TITUS
Gurgani, Vis u Ramin
Part No. 9
Previous part

Chapter: 9  
خواستن موبد شهرو را و عهد بستن شهرو با موبد


Strophe: 1  
Verse: a   چنان آمد که روزى شاه شاهان
Verse: b   که خواندندش همى موبد منيکان

Strophe: 2  
Verse: a   بدين آن سيمتن سروِ روان را
Verse: b   بت خندان و ماه بانوان را

Strophe: 3  
Verse: a   به تنهايى مرُو را پيش خود خواند
Verse: b   به سان ماه نو بر گاه بنشاند

Strophe: 4  
Verse: a   به رنگ روى آن حور پرى زاد
Verse: b   گل صد برگ يك دسته بدو داد

Page of edition: 39 
Strophe: 5  
Verse: a   به ناز و خنده و بازى و خوشّى
Verse: b   بدو گفت اى همه خوبى و گشّى

Strophe: 6  
Verse: a   به گيتى کام راندن با تو نيکوست
Verse: b   تو بايى در برم يا جفت يا دوست

Strophe: 7  
Verse: a   که من دارم ترا با جان برابر
Verse: b   کنم در دست تو شاى سراسر

Strophe: 8  
Verse: a   هميشه پيش تو باشم به فرمان
Verse: b   چو پيش من به فرمانست گيهان

Strophe: 9  
Verse: a   ترا از هر چه دارم بر گزينيم
Verse: b   به چشم دوستى جز تو نبينم

Strophe: 10  
Verse: a   که کام تو زيم با تو همه سال
Verse: b   ببخشايم به تو جان و دل و مال

Strophe: 11  
Verse: a   اگر با روى تو باشم شب و روز
Verse: b   شب من روز باشد روزْ نوروز

Strophe: 12  
Verse: a   چو از شاه اين سخن بشنيد شهرو
Verse: b   به ناز او را جوابى داد نيکو

Strophe: 13  
Verse: a   بدو گفت اى جهان کامگارى
Verse: b   چرا بر من همى افسوس دارى

Strophe: 14  
Verse: a   نه آنم من که يار و شوى جويم
Verse: b   کجا من نه سزاى يار و شويم

Strophe: 15  
Verse: a   نگويى چون کنم با شوى پيوند
Verse: b   ازان پس کز من آمد چند فرزند

Strophe: 16  
Verse: a   همه گردان و سالاران و شاهان
Verse: b   هنرمندان و دلخواهان و ماهان

Strophe: 17  
Verse: a   ازيشان مهترين آزاده ويرو
Verse: b   که بيش از پيل دارد سهم و نيرو

Strophe: 18  
Verse: a   نديدى يو مرا روز جوانى
Verse: b   ميان کام و ناز و شادمانى

Strophe: 19  
Verse: a   سهى بر رسته همچون سرو آزاد
Verse: b   همى برد از دو زلفم بويهاباد

Strophe: 20  
Verse: a   ز عمر شويش بودم صر بهاران
Verse: b   چو شاخ سرخ بيد از جويباران

Page of edition: 40 
Strophe: 21  
Verse: a   همى گم کرد از ديدار من راه
Verse: b   به روز پاك خورشيد و به شب ماه

Strophe: 22  
Verse: a   بسا رويا که از من رفت آبش
Verse: b   بسا چشما که از من رفت خوابش

Strophe: 23  
Verse: a   اگر بگذشتمى يك روز در کوى
Verse: b   بدى آن کوى تا سالى سمن بوى

Strophe: 24  
Verse: a   جمالم خسروان را بنده کردى
Verse: b   نسيمم مردگان را زنده کردى

Strophe: 25  
Verse: a   کنون عمرم به پاييزان رسيدست
Verse: b   بهار نيکوى از من رميدست

Strophe: 26  
Verse: a   زمانه زرد گل بر روى من عيخت
Verse: b   همان مشکم به کافور اندر آميخت

Strophe: 27  
Verse: a   روزيم آب خوبى را جدا کرد
Verse: b   بلورين سرو قدّم را دوتا کرد

