TITUS
Gurgani, Vis u Ramin
Part No. 36
Previous part

Chapter: 36  
پاسخ فرستادن ويرو پيش موبد


Strophe: 1  
Verse: a   پس آنگه پاسخى کردش بآيين
Verse: b  
به پاين تلخ و از آغاز شيرين

Strophe: 2  
Verse: a  
مرو را گفت شاها نيکنما
Verse: b  
بزرگا کينه جوياخويس کامى

Strophe: 3  
Verse: a  
چه پيش آمد ترا از خويش کامى
Verse: b  
بجز اندهگنى و زشت نامى

Strophe: 4  
Verse: a  
تو شاه و شهريار و پادشايى
Verse: b  
به کام خويشتن فرمان روايى

Strophe: 5  
Verse: a  
چنان بايد که تو آهسته باشى
Verse: b  
همه کارى نکو دانسته باشى

Strophe: 6  
Verse: a  
تو از ما مهترى بايد که گفتار
Verse: b  
نگويى جز بآيين و سزاوار

Strophe: 7  
Verse: a  
خردمندان سخن بر داد گويند
Verse: b  
هميشه نام نيك از داد جويند

Strophe: 8  
Verse: a  
خرد از هر کسى بيش دارى
Verse: b  
چرا دل را ز کينهء ريش دارى

Strophe: 9  
Verse: a  
ميان ما همى کينه نبايد
Verse: b  
که کين با دوستى در خور نيايد

Strophe: 10  
Verse: a  
اگر تو يافته گويى ما نگويم
Verse: b  
و گر تو کينه جويى ما نجويم

Strophe: 11  
Verse: a  
تو بفرستاده اى را ز خانه
Verse: b  
چه بندى بر کسى ديگر بهانه؟

Strophe: 12  
Verse: a  
نه نامه بايد ايدر نه پيمبر
Verse: b  
زن اينك هر کجا خواهى همى بر

Strophe: 13  
Verse: a  
اگر فرمان دهى فرمانپرستم
Verse: b  
مرو را در زمان زى تو فرستم

Strophe: 14  
Verse: a  
به جان من که تا ايدر رسيدم
Verse: b  
مگر او را سه بار افزون نديدم

Strophe: 15  
Verse: a  
و گر بينم چه ننگ آيد ز ديدن
Verse: b  
مرا از خواهرم نتوان بريدن

Page of edition: 196 

Strophe: 16  
Verse: a  
چو باشد بانوى تو خواهر من
Verse: b  
چه باشد گر نشيند هم بر من

Strophe: 17  
Verse: a  
نگر تا بر من اين تهمت نبندى
Verse: b  
که هر گز نايد از من ناپسندى

Strophe: 18  
Verse: a  
اگر عقلت مرا نيکو بسنجد
Verse: b  
بداند کاين سخن در من نکنجد

Strophe: 19  
Verse: a  
ز ويسه پاسخ اين آمد که دادم
Verse: b  
تو خود دانى که من بر راه دادم

Strophe: 20  
Verse: a  
سخن اکنون ز نام خويش گوييم
Verse: b  
که هر يك در هنرها نام جوييم

Strophe: 21  
Verse: a  
سخن آن گوچه با دشمن چه با دوست
Verse: b  
که هر کو بشنود گويد که نيکوست

Strophe: 22  
Verse: a  
بدين نامه که کردى سوى کهتر
Verse: b  
تو خود تنها شدستى پيش داور

Strophe: 23  
Verse: a  
زدستى لافهاى گونه گونه
Verse: b  
بسى گفته سخنهاى ننونه

Strophe: 24  
Verse: a  
به جنگ دينور تو فخر کردى
Verse: b  
مرا بوده درو آيين مردى

Strophe: 25  
Verse: a  
مرا گفتى همان تيغم به جايست
Verse: b  
که از روى زمين دشمن زدايست

Strophe: 26  
Verse: a  
اگر تيغ تو از پولاد کردند
Verse: b  
نه شمشير من شمشاد کردند

Strophe: 27  
Verse: a  
اگر تيغ تو برّد خود و خفتان
Verse: b  
ببرّد تيغ من خارا و سندان

Strophe: 28  
Verse: a  
مرا گفتى مگر کردى فراموش
Verse: b  
که زخمم چون ببرد از جان توهوش

Strophe: 29  
Verse: a  
مگر زخم مرا در خواب ديدى
Verse: b  
که در بيداريش ناياب ديدى

Strophe: 30  
Verse: a  
سخنها کان مرا بايست گفتى
Verse: b  
به نام خويش و نام تو نهفتن

Strophe: 31  
Verse: a  
درين نامه تو گفتستى سراسر
Verse: b  
نهادستى کله بر جاى افسر

