TITUS
Gurgani, Vis u Ramin
Part No. 30
Previous part

Chapter: 30  
رسيدن ويس و رامين به هم


Strophe: 1  
Verse: a   چو خواهد بد درختى راست بالا
Verse: b   چو بر رويد بود ز آغاز پيدا

Page of edition: 161 
Strophe: 2  
Verse: a   هميدون چون بود سالى دل افروز
Verse: b   پديد آيدش خوشى هم ز نوروز

Strophe: 3  
Verse: a   چنان چون بود کار ويس و رامين
Verse: b   که هست آغازش آينده به آيين

Strophe: 4  
Verse: a   اگر چه درد دل بسيار بردند
Verse: b   به وصل اندر خوشى بسيار کردند

Strophe: 5  
Verse: a   چو ويس از مهر بر رامين ببخضود
Verse: b   زمانه زنگ کين از دلش بزدود

Strophe: 6  
Verse: a   در آن هفته به يکديگر رسيدند
Verse: b   چنان کز هيچ کس رنجى نديدند

Strophe: 7  
Verse: a   شهنشه بار بر بست از خراسان
Verse: b   سرا پرده بزد بر راه گرگان

Strophe: 8  
Verse: a   وز آنجا سوى کوهستان سفر کرد
Verse: b   چو بهمد بر رى و ساوه گذر کرد

Strophe: 9  
Verse: a   بماند بهسوده رامين در خراسان
Verse: b   کجا او خويشتن را ساحت نالان

Strophe: 10  
Verse: a   برادر تخت و جاى خود بدو داد
Verse: b   بفرمودش که مردم را دهد داد

Strophe: 11  
Verse: a   شهنشه رفته از مرو نو آيين
Verse: b   به مرو اندر بمانده ويس و رامين

Strophe: 12  
Verse: a   نخستين روز بنشست آن پرى روى
Verse: b   پر از ناز و پر از رنگ و پر از بوى

Strophe: 13  
Verse: a   ميان گنبدى سر بر دو پيکر
Verse: b   نگاريده به زرين نفش بتگر

Strophe: 14  
Verse: a   نهادش همچو مهر رام محکم
Verse: b   نگارش همچو روى ويس خرم

Strophe: 15  
Verse: a   ازو سه در گشاده در گلستان
Verse: b   سه ديگر در به ايوان و شبستان

Strophe: 16  
Verse: a   نشسته ويس چون خورشيد بر تخت
Verse: b   هم از خوبى به آزادى هم از بخت

Strophe: 17  
Verse: a   ميان گوهر و زيور سراپاى
Verse: b   بتان را زشت کرده زيب و آراى

Strophe: 18  
Verse: a   هزاران گل شکفته بر رخانش
Verse: b   نهفته سى ستاره در دهانش

Strophe: 19  
Verse: a   دمان بوى بهشت از ويس بت روى
Verse: b   چنان چون بوى خوش از باغ خوشبوى

Page of edition: 162 
Strophe: 20  
Verse: a   نسيم باغ و بوى ويس در هم
Verse: b   روان خسته را بودند مرهم

Strophe: 21  
Verse: a   شکفته گل به خوبى چون رخ ويس
Verse: b   به بوى مشك همچون پاسخ ويس

Strophe: 22  
Verse: a   چو ابرى بسته دود مشك و عنبر
Verse: b   که ديد ابرى بر آينده ز مجمر

Strophe: 23  
Verse: a   ز روى دلبران او را بهاران
Verse: b   وز آب گل مرو را قطر باران

Strophe: 24  
Verse: a   بهشتى بود گفتى کاخ و ايوان
Verse: b   مرو را حور ويس و دايه رصوان

Strophe: 25  
Verse: a   گهى آراست ويس دلستان را
Verse: b   گهى ايوان و خوم بوستان را

Strophe: 26  
Verse: a   چو گنبد را ز بيگانه تهى کرد
Verse: b   ز راه بام رامين را در آورد

Strophe: 27  
Verse: a   چو رامين آمد اندر گنبد شاه
Verse: b   نه گنبد ديد گردون ديد با ماه

Strophe: 28  
Verse: a   اگر چه ديد روى ويس دلبر
Verse: b   نيامد دلش را ديدار باور

Strophe: 29  
Verse: a   دل بيمارش از شادى چنان شد
Verse: b   که گفتى پير بود از سر جوان شد

Strophe: 30  
Verse: a   تن نالانش از شادى دگر شد
Verse: b   تو گفتى مرده بود او جانور شد

Strophe: 31  
Verse: a   روانش همچو کشت پژمريده
Verse: b   اميد از آب و از باران بريده

