TITUS
Gurgani, Vis u Ramin
Part No. 24
Previous part

Chapter: 24  
اندر بستن دايه مر شاه موبد را بر ويس


Strophe: 1  
Verse: a   چو دايه ويس را چونان بياراست
Verse: b  
که خورشيد از رخ او نور مى خواست

Strophe: 2  
Verse: a  
دو چشم ويس از گريه نياسود
Verse: b  
تو گفتى هر زمانش درد بفزود

Strophe: 3  
Verse: a  
نهان از هر کسى مر دايه را گفت
Verse: b  
که بخت شور من با من بر آشفت

Strophe: 4  
Verse: a  
دلم را سير کرد از زندگانى
Verse: b  
وزو بر کند بيخ شادمانى

Strophe: 5  
Verse: a  
اگر تو مر مرا چاره نجويى
Verse: b  
وزين انديشه جانم را نضويى

Strophe: 6  
Verse: a  
من اين چاره که گفتم زود سازم
Verse: b  
بدو کوته کنم رنج درازم

Strophe: 7  
Verse: a  
کجا هر گه که موبد را ببينم
Verse: b  
تو گويى بر سر آتش نشينم

Strophe: 8  
Verse: a  
چه مرگ آيد به پيش من چه موجه
Verse: b  
که روزش بادهمچو روز من بد

Strophe: 9  
Verse: a  
اگر چه دل به آب صبر شستست
Verse: b  
هواى دل هنوز از من نجستست

Strophe: 10  
Verse: a  
همى ترسم که روزى هم بجويى
Verse: b  
نهفته راز دل روزى بگويد

Strophe: 11  
Verse: a  
ز پس آنکه او جويد ز من کام
Verse: b  
ترا گسترد بايد در رشت دام

Strophe: 12  
Verse: a  
که من يك سال نسپارم بدو تن
Verse: b  
بپرهيزم ز پادفراه دشمن

Strophe: 13  
Verse: a  
نباشد سوك قران کم ز يك سال
Verse: b  
مرا يك سال بينى هم بدين حال

Strophe: 14  
Verse: a  
ندارد موبدم يك سال آزرم
Verse: b  
کجا او را ز من بيم و نه شرم

Page of edition: 110 
Strophe: 15  
Verse: a  
يکى نيزنگ سال از هوشمندى
Verse: b  
مگر مرديش را بر من ببندى

Strophe: 16  
Verse: a  
چو سالى بگذرد پس بر گشايى
Verse: b  
رهى گرددت چون يابد رهايى

Strophe: 17  
Verse: a  
صمگر چون زين سخن سالى بر آيد
Verse: b  
به من بر روز بدبختى سر آيدص

Strophe: 18  
Verse: a  
وگر اين چاره کت گفتم نسازى
Verse: b  
تو نيز از بخت من هرگز ننازى

Strophe: 19  
Verse: a  
شما را باد کام اينجهانى
Verse: b  
تو با موبد همى کن شادمانى

Strophe: 20  
Verse: a  
که من نيکى به ناکامى نخواهم
Verse: b  
همان شادى و بدنامى نخواهم

Strophe: 21  
Verse: a  
بهل تا کام موبد برنيايد
Verse: b  
و گر جانم برآيد نيز شايد

Strophe: 22  
Verse: a  
به بى کامى نگويى کام او ده
Verse: b  
که بيجانى ز بيکامى مرا به

Strophe: 23  
Verse: a  
چو گفت اين راز را با دايهء پير
Verse: b  
تو گفتى بردلش زد ناو کى تير

Strophe: 24  
Verse: a  
دو چشم دايه بر وى ماند خيره
Verse: b  
جهان بر هردو چشمش گشت تيره

Strophe: 25  
Verse: a  
بدو گفت اى چراغ و چشم دايه
Verse: b  
نبينم با تو از داد ايچ مايه

Strophe: 26  
Verse: a  
سيه دل گشتى از رنج آى
Verse: b  
سياهى از شبه نتوان زدودى

Strophe: 27  
Verse: a  
سپاه ديو جادو بر تو ره يافت
Verse: b  
ترا از راه داد و مهر بر تافت

Strophe: 28  
Verse: a  
وليکن چون تو بى آرام گشتى
Verse: b  
بيکباره خرد را در نوشتى

Strophe: 29  
Verse: a  
ندانم چاره جز کام تو جستى
Verse: b  
بهافسون شاه را بر تو ببستى

Strophe: 30  
Verse: a  
کجا آنگه روى هر دو بياورد
Verse: b  
طلسم هر يکى را صروتى کرد

Strophe: 31  
Verse: a  
به آهن هر دوان را بست بر هم
Verse: b  
به افسون بند هر دو کرد محکم

Page of edition: 111 

Strophe: 32  
Verse: a  
همى تا بسته ماندى بند آهن
Verse: b  
ز بندش بسته ماندى مرد بر زن

Strophe: 33  
Verse: a  
و گر بندش کسى بر هم شکستى
Verse: b  
همان گه مردى بسته برستى

Strophe: 34  
Verse: a  
چو بسته شد به افسون شاه بر ماه
Verse: b  
ببرد آن بند ايشان را سحر گاه

