TITUS
Gurgani, Vis u Ramin
Part No. 25
Previous part

Chapter: 25  
بغايت رسيدن عشق رامين بر ويس


Strophe: 1  
Verse: a   چو بر رمين بيدل کار شد سخت
Verse: b  
به عشق اندر مرورا خوار شد بخت

Strophe: 2  
Verse: a  
همچنين جاى بيانبوه جستى
Verse: b  
که بنشستى به تنهايى گرستى

Strophe: 3  
Verse: a  
به شب پهلو سوى بستر نبودى
Verse: b  
همه شب تا به روز اختر شمردى

Strophe: 4  
Verse: a  
به روز از هيچ گونه نارميدى
Verse: b  
چو گور و آهن از مردم رميدى

Strophe: 5  
Verse: a  
ز بس کاو قد دجبر کردى
Verse: b  
کجا سروى بديدى سجده بردى

Strophe: 6  
Verse: a  
به باغ اندر گل صد برگ جستى
Verse: b  
به يادروى او بر گل گرستى

Strophe: 7  
Verse: a  
بنفشه برچدى هر بامدادى
Verse: b  
به ياد زلف او بر دل نهادى

Strophe: 8  
Verse: a  
ز بيم ناشکيبى مى نخوردى
Verse: b  
که يکباره قرارش مى ببردى

Strophe: 9  
Verse: a  
هميشه مونسش طنبور بودى
Verse: b  
نديمش عاشق مهجور بودى

Strophe: 10  
Verse: a  
صبههر راهى سرودى زار گفتى
Verse: b  
سراسر بر فراق يادر گفتىص

Strophe: 11  
Verse: a  
چو باد حسرت از دل بر کشيدى
Verse: b  
به نيسان باد دى ماهى دميدى

Strophe: 12  
Verse: a  
به ناله دل چنان از تن بکندى
Verse: b  
که بلبل را ز شاخ اندر فگندى

Strophe: 13  
Verse: a  
به گونه اشك خون چندان براندى
Verse: b  
که از خون پاى او در گل بماندى

Strophe: 14  
Verse: a  
به چشمش روز روش تار بودى
Verse: b  
به زيرش خز و ديبا خار بودى

Strophe: 15  
Verse: a  
بدين زارى و بيمارى همى زيست
Verse: b  
نگفتى کس که بيماريت از چيست

Strophe: 16  
Verse: a  
چو شمعى بود سوزان و گدازان
Verse: b  
سپرده دل به مهر دلنوازان

Page of edition: 114 
Strophe: 17  
Verse: a  
به چشمش خوار گشته زندگانى
Verse: b  
دلش پدرود گرده شادمانى

Strophe: 18  
Verse: a  
ز گريه جامه خون آلود گشته
Verse: b  
ز ناله روى زراندود گشته

Strophe: 19  
Verse: a  
ز رنج عشق جان بر لب رسيده
Verse: b  
اميد از جان و از جانسان بريده

Strophe: 20  
Verse: a  
خيال دوست در ديده بمانده
Verse: b  
ز چشمش خواب نوشين را برانده

Strophe: 21  
Verse: a  
به درياى جدايى غرقه گشته
Verse: b  
جهان بر چشم او چون حلقه گشته

Strophe: 22  
Verse: a  
ز بس انديشه همچون مست بيهوش
Verse: b  
جهان از ياد او گشته فراموش

Strophe: 23  
Verse: a  
گهى قرعه زدى بر نام يارش
Verse: b  
که با او چون بود فرجام کارش

Strophe: 24  
Verse: a  
گهى در باغ شاهنشاه رفتى
Verse: b  
ز هر سروى گرا بر خود گرفتى

Strophe: 25  
Verse: a  
همى گفتى گوا باشيد بر من
Verse: b  
ببينيدم چنين بر کام دشمن

Strophe: 26  
Verse: a  
چو ويس ايدر بود با وى بگوييد
Verse: b  
دلش را از ستمگارى بضوييد

Strophe: 27  
Verse: a  
گهى با بلبلان پيگار کردى
Verse: b  
بديشان سرزنش بسيار کردى

Strophe: 28  
Verse: a  
همى گفتى چرا خوانيد فرياد
Verse: b  
شما را از جهان بارى چه افتاد

Strophe: 29  
Verse: a  
شما با جفت خود بر شاخساريد
Verse: b  
نه چون من مستمند و کواريد

Strophe: 30  
Verse: a  
شما را ار هزاران گونه باغست
Verse: b  
مرا بر دل هزاران گونه داغست

Strophe: 31  
Verse: a  
شما را بخت جفت و باغ دادست
Verse: b  
مرا در عشق درد و داغ دادست

Strophe: 32  
Verse: a  
شما را ناله پيش يار باشد
Verse: b  
چرا بسايد که ناله زار باشد

Strophe: 33  
Verse: a  
مرا زيباست ناله گاه و بيگاه
Verse: b  
که يارم نيست از درد من آگاه

