TITUS
Gurgani, Vis u Ramin
Part No. 11
Previous part

Chapter: 11  
نامه نوشتن دايه نزد شهرو و کس فرستادن شهرو به صلب ويس


Strophe: 1  
Verse: a   چو قدّ ويس بت پيکر چنان شد
Verse: b  
که همبالاى سرو بوستان شد

Strophe: 2  
Verse: a  
شد آگنده بلورين بازوانش
Verse: b  
چو يازنده کمند گيسوانش

Strophe: 3  
Verse: a  
سر زلفش به گل بر سايه گسترد
Verse: b  
به ناز دل نيازى را بپرورد

Strophe: 4  
Verse: a  
پراگنده شده در شهر نامش
Verse: b  
ز دايه نامه اى شد نزد مامش

Strophe: 5  
Verse: a  
به نامه سرزنش کرده فراوان
Verse: b  
که چون تو نيست بد مهتى به گيهان

Strophe: 6  
Verse: a  
نه بر فرزند جانت مهربانست
Verse: b  
نه بر آن کس که وى را دايگانست

Strophe: 7  
Verse: a  
> نه فرزند نيازى را نوازى
Verse: b  
نه بر ديدار او يك روز نازى <

Strophe: 8  
Verse: a  
به من دادى ورا آنگه که زادى
Verse: b  
سزاى دخترت چيزى ندادى

Strophe: 9  
Verse: a  
کنون بر رُست پيش من به صدناز
Verse: b  
به پرواز اندر آمد بچهء باز

Strophe: 10  
Verse: a  
همى ترسم که گر پرواز گيرد
Verse: b  
به کام خود يکى انباز گيرد

Strophe: 11  
Verse: a  
بپروردم ورا چونانکه بايست
Verse: b  
به هر رنگى و هر بويى که شايست

Strophe: 12  
Verse: a  
به ديباها و زيورهاى بسيار
Verse: b  
ز رخت و طبل هر بزاز و عطار

Strophe: 13  
Verse: a  
همى نپسندد اکنون آنچه ماراست
Verse: b  
و گر چه گونه گونه خزّ و ديباست

Strophe: 14  
Verse: a  
چو بيند جامهاى سخت نيکو
Verse: b  
بگويدهر يکى را چند آهو

Strophe: 15  
Verse: a  
که زردست اين سزاى نابکاران
Verse: b  
کبودست اين سزاى سوکواران

Page of edition: 47 
Strophe: 16  
Verse: a  
سفيدست اين سزاى گنده پيران
Verse: b  
دو رنگست اين سزاوار دبيران

Strophe: 17  
Verse: a  
چو بر خيزد ز خواب بامدادى
Verse: b  
ز من خواهد حرير استاربادى

Strophe: 18  
Verse: a  
چون باشد روز را هنگام پيشين
Verse: b  
ز من خواهد پرند بهمن چين

Strophe: 19  
Verse: a  
شبانگه خواهدم دو رويه ديبا
Verse: b  
نديمان از پرى رويان زيبا

Strophe: 20  
Verse: a  
کم از هشتاد زن پيشش نبايند
Verse: b  
که کمتر زين نديمى را نشايند

Strophe: 21  
Verse: a  
هر آن گاهى که با ايشان خورد نان
Verse: b  
همه زرّينه خواهد کاسى و خوان

Strophe: 22  
Verse: a  
اگر روزست و گر شب گاه و بيگاه
Verse: b  
کنيزك خواهد اندر پيش پنجاه

Strophe: 23  
Verse: a  
کمرها بسته افست بر نهاده
Verse: b  
پرستش را به پيشش ايستاده

Strophe: 24  
Verse: a  
که من زين بيش او را بر نتابم
Verse: b  
همان چيزى که مى خواهد نيابم

Strophe: 25  
Verse: a  
که باشم من که دارم رخت شاهان
Verse: b  
به کام خويش و کام نيك خواهان

Strophe: 26  
Verse: a  
چو اين نامه بخوانى هر چه زوتر
Verse: b  
بکن تدبير شهر آراى دختر

Strophe: 27  
Verse: a  
ز صد انگشت نايد کار يك سر
Verse: b  
نه از سيصد ستاره نور يك خور

Strophe: 28  
Verse: a  
چو آمد نامهء دايه به شهرو
Verse: b  
به نامه در سخنها ديد نيکو

Strophe: 29  
Verse: a  
به نيکى يافت آگاهى ز دختر
Verse: b  
که هم رويش نکو بود و هم اختر

Strophe: 30  
Verse: a  
به مژده پيك او را تاج زر داد
Verse: b  
بجز تاجش بسى زرّ و گهر داد

Strophe: 31  
Verse: a  
چنان کردش ز بس دينار و گوهر
Verse: b  
که بودى زاد بر زادش توانگر

Strophe: 32  
Verse: a  
پس آنگه چون بود شاهانه آيين
Verse: b  
فرستادش فراوان مهد زرّين

Strophe: 33  
Verse: a  
به پيش مهدش اندر خادمانى
Verse: b  
به بالا هر يکى چون نردبانى

Page of edition: 48 
Strophe: 34  
Verse: a  
شدند از راه سوى ويس شادان
Verse: b  
ز خوزان آوريدندش به همدان

Strophe: 35  
Verse: a  
چو مادر ديد روى دخترش را
Verse: b  
سهى بالا و نيکو پيکرش را

Strophe: 36  
Verse: a  
خجسته نام يزدان را فرو خواند
Verse: b  
بسى زرّ و بسى گوهر بر افشاند

Strophe: 37  
Verse: a  
چو او را پيش خود بر گاه بشناخت
Verse: b  
رخش از ماه تابان باز نشناخت

Strophe: 38  
Verse: a  
گل رخسار گانش را بياراست
Verse: b  
بنفشه زلفکانش را بپيراست

Strophe: 39  
Verse: a  
عبير و مشکش اندر گيسوان کرد
Verse: b  
ز گوهر ياره اندر بازوان کرد

Strophe: 40  
Verse: a  
به ديباهاى زربفتش بسر افروخت
Verse: b  
بخور عود و مشکش زير بر سوخت

Strophe: 41  
Verse: a  
چنان کرد آن نگار دلستان را
Verse: b  
که باد نوبهارى بوستان را

Strophe: 42  
Verse: a  
چنان اراست آن ماه زمين را
Verse: b  
که مانى صورت ارژنگ چين را

Strophe: 43  
Verse: a  
چنان بنگشاشت آن زيبا صنم را
Verse: b  
که نقاشان چين باغ ارم را

Strophe: 44  
Verse: a  
چنان بايسته کرد آن بافرين را
Verse: b  
که در فردوس رصوان حور عين را

Strophe: 45  
Verse: a  
اگر چه صورتى باشد بى آهو
Verse: b  
به چشم هر که بيند سخت نيکو

Strophe: 46  
Verse: a  
چو آرايش کنند او را فراوان
Verse: b  
به زرّ و گوهر و ديباى الوان

Strophe: 47  
Verse: a  
شود بى شكّ ز آرايش نکوتر
Verse: b  
چنان کز گونه گردد سرخ تر زر




Next part



This text is part of the TITUS edition of Gurgani, Vis u Ramin.

Copyright TITUS Project, Frankfurt a/M, 10.12.2008. No parts of this document may be republished in any form without prior permission by the copyright holder.