Strophe: 32  
Verse: a   ز بوى ويس آب زندگانى
Verse: b   بخورد و ماند نامش جاودانى

Strophe: 33  
Verse: a   چو با ماه جهان افروز بنشست
Verse: b   ز جانش دود آتش سوز بنشست

Strophe: 34  
Verse: a   بدو گفت اى بهشت کام و شادى
Verse: b   به تو يزدان ننوده اوستادى

Strophe: 35  
Verse: a   به گوهر بانوان را بانوى تو
Verse: b   به غمزه جادوان را جادوى تو

Strophe: 36  
Verse: a   گل کافور رنگ مشك بويى
Verse: b   بت شمشاد قد لاله رويى

Strophe: 37  
Verse: a   تو از خوبى کنون چون آفتابى
Verse: b   خنك آن کس که تو بروى بتابى

Page of edition: 163 

Strophe: 38  
Verse: a   به بالاى تو ماند سرو و شمشاد
Verse: b   اگر بر هر دو ماند نقش نوشاد

Strophe: 39  
Verse: a   تو در زيبايى آن رخشنده ماهى
Verse: b   کجا تاريکى و تيمار کاهى

Strophe: 40  
Verse: a   ترا دادست بخت آن روشنايى
Verse: b   که زنگ از جان بدبختان زدايى

Strophe: 41  
Verse: a   اگر باشم ترا از پيشکاران
Verse: b   خداوندى کنم بر کامگاران

Strophe: 42  
Verse: a   و گر پيشت پرستش را بشايم
Verse: b   بجز با مشترى پهلو نسايم

Strophe: 43  
Verse: a   چو بشنيد اين سخن ويس پرى زاد
Verse: b   به شرم و ناز و گشى پاسخش داد

Strophe: 44  
Verse: a   بدو گفت اى جوانمرد جوانبخت
Verse: b   بسى تيمار ديدم در جهان سخت

Strophe: 45  
Verse: a   نديدم هيچ تيمارى بدين سان
Verse: b   که شد بر چشم من سوايى آسان

Strophe: 46  
Verse: a   تن پاکيزه را آلوده کردم
Verse: b   وفا و شرم را نابوده کردم

Strophe: 47  
Verse: a   ز دو کس يافتم اين زشت مايه
Verse: b   يکى از بخت بد ديگر ز دايه

Strophe: 48  
Verse: a   مرا دايه درين رسوايى افگند
Verse: b   به نيرنگ و به دستان و به سوگند

Strophe: 49  
Verse: a   بکرد او هر چه بتوانست کردن
Verse: b   ز خواهش کردن و تيمار خوردن

Strophe: 50  
Verse: a   بگو تا تو چه خواهى کرد با من
Verse: b   ز کام دوستان وز کام دشمان

Strophe: 51  
Verse: a   به مهر اندر چو گل يك روزه باشى
Verse: b   نه چون ياقوت و چون فيروزه باشى

Strophe: 52  
Verse: a   بگردد سال و ماه و تو بگردى
Verse: b   پشيمانيت باشد زين که کردى

Strophe: 53  
Verse: a   اگر پيمان چنين خواهدت بودن
Verse: b   چه بايد اين همه زارى ننودن

Strophe: 54  
Verse: a   به يکروزه مرادى کش برانى
Verse: b   چه بايد برد ننگ جاودانى

Strophe: 55  
Verse: a   نيرزد کام صد ساله يکى ننگ
Verse: b   کزو بر جان بماند جاودان زنگ

Strophe: 56  
Verse: a   پس آن کامى که او يکروزه باشد
Verse: b   سزد گر جان ازو با روزه باشد

Page of edition: 164 
Strophe: 57  
Verse: a   دگر باره زبان بگشاد رامين
Verse: b   بدو گفت ايرونده سرو سيمين

Strophe: 58  
Verse: a   ندانم کضورى چون کضور ماه
Verse: b   که دروى رست چون تو سرو با ماه

Strophe: 59  
Verse: a   ندانم مادرى چون پاك شهرو
Verse: b   که بودش دخت ويس و پور ويرو

Strophe: 60  
Verse: a   هزاران آفرين بر کضورت باد
Verse: b   هميدون بر خجسته گوهرت باد

Strophe: 61  
Verse: a   هزاران آفرين بر مادر تو
Verse: b   کزو زاد اين بهشتى پيکر تو

Strophe: 62  
Verse: a   خنك آن را که هستت نيك مادر
Verse: b   مر آن را نيز کاو هستت برادر

Strophe: 63  
Verse: a   دگر آن را که روزى با تو بودست
Verse: b   ترا ديدست يا نامت شنودست