Page of edition: 115 
Strophe: 34  
Verse: a  
چنين گويان همى گشت اندران باغ
Verse: b  
دو ديده پر زخون و دلپر از داغ

Strophe: 35  
Verse: a  
قصا را دايه پيش آمد يکى روز
Verse: b  
چنو گردان در آن باغ دل فروز

Strophe: 36  
Verse: a  
چو رامين دايه را ديد اندر آن جاى
Verse: b  
چو چان اندر خور و چون ديده دوراى

Strophe: 37  
Verse: a  
ز شادى خون ز رخسارش بجوشيد
Verse: b  
رخش گفتى ز لاله جامه پوشيد

Strophe: 38  
Verse: a  
ز شرم دايه رويش گشت پر خوى
Verse: b  
بسان در فشانده بر سر مى

Strophe: 39  
Verse: a  
گل ار چه سخت نيکو بود و بربار
Verse: b  
رخ رامين نکوتر بود صد بار

Strophe: 40  
Verse: a  
هنوزش بود سيمين دو بناگوش
Verse: b  
نگشته سيمش از سنبل سيه پوش

Strophe: 41  
Verse: a  
هنوزش بود کافروى زنخدان
Verse: b  
دو زلفش بود چون مشکين دو چوگان

Strophe: 42  
Verse: a  
هنوزش بود پشت لب چو ملحم
Verse: b  
لبش چون انگبين و بارده درهم

Strophe: 43  
Verse: a  
هنوزش بود خنده همچو شکر
Verse: b  
وزان شکر فروبارنده گوهر

Strophe: 44  
Verse: a  
بهبالا همچو شمشاد روان بود
Verse: b  
وليکن بار شمشاد ارغوان بود

Strophe: 45  
Verse: a  
به پيکر همچو ماه جانور بود
Verse: b  
وليکن با کلاه و با کمر بود

Strophe: 46  
Verse: a  
قبا بروى نکوتر بود صد بار
Verse: b  
که نقش چينيان بر بتّ فرخار

Strophe: 47  
Verse: a  
کلاه او را نکوتر بود بر سرا
Verse: b  
که شاهان جهان را بر سر افسر

Strophe: 48  
Verse: a  
به گوهر تا به آدم نامور شاه
Verse: b  
به پيکر در زمانه سيمبر ماه

Strophe: 49  
Verse: a  
به ديدار آفت جان خردمند
Verse: b  
به آفت جان هر کس آرزومند

Page of edition: 116 
Strophe: 50  
Verse: a  
هم از خوبى هم از کضور خدايى
Verse: b  
سزا بروى دو گونه پادشايى

Strophe: 51  
Verse: a  
برادر بود موبد را و فرزند
Verse: b  
وليکن ماه را شاه و خداوند

Strophe: 52  
Verse: a  
چو چشمش ديد جادو گشت خستو
Verse: b  
که بهتر زين نباشد هيچ جادو

Strophe: 53  
Verse: a  
چو رويش ديد رزوان داد اقرار
Verse: b  
که بر حوران جزين کس نيست سالار

Strophe: 54  
Verse: a  
چنين رويى بدين زيب و بدين نام
Verse: b  
ز مهر ويس بى دل بود و بى کام

Strophe: 55  
Verse: a  
چو تنها دايه را در بوستان ديد
Verse: b  
تو گفتى روى بخت جاودان ديد

Strophe: 56  
Verse: a  
نمازش برد و بسيار آفرين کرد
Verse: b  
مرد را نيز دايه همچنين کرد

Strophe: 57  
Verse: a  
پرسيدند چون دو مهربان يار
Verse: b  
بخوشى يکدگر را مهربانوار

Strophe: 58  
Verse: a  
پس آنگه دست يکديگر گرفتند
Verse: b  
به مرز سوسى آزاد رفتند

Strophe: 59  
Verse: a  
ز هر گونه سخن گفتند با هم
Verse: b  
سخنشان ريش دل را گشت مرهم

Strophe: 60  
Verse: a  
بدو گفت اى مرا از جان فزونتر
Verse: b  
منم پيش تو از برده زبون تر

Strophe: 61  
Verse: a  
تو شيرينى و گفتار تو شيرين
Verse: b  
تو نوشينى و ديدار تو نوشين

Strophe: 62  
Verse: a  
ترا از بخت خواهم روشنايى
Verse: b  
مرا با بخت نيکت آشنايى

Strophe: 63  
Verse: a  
مرا تو مادرى ويسه خداوند
Verse: b  
به جان وى خورم هنواره سوگند

Strophe: 64  
Verse: a  
چنو خورشيد چهر و ماه پيکر
Verse: b  
چنو بانوژاد و شاهگوهر

Strophe: 65  
Verse: a  
نبود اندر جهان و هم نباشد
Verse: b  
کرا او جفت باشد غم نباشد

Strophe: 66  
Verse: a  
بدان زادست پندارى ز مادر
Verse: b  
که آتش بر کشد از گفت کضور

Strophe: 67  
Verse: a  
به خاصه زين دل بدبخت رامين
Verse: b  
که آتشگاه خرداد است و برزين