Strophe: 32  
Verse: a  
دو چشم شوخ به باشد ز دو گنج
Verse: b  
بگويد هر چه خواهد شوخ بيرنج

Strophe: 33  
Verse: a  
گر اين نامه به لشکر بر بخوانى
Verse: b  
شوم پيدابسى ننگ نهانى

Page of edition: 197 

Strophe: 34  
Verse: a  
دگر طعنه زدى بر گوهر من
Verse: b  
که بهتر بد ز بابم مادر من

Strophe: 35  
Verse: a  
گهر مردان ز نام خويش گيرند
Verse: b  
چو مردى و خرد را پيش گيرند

Strophe: 36  
Verse: a  
به گه رزم گوهر چون پژوهند
Verse: b  
ز گرز و خنجر و ژوپين شکوهند

Strophe: 37  
Verse: a  
اگر پيش آييم بر دشت پيگار
Verse: b  
تو خود بينى که با تو چون کنم کار

Strophe: 38  
Verse: a  
به آب تيغ گوهر را بضويم
Verse: b  
کنم مردى به کردار و نگويم

Strophe: 39  
Verse: a  
چه گوهر چه سخن دانگى نيرزند
Verse: b  
در آن ميدن که گردان کينه ورزند

Strophe: 40  
Verse: a  
به يك سو نه سخن مردى بياور
Verse: b  
که ما را مردى است امروز ياور

Strophe: 41  
Verse: a  
به جا آريم هر يك نام و کوشش
Verse: b  
که تا خود چون کند دادار بخشش

Strophe: 42  
Verse: a  
چو پيگ از نزد ويرو شد بر شاه
Verse: b  
مرو را يافت با لشکرش در راه

Strophe: 43  
Verse: a  
هوا چون بيشه ديد از رمح و نيزه
Verse: b  
چو شرمه غشته در ره سنگريزه

Strophe: 44  
Verse: a  
چو شاه آن پاسخ دلگير بر خواند
Verse: b  
از آن پاسخ به کار خويش در ماند

Strophe: 45  
Verse: a  
کجا او را گمان آمد که ويرو
Verse: b  
کند با وى ز بهر ويس نيرو

Strophe: 46  
Verse: a  
چو در نامه سخانها ديد چونان
Verse: b  
شد از آزاد و از تندى پشيمان

Strophe: 47  
Verse: a  
همان گه نزد ويرو کس فرستاد
Verse: b  
که ما را کردى از انديشه آزاد

Strophe: 48  
Verse: a  
ترا زى من به زشتى ياد کردند
Verse: b  
بدانستم که بر بيدار کردند

Strophe: 49  
Verse: a  
کنون از پشت رخش کين بجستم
Verse: b  
به خنگ مهربانى بر نشستم

Page of edition: 198 
Strophe: 50  
Verse: a  
منم مهمان تو يك ماه در ماه
Verse: b  
چنان چون دوستداران نکو خواه

Strophe: 51  
Verse: a  
بکن اکنون تو ساز ميزبانى
Verse: b  
در آن ايوان و باغ خسروانى

Strophe: 52  
Verse: a  
که من يك ماه زى تو ميهمانم
Verse: b  
ترا يك سال از آن پس ميزبانم

Strophe: 53  
Verse: a  
نگر تا در آزارم ندارى
Verse: b  
هم اکنون ويسه را پيش من آرى

Strophe: 54  
Verse: a  
که ويسم خواهر آمد يو برادر
Verse: b  
همان شهرو جهان افروز مادر

Strophe: 55  
Verse: a  
چو آمد پاسخ موبد به ويرو
Verse: b  
درود و هديهء بى مر به شهرو

Strophe: 56  
Verse: a  
دگر ره ديو کينه روى بنهفت
Verse: b  
گل شادى به باغ مهر بشکفت

Strophe: 57  
Verse: a  
دو چشمم رامش از خواب اندر آمد
Verse: b  
به جوى آشتى آب اندر آمد

Strophe: 58  
Verse: a  
دگر ره ويس بانو را ببردند
Verse: b  
چو خورشيد به شاهنشه سپردند

Strophe: 59  
Verse: a  
دل هر کس بديشان شادمان بود
Verse: b  
تو گفتى خود عروسى آن زمان بود

Strophe: 60  
Verse: a  
يکى مه شادى و نخچير کردند
Verse: b  
گهى چوگان زدند گه باده خوردند

Strophe: 61  
Verse: a  
پس از يك مه ره خانه گرفتند
Verse: b  
ز بوم ماه سوى مرو رفتند

Page of edition: 199 



Next part



This text is part of the TITUS edition of Gurgani, Vis u Ramin.

Copyright TITUS Project, Frankfurt a/M, 10.12.2008. No parts of this document may be republished in any form without prior permission by the copyright holder.