TITUS
Gurgani, Vis u Ramin
Part No. 37
Chapter: 37
سرزنش کردن
موبد
ويس
را
Strophe: 1
Verse: a
چو در
مرو
گزين شد شاه شاهان
Verse: b
دلش خرم به روى ماه ماهان
Strophe: 2
Verse: a
ز روى
ويس
بودى آفتابش
Verse: b
ز موى
ويس
بودى مشك نابش
Strophe: 3
Verse: a
نشسته شاد روزى با دلارام
Verse: b
سخن گفت از هواى
ويس
با رام
Strophe: 4
Verse: a
که بنشستى به بوم
ماه
چندين
Verse: b
ز بهر آنکه جفتت بود
رامين
Strophe: 5
Verse: a
اگر
رامين
نبودى غمگسارت
Verse: b
نبودى نيم روز آنجا قرارت
Strophe: 6
Verse: a
جوابش داد خورشيد سمن بر
Verse: b
مبر چندين گمان بد به من بر
Strophe: 7
Verse: a
گهى گويى که با تو بود
ويرو
Verse: b
کنى ديدار
ويرو
بر من آهو
Strophe: 8
Verse: a
گهى گويى که با تو بود
رامين
Verse: b
چرا بر من زنى بيغاره چندين
Strophe: 9
Verse: a
مدان دوزخ بدان گرمى که گويند
Verse: b
نه اهريمن بدان زشتى که جويند
Strophe: 10
Verse: a
اگر چه دزد را دزدى بود کار
Verse: b
دروغش نيز هم گويند بسيار
Strophe: 11
Verse: a
تو خود دانى که
ويرو
چون جوانست
Verse: b
به دشت و کوه بر نخچير گانست
Strophe: 12
Verse: a
نداند کار جز نخچير کردن
Verse: b
نشستن با بزرگان باده خوردن
Strophe: 13
Verse: a
به عادت نيز
رامين
همچنين است
Verse: b
مرو را دوستدار راستين است
Strophe: 14
Verse: a
به هم بودند هر دو چون برادر
Verse: b
نشسته روز و شب با رود و ساغر
Strophe: 15
Verse: a
جوان را هم جوان باشد دلارام
Verse: b
کجا باشد جوانى خوشترين کام
Strophe: 16
Verse: a
جوانى ايزد از مينو سرشتست
Verse: b
مرو را بوى چون بوى بهشتست
Strophe: 17
Verse: a
چو
رامين
آمد اندر کضور
ماه
Verse: b
به رامش جفت
ويرو
بود شش ماه
Strophe: 18
Verse: a
به ايوان و به ميدان و به نخچير
Verse: b
به اندوه و به شادى و به تدبير
Strophe: 19
Verse: a
اگر
ويروست
او را بد برادر
Verse: b
و گر
شهروست
او را بود مادر
Strophe: 20
Verse: a
نه هر کاو دوستى ورزيد جايى
Verse: b
به زير دوستى بودش خطايى
Strophe: 21
Verse: a
نه هر کاو جايگاهى مهربانى
Verse: b
کند، دارد به دل در بد گمانى
Strophe: 22
Verse: a
نه هر دل چون دلت ناپاك باشد
Verse: b
نه هر مردى چو تو بى باك باشد
Page of edition: 200
Strophe: 23
Verse: a
شهنشه گفت نيکست ار چنينست
Verse: b
دل
رامين
سزاى آفرينست
Strophe: 24
Verse: a
بدين پيمان توانى حورد سوگند
Verse: b
که
رامين
را نبودش با تو پيوند
Strophe: 25
Verse: a
اگر سوگند بتوانى بدين خورد
Verse: b
نباشد در جهان چون تو جوانمرد
Strophe: 26
Verse: a
جوابش داد
ويس
و گفت سوگند
Verse: b
خورم شايد بدين نابوده پيوند
Strophe: 27
Verse: a
چرا ترسم ز ناکرده گناهى
Verse: b
به سوگندان نمايم خوب راهى
Strophe: 28
Verse: a
نپيچد جرم ناکرده روانى
Verse: b
نگندد سير ناخورده دهانى
Strophe: 29
Verse: a
به پيمان و به سوگندم مترساد
Verse: b
که دارد بى گنه سوگند آسان
Strophe: 30