Strophe: 68  
Verse: a  
اگر چه من همى سوزم ز بيدار
Verse: b  
دل او بر چنين آتش مسوزاد

Page of edition: 117 
Strophe: 69  
Verse: a  
وگر چه بخت با من خورد زنهار
Verse: b  
مرو را بخت فرخ باد و بيدار

Strophe: 70  
Verse: a  
همى گويم چو از عشقش بنالم
Verse: b  
مبادا حال او هر گز چو حالم

Strophe: 71  
Verse: a  
همى گويم چو از مهرش بسوزم
Verse: b  
مبادا روز او هرگز چو روزم

Strophe: 72  
Verse: a  
به هر دردى که من بنيم ز مهرش
Verse: b  
کنم صد آفرين بر خوب چهرش

Strophe: 73  
Verse: a  
چنين خواهم که باشد جاودانى
Verse: b  
مرا زو رنج و او را شادمانى

Strophe: 74  
Verse: a  
خوش آمد دايه را گفتار رامين
Verse: b  
ز بيجاده پديد آورد پروين

Strophe: 75  
Verse: a  
به خنده گفت راما جاودان زى
Verse: b  
به کام دوستان دور از بدان زى

Strophe: 76  
Verse: a  
درود و تن درستى مر ترا باد
Verse: b  
مباد از بخت بر جان تو بيداد

Strophe: 77  
Verse: a  
به فرّت من درست و شادکامم
Verse: b  
به کامت نيك بخت و نيکنامم

Strophe: 78  
Verse: a  
هميدون دخترم روشن حور و ماه
Verse: b  
که بسته باد بر وى چشم بدخواه

Strophe: 79  
Verse: a  
چو رويش باد نيکو ماه و سالش
Verse: b  
چو مويش باد پيچان بدسگالش

Strophe: 80  
Verse: a  
همه گفتار تو ديدم بى آهو
Verse: b  
چو ديدار تو جان افزاى و نيکو

Strophe: 81  
Verse: a  
جز آن کاو مر ترا بدبخت کردست
Verse: b  
که بربيداد تو دل سخت کردست

Strophe: 82  
Verse: a  
ندارم از تو اين گفتار باور
Verse: b  
که او بر تو نه شاهست و نه داور

Strophe: 83  
Verse: a  
دگرباره جوابش داد رامين
Verse: b  
که چون عاشق نباشد هيچ مسکين

Strophe: 84  
Verse: a  
دل او را دشمنى باشد ز خانه
Verse: b  
بر او جويانده هر روزى بهانه

Strophe: 85  
Verse: a  
گهى نالد به درد و حسرت دوست
Verse: b  
گهى گريد به داغ فرقت دوست

Page of edition: 118 
Strophe: 86  
Verse: a  
به دست عشق گر چه زار گردد
Verse: b  
ز بهر او ز جان بيزار گردد

Strophe: 87  
Verse: a  
صو گر چه زاو بلا بسيار بيند
Verse: b  
ز ديگر کامها او را گزيندص

Strophe: 88  
Verse: a  
دو چشم مرد را از کام ناياب
Verse: b  
گاهى بى خواب دارد گاه با آب

Strophe: 89  
Verse: a  
همى آن چيز جويد کش نيابد
Verse: b  
وزآن چيزى که يابد سر بتابد

Strophe: 90  
Verse: a  
بلاى عشق را بر تن گمارد
Verse: b  
پس آنگه درد را شادى شمارد

Strophe: 91  
Verse: a  
اگر با عشق بودى مرد را خواب
Verse: b  
چه عشق دوست بودى چه مى ناب

Strophe: 92  
Verse: a  
کجا خويشى با تلخيش يارست
Verse: b  
چنانکش خرمى جفت خمارست

Strophe: 93  
Verse: a  
چه عاشق باشد اندر عشق مست
Verse: b  
کجا بر چشم او نيکو بود گست

Strophe: 94  
Verse: a  
به عشق اندر چو مست آشفته باشد
Verse: b  
ز ناخفتش بسان خفته باشد

Strophe: 95  
Verse: a  
خرد باشد که زشت از خوب داند
Verse: b  
چو مهر آيد خرد در دل نماند

Strophe: 96  
Verse: a  
ستنبه ديو بر وى زود دارد
Verse: b  
هميشه چشم او را کور دارد

Strophe: 97  
Verse: a  
خرد با مهر هرگز چون بسازد
Verse: b  
که آن چون مى همى اين را بتازد

Strophe: 98  
Verse: a  
نفرمايد خرد آن را گزيدن
Verse: b  
کزو آيد همى پرده دريدن

Strophe: 99  
Verse: a  
مرا از عشق شد پرده دريده
Verse: b  
شکيب از دل خرد از تن بريده

Strophe: 100  
Verse: a  
بر آمد ناگهان يك روز بادى
Verse: b  
مرا بننود روى حور زادى

