TITUS
Gurgani, Vis u Ramin
Part No. 27
Previous part

Chapter: 27  
اندر باز آمدن دايه به نزديك رامين به باغ


Strophe: 1  
Verse: a   چو سر بر زد ز خاور روز ديگر
Verse: b  
خور تابان چو روى دلبر

Strophe: 2  
Verse: a  
به جاى و عده گه شد باز دايه
Verse: b  
نشستند او و رامين زير سايه

Strophe: 3  
Verse: a  
مرُو را ديد رامين سخت حرّم
Verse: b  
چو کشتى خشك گشته يافته نم

Strophe: 4  
Verse: a  
بدو گفت اى سزاوار فزونى
Verse: b  
نگويى تا خود از دى باز چونى

Strophe: 5  
Verse: a  
تو شادى زانکه روى ويس ديدى
Verse: b  
ز نوشين لب سخن نوشين شنيدى

Strophe: 6  
Verse: a  
خنك چشمى که بيند روى آن ماه
Verse: b  
خنك مغزى که يابد بوى آن ماه

Strophe: 7  
Verse: a  
خنك چشم و دلت را با چنان روى
Verse: b  
خنك همسايگانت را در آن کوى

Strophe: 8  
Verse: a  
پس آنگه گفت چونست آن نگارين
Verse: b  
که کهتر باد پيشش جان رامين

Strophe: 9  
Verse: a  
رسانيدى بدو پيغام زارم
Verse: b  
مرُو را ياد کردى حال و کارم

Strophe: 10  
Verse: a  
به پاسخ دايه گفت اى شير جنگى
Verse: b  
شکيبا باش در مهر و درنگى

Page of edition: 141 

Strophe: 11  
Verse: a  
که نتوان برد مستى را ز مستان
Verse: b  
گشادن بند سرما از زمستان

Strophe: 12  
Verse: a  
زمين را از گلاب و گل بشستن
Verse: b  
بدو بر باد و دريا را ببستن

Strophe: 13  
Verse: a  
دل ويسه به دام اندر کشيدن
Verse: b  
ز مهر مادر و وير بريدن

Strophe: 14  
Verse: a  
دلش زان بند ديرين بر گشادن
Verse: b  
ز نو بند دگر بر وى نهادن

Strophe: 15  
Verse: a  
بدانم هر چه گفتى آن پيامم
Verse: b  
بجوشيد و به زشتى برد نامم

Strophe: 16  
Verse: a  
ندادش پاسخ و با من بر آشفت
Verse: b  
چنين گفت و چنين گفت و چنين گفت

Strophe: 17  
Verse: a  
چو رامين هر چه دايه گفت بشنيد
Verse: b  
به چشمش روز روشن تيره گرديد

Strophe: 18  
Verse: a  
مر و را گفت مردان جهان پاك
Verse: b  
نه يکسر بى وفا باشند و بى باك

Strophe: 19  
Verse: a  
نباشد هر کسى را تن پر آهو
Verse: b  
نباشد هر کسى را دل به يك خو

Strophe: 20  
Verse: a  
نه هر خر را به چوبى راند بايد
Verse: b  
نه هر کس را به نامى خواند بايد

Strophe: 21  
Verse: a  
گر او ديدست راه زشت کيشان
Verse: b  
مرا نشمرد بايد هم ز ايشان

Strophe: 22  
Verse: a  
گناهى را که من هرگز نکردم
Verse: b  
به دل در زو گمانى هم نبردم

Strophe: 23  
Verse: a  
چه بايد کرد بيهوده ملامت
Verse: b  
نه خوب آيد ملامت بر سلامت

Strophe: 24  
Verse: a  
پيام من نگو آن سيمتن را
Verse: b  
شکسته زلفکان پر شکن را

Page of edition: 142 
Strophe: 25  
Verse: a  
بگو ماها نگارا حور چشما
Verse: b  
پرى رويا بهارا تيز خشما

Strophe: 26  
Verse: a  
به مهر اندر بپيوند آشنايى
Verse: b  
مبر بر من گناه بى وفايى

Strophe: 27  
Verse: a  
که من با تو خورم صد گونه سوگند
Verse: b  
کنم با تو بدان سوگند پيوند

Strophe: 28  
Verse: a  
که دارم تا زيم پيمان مهرت
Verse: b  
نياهنجم سر از فرمان مهرت

Strophe: 29  
Verse: a  
همى تا جان من باشد تن آراى
Verse: b  
بدو با جان من مهر تو بر جاى

Strophe: 30  
Verse: a  
نفر موشم ز دل ياد تو هرگز
Verse: b  
نه روز رام نه روز هزاهز

