TITUS
Gurgani, Vis u Ramin
Part No. 18
Previous part

Chapter: 18  
جواب دادن ويس رسول شاه موبد را


Strophe: 1  
Verse: a   چو ويس دلبر اين پيغام بشنيد
Verse: b  
تو گفتى زو بسى دشنام بشنيد

Strophe: 2  
Verse: a  
حريرين جامه را بر تن زدش چاك
Verse: b  
بلورين سيه را ميك کوفد بى باك

Strophe: 3  
Verse: a  
چو او زد چاك بر تن پرنيانش
Verse: b  
پديد آمد ز گردن تا ميانش

Strophe: 4  
Verse: a  
هواى فتنهء عشقى نهيبى
Verse: b  
بلاى تن گدازى دلفريبى

Strophe: 5  
Verse: a  
حريرى قاقمى خزّى پرندى
Verse: b  
خرد بر صبر سوزى خواب بندى

Strophe: 6  
Verse: a  
چو جامه چاك زد ماه دو هفته
Verse: b  
پديد آورد نسرين شکفته

Strophe: 7  
Verse: a  
به نوشين لب جوابى داد چون سنگ
Verse: b  
به روى مهر بر زد خنجر جنگ

Strophe: 8  
Verse: a  
بدو فگت اين پايم بد شنيدم
Verse: b  
وزو زهر گزاينده چشيدم

Strophe: 9  
Verse: a  
کنون رو موبد فرتوت را گوى
Verse: b  
به ميدان در ميفگن با بلا گوى

Strophe: 10  
Verse: a  
مبر زين بيش در اميد من رنج
Verse: b  
به باد يافه کارى بر مده گنج

Strophe: 11  
Verse: a  
صمرا کارى به رايت رهنمايست
Verse: b  
بدانستم که رايت تا چه جايستص

Strophe: 12  
Verse: a  
نگر تا تو نپندارى که هر گز
Verse: b  
مرا زنده به زير آرى ازين دز

Strophe: 13  
Verse: a  
و يا هر گز تو از من شاد باشى
Verse: b  
و گر چه جادوى استاد باشى

Strophe: 14  
Verse: a  
مرا ويرو خداوندست و شاهست
Verse: b  
به بالا سرو و از ديدار ماهست

Page of edition: 77 
Strophe: 15  
Verse: a  
مرا او مهتر و فرخ برادر
Verse: b  
من او را نيز جفت و نيك خوار

Strophe: 16  
Verse: a  
در اين گيتى به جاى او که بينم
Verse: b  
برو بر ديگرى را کى گزينم

Strophe: 17  
Verse: a  
تو هر گز کام خويش از من نبينى
Verse: b  
و گر خود جاودان اينجا نشينى

Strophe: 18  
Verse: a  
کجا من با برادر يار گشتم
Verse: b  
ز مهر ديگران بيزار گشتم

Strophe: 19  
Verse: a  
مرا تا هست سرو خويش و شمشاد
Verse: b  
چرا آرم ز بيد ديگران ياد

Strophe: 20  
Verse: a  
و گر ويرو مرا بر سر نبودى
Verse: b  
مرا مهر تو هم در خور نبودى

Strophe: 21  
Verse: a  
تو قارن را بدان زارى بکشتى
Verse: b  
نبخضودى بر آن پير بهشتى

Strophe: 22  
Verse: a  
مرا کشته بود باب دلاور
Verse: b  
که دارم خود ازو بنياد و گوهر

Strophe: 23  
Verse: a  
کجا اندر خورد پيوند جويى
Verse: b  
تو اين پيغام يافه چند گويى

Strophe: 24  
Verse: a  
من از پيوند جان سيرم بدين درد
Verse: b  
کزو تا من زيم غم بايدم خورد

Strophe: 25  
Verse: a  
چو ويرو نيست در گيتى مرا کس
Verse: b  
ز پيوندم نباشد شاد ازين پس

Strophe: 26  
Verse: a  
چو کار وى بدين بنياد باشد
Verse: b  
کسى ديگر ز من چون شاد باشد

Strophe: 27  
Verse: a  
و گر با او خورم در مهر زنهار
Verse: b  
چه عغر آرم بدان سر پيش دادار