Verse: a
چو در زيرش نباشد ناصوابى
Verse: b
چه سوگندى خورى چه سرد آبى
Strophe: 31
Verse: a
شهنشه گفت ازين بهتر چه باشد
Verse: b
به پا کى خود جزين در خورچه باشد
Strophe: 32
Verse: a
بخور سوگند وز تهمت برستى
Verse: b
روان را از ملامتا بشستى
Strophe: 33
Verse: a
کنون من آتشى روشن فروزم
Verse: b
برو بسيار مشك و عود سوزد
Strophe: 34
Verse: a
تو آنجا پيش دينداران عالم
Verse: b
بدان آتش بخور سوگند محکم
Strophe: 35
Verse: a
هر آن گاهى که تو سوگند خوردى
Verse: b
روان را از گنه پاکيزه کردى
Strophe: 36
Verse: a
مرا با تو نباشد نيز گفتار
Verse: b
نه پرخاش و نه پيگار و آزاد
Strophe: 37
Verse: a
ازين پس تو مرا جان و جهانى
Verse: b
برابر دارمت با زندگانى
Strophe: 38
Verse: a
چو پيدا گردد از تو پرسايى
Verse: b
ترا بخشم سراسر پادشايى
Strophe: 39
Verse: a
چه باشد خرشيد زان پادشايى
Verse: b
که بپسندد مرو را پارسايى
Strophe: 40
Verse: a
مرو را گفت
ويسه
همچنين کن
Verse: b
مرا و حويشتن را پاك ديد کن
Strophe: 41
Verse: a
همى تا به من بربد گمانى
Verse: b
از آن در مر ترا باشد زيانى
Page of edition: 201
Strophe: 42
Verse: a
گناه بوده بر مردم نهفتن
Verse: b
باسى نيکوتر از نابوده گفتن
Strophe: 43
Verse: a
شهنشه خواند يکسر موبدان را
Verse: b
ز لشکر سروران و کهبدان را
Strophe: 44
Verse: a
به آتشگاه چيزى بى کران داد
Verse: b
که نتوان کرد آن را سربسر ياد
Strophe: 45
Verse: a
ز دينار و ز گوهرهاى شهوار
Verse: b
زمين و آسيا و باغ بسيار
Strophe: 46
Verse: a
گزيده ماديانان تگاور
Verse: b
هميدون گوسفند و گاو بى مر
Strophe: 47
Verse: a
ز آتشگاه لختى آتش آورد
Verse: b
به ميدان آتشى چون کوه بر کرد
Strophe: 48
Verse: a
بسى از صندل و عودش خورش داد
Verse: b
به کافور و به مشکش پرورش داد
Strophe: 49
Verse: a
ز ميدان آتش سوزان بر آمد
Verse: b
که با گردون گردان همبر آمد
Strophe: 50
Verse: a
چو زرّين گنبدى بر چرم يازان
Verse: b
شده لرزان و زرّش پاك ريزان
Strophe: 51
Verse: a
به سان دلبرى در لعل و ملحم
Verse: b
گرازان و خورشان مست و خرّم
Strophe: 52
Verse: a
چو روز وصلت او را روشنايى
Verse: b
هنو سوزنده چون روز جدايى
Strophe: 53
Verse: a
ز چهره نور در گيتى فگنده
Verse: b
ز نورش باز تاريکى رمنده
Strophe: 54
Verse: a
نبود آگاه در گيتى زن و مرد
Verse: b
که شاهنشاه آن آتش چرا کرد
Strophe: 55
Verse: a
چو از ميدان برآمد آتش شاه
Verse: b
همى سود از بلندى سرش با ماه
Strophe: 56
Verse: a
ز بام گوشك
موبد
ويس
و
رامين
Verse: b
بديدند آتشى يازان به پروين
Strophe: 57
Verse: a
بزرگان
خراسان
ايستاده
Verse: b
سراسر روى زى آتش نهاده
Strophe: 58
Verse: a
ز چندان مهتران يك تن نه آگاه
Verse: b
بدان آتش چه خواهد سوختن شاه
Page of edition: 202
Strophe: 59
Verse: a
همان گه
ويس
در
رامين
نگاه کرد
Verse: b
مرو را گفت بنگر حال اين مرد
Strophe: 60
