TITUS
Gurgani, Vis u Ramin
Part No. 19
Previous part

Chapter: 19  
نامه نوشتن موبد نزد شهرو و فريفتن به مال


Strophe: 1  
Verse: a   شهنشه را خوش آمد پاسخ زرد
Verse: b  
همانگه نزد شهرو نامه اى کرد

Strophe: 2  
Verse: a  
به نامه در سخنها گفت شيرين
Verse: b  
به گوهر کرده وى را گوهر آگين

Strophe: 3  
Verse: a  
صفراوان دانش و گفتار زيبا
Verse: b  
ز شيرينى سخنهاى فريباص

Strophe: 4  
Verse: a  
که شهرو راه مينو را مفرموش
Verse: b  
سخنهايم به گوش دلت بنيوش

Strophe: 5  
Verse: a  
به ياد آور ز شرم جاودانت
Verse: b  
کجا از دادگر بيند روانت

Strophe: 6  
Verse: a  
به ياد آور ز داور گاه دادار
Verse: b  
ز هول دوزخ و فرجام کردار

Strophe: 7  
Verse: a  
تو دانى کاين جهان روزى سر آيد
Verse: b  
وزو رفته جهانى ديگر آيد

Page of edition: 85 
Strophe: 8  
Verse: a  
بدين يك روزه کام اين جهانى
Verse: b  
مخر تيمار و درد جاودانى

Strophe: 9  
Verse: a  
بدين سان پشت بر يزدان مکن پاك
Verse: b  
مگو بر کام اهريمن سخن پاك

Strophe: 10  
Verse: a  
مباش از جملهء زنهار خواران
Verse: b  
که يزدان است با زنهار داران

Strophe: 11  
Verse: a  
تو خود دانى که چون کرديم پيوند
Verse: b  
بران پيوند چون خورديم سوگند

Strophe: 12  
Verse: a  
نه دشمن کامم اکنون دوست کامم
Verse: b  
نه ننگم من ترا بر سر که نامم

Strophe: 13  
Verse: a  
چرا از من چنين بيزار گشتى
Verse: b  
به دل با دشمنانم يار گشتى

Strophe: 14  
Verse: a  
تو اين دختر به فر من بزادى
Verse: b  
چرا اکنون به ديگر جفت دادى

Strophe: 15  
Verse: a  
بدان کز بخت من بود اينکه داماد
Verse: b  
نگشت از ويس و از پيوند اوشاد

Strophe: 16  
Verse: a  
به جفت من دگر کس چون رسيدى
Verse: b  
ز داد کردگار اين چون سزيدى

Strophe: 17  
Verse: a  
اگر نيکو بينديشى بدانى
Verse: b  
که اين بودست کار آسمانى

Strophe: 18  
Verse: a  
چو نام بند من بر ويس افتاد
Verse: b  
ازو شادى نبيند هيچ دامد

Strophe: 19  
Verse: a  
تو اين پيوند نو را باد مى دار
Verse: b  
هميدون دل از آن پيوند بردار

Strophe: 20  
Verse: a  
به من ده ماه پيکر دخترت را
Verse: b  
ز کين من رها کن کضورت را

Strophe: 21  
Verse: a  
به هر خونى که ما ريزيم ايدر
Verse: b  
گرفتارى ترا باشد در آن سر

Strophe: 22  
Verse: a  
اگر ياور نه اى با ديو دژ خيم
Verse: b  
ز يزدان هيچ هست ار در دلت بيم

Page of edition: 86 
Strophe: 23  
Verse: a  
همان بهتر که اين کينه ببرّى
Verse: b  
جهانى را به يك زن باز خرّى

Strophe: 24  
Verse: a  
و گر نه بوم ماه از کين شود پست
Verse: b  
تو آنگه چون توانى زين گنه رست

Strophe: 25  
Verse: a  
به نادانى مدان اين کينه را خرد
Verse: b  
که کس کين چنين را خرد نشمرد

Strophe: 26  
Verse: a  
و گر زين کين به مهر من گرايى
Verse: b  
کنم در دست ويرو پادشايى

Strophe: 27  
Verse: a  
سپارم پاك وى را دستگاهم
Verse: b  
بود مهتر سپهبد بر سپاهم

Strophe: 28  
Verse: a  
تو باشى نيز بانو در کهستان
Verse: b  
چو باشد ويس بانو در خراسان

Strophe: 29  
Verse: a  
اگر ماندست لختى زندگانى
Verse: b  
گذاريمش به ناز و شادمانى

Strophe: 30  
Verse: a  
جهان از دست ما آسوده باشد
Verse: b  
ز پرخاش و ستم پالوده باشد

