TITUS
Gurgani, Vis u Ramin
Part No. 10
Previous part

Chapter: 10  
گفتاراندر زادن ويس از مادر


Strophe: 1  
Verse: a   جهان را رنگ و شکل بيشمارست
Verse: b  
خرد را بافرينش کارزارست

Strophe: 2  
Verse: a  
زمانه بندها داند نهادن
Verse: b  
که نتواند خرد آن را گشادن

Strophe: 3  
Verse: a  
نگر کاين دام طرفه چون نهادست
Verse: b  
که چونان خسروى دروى فتادست

Strophe: 4  
Verse: a  
هوا را در دلش چونان بياراست
Verse: b  
که نازاده عروسى را همى خواست

Strophe: 5  
Verse: a  
خرد اين راز را بر وى بگشاد
Verse: b  
که از مادر بلاى وى همى راز

Strophe: 6  
Verse: a  
چو اين دو نامور پيمان بکردند
Verse: b  
درستى را به هم سوگند خوردند

Strophe: 7  
Verse: a  
نگر چنين شگفت آمد ازيشان
Verse: b  
کجا بستند بر ناموده پيمان

Strophe: 8  
Verse: a  
زمانه دستبرد خويش بننود
Verse: b  
شگفتى بر شگفتى بر بيفرود

Strophe: 9  
Verse: a  
برين پيمان فراوان سال بگذشت
Verse: b  
ز دلها ياد اين احوال بغذشت

Strophe: 10  
Verse: a  
درخت خشك بوده تر شد از سر
Verse: b  
گل صد برگ و نسرين آمدش بر

Strophe: 11  
Verse: a  
به پيرى بارور شد شهربانو
Verse: b  
تو گفتى در صدف افتاد لولو

Strophe: 12  
Verse: a  
يکى لولو که چون نُه مه بر آمد
Verse: b  
ازو تابنده ماهى ديگر آمد

Strophe: 13  
Verse: a  
نه مادر بود گفتى مشروقى بود
Verse: b  
کزو خورشيد تابان روى بننود

Strophe: 14  
Verse: a  
يکى دختر که چون آمد ز مادر
Verse: b  
شب ديجور را بزدود چون خور

Page of edition: 43 
Strophe: 15  
Verse: a  
که ومه را سخنها بود يکسان
Verse: b  
که يارب صورتى باشد بدين سان

Strophe: 16  
Verse: a  
همه در روى خيره بماندند
Verse: b  
به نام او را خجسته ويس خواندند

Strophe: 17  
Verse: a  
همان ساعت که از مادر فرو زاد
Verse: b  
مرُو را مادرش با دايگان داد

Strophe: 18  
Verse: a  
به خوازان برد او را دايگانش
Verse: b  
که آنجا بود جاى و خان و مانش

Strophe: 19  
Verse: a  
ز ديبا کرد و از گوهر همه ساز
Verse: b  
بپرورد آن نيازى را به صد ناز

Strophe: 20  
Verse: a  
به مشك و عنبر و کافور و سنبل
Verse: b  
به آب بيد و مُرد و نرگس و گل

Strophe: 21  
Verse: a  
به خزّ و قاقم و سنور و سنجاب
Verse: b  
به زيورهاى نغز و درّ خوشاب

Strophe: 22  
Verse: a  
به بسترهاى ديبا و حواصل
Verse: b  
بفروردش به ناز و کامهء دل

Strophe: 23  
Verse: a  
خورشها پاك و جان افزاى و نوشين
Verse: b  
چو پوششهاى نغز و خوب و رنگين

Strophe: 24  
Verse: a  
چو قامت بر کشيد آن سرو آزاد
Verse: b  
که بودش تن زسيم و دل ز پولاد

Strophe: 25  
Verse: a  
خرد از روى او خيره بماندى
Verse: b  
ندانستى که آن بت را چه خواندى

Strophe: 26  
Verse: a  
گهى گفتى که اين باغ بهارست
Verse: b  
که در وى لالهاى آبدارست

Strophe: 27  
Verse: a  
بنفشه زلف و نرگس چشمکانست
Verse: b  
چو نسرين عارض و لاله رخانست

Strophe: 28  
Verse: a  
گهى گفتى که اين باغ خزانست
Verse: b  
که درسى ميوهاى مهرگانست

Strophe: 29  
Verse: a  
سيه زلفينش انگور به بارست
Verse: b  
ز نخ سيب و دو پستانش دونارست