Verse: a
که آتش چون بلند افروخت مارا
Verse: b
بدين آتش بخواهد سوخت مارا
Strophe: 61
Verse: a
بيا تا هر دو بگريزيم از ايدر
Verse: b
بسوزانيم او را هم به آذر
Strophe: 62
Verse: a
مرا بفريفت
موبد
دى به سوگند
Verse: b
به شيرينى سخنها گفت چون قند
Strophe: 63
Verse: a
مرو را نيز دام خود نهادم
Verse: b
نه آن بودم که در دام او فتادم
Strophe: 64
Verse: a
بدو گفتم خورم صد باره سوگند
Verse: b
که
رامين
را نبد با
ويس
پيوند
Strophe: 65
Verse: a
چو زين با وى سخن گفتم فراوان
Verse: b
دلش بفريفتم ناگه به دستان
Strophe: 66
Verse: a
کنون در پاش شهرى و سپاهى
Verse: b
ز من خواهد ننودن بى گناهى
Strophe: 67
Verse: a
مرا گويد به آتش بر گذر کن
Verse: b
جهان را از تن پاکت خبر کن
Strophe: 68
Verse: a
بدان تا کهتر و مهتر بدانند
Verse: b
کجا در
ويس
و
رامين
بدگمانند
Strophe: 69
Verse: a
بيا تا پيش ازين کاومان بخواند
Verse: b
ورا اين راستى در دل بماند
Strophe: 70
Verse: a
پس آنگه دايه را گفتا چه گويى
Verse: b
وزين آتش مرا چاره چه جويى
Strophe: 71
Verse: a
تو دانى کاين نه هنگام ستيزاست
Verse: b
که اين هنگام هنگام گريزست
Strophe: 72
Verse: a
تو چاره دانى و نيرنگ بازى
Verse: b
نگر در کار ما چاره چه سازى
Strophe: 73
Verse: a
کجا در جاى چونين چاره بهتر
Verse: b
که در جاى دگر مردى و لشکر
Strophe: 74
Verse: a
جوابش داد رنگ آميز دايه
Verse: b
نيفتادست کار خوار مايه
Strophe: 75
Verse: a
من اين را چاره چون دانم نهاد
Verse: b
سر اين بند چون دانم گشادن
Strophe: 76
Verse: a
مگر مارا دهد دادار يارى
Verse: b
برافروزد چراغ بختيارى
Strophe: 77
Verse: a
کنون افتاد کار، ايدر مپاييد
Verse: b
کجو من ميروم با من بياييد
Page of edition: 203
Strophe: 78
Verse: a
پس آنگه رفت بر بام شبستان
Verse: b
نگر زانجا چگونه ساخت دستان
Strophe: 79
Verse: a
فراوان زر و گوهر بر گرفتند
Verse: b
پس آنگه هر سه در گرمابه رفتند
Strophe: 80
Verse: a
رهى از گلخن اندر بوستان بود
Verse: b
چنان راهى که از هر کس نهان بود
Strophe: 81
Verse: a
بدان ره هر سه اندر باغ رفتند
Verse: b
ز
موبد
با دلى پرداغ رفتند
Strophe: 82
Verse: a
سبك بر رفت
رامين
روى ديوار
Verse: b
فرو هشت از سر ديوار دستار
Strophe: 83
Verse: a
به جاره بر کشيد آن هر دوان را
Verse: b
به ديگر سو فرو هشت اين و آن را
Strophe: 84
Verse: a
پس آنگه خود فرود آمد ز ديوار
Verse: b
به چادر هر سه بربستند رخسار
Strophe: 85
Verse: a
چو ديوان چهره از مردم نهفتند
Verse: b
به آيين زنان هر سه برفتند
Strophe: 86
Verse: a
همى دانست
رامين
بوستانى
Verse: b
بدو در کار ديده باغبانى
Strophe: 87
Verse: a
همان گه پيش مرد باغبان شد
Verse: b
بياراميد چون در بوستان شد
Strophe: 88
Verse: a
فرستادش به حانه باغبان را
Verse: b
بخواند از خانه پنهان قهرمان را
Strophe: 89
Verse: a
بفرمودش که رو اسپان بياور
Verse: b