Strophe: 64  
Verse: a   دگر آن را که کردت دايگانى
Verse: b   ويا ورزيد با تو دوستگانى

Strophe: 65  
Verse: a   بسست اين خر مرو شاهجان را
Verse: b   که آرامست چون تو دلستان را

Strophe: 66  
Verse: a   بسست اين نام و اين اورنگ شه را
Verse: b   که دارد در شبستان چون تو مه را

Strophe: 67  
Verse: a   مرا اين خرمى بس تا به جاويد
Verse: b   که نامى گشتم از پيوند خورشيد

Strophe: 68  
Verse: a   بدين گوشى که آوازت شنيدم
Verse: b   بدين چشمى که ديدارت بديدم

Strophe: 69  
Verse: a   ازين پس نشنوم جز نيکنامى
Verse: b   نبينم جز مراد و شادکامى

Strophe: 70  
Verse: a   پس آنگه ويس و رامين هر دو با هم
Verse: b   ببستند از وفا پيمان محکم

Strophe: 71  
Verse: a   نخست آزاده رامين خورد سوگند
Verse: b   به يزدان کاوست گيتى را خداوند

Strophe: 72  
Verse: a   به ماه روشن و تابنده خورشيد
Verse: b   نه فرخ مشترى و پاك ناهيد

Strophe: 73  
Verse: a   به نان و با نمك با دين يزدان
Verse: b   به روشن آتش و جان سخن دان

Strophe: 74  
Verse: a   که تا بادى وزد بر کوهساران
Verse: b   ويا آبى رود بر رودباران

Strophe: 75  
Verse: a   بماند با شب تيره سياهى
Verse: b   بپوسد در درون جوى ماهى

Page of edition: 165 
Strophe: 76  
Verse: a   روش دارد ستاره آسمان بر
Verse: b   هميدون مهر دارد تن به جان بر

Strophe: 77  
Verse: a   نگردد بر وفا رامين پشيمان
Verse: b   نه هرگز بشکند با دوست پيمان

Strophe: 78  
Verse: a   نه جز بر روى ويسه مهر بندد
Verse: b   نه کس را دوست گيرد نه پسندد

Strophe: 79  
Verse: a   چو رامين بر وفا سوگندها خورد
Verse: b   به مهر و دوستى پيمانها کرد

Strophe: 80  
Verse: a   پس آنگه ويس با وى خورد سوگند
Verse: b   که هرگز نشکند با دوست پيوند

Strophe: 81  
Verse: a   به رامين داد يك دسته بنفشه
Verse: b   به يادم دار گفتا اين هميشه

Strophe: 82  
Verse: a   کجا بينى بنفشه تازه بر بار
Verse: b   ازين پيمان و اين سوگند ياد آر

Strophe: 83  
Verse: a   چنين بادا کبود و کوژ بالا
Verse: b   هر آن کاو بشکند پيمانش از ما

Strophe: 84  
Verse: a   که من چون گل ببينم در گلستان
Verse: b   به ياد ارم ازين سوگند و پيمان

Strophe: 85  
Verse: a   چو گل يك روزه بادا جان آن کس
Verse: b   که از ما بشکند پيمان ازين پس

Strophe: 86  
Verse: a   چو زين سان هر دوان سوگند خوردند
Verse: b   به مهر و دوستى پيمان بکردند

Strophe: 87  
Verse: a   گوا کردند يزدان جهان را
Verse: b   هميدون اختران آسمان را

Strophe: 88  
Verse: a   وزان پس هر دوان با هم بخفتند
Verse: b   گذشته حالها با هم بگفتند

Strophe: 89  
Verse: a   به شادى ويس را بد شاه در بر
Verse: b   چو رامين را دو هفته ماه در بر

Strophe: 90  
Verse: a   در آورده به ويسه دست رامين
Verse: b   چو زرين طوق گرد سرو سيمين

Strophe: 91  
Verse: a   گر ايشان را بديدى چشم رصوان
Verse: b   ندانستى که نيکوتر ازيشان

Strophe: 92  
Verse: a   همه بستر پر از گل بود و گوهر
Verse: b   همه بالين پر از مشك و ز عنبر

Strophe: 93  
Verse: a   شکرشان در سخن همراز گشته
Verse: b   گهرشان در خوشى انراز گشته

Page of edition: 166 

Strophe: 94  
Verse: a   لب اندر لب نهاده روى بر روى
Verse: b   در افگنده به ميدان از خوشى گوى

Strophe: 95  
Verse: a   ز تنگى دوست را در بر گرفتن
Verse: b   دو تن بودند در بستر چو يك تن

Strophe: 96  
Verse: a   اگر باران بر آن هر دو سمن بر
Verse: b   بباريدى نگشتى سينه شان تر