Strophe: 28  
Verse: a  
من از دادار ترسم با جوانى
Verse: b  
نترسى تو که پير ناتوانى

Strophe: 29  
Verse: a  
بترس ار بخردى از داد داور
Verse: b  
کجا اين ترس پيران را نکوتر

Strophe: 30  
Verse: a  
مرا پيرايه و ديبا و دينار
Verse: b  
فراوان است گنج و شهر بسيار

Strophe: 31  
Verse: a  
به پيرايه مرا مفريب ديگر
Verse: b  
که داد ايزد مرا پيرايه بى مر

Page of edition: 78 

Strophe: 32  
Verse: a  
مرا تا مرگ قارن ياد باشد
Verse: b  
ز پيرايه دلم کى شاد باشد

Strophe: 33  
Verse: a  
اگر بفريبدم ديبا و دينار
Verse: b  
نباشد بانوى بر من سزاوار

Strophe: 34  
Verse: a  
و گر من زين همه پيرايه شادم
Verse: b  
نه از پشت پدر باشد نژادم

Strophe: 35  
Verse: a  
نه بشکوهد دل من زين سپاهت
Verse: b  
نه نيز اميد دارم بار گاهت

Strophe: 36  
Verse: a  
تو نيز از من مدار اميد پيوند
Verse: b  
که اميدت نخواهد بد برومند

Strophe: 37  
Verse: a  
چو بر چيز کسان اميد دارى
Verse: b  
ز نوميدى به روى آيدت خوارى

Strophe: 38  
Verse: a  
به ديدارم چنين تا کى شتابى
Verse: b  
که نه هر گز تو بر من دست يابى

Strophe: 39  
Verse: a  
و گر گيتى به رويم سختى آرد
Verse: b  
مرا روزى به دست تو سپارد

Strophe: 40  
Verse: a  
تو از پيوند من شادى نبينى
Verse: b  
نه با من يك زمان خرم نشينى

Strophe: 41  
Verse: a  
برادر کاو مرا جفت گزيدست
Verse: b  
هنوز او کام خويش از من نديدست

Strophe: 42  
Verse: a  
تو بيگانه ز من چون کام يابى
Verse: b  
و گر خود آفتاب و ماهتابى

Strophe: 43  
Verse: a  
تن سيمين برادر را ندارم
Verse: b  
کجا با او ز يك مادر بزادم

Strophe: 44  
Verse: a  
ترا اى ساده دل چون داد خواهم
Verse: b  
که ويران شد به دست جايگاهم

Strophe: 45  
Verse: a  
بلرزم چون بينديشم ز نامت
Verse: b  
بدين دل چون توانم جست کامت

Strophe: 46  
Verse: a  
ميان ما چو اين کينه در افتاد
Verse: b  
نباشد نيز ما را دل به هم شاد

Strophe: 47  
Verse: a  
اگر چه پادشاه و کامرانى
Verse: b  
ز دشمن دوست کردن چون توانى

Strophe: 48  
Verse: a  
نپيوندند با هم مهر و کينه
Verse: b  
که کين آهن بود مهر آبگينه

Strophe: 49  
Verse: a  
درخت تلخ هم تلخ آورد بر
Verse: b  
اگر چه ما دهيمش آب شکر

Page of edition: 79 
Strophe: 50  
Verse: a  
به مهر آنگه بود با تو مرا ساز
Verse: b  
که باشد جفت با کبگ درى باز

Strophe: 51  
Verse: a  
کرا با مهترى دانش بود يار
Verse: b  
کجا اندر خورد جفتى بدين زار

Strophe: 52  
Verse: a  
چه ورزيدن بدين سان مهربانى
Verse: b  
چه زهر ناب خوردن بر گمانى

Strophe: 53  
Verse: a  
ترا چون بشنوى تلخ آيد اين پند
Verse: b  
چو بينى بار او شيرين تر از قند

Strophe: 54  
Verse: a  
اگر فرزانه اى نيکو بينديش
Verse: b  
که روز آيد ترا گفتار من پيش

Strophe: 55  
Verse: a  
چو خوى بد ترا روزى بد آرد
Verse: b  
پشيمانى خورى سودى ندارد