Strophe: 31  
Verse: a  
چو گيتى را به آسانى توان خورد
Verse: b  
چه بايد باهمه کس دشمنى کرد

Strophe: 32  
Verse: a  
چو شاهنشه از اين نامه بپرداخت
Verse: b  
خزينه از گهر وز گنج پرداخت

Strophe: 33  
Verse: a  
به شهرو خواسته چندان فرستاد
Verse: b  
که نتوان کرد آن در دفترى ياد

Strophe: 34  
Verse: a  
صد اشتر بود با مهر و عمارى
Verse: b  
دگر پانصد ستر بودند بارى

Strophe: 35  
Verse: a  
هميدون پانصد اشتر بود پر بار
Verse: b  
بر ايشان بارها از جامه شهوار

Strophe: 36  
Verse: a  
صد اسپ تازى و سيصد نخاره
Verse: b  
ز گوهر همچو گردون پر ستاره

Strophe: 37  
Verse: a  
دو صد سرو روان از چين و خلخ
Verse: b  
بنفشه زلف و سنبل جعد و گلرخ

Strophe: 38  
Verse: a  
به بالا هر يکى چون سرو سيمين
Verse: b  
برو بارنده هفتورنگ و پروين

Strophe: 39  
Verse: a  
کمرها بر ميان از گوهر ناب
Verse: b  
به سر تاج زرّو درّ خوشاب

Page of edition: 87 
Strophe: 40  
Verse: a  
بهارى بود ازان هر دلستانى
Verse: b  
ز رخسارش بدو در گلستانى

Strophe: 41  
Verse: a  
همه با يار و با طوق زرّين
Verse: b  
سراسر چون دهن شان گوهر آگين

Strophe: 42  
Verse: a  
دو صد زرينه افسر بود ديگر
Verse: b  
همان صد درج زرين پر ز گوهر

Strophe: 43  
Verse: a  
بلورين بود و زرين هفتصد جام
Verse: b  
به سان ماه با زهره گه بام

Strophe: 44  
Verse: a  
دگر ديباى رومى بيست خروار
Verse: b  
به گونه همچو نو بشکفته گلنار

Strophe: 45  
Verse: a  
جز اين بسيار چيز گونه گون بود
Verse: b  
کجا از وصف و اندازه برون بود

Strophe: 46  
Verse: a  
تو گفتى در جهان گوهر نماندست
Verse: b  
که نه موبد به شهرو برفشاندست

Strophe: 47  
Verse: a  
چو شهرو ديد چندين گونه گون بار
Verse: b  
چه از گوهر چه از ديبا و دينار

Strophe: 48  
Verse: a  
ز بس نعمت چو مستان گشت بيهوش
Verse: b  
پسر را کرد و دختر را فراموش

Strophe: 49  
Verse: a  
ز يزدان نيز آمد در دلش بيم
Verse: b  
دلش زان نامه شد گفتى به دو نيم

Strophe: 50  
Verse: a  
چو گردون ديو شب را بند بگشاد
Verse: b  
پس آنگه ماه تابان را بدو داد

Strophe: 51  
Verse: a  
بران دذ نيز شهرو همچنان کرد
Verse: b  
بيامخت آنچه برج آسمان کرد

Strophe: 52  
Verse: a  
کجا در گاه دذ بر شاه بگشاد
Verse: b  
به دز در شد هم آنگه شاه دلشاد

Strophe: 53  
Verse: a  
شبى تاريك و آلوده به قطران
Verse: b  
سياه و سهمگين چون روز هجران

Page of edition: 88 
Strophe: 54  
Verse: a  
به روى چرخ بر چون تودهء نيل
Verse: b  
به روى خاك بر چون راى بر پيل

Strophe: 55  
Verse: a  
سيه چون انده و نازان چو اميد
Verse: b  
فرو هشته چو پرده پيش خورشيد

Strophe: 56  
Verse: a  
تو گفتى شب به مغرب کنده بد چاه
Verse: b  
به چاه افتاده ماه از چراغ ناگاه

Strophe: 57  
Verse: a  
هوا بر سوك او جامه سيه کرد
Verse: b  
سپهر از هر سوى جمع سپه کرد

Strophe: 58  
Verse: a  
سيه را سوى مغرب برد هنوار
Verse: b  
که آنجا بود در چه مانده سالار

Strophe: 59  
Verse: a  
سپاه آسمان اندر رإوارإو
Verse: b  
شب آسوده به سان کام خسرو

Strophe: 60  
Verse: a  
به سان چرخ از رق چترش از بر
Verse: b  
نگاريده همه چترش به گوهر

Strophe: 61  
Verse: a  
درنگى گشته و ايمن نشسته
Verse: b  
طناب خيمه را بر کوه بسته