Strophe: 31  
Verse: a  
بگفت اين و ز نرگس اشك چون مل
Verse: b  
فرو باريد بر دو خرمن گل

Strophe: 32  
Verse: a  
تو گفتى ديدگانش در فشان کرد
Verse: b  
بدان مهرى که اندر دل نهان کرد

Strophe: 33  
Verse: a  
دل دايه بدان بيدل ببخضود
Verse: b  
کجا از بيدلى بخضودنى بود

Strophe: 34  
Verse: a  
بدو گفت اى مرا چون چشم روشن
Verse: b  
به مهر اندر بپوش از صبر جوشن

Strophe: 35  
Verse: a  
ز گريه عشق را رسوايى آمد
Verse: b  
ز رسوايى ترا شيدايى آمد

Strophe: 36  
Verse: a  
به جاى ويس اگر خواهى روانم
Verse: b  
ترا بخشم ز بخشش در نمايم

Strophe: 37  
Verse: a  
شوم با آن صنم بهتر بکوشم
Verse: b  
ز بى شرمى يکى خفتان بپوشم

Strophe: 38  
Verse: a  
مرا تا جان بود زو بر نگردم
Verse: b  
که جان خويش در کار تو کردم

Strophe: 39  
Verse: a  
ندانم راست تر زين دل که ماراست
Verse: b  
بر آيد کام دل چون دل بود راست

Strophe: 40  
Verse: a  
دگر ره شد به نزد ويس مه روى
Verse: b  
سخن در دل نگاريده ز ده روى

Strophe: 41  
Verse: a  
مرو را ديد چون ماه دو هفته
Verse: b  
ميان عقدهء هجران گرفته

Strophe: 42  
Verse: a  
دلش بريان و آن دو ديده گريان
Verse: b  
چو تنورى کزو بر خاست طوفان

Strophe: 43  
Verse: a  
به چشمش روز روشن چون شب تار
Verse: b  
به زيرش خز و ديبا چون سيه مار

Page of edition: 143 

Strophe: 44  
Verse: a  
دگار باره زبان بگشاد دايه
Verse: b  
که چون دريا ز گوهر داشت مايه

Strophe: 45  
Verse: a  
همى گفت از جهان گم باد و بى جان
Verse: b  
کسى کاو مر ترا کردست پيچان

Strophe: 46  
Verse: a  
گران بادش به جان بر انده و درد
Verse: b  
چنان کاندوه و درد تو گران کرد

Strophe: 47  
Verse: a  
رتا از خان و مان و خويش و پيوند
Verse: b  
جدا کرد و به دام دورى افگند

Strophe: 48  
Verse: a  
ز نوشين مادر و فرخ برادر
Verse: b  
يکى با جان يکى با دل برابر

Strophe: 49  
Verse: a  
درين گيهان توى بوده همانا
Verse: b  
در انده ناتوان و ناشکيبا

Strophe: 50  
Verse: a  
نبرد جانت را از درد و آزار
Verse: b  
نضويد دلت را از داغ و تيمار

Strophe: 51  
Verse: a  
چه بايد اين خرد کت داد يزدان
Verse: b  
چو دردت را نخواهد بود درمان

Strophe: 52  
Verse: a  
بسوزم چون ترا سوزان ببينم
Verse: b  
بپيچم چون ترا پيچان ببينم

Strophe: 53  
Verse: a  
خردمند از خرد جويد همه چار
Verse: b  
به دست چاره بگذارد همه کار

Strophe: 54  
Verse: a  
ترا يزدان خرد دادست و دانش
Verse: b  
وزين دانش ندادت هيچ رامش

Strophe: 55  
Verse: a  
به خر مانى که دارد بار شمشير
Verse: b  
ندارد سود وى را چون رسد شير

Strophe: 56  
Verse: a  
کنون تا کى چنين تيمار دارى
Verse: b  
چنين بيجاده بر دينار بارى

Strophe: 57  
Verse: a  
مکن بر روز بُر نايى ببخشاى
Verse: b  
چنين اندوه بر انده ميفزاى

Strophe: 58  
Verse: a  
به بيگانه زمين مخروش چندين
Verse: b  
مکن بر بخت و بر اورنگ نفرين

Strophe: 59  
Verse: a  
ور و شب سال و مه اندر کنارست
Verse: b  
به گفتارت هميشه گوش دارست

Strophe: 60  
Verse: a  
سروش و بخت را چندين ميازار
Verse: b  
به گفتارى که باشد نا سزاوار

