| Strophe: 223 | ||
| Verse: a | რა ფალანგ დეუმან შეიგნა | სიკუდილი არჯანგ ზვავისა, |
| Verse: b | გაჯავრდა, ხარიფს უბრძანა: | ღონე ნუ გინდა ზავისა, |
| Verse: c | წადი, შე[ე]ბი მას ლომსა, | სიკუდილი უთხარ თავისა. |
| Verse: d და | წავიდა ფიცხლა საომრად, | მაზედ მოქმედი ავისა. |
| Strophe: 224 | ||
| Verse: a | მძიმე გურზი ჴელთ აიღო, | საომარად წამოვიდა, |
| Verse: b | გვაჯასპირ თქუა: მამა ჩემი | ამან მოკლა, აქ მოვიდა; |
| Verse: c | ღმრთითა ადრე შევანანო! | _ კბილ-დახრჭეხით ჩამოვიდა; |
| Verse: d და | დევმან ლახტი შეიმაღლა, | ვით ღრუბელი ამოვიდა. |
| Strophe: 225 | ||
| Verse: a | თავსა დაჰკრა ფალავანსა, | მაგრამ ავნო დიდი ვერა, |
| Verse: b | ლომმან ღლიას შემოიგდო, | შორს ისმოდა მათი ძგერა; |
| Verse: c | ლახტი ჴელთა დაუჭირა, | დეუი მისგან მოიმტვერა, |
| Verse: d და | თავსა დაჰკრა იგ დაგანა, | აღარ უნდა მზისა მზერა. |
| Strophe: 226 | ||
| Verse: a | სრულად დალეწა ხარიფი | ერთისა მონაქნევითა, |
| Verse: b | უთხრა, თუ: კვლავცა მომიკალ | მამა, იგ საროს ჴე ვითა, |
| Verse: c | იქივე დადგა საომრად, | ვერვისგან შენარხევითა, |
| Verse: d და | მუქარას ითხოვს ამაყი, | იგი ბჟღვინვიდა მზე ვითა. |
| Strophe: 227 | ||
| Verse: a | ფალ[ა]ნგ თქუა: ხარიფ მოგვიკლა, | მისებრი მეომარია, |
| Verse: b | წავალ და აწ მე შეუებმი, | თუ როგორ მკლავმაგარია. |
| Verse: c | ფოლად უთხრა და ქაჯვაჯან: | რა თქუენი საუბარია, |
| Verse: d და | თქუენ ჴელმწიფე ჴარ, ნუ გაგრჯით, | ჩვენა ვართ საომარია. |
| Strophe: 228 | ||
| Verse: a | ფალაგ თქუა: ნაომარი ჴართ | და გატეხილი ზარისა, |
| Verse: b | მე მმართებს მისი გამოცდა, | ჩემგან საქნელი არისა! |
| Verse: c | არ დაიშალა, წავიდა, | გავლო სიმრავლე ჯარისა, |
| Verse: d და | გვაჯასპი ნახა, ილოცა, | თქუა: შემწე ღმერთი კმარისა. |