Strophe: 101  
Verse: a  
چو ديدم ويس بود آن ماه پيکر
Verse: b  
چو ماهم کرد دور از خواب واز خور

Page of edition: 119 
Strophe: 102  
Verse: a  
دو چشمم تا بهشتى ديد خرم
Verse: b  
دلم چون دوزخى افتاد در غم

Strophe: 103  
Verse: a  
نه بادى بود گفتى آفتى بود
Verse: b  
مرا ناگاه روى فتنه بننود

Strophe: 104  
Verse: a  
مرا در کودکى تو پروريدى
Verse: b  
وزان پس مرمرا بسيار ديدى

Strophe: 105  
Verse: a  
نديدى حال من هرگز بدين سان
Verse: b  
ز درد دل نه باجان و نه بى جان

Strophe: 106  
Verse: a  
تو گويى شير من روباه گشست
Verse: b  
از اين سخنى و کوهم کاه گشست

Strophe: 107  
Verse: a  
تنم ديگر شدست و گونه ديگر
Verse: b  
يکى مويست پندارى يکى زر

Strophe: 108  
Verse: a  
مژه بر چشم من گشست مسمار
Verse: b  
هميدون موى بر اندام من مار

Strophe: 109  
Verse: a  
اگر روزى کنم با دوستان بزم
Verse: b  
تو گويى مى کنم با دشمان رزم

Strophe: 110  
Verse: a  
گه رامش چنان دلتنگ و زارم
Verse: b  
که گويى با بلا در کارزارم

Strophe: 111  
Verse: a  
اگر گردم به رامش در گلستان
Verse: b  
به گمره گشته مانم در بيابان

Strophe: 112  
Verse: a  
به شب در بستر و بالين ديبا
Verse: b  
تو گويى غرقه ام در ژرف دريا

Strophe: 113  
Verse: a  
به روز اندر ميان غمگساران
Verse: b  
چو گويم پيش چوگان سواران

Strophe: 114  
Verse: a  
به شبگيران چنان نالم به زارى
Verse: b  
که بلبل بر گلان نوبهارى

Strophe: 115  
Verse: a  
سحرگاهان چنان گريم به تيمار
Verse: b  
که ابر دى مهى بر شخّ کهسار

Strophe: 116  
Verse: a  
بياريدست از آن دو چشم دلگير
Verse: b  
مرا بر دل هزاران ناوکى تير

Strophe: 117  
Verse: a  
بيفتادست از دو زلف دلبند
Verse: b  
مرا بر دل هزاران گونه گون بند

Strophe: 118  
Verse: a  
به گور خسته مانم در بيابان
Verse: b  
به دل بر خرده زهر آلوده پيکان

Page of edition: 120 

Strophe: 119  
Verse: a  
به شير تند مانم پوى پويان
Verse: b  
خورشان بچهء گمگشته چويان

Strophe: 120  
Verse: a  
به طفل خرد مانم دل شکسته
Verse: b  
هم از مادر هم از دايه گسته

Strophe: 121  
Verse: a  
به شاخ مردم مانم نغز رسته
Verse: b  
قصاى آسمان او راشکسته

Strophe: 122  
Verse: a  
کنون از تو همى زنهار خواهم
Verse: b  
جوانمرديت را من يار خواهم

Strophe: 123  
Verse: a  
صمرا زين آتش سوزنده برهان
Verse: b  
ز جنگ شير مردم خوار بستانص

Strophe: 124  
Verse: a  
جوانمردى چنان کت هست بنماى
Verse: b  
بر اين فرزند بيچاره ببخشاى

Strophe: 125  
Verse: a  
ببژشايد دلتء بيگانگان را
Verse: b  
همان رحمآورد ديوانگان را

Strophe: 126  
Verse: a  
تو چونان دان که من بيگانه اى ام
Verse: b  
ويا از بيهشى ديوانه اى ام

Strophe: 127  
Verse: a  
به هر حالى به بخشايش سزايم
Verse: b  
که چونين در دم سرخ اژدهايم

Strophe: 128  
Verse: a  
تو نيز از مردمى بر من ببخشاى
Verse: b  
به نيکى در دلت مهرم بيفزاى

Strophe: 129  
Verse: a  
پيام من بگو سرو روان را
Verse: b  
بت گويا و ماه باروان را

Strophe: 130  
Verse: a  
صپرى ديدار خورشيد زمين را
Verse: b  
شکر گفتار حور راستين راص

Strophe: 131  
Verse: a  
سيه زلفين بت ياقوت لب را
Verse: b  
بهار خرمى باغ طرب را

Strophe: 132  
Verse: a  
بگو اى از نگويى آفريده
Verse: b  
به ناز و شادکامى پروريده

Strophe: 133  
Verse: a  
ترا حوبان به خوبى مهر داده
Verse: b  
بتان پيش تو سر بر خط نهاده

Strophe: 134  
Verse: a  
سپاه جادوان از تو رميده
Verse: b  
نگار چينيان از تو شميده

Strophe: 135  
Verse: a  
دو هفته ماه پيشت سجده برده
Verse: b  
فروغ خويش رويت را سپرده