Strophe: 56  
Verse: a  
چو بشنيد اين سخن مرد شهنشاه
Verse: b  
نديد از دوستى رنگى در آن ماه

Strophe: 57  
Verse: a  
برفت و شاه را زو آگهى داد
Verse: b  
شنيده کرد يك يك پيش او ياد

Strophe: 58  
Verse: a  
شهنشه را فزون شد مهر در دل
Verse: b  
تو گفتى شکرش باريد بر دل

Strophe: 59  
Verse: a  
خوش آمد در دلش گفتار دلبر
Verse: b  
که کام دل نديد از من برادر

Strophe: 60  
Verse: a  
همى گفت آن سخن ويسه همه راست
Verse: b  
وزين گفتار شه را خرمى خاست

Strophe: 61  
Verse: a  
کجا آن شب که ويرو بود داماد
Verse: b  
به داماديش هر کس خرم و شاد

Strophe: 62  
Verse: a  
عروسش را پديد آمد يکى حال
Verse: b  
کزو داماد را وارونه شد فال

Strophe: 63  
Verse: a  
فرود آمد قصاى آسمانى
Verse: b  
که ايشان را ببست از کامرانى

Strophe: 64  
Verse: a  
گشاد آن سيمين را علت از تن
Verse: b  
به خون آلوده شد آزاده سوسن

Page of edition: 80 
Strophe: 65  
Verse: a  
دو هفته ماه يك هفته چنان بود
Verse: b  
که گفتى کان ياقوت روان بود

Strophe: 66  
Verse: a  
زن مغ چون برين کردار باشد
Verse: b  
به صحبت مرد ازو بيزار باشد

Strophe: 67  
Verse: a  
و گر زن حال ازو دارد نهانى
Verse: b  
بر او گردد حرام جاودانى

Strophe: 68  
Verse: a  
همى تا ويس بت پيکر چنان بود
Verse: b  
جهان از دست موبد در فغان بود

Strophe: 69  
Verse: a  
عروس ار چند نغز و با وفا بود
Verse: b  
عروسى با نهيب و با بلا بود

Strophe: 70  
Verse: a  
کجا داماد ناديده يکى کام
Verse: b  
جهان بنهاد بر راهش دو صد دام

Strophe: 71  
Verse: a  
ز بس سختى که آمد پيش داماد
Verse: b  
بشد داماد را دامادى از ياد

Strophe: 72  
Verse: a  
زبس زارى که آمد پيش لشکر
Verse: b  
همه کس را برون شد شادى از سر

Strophe: 73  
Verse: a  
چراغى بود گفتى سور ويرو
Verse: b  
برو زد ناگهان بادى به نيرو

Strophe: 74  
Verse: a  
چو شاهنشاه حال ويس بشنود
Verse: b  
به جان اندر هواى ويس بفزود

Strophe: 75  
Verse: a  
برادر بود او را دو گرامى
Verse: b  
يکى رامين و ديگرى زرد نامى

Strophe: 76  
Verse: a  
شهنشه پيش خواند آن هر دوان را
Verse: b  
بر ايشان ياد کرد اين داستان را

Strophe: 77  
Verse: a  
دل رامين ز گاه کودکى باز
Verse: b  
هواى ويس را ميداشتى راز

Strophe: 78  
Verse: a  
همى پرورد عشق ويس در جان
Verse: b  
ز مردم کرده حال خويش پنهان

Strophe: 79  
Verse: a  
چو کشتى بود عشقش پژمريده
Verse: b  
اميد از آب و از باران بريده

Page of edition: 81 
Strophe: 80  
Verse: a  
چو آمد با برادر سوى گوراب
Verse: b  
دگر باره شد اندر کشت او آب

Strophe: 81  
Verse: a  
اميد ويس عشقش را روان شد
Verse: b  
هواى پير در جانش جوان شد

Strophe: 82  
Verse: a  
چو تازه گشت مهر اندر روانش
Verse: b  
پديد آمد درشتى از زبانش

Strophe: 83  
Verse: a  
در آن هنگام وى را کرد پشتى
Verse: b  
ننود اندر سخن لختى درشتى