Strophe: 61  
Verse: a  
توى بانوى ايران ماه توران
Verse: b  
خداوند بتان خورشيد حوران

Strophe: 62  
Verse: a  
جوانى را به دريا در مينداز
Verse: b  
تن سيمين به تاب رنج مگداز

Strophe: 63  
Verse: a  
که کوتاهست ما را زندگانى
Verse: b  
نپايد دير عمر اين جهانى

Page of edition: 144 

Strophe: 64  
Verse: a  
روان بس ارجمند و بس عزيزست
Verse: b  
چرا نزدت کم از نيمى پشيزست

Strophe: 65  
Verse: a  
عزيزان را بدين آيين ندارند
Verse: b  
هميشه خسته و غمگين ندارند

Strophe: 66  
Verse: a  
روانت با تو يارى مهربانست
Verse: b  
رفيقى با تو وى را جاودانست

Strophe: 67  
Verse: a  
مگر تو سال و مه اين کار دارى
Verse: b  
که يار مهربان را خوار دارى

Strophe: 68  
Verse: a  
کجا رامين که با تو مهربان گشت
Verse: b  
به چشمت خاك راه شايگان گشت

Strophe: 69  
Verse: a  
مکن با دوستان زين رام تر باش
Verse: b  
جهان را چون درختى ميوه بر باش

Strophe: 70  
Verse: a  
بدان بُرناى دلخسته ببخشاى
Verse: b  
هم او را هم تن خود را مفرساى

Strophe: 71  
Verse: a  
مکن بيگانگى با آن جوانمرد
Verse: b  
بپرور مهر آن کاو مهر پرورد

Strophe: 72  
Verse: a  
چو از تو کس نيابد خوشى و کام
Verse: b  
چه روى تو چه چشما روى بر بام

Strophe: 73  
Verse: a  
چو بشنيد اين سخن ويسه بر آشفت
Verse: b  
به تندى سخت گفتارش بسى گفت

Strophe: 74  
Verse: a  
بدو گفت اى بدانديش و بنفرين
Verse: b  
مه تو بادى و مه ويس و مه رامين

Strophe: 75  
Verse: a  
مه خوزان باد وا رون جاى و بومت
Verse: b  
مه اين گفتار و اين ديدار شومت

Strophe: 76  
Verse: a  
ز شهر تو نيايد جز بد اختر
Verse: b  
ز تخم تو نيايد جز فسونگر

Strophe: 77  
Verse: a  
اگر زايند از آن تخمه هزاران
Verse: b  
همه ديوان بُوند و بادساران

Strophe: 78  
Verse: a  
نه شان کردار بتوان آن
Verse: b  
نه شان گفتارها بتوان شنودن

Strophe: 79  
Verse: a  
مبادا هيچ کس از نيك نامان
Verse: b  
که فرزندش دهد بددايه زين سان

Strophe: 80  
Verse: a  
چو از دايه بگيرد شير ناپاك
Verse: b  
به آلوده نژاد و خوى بى باك

Strophe: 81  
Verse: a  
کند ويژه نژاد پاك گوهر
Verse: b  
از آن گوهر که او دارد فروتر

Page of edition: 145 
Strophe: 82  
Verse: a  
اگر شيرش خورد فرزند خورشيد
Verse: b  
به نور او نبايد داشت اميد

Strophe: 83  
Verse: a  
از ايزد شرم بادا مادرم را
Verse: b  
که کرد آلوده ويژه گوهرم را

Strophe: 84  
Verse: a  
مرا در دست چون تو جادوى داد
Verse: b  
که با تو نيست شرم و دانش و داد

Strophe: 85  
Verse: a  
تو بد خواه منى نه دايهء من
Verse: b  
بخواهى برد آب و سايهء من

Strophe: 86  
Verse: a  
مرا فرهنگ و نيکو نامى آموز
Verse: b  
مرا پاينده باش از بد شب و روز

Strophe: 87  
Verse: a  
تو چندان خويشتن را مى ستودى
Verse: b  
به نام نيك و خود بد نام بودى

Strophe: 88  
Verse: a  
بدان خوى سترگ و چشم بى شرم
Verse: b  
بدين گفتار و کردار بى آزرم

Strophe: 89  
Verse: a  
همه نامت به خاك اندر فگندى
Verse: b  
همه مهر خود از دلها بکندى

Strophe: 90  
Verse: a  
ندارد مر ترا مقدار و آزرم
Verse: b  
جز آن کاو چون تو باشد شوخ و بى شرم

Strophe: 91  
Verse: a  
چه گفتارت مرا چه نامهء مرگ
Verse: b  
همى ريزم ازو چون از خزان برگ

