა. მუნ იყოს ტირილი თუალთაჲ და ღრჭენაჲ კბილთაჲ.
რაჟამს მოვიდეს ძჱ კაცისაჲ დიდებითა თჳსითა, და ყოველნი ანგელოზნი მისნი მის თანა, მაშინ დაჯდეს საყდართა ზედა დიდებისა მისისათა;
და შეკრიბნეს წინაშე მისსა ყოველნი ნათესავნი, და განარჩინეს იგინი ურთიერთას, Page of ms. P: 169R [ვითარცა განარჩინის] მწყემსმან ცხოვარნი თიკანთაგან.
და დაადგინნეს ცხოვარნი მარჯუენით და თიკანნი მარცხენით.
მაშინ ჰრქუას მეუფემან მან მარჯუენითთა მათ: მოვედით, კურთხულნო მამისა ჩემისანო, და დაიმკჳდრეთ განმზადებული თქუენთჳს სასუფეველი დასაბამითგან სოფლისაჲთ.
რამეთუ მშიოდა, და მეცით მე ჭამადი; მწყუროდა, და მასჳთ მე; უცხო ვიყავ, და შემიწყნარეთ მე:
შიშუელ ვიყავ, და შემმოსეთ მე; სნეულ ვიყავ, [და მომხედეთ მე; საპყრობილესა ვიყავ] და მოხუედით ჩემდა.
მაშინ მიუგონ და ჰრქუან მართალთა მათ: უფალო, ოდეს გიხილეთ შენ მშიერი და გამოგზარდეთ? და წყურიელი და გასუთ შენ?
ოდეს გიხილეთ უცხოდ და შეგიწყნარეთ შენ? ანუ შიშუელი და შეგმოსეთ?
ოდეს გიხილეთ უძრულ[ი] და პყრობილი და მოვედით შენდა?
მაშინ მიუგოს და ჰრქუას მეუფემან მან: ამენ გეტყჳ თქუენ: რაოდენი-რაჲ ჰყავთ ერთსა მცირეთაგანსა ძმათა ჩემთასა, მე მიყავთ.
მაშინ ჰრქუას მეუფემან მან მარცხენითთა მათ: წარვედით ჩემგან, დაწყეულნო, ცეცხლსა მას საუკუნესა, რომელი განმზადებულ არს ეშმაკისათჳს და მსახურთა მისთათჳს,
რამეთუ მშიოდა, და არა მეცით მე ჭამადი; მწყუროდა, და არა მასჳთ მე;
უცხო ვიყავ, და არა შემიწყნარეთ მე; შიშუელ ვიყავ, და არა შემმოსეთ მე; უძრულ ვიყავ და საპყრობილესა, და არა მოხუედით ჩემდა.
მიუგონ მათცა და ჰრქუან: უფალო, ოდეს გიხილეთ შენ მშიერი ანუ წყურიელი, ანუ უცხოებასა, ანუ შიშულობასა, ანუ უძრულებასა, და საპყრობილესა და არა გმსახურეთ შენ?
მაშინ მიუგოს და ჰრქუა მათ: ამენ გეტყჳ თქუენ: რაოდენსა თანა არა ჰყავთ ერთსა მცირეთაგანსა ძმათა ჩემთასა, მე არა მიყავთ.
და წარვიდენ ესენი სატან\ჯველსა Page of ms. P: 169V საუკუნესა, ხოლო მართალნი -- ცხორებასა სუკუნესა.