Strophe: 136  
Verse: a  
رخانت خسروان را بنده کرده
Verse: b  
لبانت مردگان را زنده کرده

Page of edition: 121 

Strophe: 137  
Verse: a  
بت بربر ز رويات خوار گشته
Verse: b  
همان بتگر ز بت بيزار گشته

Strophe: 138  
Verse: a  
گدازان شد تنم از بيم و اميد
Verse: b  
چو برف کوهسار از تاب خورشيد

Strophe: 139  
Verse: a  
دلم افتاد در مهرت به ناکام
Verse: b  
شنابان همچو گورى مانده در دلم

Strophe: 140  
Verse: a  
خرد آواره گشته هوش رفته
Verse: b  
دل اندر تن نه بيدار و نه خفته

Strophe: 141  
Verse: a  
نه زاسايش دارم نه از رنج
Verse: b  
ناز رامش به دل شادم نه از گنج

Strophe: 142  
Verse: a  
نه با ياران به ميدان اسپ تازم
Verse: b  
نه چوگان گيرم و نه گوى بازم

Strophe: 143  
Verse: a  
نه يوزان را سوى گوران دوانم
Verse: b  
نه بازان را سوى کبگان پرانم

Strophe: 144  
Verse: a  
نه مى گيرم نه با خوبان نشينم
Verse: b  
نه جز وى در جهان کس را گزينم

Strophe: 145  
Verse: a  
نه يك ساعت ز درد آزاد باشم
Verse: b  
نه يك روزى به چيزى شاد باشم

Strophe: 146  
Verse: a  
به خانء خويش در چونين اسيرم
Verse: b  
نبينم دوستدار و دستگيرم

Strophe: 147  
Verse: a  
به شب تا روز پيچان و نوانم
Verse: b  
چو مارى چوب خورده در ميانم

Strophe: 148  
Verse: a  
تنم درمان ز گفتار تو يابد
Verse: b  
دلم دارو ز ديدار تو يابد

Strophe: 149  
Verse: a  
من آنگه باز يابم صبر و هوشم
Verse: b  
که خوش گفتار تو آيد به گوشم

Strophe: 150  
Verse: a  
اگر چه سال و مه از تو به دردم
Verse: b  
چنين با اشك سرخ و روى زردم

Strophe: 151  
Verse: a  
مرا عشق تو در جان خوشتر از جان
Verse: b  
وگرچه جان من زوگشت رنجان

Strophe: 152  
Verse: a  
نخواهم بى هوايت زندگانى
Verse: b  
نجويم بى وفايت شادمانى

Strophe: 153  
Verse: a  
اگر جانم ز مهرت سير گردد
Verse: b  
به سر بر موى من شمشير گردد

Strophe: 154  
Verse: a  
همى دانم که تا من زنده باشم
Verse: b  
به پيش بندگانت بنده باشم

Strophe: 155  
Verse: a  
سپيدى روزم از روى تو باشد
Verse: b  
سياهى شب هم از موى تو باشد

Page of edition: 122 

Strophe: 156  
Verse: a  
رخ رنگينت باشد نوبهارم
Verse: b  
لب نوشيند باشد غمگسارم

Strophe: 157  
Verse: a  
ز رخسار تو تابد آفتابم
Verse: b  
ز گيسوى تو بويد مشك نابم

Strophe: 158  
Verse: a  
ز اندام تو باشد ياسمينم
Verse: b  
ز گفتار تو باشد آفرينم

Strophe: 159  
Verse: a  
بهشت جاودان آن روز بينم
Verse: b  
که آن رخسار جان افروز بينم

Strophe: 160  
Verse: a  
ز دولت کام خود آنگه يابم
Verse: b  
که با پيوند رويت راه يابم

Strophe: 161  
Verse: a  
ز يزدان اين خواهم شب و روز
Verse: b  
که گردد بختم از روى تو فيروز

Strophe: 162  
Verse: a  
دلت بر من نمايد مهربانى
Verse: b  
نجويد سر کشى و بد گمانى

Strophe: 163  
Verse: a  
صاگر کين وروز و با من ستيزد
Verse: b  
به جان من که خون من بريزدص

Strophe: 164  
Verse: a  
چه بايد ريختن خون جوانى
Verse: b  
که هر گز بر تو نامد زو زيانى

Strophe: 165  
Verse: a  
زبس کاو بر تو دارد مهربانى
Verse: b  
تو او را خويشترى از زندگانى

Strophe: 166  
Verse: a  
ببرد دل ز جان وز تو نبود
Verse: b  
به ديده خاك پايت را بخرد

Strophe: 167  
Verse: a  
ز گيهان مر ترا خواهد به ناچار
Verse: b  
ازيرا کش تو بردى دل به آزار

Strophe: 168  
Verse: a  
اگر خوبى کنى تن پيش دارد
Verse: b  
وگرنه بر سر دل جان سپارد