Strophe: 92  
Verse: a  
مرا گويى به کوته زندگانى
Verse: b  
چرا خوشى و کام دل نزانى

Strophe: 93  
Verse: a  
اگر نيکو کنم تا زنده مانم
Verse: b  
از آن بهتر که کام خويش رانم

Strophe: 94  
Verse: a  
بهشت روشن و ديدار يزدان
Verse: b  
به کام اين جهانى يافت نتوان

Strophe: 95  
Verse: a  
جهان در چشم دانا هست بازى
Verse: b  
نباشد هيچ بازى را درازى

Strophe: 96  
Verse: a  
پس اى دايه تو جانت را مرنجان
Verse: b  
ز بهر من مخور زنهار با جان

Strophe: 97  
Verse: a  
که من ننيوشم اين گفتار خامت
Verse: b  
نيفتم هرگز اندر پايدامت

Strophe: 98  
Verse: a  
نه من طفلم که بفريبم به رنگى
Verse: b  
و يا مرغم که بر پرم به سنگى

Strophe: 99  
Verse: a  
سخن که شنيده اى از بى خدر رام
Verse: b  
به گوش من فسونست آن نه پيغام

Strophe: 100  
Verse: a  
نگر تا نيز پيش من نگويى
Verse: b  
ز من خشنودى ديوان نجويى

Strophe: 101  
Verse: a  
که من دل زين جهان نيزار کردم
Verse: b  
خرد را بر روان سالار کردم

Page of edition: 146 
Strophe: 102  
Verse: a  
به هر سانى خداى دانش و دين
Verse: b  
به از ديوان خوزانى و رامين

Strophe: 103  
Verse: a  
نيازارم خداى آسمان را
Verse: b  
نه بفروشم بهشت جاودان را

Strophe: 104  
Verse: a  
ز بهر دايهء بى شرم و بى دين
Verse: b  
بدابه هر دو گيتى را به رامين

Strophe: 105  
Verse: a  
چو دايه خشم ويس دلستان ديد
Verse: b  
سخنها از خداى آسمان ديد

Strophe: 106  
Verse: a  
زمانى با دل انديشه همى کرد
Verse: b  
که درمان چون پديد آرد بدين درد

Strophe: 107  
Verse: a  
نياراميد ديو دژ برامش
Verse: b  
همان مى بود خوى خويش کامش

Strophe: 108  
Verse: a  
جز آن گاهى که کار ويس و رامين
Verse: b  
بياميزد به هم چون چرب و شيرين

Strophe: 109  
Verse: a  
چو افسونها به گرد آورد بى مر
Verse: b  
ز هر رنگ و زهر جاى و ز هر در

Strophe: 110  
Verse: a  
دگر باره زبان از بند بگشاد
Verse: b  
سخنها گفت همچون نقش نوشاد

Strophe: 111  
Verse: a  
بدو گفت اى گرامى تر ز جانم
Verse: b  
به زيب و خوبى افزون از گمانم

Strophe: 112  
Verse: a  
هميشه دادجوى و راست گو باش
Verse: b  
هميشه نيك نام و نيك خو باش

Strophe: 113  
Verse: a  
من اندر چه نياز و چه نهيبم
Verse: b  
که چون تو پاك زادى را فريبم

Strophe: 114  
Verse: a  
چرا گويم سخن با تو به دستان
Verse: b  
که بر چيز کسانم نيست دستان

Strophe: 115  
Verse: a  
مرا رامين نه خويشست و نه پيوند
Verse: b  
نه هم گوهر نه هم زاد و نه فرزند

Strophe: 116  
Verse: a  
نگويى تا چه خوبى کرد با من
Verse: b  
که با او دوست گردم با تو دشمن

Strophe: 117  
Verse: a  
مرا از دو جهان کام تو بايد
Verse: b  
وز آن کامم همى نام تو بايد

Strophe: 118  
Verse: a  
بگويم با تو اين راز آشکاره
Verse: b  
کجا اکنون جزينم نيست چاره

Strophe: 119  
Verse: a  
هر آيينه تو از مردم بزادى
Verse: b  
نه ديوى نه پرى نه حور زادى

Strophe: 120  
Verse: a  
ز جفت پاك چون ويرو گسستى
Verse: b  
به افسون نيز موبد را ببستى

Page of edition: 147 
Strophe: 121  
Verse: a  
نديده هيچ مردى از تو شادى
Verse: b  
که تا امروز تن کس را ندارى

Strophe: 122  
Verse: a  
تو نيز از کس نديدى شادکامى
Verse: b  
نراندى کام با مردان تمامى