Strophe: 84  
Verse: a  
کرا در دل فروزد مهر آتش
Verse: b  
زبان گرددش در گفتار سر کش

Strophe: 85  
Verse: a  
برون آيد زبان بيدل از بند
Verse: b  
نگويد راز بى کام خداوند

Strophe: 86  
Verse: a  
زبان را دل بود بى شك نگهبان
Verse: b  
سخن بى دل به دانش گفت نتوان

Strophe: 87  
Verse: a  
مباد آن کس که دارد بى دلى دوست
Verse: b  
کجا در بى دلى بسيار آهوست

Strophe: 88  
Verse: a  
چو رامين را هوا در دل بر آشفت
Verse: b  
ز روى مهربانى شاه را گفت

Strophe: 89  
Verse: a  
مبر شاها چنين رنج اندرين کار
Verse: b  
مخور بر ويس و بر جستنش تيمار

Strophe: 90  
Verse: a  
کزين کارت به روى آيد بسى رنج
Verse: b  
به بيهوده برافشانى بدى گنج

Strophe: 91  
Verse: a  
چنين تخمى که در شوره فشانى
Verse: b  
هم از تخم و هم از بر دور مانى

Strophe: 92  
Verse: a  
نه هر گز ويس باشد دوستدارت
Verse: b  
نه هر گز راستى جويد به کارت

Strophe: 93  
Verse: a  
چو گوهر جويى و بسيار پويى
Verse: b  
نيابى چونکش از معدن نجويى

Strophe: 94  
Verse: a  
چگونه دوستى جويى و پشتى
Verse: b  
ز فرزندى که بابش را بکشتى

Strophe: 95  
Verse: a  
نه بشکوهد ز پيگار و ز لشکر
Verse: b  
نه بفريبد به دينار و به گوهر

Strophe: 96  
Verse: a  
به بسيارى بلا او را بيابى
Verse: b  
چو يابى با بلاى او نتابى

Strophe: 97  
Verse: a  
چو در خانه بود دشمن ترا يار
Verse: b  
چنان باشد که دارى باستين مار

Page of edition: 82 
Strophe: 98  
Verse: a  
بتر کارى ترا با ويس آنست
Verse: b  
که تو پيرى و آن دلبر جوانست

Strophe: 99  
Verse: a  
اگر جفتى همى گيرى جز او گير
Verse: b  
جوان را هم جوان و پير را پير

Strophe: 100  
Verse: a  
چنان چون مر ترا بايد جوانى
Verse: b  
مرو را نيز بايد همچنانى

Strophe: 101  
Verse: a  
تو دى ماهى و آن دلبر بهارست
Verse: b  
رسيدن تان به هم دشوار کارست

Strophe: 102  
Verse: a  
و گر بى کام او با او نشينى
Verse: b  
ز دل در کن کزو شادى نبينى

Strophe: 103  
Verse: a  
هميشه باشى از کرده پشيمان
Verse: b  
نيابى درد خود را هيچ درمان

Strophe: 104  
Verse: a  
بريدن زو بود پرده دريدن
Verse: b  
دلت هر گز نتابد زو بريدن

Strophe: 105  
Verse: a  
نه از تيمار او يابى رهايى
Verse: b  
نه نيز آرام يابى در جدايى

Strophe: 106  
Verse: a  
مثل عشق خوبان همچو درياست
Verse: b  
کنار و قعر او هر دو نه پيداست

Strophe: 107  
Verse: a  
اگر خواهى درو آسان توان جست
Verse: b  
وليکن گر بخواهى بد توان رست

Strophe: 108  
Verse: a  
تو نيز اکنون همى جويى هوايى
Verse: b  
که هم فردا شود بر تو بلايى

Strophe: 109  
Verse: a  
درو آسان توانى جستن اکنون
Verse: b  
وليکن زو نشايد جست بيرون

Strophe: 110  
Verse: a  
اگر دانى که من ميراست گويم
Verse: b  
ازين گفتى همى سود تو جويم

Strophe: 111  
Verse: a  
ز من بنيوش پند مهربانى
Verse: b  
چو ننيوشى ترا دارد زيانى

Strophe: 112  
Verse: a  
چو بشنود اين سخن موبد ز رامين
Verse: b  
مرو را تلخ بود اين پند شيرين