Strophe: 169  
Verse: a  
چو بشنيد اين سخنها دايه پير
Verse: b  
تو گفتى خورد بر دل ناو کى تيع

Strophe: 170  
Verse: a  
نهانى دلش بر رامين ببخضود
Verse: b  
وليکن آشکارا هيچ نننود

Page of edition: 123 

Strophe: 171  
Verse: a  
مرو را گفت راما نيکناما
Verse: b  
نگردد همچو نامت ويس راما

Strophe: 172  
Verse: a  
نگر تا تو ندارى هر گز اميد
Verse: b  
که تابد بر تو آن تابنده خورشيد

Strophe: 173  
Verse: a  
نگر تا تو نپندارى که دستان
Verse: b  
بکار آيدت با آن سرو بستان

Strophe: 174  
Verse: a  
نگر تا در دلت نايد که نيرو
Verse: b  
توانى کرد با فرزندى شهرو

Strophe: 175  
Verse: a  
ترا آن به که دل وى نبندى
Verse: b  
کزين دلبندى آيد مستمندى

Strophe: 176  
Verse: a  
نپيمايى به دل راه تباهى
Verse: b  
کزو رسته نيامدء هيچ راهى

Strophe: 177  
Verse: a  
خردمندى و شرم و دانش و راى
Verse: b  
به کار آيد روان را در چنين جاى

Strophe: 178  
Verse: a  
که زشت از خوب و نيك از بدبدانى
Verse: b  
به دل کارى سگالى کش توانى

Page of edition: 124 
Strophe: 179  
Verse: a  
کاگر تو آسمان را در نوردى
Verse: b  
و گر دريا بينبارى به مردى

Strophe: 180  
Verse: a  
ميان باديه جيهون برانى
Verse: b  
ز روى سنگ لاله بشکفانى

Strophe: 181  
Verse: a  
جهانى ديگر از گوهر بر آرى
Verse: b  
زمينش بر سر مويى بدارى

Strophe: 182  
Verse: a  
ابا اين جادوى و نيك دانى
Verse: b  
به کار ويس هم خيره بمانى

Strophe: 183  
Verse: a  
به مهرت ويسه آنگه سر در آرد
Verse: b  
که شاخ ارغوان خرما برآرد

Strophe: 184  
Verse: a  
سزد گردل ز پيوندش بتابى
Verse: b  
که او ماهست پيوندش نيابى

Strophe: 185  
Verse: a  
که يارد گفتن اين گفتار با وى
Verse: b  
که يارد جستن اين آزاد با وى

Strophe: 186  
Verse: a  
مدانى کاو چگونه خويش کامست
Verse: b  
ز خوى خود چگونه دير رامست

Strophe: 187  
Verse: a  
اگر من زهرهء صد شير دارم
Verse: b  
پيامت پيش او گفتن نيارم

Strophe: 188  
Verse: a  
هر آيينه تو نپسندى که در من
Verse: b  
به زشتى راه يابد گفت دشمن

Strophe: 189  
Verse: a  
تو خود دانى که ويس امروز چونست
Verse: b  
به خوبى از همه خوبان فزونست

Strophe: 190  
Verse: a  
هر آن گه کاين سژن با وى بگويم
Verse: b  
به رسوايى بريزد آب رويم

Strophe: 191  
Verse: a  
چنانست او ميان ويس دختان
Verse: b  
که خسرو در ميان نيك بختان

Strophe: 192  
Verse: a  
منش بر آسمان دارد به گشّى
Verse: b  
و با مردم نياميزد به خوشى

Strophe: 193  
Verse: a  
همش در تخمه پرمايه ست گوهر
Verse: b  
همش در گنج شهوارست جوهر

Strophe: 194  
Verse: a  
بدان گوهر ز شاهان سر فرازست
Verse: b  
بدين جوهر ز مردم بى نيازست

Strophe: 195  
Verse: a  
نه از کار بزرگ آيد نهيبش
Verse: b  
نه از گنج گران آيد فريبش

Page of edition: 125 

Strophe: 196  
Verse: a  
کنون ژود دلش لشتى مستمندست
Verse: b  
نه تنهايى و بى شهرى نژندست

Strophe: 197  
Verse: a  
ز خان و مان و شهر خويش دورست
Verse: b  
هم از رامست هم از مردم نفورست

Strophe: 198  
Verse: a  
گهى آب از مژه بارد گهى خون
Verse: b  
گهى از بخت نالد گه ز گردون

Strophe: 199  
Verse: a  
چو ياد آرد ز مادر وز برادر
Verse: b  
بجوشد همچو عود تر بر آذر

Strophe: 200  
Verse: a  
کند نفرين بر آن سال و مه شوم
Verse: b  
که دورى دادش از آرام و از بوم

Strophe: 201  
Verse: a  
بدين سان بانوى جمشيد گوهر
Verse: b  
به خوبى نامدار هفت کضور

Strophe: 202  
Verse: a  
بهلاله خواسته مادر ز يازدانش
Verse: b  
بپرورده ميان ناز و فرمانش