Strophe: 123  
Verse: a  
دو کردى شوى و هر دو از تو پدرود
Verse: b  
چه ايشان و چه پولى زان سوى رود

Strophe: 124  
Verse: a  
اگر خود ديد خواهى در جهان مرد
Verse: b  
نيابى همچو رامين يك جوانمرد

Strophe: 125  
Verse: a  
چه سود ار تو به چهره آفتابى
Verse: b  
که کامى زين نکو رويى نيابى

Strophe: 126  
Verse: a  
تو اين خوشى نديدستى ندانى
Verse: b  
که بى او خوش نباشد زندگانى

Strophe: 127  
Verse: a  
خدا از بهر نر کردست ماده
Verse: b  
توى هم مادهء از نر بزاده

Strophe: 128  
Verse: a  
زنان مهتران و نامداران
Verse: b  
بزرگان جهان و کامگاران

Strophe: 129  
Verse: a  
همه با شوهرند و با دل شاد
Verse: b  
جوانانى چو سرو و مُرد و شمشاد

Strophe: 130  
Verse: a  
اگر چه شوى نام بردار دارند
Verse: b  
نهانى ديگرى را يار دارند

Strophe: 131  
Verse: a  
گهى دارند شوى نغز در بر
Verse: b  
به کام ژويش و گاهى يار دلبر

Strophe: 132  
Verse: a  
اگر گنج همه شاهان تو دارى
Verse: b  
نيابى کام چون بى شوى و يارى

Strophe: 133  
Verse: a  
چه زيورهاى شاهانه چه ديبا
Verse: b  
چه گوهرهاى نيکو رنگ و زيبا

Strophe: 134  
Verse: a  
زنان را اين ز بهر مرد بايد
Verse: b  
که مردان را نشاط دل فزايد

Strophe: 135  
Verse: a  
چو نه مرد از تو نازد نه تو از مرد
Verse: b  
چرا باشى همى در سرخ و در زرد

Strophe: 136  
Verse: a  
اگر دانى که گفتم اين سخن راست
Verse: b  
ز تو دشمان و نفرينم نه زيباست

Strophe: 137  
Verse: a  
من اين گفتم ز روى مهربانى
Verse: b  
ز مهر مادرى و دايگانى

Strophe: 138  
Verse: a  
که رامين را به تو ديدم سزاوار
Verse: b  
تو او را دوستگانى او ترا يار

Strophe: 139  
Verse: a  
تو خورشيدى و او ماه دو هفته
Verse: b  
چو او سروست و تو شاخ شکفته

Page of edition: 148 

Strophe: 140  
Verse: a  
به مهر اندر چو شير و مى بسازيد
Verse: b  
بسازيد و به يکديگر بنازيد

Strophe: 141  
Verse: a  
چو من بينم شما را هر دو باهم
Verse: b  
نباشد در جهان زان پس مرا غم

Strophe: 142  
Verse: a  
چو دايه اين سخنها گفت با ويس
Verse: b  
به يارى آمدش با لشکر ابليس

Strophe: 143  
Verse: a  
هزاران دام پيش ويس بنهاد
Verse: b  
هزاران در ز پيش دلش بگشاد

Strophe: 144  
Verse: a  
بدو گفت اين زنان نامداران
Verse: b  
نشسته شاد با دلبند و ياران

Strophe: 145  
Verse: a  
همه کس را به شادى دستگاهست
Verse: b  
ترا هنواره درد و واى و آهست

Strophe: 146  
Verse: a  
به پيرى آيدت روز جوانى
Verse: b  
تو نا ديده زمانى شادمانى

Strophe: 147  
Verse: a  
هر آيينه نه سنگينى نه رويين
Verse: b  
در انده چون توانى بود چندين

Strophe: 148  
Verse: a  
ازين انديشه مهرش گرم تر شد
Verse: b  
دل سنگينش لختى نرم تر شد

Strophe: 149  
Verse: a  
نه دام آمد مهم تن جز زبانش
Verse: b  
زبانش داشت پوشيده نهانش

Strophe: 150  
Verse: a  
به گفتارى چو شکر دايه را گفت
Verse: b  
نباشد هيچ زن را چاره از جفت

Strophe: 151  
Verse: a  
سخنها هر چه گفتى راست گفتى
Verse: b  
نکردى با من اندر مهر زُفتى

Strophe: 152  
Verse: a  
زبان هر چند سست و نا توانند
Verse: b  
دل آراى دليران جهانند