Strophe: 113  
Verse: a  
چو بيمارى بد اندر عشق جانش
Verse: b  
که شکر تلخ باشد در دهانش

Strophe: 114  
Verse: a  
تنش را گر ز درد آهو نبودى
Verse: b  
دهانش را شکر شيرين ننودى

Strophe: 115  
Verse: a  
اگر چه پند رامين مهر بر بود
Verse: b  
شهنشه را ز پندش مهر افزود

Strophe: 116  
Verse: a  
دل پر مهر نپذيرد سلامت
Verse: b  
بيفزايد شنابش را ملامت

Strophe: 117  
Verse: a  
چو دل از دوستى زنگار گيرد
Verse: b  
هوا از سرزنش بر نار گيرد

Page of edition: 83 
Strophe: 118  
Verse: a  
صچنان کز سال و مه تنين شود مار
Verse: b  
شود عشق از ملامت صعب و دشخوارص

Strophe: 119  
Verse: a  
ملامت بر جنگ شمشير تيزست
Verse: b  
سپر پيشش جگر با او ستيز است

Strophe: 120  
Verse: a  
ستيز آغاز عشق مرد باشد
Verse: b  
بتفسد زو دل ارچه سرد باشد

Strophe: 121  
Verse: a  
و گر ميغى ز گيتى سر برآرد
Verse: b  
به جاى سرزنش زو سنگ بارد

Strophe: 122  
Verse: a  
نترسد عاشق از باران سنگين
Verse: b  
و گر باشد به جاى سنگ ژوپين

Strophe: 123  
Verse: a  
هر آن ازوى ملامت خيسد آهوست
Verse: b  
مگر از عشق ورزيدن که نيکوست

Strophe: 124  
Verse: a  
به گفتارى که بدگويى بگويد
Verse: b  
هوا را از دل عاشق نضويد

Strophe: 125  
Verse: a  
چه باشد عشق را بدگوى کژدم
Verse: b  
هر آنك او نيست عاشق نيست مردم

Strophe: 126  
Verse: a  
چو مهر اندر دل شه بيشتر شد
Verse: b  
دلش را پند رامين نيشتر شد

Strophe: 127  
Verse: a  
نهانى گفت با ديگر برادر
Verse: b  
مرا با ويس چاره چيست بنگر

Strophe: 128  
Verse: a  
چه سازم تا بيابم کام خود را
Verse: b  
بيفزايم به نيکى نام خود را

Strophe: 129  
Verse: a  
اگر نوميد از ين دژ باز گردم
Verse: b  
به زشتى در جهان آواز گردم

Strophe: 130  
Verse: a  
برادر گفت شاها چيز بسيار
Verse: b  
به شهرو بخش و بفريبش به دينار

Strophe: 131  
Verse: a  
به نيکويى اميدش ده فراوان
Verse: b  
پس آنگاهى به يزدانش بترسان

Strophe: 132  
Verse: a  
بگو با اين جهان ديگر جهانست
Verse: b  
گرفتارى روان را جاودانست

Strophe: 133  
Verse: a  
چه عذر آرد روانت پيش دادار
Verse: b  
چو در بند گنه باشد گرفتار

Strophe: 134  
Verse: a  
چو گويندت چرا زنهار خوردى
Verse: b  
چرا بشکستى آن پيمان که کردى

Page of edition: 84 
Strophe: 135  
Verse: a  
بمانى شرم زد در پيش داور
Verse: b  
نبينى هيچ کس را پشت و ياور

Strophe: 136  
Verse: a  
از اين گونه سخنها را بياراى
Verse: b  
به دينار و به ديبايش بپيراى

Strophe: 137  
Verse: a  
بدين دو چيز بفريبند شاهان
Verse: b  
روا باشد که بفريبند ماهان

Strophe: 138  
Verse: a  
بديند هر دو فريبد مرد هشيار
Verse: b  
همه کس را به دينار و به گفتار




Next part



This text is part of the TITUS edition of Gurgani, Vis u Ramin.

Copyright TITUS Project, Frankfurt a/M, 10.12.2008. No parts of this document may be republished in any form without prior permission by the copyright holder.