Strophe: 203  
Verse: a  
کنون پر درد و پر تيمار و نالان
Verse: b  
ز همزادان بريده وز همالان

Strophe: 204  
Verse: a  
به پيش وى که يارد برد نامت
Verse: b  
که يارد گفتن اين يافه پيمان

Strophe: 205  
Verse: a  
مرا اين کار بيهوده مفرماى
Verse: b  
که سر گز نداند رفت چون پاى

Strophe: 206  
Verse: a  
سبانم گر فزون از قطر ميغست
Verse: b  
زبانى اين سخن گفتن دريغست

Strophe: 207  
Verse: a  
چو بشنيد اين سخن رامين بيدل
Verse: b  
ز آب ديده کردش خاك را گل

Strophe: 208  
Verse: a  
ز سختى گريه اندر برش بشکست
Verse: b  
شکنج گريه گفتارش فرو بستت

Strophe: 209  
Verse: a  
هم از گريه بماند و هم از گفتار
Verse: b  
بران بخشان کاو باشد چنين زار

Page of edition: 126 

Strophe: 210  
Verse: a  
به مغزش بر شد از دل آتش مهر
Verse: b  
دميدش زعفران از لاله گون چهر

Strophe: 211  
Verse: a  
چو يك ساعت زبانش بود بسته
Verse: b  
دل اندر بر شکسته دم گسسته

Strophe: 212  
Verse: a  
دگر باره سخنها گفت زيبا
Verse: b  
ز دردى سخن و حالى ناشکيبا

Strophe: 213  
Verse: a  
بسى زارى و لابه کرد و خواهش
Verse: b  
نيامد در ستيز دايه کاهش

Strophe: 214  
Verse: a  
چو رامين بيش کردى زاروارى
Verse: b  
ازو بيش آمدى نوميدوارى

Strophe: 215  
Verse: a  
به فرجام اندرو آويخت رامين
Verse: b  
برو ريزان ز ديده اشك خونين

Strophe: 216  
Verse: a  
همى گفت اى انوشين دايه زنهار
Verse: b  
مکن جان مرا يکباره آوار

Strophe: 217  
Verse: a  
مبر اميدم از جان و جوانى
Verse: b  
مکن چون زهر بر من زندگانى

Strophe: 218  
Verse: a  
توى از دوستان پشت و پناهم
Verse: b  
توى فريادجوى و چاره خواهم

Strophe: 219  
Verse: a  
چه بشاد گر کنى مردم ستانى
Verse: b  
مرا از چنگ بدبختى رهانى

Strophe: 220  
Verse: a  
در بسته ز پيشم بر گشايى
Verse: b  
به روى ويسه ام راهى نمايى

Strophe: 221  
Verse: a  
گر اکنون از تو نوميدى پذيرم
Verse: b  
به مرگ ناگهان پيشت بميرم

Strophe: 222  
Verse: a  
مکن بى چرم را در چاه مفگن
Verse: b  
نمك بر سوخته کمتر پراگن

Strophe: 223  
Verse: a  
ترا بنده شدستم بنده بپذير
Verse: b  
وزين سختى يکى ره دست من گير

Strophe: 224  
Verse: a  
توى در مان دردم در جهان بس
Verse: b  
درين بيچارگى فرياد من رس

Strophe: 225  
Verse: a  
بجز تو در جهان کس را ندانم
Verse: b  
که با او راز خود گفتن توانم

Strophe: 226  
Verse: a  
پيام من بگو با آن سمنبر
Verse: b  
بهانه بيش ازين پيشم مياور

Page of edition: 127 
Strophe: 227  
Verse: a  
بچاره آسيا سازند بر باد
Verse: b  
بر آرند از ميان رود بنياد

Strophe: 228  
Verse: a  
به زير آرند مرغان را زگردون
Verse: b  
ز دريا ماهيان آرند بيرون

Strophe: 229  
Verse: a  
به دام آرند شيران ژيان را
Verse: b  
به بند آرند پيلان دمان را

Strophe: 230  
Verse: a  
برون آرند ماران را ز سوراخ
Verse: b  
به افسونها کنندش رام گستاخ

Strophe: 231  
Verse: a  
تو نيز افسون ز هر کس بيش دانى
Verse: b  
هميدون چاره ها کردن توانى

Strophe: 232  
Verse: a  
سژن دانى بسى هنگام گفتار
Verse: b  
هنر دارى بسى در وقت کردار

Strophe: 233  
Verse: a  
سخن را با هنر نيکو بپيوند
Verse: b  
وزيشان هر دو برنه ويس را بند

Strophe: 234  
Verse: a  
اگر نه بخت من بودى نکوراى
Verse: b  
ترا پيشم نياوردى دراين جاى

Page of edition: 128 
Strophe: 235  
Verse: a  
چنان چون تو مرا يارى درين کار
Verse: b  
خدا بادا به هر کارى ترا يار

Strophe: 236  
Verse: a  
بگفت اين و پس او را تنگ در بر
Verse: b  
کشيد و داد بوسى چند بر سر