Strophe: 153  
Verse: a  
هزاران ژوى بد باشد دريشان
Verse: b  
سزد گر دل نبندد کس بريشان

Strophe: 154  
Verse: a  
مرا نيز آنگه گفتم هم ازانست
Verse: b  
که تندى کردن از طبع زنانست

Strophe: 155  
Verse: a  
مرا بود آن سخن در گوش چونان
Verse: b  
که در دل رفته زهر آلوده پيکان

Strophe: 156  
Verse: a  
ازيرا لختکى تندى ننودم
Verse: b  
که گفتار از در تندى شنودم

Strophe: 157  
Verse: a  
زبان خويش را بد گوى کردم
Verse: b  
پشيمانى کنون بسيار خوردم

Strophe: 158  
Verse: a  
نبايستم ترا آن زشت گفتن
Verse: b  
نهانت را ببايستم نهفتن

Strophe: 159  
Verse: a  
چو من کارى نخواهم کرد با کس
Verse: b  
جواب من خود او را درد من بس

Strophe: 160  
Verse: a  
کنون آن خواهم از بخشنده دادار
Verse: b  
که باشد مر مرا از بد نگهدار

Page of edition: 149 

Strophe: 161  
Verse: a  
نيالايد به آهوى زنانم
Verse: b  
نگه دارد ز آهوشان زبانم

Strophe: 162  
Verse: a  
بدارد تا زيم روشن تن من
Verse: b  
به کام دوستان و درد دشمن

Strophe: 163  
Verse: a  
مرا دورى دهد از تو بد آمروز
Verse: b  
که شاگردان تو باشند بدروز

Strophe: 164  
Verse: a  
چو ديگر روز گيتى بوستان شد
Verse: b  
فروغ مهر در وى گلستان شد

Strophe: 165  
Verse: a  
به جاى وعده شد آزاده رامين
Verse: b  
بيامد دايه پس با درد و غمگين

Strophe: 166  
Verse: a  
مرُو را گفت راما چند گويى
Verse: b  
در آتش آب روشن چند جويى

Strophe: 167  
Verse: a  
نشايد باد را در بر گرفتن
Verse: b  
نه دريا را به مشتى بر گرفتن

Strophe: 168  
Verse: a  
نه ويس سنگ دل را مهر دادن
Verse: b  
نه با او سر به يك بالين نهادن

Strophe: 169  
Verse: a  
ز خارا آب مهر آيد وزو نه
Verse: b  
به مهر اندر که خارا ازو به

Strophe: 170  
Verse: a  
چو بردارى ميان شورم آواز
Verse: b  
مر آواز ترا پاسخ دهد باز

Strophe: 171  
Verse: a  
دل ويسه بسى سختر ز شورم
Verse: b  
به خوى بد همى ماند به کژدم

Strophe: 172  
Verse: a  
ترا پاسخ نداد آن سرو آزاد
Verse: b  
بلى دشنام صد گونه به من داد

Strophe: 173  
Verse: a  
عجب ماندم من از فرهنگ آن ماه
Verse: b  
که در وى نيست افسون مرا راه

Strophe: 174  
Verse: a  
فريب و حيله و نيرنگ و دستان
Verse: b  
بود پيشش چو حکمت نزد مستان

Strophe: 175  
Verse: a  
نه او خواهش پذيرد هر گز از من
Verse: b  
نه آغارش پذيرد ز اب آهن

Strophe: 176  
Verse: a  
چو بشنيد اين سخن ازاده رامين
Verse: b  
چو کبگ خسته شد در چنگ شاهين

Strophe: 177  
Verse: a  
جهان در پيش چشمش تنگ و تاريك
Verse: b  
اميدش دور و نيم مرگ نزديك

Page of edition: 150 

Strophe: 178  
Verse: a  
تنش ابر بلا را گشته منزل
Verse: b  
نم اندر ديدگان و برق در دل

Strophe: 179  
Verse: a  
هم از خشم و هم از گفتار جانان
Verse: b  
زده بر جان و دل دو گونه پيکان

Strophe: 180  
Verse: a  
به فرياب آمد از سختى دگر بار
Verse: b  
مگر صد بار گفت اى دايه زنهار

Strophe: 181  
Verse: a  
مرا فرياد رس يك بار ديگر
Verse: b  
که من چون تو ندارم يار ديگر

Strophe: 182  
Verse: a  
نگيرم باز دست از دامن تو
Verse: b  
منم با خون خود در گردن تو

Strophe: 183  
Verse: a  
گر از امّيد تو نوميد گردى
Verse: b  
بساط زندگانى در نوردم