Strophe: 30  
Verse: a  
گهى گفتى که اين گنج شهانست
Verse: b  
که در وى آرزوهاى جهانست

Strophe: 31  
Verse: a  
رخشى ديبا و اندمش حريرست
Verse: b  
دو زلفش غاليه گيسو عبيرست

Strophe: 32  
Verse: a  
تنش سيمست و لب ياقوت نابست
Verse: b  
همان دندان او درّ خوشابست

Strophe: 33  
Verse: a  
گهى گفتى که اين باغ بهشتست
Verse: b  
که يزدانش ز نور خود سرشتست

Page of edition: 44 

Strophe: 34  
Verse: a  
تنش آبست و شير و مى رخانش
Verse: b  
هميدون انگبينست آن لبانش

Strophe: 35  
Verse: a  
روا بود ار خرد زو خيره گشتى
Verse: b  
کجا چشم فلك زو تيره گشتى

Strophe: 36  
Verse: a  
دو رخسارش بهار دلبرى بود
Verse: b  
دو ديدارش هلاك صابرى بود

Strophe: 37  
Verse: a  
به چهره آفتاب نيکوان بود
Verse: b  
به غمزه اوستاد جادوان بود

Strophe: 38  
Verse: a  
چو شاه روم بود آن روى نيکوش
Verse: b  
دو زلفش پيش او چون دوسيه پوش

Strophe: 39  
Verse: a  
چو شاه زنگ بودش جعد پيچان
Verse: b  
دو رخ پيشش چو دو شمع فروزان

Strophe: 40  
Verse: a  
چو ابر تيره زلف تابدارش
Verse: b  
به ابر اندر چو زهره گوشوارش

Strophe: 41  
Verse: a  
ده انگشتى چه ده ماسورهء عاج
Verse: b  
به سر هر يکى را فندقى تاج

Strophe: 42  
Verse: a  
نشانده عقد او را در بر زر
Verse: b  
به سان آب بفشرده بر آذر

Strophe: 43  
Verse: a  
چو ماه نو برو گسترده پروين
Verse: b  
چو طوق افگنده اندر سر و سيمين

Strophe: 44  
Verse: a  
جمال حور بودش طبع جادو
Verse: b  
سرين گور بودش چشم آهو

Strophe: 45  
Verse: a  
لب و زلفينش را دو گونه باران
Verse: b  
شکر بار اين بدى و مشکبار آن

Strophe: 46  
Verse: a  
تو گفتى فتنه را کردند صورت
Verse: b  
بدان تا دل کند از خلق غارت

Strophe: 47  
Verse: a  
و يا چرخ فلك هر زيب کش بود
Verse: b  
بران بالا و آن رخسار بننود

Strophe: 48  
Verse: a  
چنين پرورد او را دايگانش
Verse: b  
به پروردن همى بسپرد جانش

Strophe: 49  
Verse: a  
به دايه بود رامين هم به خوزان
Verse: b  
هميدون دايگان بر جانش لرزان

Strophe: 50  
Verse: a  
به هم بودند آنجا ويس و رامين
Verse: b  
چو در يك باغ آذر گون و نسرين

Page of edition: 45 
Strophe: 51  
Verse: a  
به هم رُستند آنجا دو نيازى
Verse: b  
به هم بودند روز و شب به بازى

Strophe: 52  
Verse: a  
که دانست و کرا آمد گمانى
Verse: b  
که حکم هر دو چونست آسمانى

Strophe: 53  
Verse: a  
چه خواهد کرد با ايشان زمانه
Verse: b  
در آن کردار چون دارد بهانه

Strophe: 54  
Verse: a  
هنوز ايشان ز مادرشان نزاده
Verse: b  
نه تخم هر دو در بوم او فتاده

Strophe: 55  
Verse: a  
قصا پإردإخته بود از کار ايشان
Verse: b  
نبشته يك به يك کردار ايشان

Strophe: 56  
Verse: a  
قصاى آسمان ديگر نگشتى
Verse: b  
به زور و چاره زيشان بر نگشتى

Strophe: 57  
Verse: a  
چو بر خواند کسى اين داستان را
Verse: b  
بداند عيبهاى اين جهان را

Strophe: 58  
Verse: a  
نبايد سرزنش کردن بديشان
Verse: b  
که راه حکم يزدان بست نتوان

Page of edition: 46 



Next part



This text is part of the TITUS edition of Gurgani, Vis u Ramin.

Copyright TITUS Project, Frankfurt a/M, 10.12.2008. No parts of this document may be republished in any form without prior permission by the copyright holder.