Strophe: 62  
Verse: a  
مه و خورشيد هر دو رخ نهفته
Verse: b  
به سان عاشق و معضوق خفته

Strophe: 63  
Verse: a  
ستاره هريکى بر جاى مانده
Verse: b  
چو مرواريد در مينا نشانده

Strophe: 64  
Verse: a  
فلك چون آهنين ديوار گشته
Verse: b  
ستاره از روش بيزار گشته

Strophe: 65  
Verse: a  
حمل با ثور کرده روى درروى
Verse: b  
ز شير آسمانى يافته بوى

Strophe: 66  
Verse: a  
ز بيم شير مانده هر دو برجاى
Verse: b  
برفته روشنان از دست و از پاى

Strophe: 67  
Verse: a  
دو پيکر باز چون دو يار در خواب
Verse: b  
به يکديگر بپيچيده چو دولاب

Strophe: 68  
Verse: a  
به پاى هردوان در خفته خرچنگ
Verse: b  
تو گفتى بى روان گشسته و بى چنگ

Strophe: 69  
Verse: a  
اسد در پيش خرچنگ ايستاده
Verse: b  
کمان کردار دم بر سر نهاده

Strophe: 70  
Verse: a  
چو عاشق کرده خونين هر دوديده
Verse: b  
ز فر بگشاده چون نار کفيده

Strophe: 71  
Verse: a  
زن دوشيزه را دو خوشه در دست
Verse: b  
ز سستى مانده بر >يك< جاى چون مست

Strophe: 72  
Verse: a  
ترازو را همه رشته گسست
Verse: b  
دو پله مانده و شاهين شکست

Page of edition: 89 
Strophe: 73  
Verse: a  
در آورده به هم کژدم سر و دم
Verse: b  
ز سستى همچو سرما خورده مردم

Strophe: 74  
Verse: a  
کمان ور را کمان در چنگ مانده
Verse: b  
دو پاى آزرده دست از جنگ مانده

Strophe: 75  
Verse: a  
بزده از تير او ايمن بخفته
Verse: b  
ميان سبزه و لاله نهفته

Strophe: 76  
Verse: a  
ز ناگه بر بزه تيرى گشاده
Verse: b  
بزه خسته ز تيرش اوفتاده

Strophe: 77  
Verse: a  
فتاده آب کش را دلو در چاه
Verse: b  
بمانده آبکش خيره چو گمراه

Strophe: 78  
Verse: a  
بمانده ماهى از رفتن به ناکام
Verse: b  
تو گفتى ماهى است افتاده در دام

Strophe: 79  
Verse: a  
فلك هر ساعتى سازى گرفتى
Verse: b  
بر آوردى دگر گونه شگفتى

Strophe: 80  
Verse: a  
مشعبدوار چابك دست بودى
Verse: b  
عجايبهاى گوناگون ننودى

Strophe: 81  
Verse: a  
ز بس صورت که پيدا کرد و بننود
Verse: b  
تو گفتى چراغ آن شب بوالعجب بود

Strophe: 82  
Verse: a  
ننود اندر شمال خويش تنين
Verse: b  
به گرد قطب دنبالش چو پرچين

Strophe: 83  
Verse: a  
غنوده از پس او خرس مهتر
Verse: b  
چو بچه پيش او از خرس کهتر

Strophe: 84  
Verse: a  
زنى ديگر به زنجيرى ببسته
Verse: b  
به پيشش مرد بر زانو نشسته

Strophe: 85  
Verse: a  
برابر کرگسى پر بر گشاده
Verse: b  
دو پاى خويش بر تيرى نهاده

Strophe: 86  
Verse: a  
جوانمردى به سان پاسبانى
Verse: b  
به دست امدرش زرين طشت و خوانى

Strophe: 87  
Verse: a  
دو ماهى راست چون دو خيك پرباد
Verse: b  
يکى بط گردنش چون سرو آزاد

Strophe: 88  
Verse: a  
يکى بى اسپ هنواره عنان دار
Verse: b  
يکى ديگر چو مار افساى با مار

Strophe: 89  
Verse: a  
يکى بر کرسى سيمين نشسته
Verse: b  
ستورى پيش او از بند رسته

Page of edition: 90 
Strophe: 90  
Verse: a  
يکى بر کف سر ديوى نهاده
Verse: b  
کله دارى به پيشش ايستاده

Strophe: 91  
Verse: a  
ننود اندر جنوبش تيره جويى
Verse: b  
زبس پيچ و شکن چون جعدمويى

Strophe: 92  
Verse: a  
به نزد جوى خرگوشى گرازان
Verse: b  
دو سگ در جستن خرگوش تازان

Strophe: 93  
Verse: a  
ز بند آن هر دو سگ را بر گشاده
Verse: b  
کمردارى چو شاهى ايستاده