Strophe: 28  
Verse: a   هر آن پيرى که بُرنايى نمايد
Verse: b   جهانش ننگ و و رسوايى فزايد

Strophe: 29  
Verse: a   چو کارى بينى از من ناسزاوار
Verse: b   به رشتى هم به چشم تو شوم خوار

Strophe: 30  
Verse: a   چو بشنيد اين سخن موبد منيکان
Verse: b   بدو گفت اى سخنگو ماه تابان

Strophe: 31  
Verse: a   هميشه شادکام و شادمان باد
Verse: b   هر آن مادر که همچون تو پرى زاد

Strophe: 32  
Verse: a   دهان پر نوش بادا مادرت را
Verse: b   که زاد اين سرو بالا پيکرت را

Strophe: 33  
Verse: a   زمينى کاو ترا پرورد خوش باد
Verse: b   درو مردم هميشه شاد و گش باد

Strophe: 34  
Verse: a   چو در پيرى بدين سان دلستانى
Verse: b   چگونه بوده اى روز جوانى

Strophe: 35  
Verse: a   گلت چون نيم پزمرده چنينست
Verse: b   سزاوار هزاران آفرينست

Strophe: 36  
Verse: a   به گاه تازگى چون فتنه بودست
Verse: b   دل آزاد مردان چون ربودست

Strophe: 37  
Verse: a   کنون گر تو نباشى جفت ويارم
Verse: b   نيارايى به شادى روزگارم

Strophe: 38  
Verse: a   ز تخم خويش يك دختر به من ده
Verse: b   به کام دل صنوبر با سمن به

Page of edition: 41 
Strophe: 39  
Verse: a   کجاچون تخم باشد بى گمان بر
Verse: b   بود دخت تو مثل تو سمن بر

Strophe: 40  
Verse: a   به نيکى و به شادى در فزايم
Verse: b   که باشد آفتاب اندر سرايم

Strophe: 41  
Verse: a   چو يابم آفتاب مهربانى
Verse: b   نخواهم آفتاب آسمانى

Strophe: 42  
Verse: a   به پاسخ گفت شهرو شهريارا
Verse: b   ز داماديت بهتر چيست ما را

Strophe: 43  
Verse: a   مرا گر بودى اندر پرده دختر
Verse: b   کنون روشن شدى کارم زاختر

Strophe: 44  
Verse: a   به جان تو که من دختر ندارم
Verse: b   و گر دارم چگونه پيش نارم

Strophe: 45  
Verse: a   نزادم تا کنون دختر وزين پس
Verse: b   اگر زايم تويى داماد من بس

Strophe: 46  
Verse: a   صبه شوهر بود شهر را يکى شاه
Verse: b   بزرگ و نامور از کضور ماهص

Strophe: 47  
Verse: a   صشده پير و بفسرده ورا تن
Verse: b   به نام نيکيش خواندند قارنص

Strophe: 48  
Verse: a   چو با جفت عنين خويش پيوست
Verse: b   چو شاخ خشك گشته سرو اوپستص

Strophe: 49  
Verse: a   چو شهرو خورد پيش شاه سوگند
Verse: b   بدين پيمان دل شه گشت خرسند

Strophe: 50  
Verse: a   سخن گفتند ازين پيمان فراوان
Verse: b   به هم دادند هر دو دست پيمان

Strophe: 51  
Verse: a   گلاب و مشك را در هم سرشتند
Verse: b   وزو بر پرنيان عهدى نبشتند

Strophe: 52  
Verse: a   که شهرو گر يکى دختر بزايد
Verse: b   به گيتى جز شهنشه را نشايد

Strophe: 53  
Verse: a   نگر تا در چه سختى او فتادند
Verse: b   که نازاده عروسى را بدادند

Page of edition: 42 



Next part


This text is part of the TITUS edition of Gurgani, Vis u Ramin.

Copyright TITUS Project, Frankfurt a/M, 10.12.2008. No parts of this document may be republished in any form without prior permission by the copyright holder.