Strophe: 237  
Verse: a  
وزان پس داد بوسش برلب و روى
Verse: b  
بيامد ديو و رفت اندر دلش کاشت

Strophe: 238  
Verse: a  
چو بر زن کام دل راندى يکى بار
Verse: b  
چنان دان کش نهادى بر سر اپسار

Strophe: 239  
Verse: a  
چو رامين از کنار دايه بر خاست
Verse: b  
دل دايه به تيمارش بيارست

Strophe: 240  
Verse: a  
دريده شد همنانگه پردهء شرم
Verse: b  
شد آن گفتار سردش درزمان گرم

Strophe: 241  
Verse: a  
بدو گفت اى فريبنده سخن گوى
Verse: b  
ببردى از همه کس در سخن گوى

Strophe: 242  
Verse: a  
دلت از هر کسى جوياى کامست
Verse: b  
ترا هر زن که بينى ويس نامست

Strophe: 243  
Verse: a  
مرا تو دوست بودى دل افروز
Verse: b  
وليکن دوستر گشتم از امروز

Strophe: 244  
Verse: a  
گسسته شد ميان ما بهانه
Verse: b  
که شد تير هوا سوى نشانه

Strophe: 245  
Verse: a  
ازين پس هر چه تو خواهى بفرماى
Verse: b  
که از فرمانت بيرون ناورم پاى

Strophe: 246  
Verse: a  
کنم بخت ترا بر ويس پيروز
Verse: b  
ستانم داد مهرت زان دل افروز

Strophe: 247  
Verse: a  
چو بشنيد اين سخن دلخسته رامين
Verse: b  
بدو گفت اى مرا رويش جهان بين

Strophe: 248  
Verse: a  
ترا زين پس نگر تا چون پرستم
Verse: b  
به پيشت جان به خدمت چون فرستم

Strophe: 249  
Verse: a  
همى بينى که پيچان همچو مارم
Verse: b  
چگونه صعب و آشفته ست کارم

Page of edition: 129 
Strophe: 250  
Verse: a  
به شب گويم نماند زنده تا بام
Verse: b  
جو بام آيد ندارم طمع تا شام

Strophe: 251  
Verse: a  
بدان مانم که در دريا نشنيد
Verse: b  
ز دريا باد و موج سخت بيند

Strophe: 252  
Verse: a  
نگر تا او زمانه چون گذارد
Verse: b  
که يك ساعت اميد جان ندارد

Strophe: 253  
Verse: a  
من از تيمار ويسه همچنانم
Verse: b  
شبان از روز و از شب ندانم

Strophe: 254  
Verse: a  
کنون اميد در کار تو بستم
Verse: b  
مگر گيرى درين آسيب دستم

Strophe: 255  
Verse: a  
چو از تو اين نوازشها شنيدم
Verse: b  
تو دادى بند شادى را کليدم

Strophe: 256  
Verse: a  
جوانمردى بکار آرد به کردار
Verse: b  
که بى کردار ناخوبست گفتار

Strophe: 257  
Verse: a  
بگو تا روى فرخ کى نمايى
Verse: b  
بديدارم دگر باره کى آيى

Strophe: 258  
Verse: a  
کجا من روز و ساعت مى شمارم
Verse: b  
هميشه ديدنت را چشم دارم

Strophe: 259  
Verse: a  
همى تا شادمانت باز بينم
Verse: b  
بر آتش خسپم و بر وى نشينم

Strophe: 260  
Verse: a  
به ديدارت چنان باشد شتابم
Verse: b  
که يك ساعت قرار تن نيابم

Strophe: 261  
Verse: a  
چو آشفته نمانم بر يکى راى
Verse: b  
چو ديوانه نپايم بر يکى جاى

Strophe: 262  
Verse: a  
بخنده گفت جادو کيش دايه
Verse: b  
تو هستى در سخن بسيار مايه

Strophe: 263  
Verse: a  
بدين گفتار نغز و لابه چون نوش
Verse: b  
به مغز بيهشان باز آورى هوش

Strophe: 264  
Verse: a  
دلم را تو بدين گفتار خستى
Verse: b  
چو جانم را بدين زنهار بستى

Strophe: 265  
Verse: a  
ز جان خويش بندى بر گشادى
Verse: b  
بياوردى و بر جانم نهادى

Strophe: 266  
Verse: a  
نگر تا هيچ گونه غم ندارى
Verse: b  
کزين اندوهت آيد رستگارى

Strophe: 267  
Verse: a  
تو خود بينى که کامت چون بر آرم
Verse: b  
به نيکى روى کارت چون نگارم

Strophe: 268  
Verse: a  
ترا بر اسپ تازى چون نشانم
Verse: b  
به چشم دشمنان بر چون دوانم

Page of edition: 130 






Next part



This text is part of the TITUS edition of Gurgani, Vis u Ramin.

Copyright TITUS Project, Frankfurt a/M, 10.12.2008. No parts of this document may be republished in any form without prior permission by the copyright holder.