Strophe: 94  
Verse: a  
يکى کشتى پر از رخشنده گوهر
Verse: b  
مرو را کرده از ياقوت لنگر

Strophe: 95  
Verse: a  
چو شاخ خيزران باريك مارى
Verse: b  
کلاغى در ميان مرغزارى

Strophe: 96  
Verse: a  
نهاده پيش او زرّين پياله
Verse: b  
به جاى مى درو افگنده ژاله

Strophe: 97  
Verse: a  
پر از اخگر يکى سيمينه مجمر
Verse: b  
پر از گوهر يکى شاهانه افسر

Strophe: 98  
Verse: a  
يکى پيکر به سان ماهى شيم
Verse: b  
پشيزه بر تنش چون کوکب سيب

Strophe: 99  
Verse: a  
يکى استور مردم را خمانا
Verse: b  
شکفته بر تنش فلهاى زيبا

Strophe: 100  
Verse: a  
تو پندارى بياشفتست چون مست
Verse: b  
گرفته دست شيرى را به دودست

Strophe: 101  
Verse: a  
يکى صورت چو مرغى بى پرو بال
Verse: b  
چو طاووسى مرو را خوب دنبال

Strophe: 102  
Verse: a  
ز مشرق بر کشيده طالع بد
Verse: b  
بدان تا بد بود پيوند موبد

Strophe: 103  
Verse: a  
به هم گرد امده خورشيد با ماه
Verse: b  
چو دستورى که گويد راز با شاه

Strophe: 104  
Verse: a  
رفيق هردو گشته تير و کيوان
Verse: b  
چهارم چرخ طالع جاى ايشان

Strophe: 105  
Verse: a  
به هفتم خانه طالع را برابر
Verse: b  
ذنب انباز بهرام ستمگر

Strophe: 106  
Verse: a  
ميان هردوان درمانده ناهيد
Verse: b  
ز کردار همايون گشته نوميد

Strophe: 107  
Verse: a  
نبود از داد جويان هيچ کس يار
Verse: b  
که فرّخ بود پيوندش بدن کار

Page of edition: 91 
Strophe: 108  
Verse: a  
بدين طالع شهنشه ويس را ديد
Verse: b  
نديد از جفت خود آن کش پسنديد

Strophe: 109  
Verse: a  
چو در دز رفت شاهنشاه موبد
Verse: b  
به ايدون وقت وايدون طالع بد

Strophe: 110  
Verse: a  
فراوان جست ويس دلستان را
Verse: b  
نديد آن نو شکفت بوستان را

Strophe: 111  
Verse: a  
وليکن نور پيشانى و رويش
Verse: b  
هميدون بوى زلف مشکبويش

Strophe: 112  
Verse: a  
شهنشه را از آن دلبر خبر داد
Verse: b  
که مشکين بود خاك و عنبرين باد

Strophe: 113  
Verse: a  
همى شد تا به پيش او شهنشاه
Verse: b  
بلورين دست او بگرفت ناگاه

Strophe: 114  
Verse: a  
کشان از دز به لشکر گاه بردش
Verse: b  
به نزديکان و جانداران سپردش

Strophe: 115  
Verse: a  
نشاندنش همنگه در عمارى
Verse: b  
رمارى گشت ازو باغ بهارى

Strophe: 116  
Verse: a  
به گردش خادمان و نامداران
Verse: b  
گزيده ويزگان و جانسپاران

Strophe: 117  
Verse: a  
همانگه ناى رويين در دميدند
Verse: b  
سر پيکر به دو پيکر کشيدند

Strophe: 118  
Verse: a  
همان ساعت به راه افتاد خسرو
Verse: b  
برابر گشت با باد سبکرو

Strophe: 119  
Verse: a  
شتابان روز و شب در راه تازان
Verse: b  
به روى دلبر خودگشته نازان

Strophe: 120  
Verse: a  
چنان شيرى که بيند گور بسيار
Verse: b  
و يا مفلس که يابد گنج شهوار

Strophe: 121  
Verse: a  
اگر خرم بد از دلبر سزا بود
Verse: b  
که صيدش بهتر از ماه سما بود

Strophe: 122  
Verse: a  
روا بود ار کشيد از بهر او رنج
Verse: b  
که ناگه يافت از خوبى يکى گنج

Strophe: 123  
Verse: a  
درو ياقوت خندان و سخنگوى
Verse: b  
چو سيم ناب رخشان وسمن بوى
Page of edition: 92 



Next part



This text is part of the TITUS edition of Gurgani, Vis u Ramin.

Copyright TITUS Project, Frankfurt a/M, 10.12.2008. No parts of this document may be republished in any form without prior permission by the copyright holder.