Strophe: 35  
Verse: a  
زمينى بر لب رودى نشان کرد
Verse: b  
مر آن را زير خاك اندر نهان کرد

Strophe: 36  
Verse: a  
چو باز آمد يکايك ويس را گفت
Verse: b  
که آن افسون کدامين جاى بنهفت

Strophe: 37  
Verse: a  
بدو گفت آنچه فرمودى بکردم
Verse: b  
اگر چه من ز فرمانت بدردم

Strophe: 38  
Verse: a  
ز فرمان تو خشنوديت جستم
Verse: b  
چنين آزاد مردى را ببستم

Strophe: 39  
Verse: a  
به پيمانى که چون يك مه برآيد
Verse: b  
ترا اين روز بدخويى سر آيد

Strophe: 40  
Verse: a  
به حکم ايزدى خرسند گردى
Verse: b  
ستيز و کينه از دل در نوردى

Strophe: 41  
Verse: a  
نگويى همچنين باشد يکى سال
Verse: b  
که نپسندد خرد بر تو چنين حال

Strophe: 42  
Verse: a  
چو تو دل خوش کنى با شهريارم
Verse: b  
من آن افسون بنهفته بيارم

Strophe: 43  
Verse: a  
بر آتش بر نهم يکسر بسوزى
Verse: b  
شما را دل به شادى برفروزى

Strophe: 44  
Verse: a  
کجا تا آن بود در آب و در نم
Verse: b  
بود هنواره بند شاه محکم

Strophe: 45  
Verse: a  
به گوهر آب دارد طبع سردى
Verse: b  
به سردى بسته ماند زور مردى

Strophe: 46  
Verse: a  
چو آتش بند افسون را بسوزد
Verse: b  
دگر ره شمع مردى برفروزد

Strophe: 47  
Verse: a  
چو دايه ويس را دل کرد خرسند
Verse: b  
که تا يك ماه نگشايد ز شه بند

Strophe: 48  
Verse: a  
قصاى بد ستيز خويش بننود
Verse: b  
نگر تا زهر چون بر شکر آلود

Strophe: 49  
Verse: a  
بر آمد نيلگون ابرى ز دريا
Verse: b  
به آب سيل دريا کرد صحرا

Strophe: 50  
Verse: a  
رسيد آن آب در هر مرغزارى
Verse: b  
پديد آمد چو جيحون رودبارى

Strophe: 51  
Verse: a  
به رود مرو بفزود آب چندان
Verse: b  
که نيمى مرو شد از آب ويران

Page of edition: 112 
Strophe: 52  
Verse: a  
تبه کرد آن نشان و زمين را
Verse: b  
ببردى آن بند شاه بافرين را

Strophe: 53  
Verse: a  
قصا کرد آن زمين را رودخانه
Verse: b  
بماند آن بند بر شه جاودانه

Strophe: 54  
Verse: a  
به چشمش دربماند آن دلبر خويش
Verse: b  
چو دينار کسان در چشم درويش

Strophe: 55  
Verse: a  
چو شير گرسنه بسته به زنجير
Verse: b  
چران در پيش او بيباك نخچير

Strophe: 56  
Verse: a  
هنوز او زنده بود از بخت کام
Verse: b  
فرو مرد از تنش گفتى يك اندام

Strophe: 57  
Verse: a  
به راه شادى اندر گشت گمراه
Verse: b  
ز خوشى دست کامش گشت کوتاه

Strophe: 58  
Verse: a  
به کام دشمان در صلت دوست
Verse: b  
چو زندان بود گفتى برتنش پوست

Strophe: 59  
Verse: a  
به شب در بر گرفته دوست را تنگ
Verse: b  
تو گفتى دور بودى شصت فرسنگ

Strophe: 60  
Verse: a  
همان دو شوى کرده ويس بتروى
Verse: b  
به مهر دخترى مانده چو بى شوى

Strophe: 61  
Verse: a  
نه موبد کام ازو ديده نه ويرو
Verse: b  
جهان بنگر چه بازى کرد با او

Strophe: 62  
Verse: a  
بپروردش به ناز و شادکامى
Verse: b  
بر آوردش به جاه و نيکنامى

Strophe: 63  
Verse: a  
چو قدش آفت سرو سهى شد
Verse: b  
دو هفته ماه رويش را رهى شد

Strophe: 64  
Verse: a  
شکفته شد به رخ بر لالهزارش
Verse: b  
به بار آمد زبر سيمثن دونارش

Strophe: 65  
Verse: a  
جهان با او ز راه مهر برگشت
Verse: b  
سراسر حالهاى او دگر گشت

Strophe: 66  
Verse: a  
بگويم با يك يك حال آن ماه
Verse: b  
چه با دايه چه با رمين چه با شاه

Strophe: 67  
Verse: a  
بهگفتارى که چون عاشق بخواند
Verse: b  
به درد دل ز ديده خون چکانه

Strophe: 68  
Verse: a  
بگويم داستان عاشقانه
Verse: b  
بدو در عشق را چندين فسانه

Page of edition: 113 



Next part



This text is part of the TITUS edition of Gurgani, Vis u Ramin.

Copyright TITUS Project, Frankfurt a/M, 10.12.2008. No parts of this document may be republished in any form without prior permission by the copyright holder.