Strophe: 97  
Verse: a   دل رامين سراسر خسته از غم
Verse: b   نهاده ويس دل بر وى چو مرهم

Strophe: 98  
Verse: a   ز نرگس گر زيان بودى فراوان
Verse: b   زيانى را ز شکر خواست تاوان

Strophe: 99  
Verse: a   به هر تيرى که ويسه بر دلش زد
Verse: b   گزاران بوسه رامين بر گُلش زد

Strophe: 100  
Verse: a   چو در ميدان شادى سر کشى کرد
Verse: b   کليد کام در قفل خوشى کرد

Strophe: 101  
Verse: a   بدان دلبر فزونتر شد پسندش
Verse: b   کجا با مُهر يزدان ديد بندش

Strophe: 102  
Verse: a   بسفت آن نغز درّ پر بهارا
Verse: b   بکرد آن پارسا نا پارسارا

Strophe: 103  
Verse: a   چو تير از زخمگاه آهيخت بيرون
Verse: b   نشانه بود و تيرش هر دو پر خون

Strophe: 104  
Verse: a   به تيرش خسته شد ويس دلارام
Verse: b   بر آمد دلش را زان خستگى کام

Strophe: 105  
Verse: a   چو کام دل بر آمد اين و آن را
Verse: b   فزون شد مهربانى هردوان را

Strophe: 106  
Verse: a   وزان پس همچنان دو مه بماندند
Verse: b   بجز خوشى و کام دل نراندند

Strophe: 107  
Verse: a   چو آگه گشت شاهنشاه ز رامين
Verse: b   که سر برداشت نالنده ز بالين

Strophe: 108  
Verse: a   همانگاه نامه زى رامين فرستاد
Verse: b   که ما بى تو دل آزاريم و باشاد

Strophe: 109  
Verse: a   همه بى روى تو بدرام و دلگير
Verse: b   چه مى خوردن چه چوگان و چه نخچير

Page of edition: 167 
Strophe: 110  
Verse: a   بيا تا چند گه نخچير جوييم
Verse: b   بياساييم و زنگ از دل بضوييم

Strophe: 111  
Verse: a   که سبزست از بهاران کضور ماه
Verse: b   همى تابد ز خاکش زُهره و ماه

Strophe: 112  
Verse: a   قصب پوشيده رومى کوه اروند
Verse: b   کلاه قاقم از تارك بيفگند

Strophe: 113  
Verse: a   کنون غُرمش ميان لاله خفتست
Verse: b   همان رنگش تن اندر گل نهفتست

Strophe: 114  
Verse: a   ز بس بر دشت غرقاب بهارى
Verse: b   نگيرد يوز آهو بى سمارى

Strophe: 115  
Verse: a   چو اين نامه بخوانى زود بشتاب
Verse: b   بهاران را به کام خويش درياب

Strophe: 116  
Verse: a   هميدون ويس را با خود بياور
Verse: b   که مى ژواهد ما ديدار مادر

Strophe: 117  
Verse: a   چو آمد نامهء مؤبد به رامين
Verse: b   به درگاهش دمان سد ناى رويين

Strophe: 118  
Verse: a   به راه افتاد رامين با دلارام
Verse: b   به روى دوست راهش خوش بد ورام

Strophe: 119  
Verse: a   چو آمد شادمان در کضور ماه
Verse: b   پذيره رفت شاه و لشکر شاه

Strophe: 120  
Verse: a   هم از ره ويس شد تا پيش مادر
Verse: b   شده شرمنده از روى برادر

Strophe: 121  
Verse: a   به ديدار يکايك شادمان شد
Verse: b   پس آن شاديش يکسر اندهان شد

Strophe: 122  
Verse: a   کجا از روى رامين شد گسسته
Verse: b   برو ديدار رامين گشت بسته

Strophe: 123  
Verse: a   به هفتم روى او يك راه ديدى
Verse: b   به نزد شاه يا در راه ديدى

Strophe: 124  
Verse: a   بر آن ديدار خرسندى نبودش
Verse: b   فزونى جست اندوهان ننودش

Strophe: 125  
Verse: a   هوا او را چنان يکباره بفريفت
Verse: b   که يك ساعت همى از رام نشکيفت

Strophe: 126  
Verse: a   ز جانش خوشتر آمد مهر رامين
Verse: b   چه خوش باشد به دل يار نخستين
Page of edition: 168 



Next part


This text is part of the TITUS edition of Gurgani, Vis u Ramin.

Copyright TITUS Project, Frankfurt a/M, 10.12.2008. No parts of this document may be republished in any form without prior permission by the copyright holder.