Strophe: 184  
Verse: a  
شوم بر راز خود پرده بدرّم
Verse: b  
هم از جان و هم از گيتى ببرّم

Strophe: 185  
Verse: a  
اگر رنجه شوى يك بار ديگر
Verse: b  
بگويى حال من با آن سمن بر

Strophe: 186  
Verse: a  
سپاس جاودان باشندت بر من
Verse: b  
که آهر من نيابد راه در من

Strophe: 187  
Verse: a  
مگر سنگين دلش بر من بسوزد
Verse: b  
چراغ مهربانى بر فروزد

Strophe: 188  
Verse: a  
مگر زين خوى بد گردد پشيمان
Verse: b  
نريزد خون و نستاند ز من جان

Strophe: 189  
Verse: a  
درودش ده درود مهربانان
Verse: b  
بگو اى کام پيران و جوانان

Strophe: 190  
Verse: a  
دل من دارى و شايد که دارى
Verse: b  
که بر دل داشتن چابك سوارى

Strophe: 191  
Verse: a  
توريزى خون من شايد که ريزى
Verse: b  
که جان عاشقان را رستخيزى

Strophe: 192  
Verse: a  
تو بر جان و تن من پادشايى
Verse: b  
به چونين پادشايى هم تو شايى

Strophe: 193  
Verse: a  
اگر جان مرا با من بمانى
Verse: b  
گذارم در پرستش زندگانى

Strophe: 194  
Verse: a  
تو دانى من پرستش را بشايم
Verse: b  
نه آن باشم که مردم را ربايم

Strophe: 195  
Verse: a  
اگر بسيار کس باشند يارت
Verse: b  
يکى چون من نباشد دوستدارى

Strophe: 196  
Verse: a  
اگر با من در آميزى بدانى
Verse: b  
که چون باشد وفا و مهربانى

Strophe: 197  
Verse: a  
تو خورشيدى و گر بر من بتابى
Verse: b  
مرا ياقوت مهر خويش يابى

Page of edition: 151 
Strophe: 198  
Verse: a  
اگر شايم به مهر و دوستدارى
Verse: b  
ز من بردار بار گرم و خوارى

Strophe: 199  
Verse: a  
مرا زنده بمان تا زندگانى
Verse: b  
کنم در کار مهرت رايگانى

Strophe: 200  
Verse: a  
پس ار خواهى که جان من ستانى
Verse: b  
هر آن روزى که خواهى خود توانى

Strophe: 201  
Verse: a  
و گر با خوى تو بيچار گردم
Verse: b  
ز جان خويشتن بيزار گردم

Strophe: 202  
Verse: a  
فرو افتم ز کوه تند بالا
Verse: b  
جهم در موج آب ژرف دريا

Strophe: 203  
Verse: a  
گرفتارى ترا باشد به جانم
Verse: b  
بدان سر جان خويش از تو ستانم

Strophe: 204  
Verse: a  
به پيش داورى کاو داد خواهد
Verse: b  
همه داد جهان او داد خواهد

Strophe: 205  
Verse: a  
بگفتم آنچه دانستم تو به دان
Verse: b  
گوا بر ما دو تن بس باد يزدان

Strophe: 206  
Verse: a  
ز بس زارى و از بس اشك خونين
Verse: b  
دل دايه به درد آورد رامين

Strophe: 207  
Verse: a  
بشد دايه ز پيشش با دل ريش
Verse: b  
مرو را درد بر دل زان او بيش

Strophe: 208  
Verse: a  
چو پيش ويس شد بنشست خاموش
Verse: b  
دل از تيمار و انديشه پر از جوش

Strophe: 209  
Verse: a  
دگر باره سخنهاى نگارين
Verse: b  
چو در پيوسته کرد از بهر رامين

Strophe: 210  
Verse: a  
بگفت اى شاه خوبان ماه حوران
Verse: b  
ترا مردند نزديکان و دوران

Strophe: 211  
Verse: a  
بخواهم گفت با تو يك سخن راز
Verse: b  
مرا شرمت فرو بستست آواز

Strophe: 212  
Verse: a  
همى ترسم ازين از شاه موبد
Verse: b  
که ترسد هر کسى از مردم بد

Strophe: 213  
Verse: a  
ز ننگ و سرزنش پرهيز دارم
Verse: b  
کزيشان تيره گردد روزگار

Strophe: 214  
Verse: a  
ز دوزخ نيز ترسانم به فرجام
Verse: b  
که در دوزخ شوم بد روز و بدنام

Strophe: 215  
Verse: a  
و ليکن چون برانديشم ز رامين
Verse: b  
وزآن رخسار زرد و اشك خونين

Strophe: 216  
Verse: a  
وزآن گفتن مرا اى دايه زنهار
Verse: b  
که شدجان و جهان بر چشم من خوار

Page of edition: 152 

Strophe: 217  
Verse: a  
خرد را در دو ديده او بدوزد
Verse: b  
دگر باره دلم بر وى بسوزد

Strophe: 218  
Verse: a  
بدان مسکين چنان بخشايش آرم
Verse: b  
که با زاريش جان را خوار دارم

Strophe: 219  
Verse: a  
بسى ديدم به گيتى عاشق زار
Verse: b  
مژه پراشك خون و دل پر آزار

Strophe: 220  
Verse: a  
نديدستم بدين بيچارگى کس
Verse: b  
به صد عاشق يکى تيمار او بس

Strophe: 221  
Verse: a  
سخنهايش تو پندارى که تيغست
Verse: b  
همان چشمش تو پندارى که ميغست

Strophe: 222  
Verse: a  
بريده شد قرار من بدان تيغ
Verse: b  
نگون شد خانهء صبرم بدان ميغ

Strophe: 223  
Verse: a  
همى ترسم که او ناگه بميرد
Verse: b  
به مرگ او مرا يزدان بگيرد

Strophe: 224  
Verse: a  
مکن ماها بدان مسکين ببخشاى
Verse: b  
به خون او روانت را ميالاى

Strophe: 225  
Verse: a  
چه بفزايدت گر خونش بريزى
Verse: b  
که باشد در خورت چون زو گريزى

Strophe: 226  
Verse: a  
نه اکنون و نه زين پس تا به صد سال
Verse: b  
جوان باشد بدان برز و بدان يال

Strophe: 227  
Verse: a  
جوان و چابك و راد و سخن دان
Verse: b  
بدو پيدا نشان فر يزدان

Strophe: 228  
Verse: a  
ترا يزدان چو اين روى نکو داد
Verse: b  
به جان من که خود از بهر او داد

Strophe: 229  
Verse: a  
ترا چون حور و ديبا روى بنگاشت
Verse: b  
پس اندر مهر و در سايه همى داشت

Strophe: 230  
Verse: a  
بدان تا مهر تو بخشد به رامين
Verse: b  
پس او خسرو بود مارا تو شيرين

Strophe: 231  
Verse: a  
به جان من که جز چونين نباشد
Verse: b  
ترا سالار جز رامين نباشد

Strophe: 232  
Verse: a  
همى تا دايه سوگندان همى خورد
Verse: b  
يکايك ويس را باور همى کرد

Strophe: 233  
Verse: a  
فزون شد در دلش بخشايش رام
Verse: b  
گرفت از دوستى آرايش رام

Strophe: 234  
Verse: a  
ستيزش کم شد و مهرش بيفزود
Verse: b  
پديد آمد از آتش لختکى دود

Page of edition: 153 
Strophe: 235  
Verse: a  
وفا چون صبح در جانش اثر کرد
Verse: b  
وزان پس روز مهرش سر آورد

Strophe: 236  
Verse: a  
بشد در پاسخش چيره زبانى
Verse: b  
که بودش خامشى همداستانى

Strophe: 237  
Verse: a  
همى پيچيد سر را بر بهانه
Verse: b  
گهى ديدى زمين گه آسمانه

Strophe: 238  
Verse: a  
رخش از شرم دو گونه برشتى
Verse: b  
گهى ميگون و گاهى زرد گشتى

Strophe: 239  
Verse: a  
تنش از شرم همچون چشمهء آب
Verse: b  
چکان زو خوى چو مرواريد خوشاب

Strophe: 240  
Verse: a  
چنين باشد روان مهرداران
Verse: b  
که بخشايش کنند بر نيك ياران

Strophe: 241  
Verse: a  
دل اندر مهر مى بر هنجد از تن
Verse: b  
چنان چون سنگ مغناطيس زاهن

Strophe: 242  
Verse: a  
به يك دل مهر پيوستن نشايد
Verse: b  
چو خر کش بار بر يك سو نفايد

Strophe: 243  
Verse: a  
همى دانست جادو دايهء پير
Verse: b  
کزين بار از کمانش راست شد تير

Strophe: 244  
Verse: a  
رميده گور در داهولش افتاد
Verse: b  
وز افسونش به بند آمد سر باد




Next part



This text is part of the TITUS edition of Gurgani, Vis u Ramin.

Copyright TITUS Project, Frankfurt a/M, 10.12.2008. No parts of this document may be republished in any form without prior permission by the copyright holder.