گزيده هر چه آن باشد تگاور
Strophe: 90
Verse: a
هميدون خوردنى چيزى که دارى
Verse: b
سلاحم با همه ساز شکارى
Strophe: 91
Verse: a
بياوردند آن چيزى که او خواست
Verse: b
نماز شام رفتن را بياراست
Strophe: 92
Verse: a
ز
مرو
اندر بيابان رفت چون باد
Verse: b
نديده روى او را آدمى زاد
Strophe: 93
Verse: a
بيابانى که آرام بلا بود
Verse: b
ز ناخوشى چو کام اژدها بود
Strophe: 94
Verse: a
ز روى
ويس
و
رامين
گشته فرخار
Verse: b
ز بوى هر دوان چون طبل عطار
Strophe: 95
Verse: a
کوير و شوره و ريگ رونده
Verse: b
سنوم جانکش و شير دمنده
Strophe: 96
Verse: a
دو عاشق را شده چون باغ خرم
Verse: b
از آن شادى کجا بودند باهم
Page of edition: 204
Strophe: 97
Verse: a
ز گرما و کوير آنگه نبودند
Verse: b
تو گفتى شب در ره نبودند
Strophe: 98
Verse: a
به
چين
اندر به سنگى برنبشتست
Verse: b
که دوزخ عاشقان را چون بهشتست
Strophe: 99
Verse: a
چو باشد مرد عاشق در بر دوست
Verse: b
همه زشتى به چشمش سخت نيکوست
Strophe: 100
Verse: a
کوير و کوه او را بوستانست
Verse: b
فراز برف گمچون گلستانست
Strophe: 101
Verse: a
کجا عاشق به مرد مست ماند
Verse: b
که در مستى غم و شادى نداند
Strophe: 102
Verse: a
به ده روز آن بيابان را بريدند
Verse: b
ز
مرو
شاهجان زى
رى
رسيدند
Strophe: 103
Verse: a
به روى در
رامين
را يکى دوست
Verse: b
به گاه مردمى با او ز يك پوست
Strophe: 104
Verse: a
جوانمرد هنرمند و بى آهو
Verse: b
مرو را دستگاهى سخت نيکو
Strophe: 105
Verse: a
به بهروزى بداده بخت کامش
Verse: b
که خود
بهروز
شيرو بود نامش
Strophe: 106
Verse: a
ز خوشى چون بهشتى خان و مانش
Verse: b
هميشه شاد از وى دوستانش
Strophe: 107
Verse: a
شبى تاريك بود و با مهر
Verse: b
ز بيننده نهفته اختران چهر
Strophe: 108
Verse: a
جهان چون چاه سيصد باز گشته
Verse: b
هوا با تيرگى انباز گشته
Strophe: 109
Verse: a
همى شد رام تا درگاه
بهروز
Verse: b
به کام خويش فرخ بخت و پيروز
Strophe: 110
Verse: a
چو
رامين
را بديد آن مهر پرور
Verse: b
نبودش ديده را ديدار باور
Strophe: 111
Verse: a
همى گفت اى عجب هنگام چونين
Verse: b
که بايد نيك مهمانى چو
رامين
Strophe: 112
Verse: a
مرو را گفت
رامين
اى برادر
Verse: b
بپوش اين راز ما در زير چادر
Strophe: 113
Verse: a
مگو کس را که
رامين
آمد از راه
Verse: b
مکن کس را ز مهمانانت آگاه
Strophe: 114
Verse: a
جوابش داد
بهروز
جوانمرد
Verse: b
ترا بختم به مهمان من آورد
Page of edition: 205
Strophe: 115
Verse: a
خداوندى و من پيش تو چاکر
Verse: b
نه چا کر بل ز چا کر نيز کمتر
Strophe: 116
Verse: a
ترا فرمان برم تا زنده باشم
Verse: b
به پيش بندگانت بنده باشم
Strophe: 117
Verse: a
اگر فرمان دهى تا من هم اکنون
Verse: b
شوم با چاکران از خانه بيرون
Strophe: 118
Verse: a
سراى و سرايم مر ترا باد
Verse: b
يکى خشنودى جانت مرا باد
Strophe: 119
Verse: a
پس آنگه
ويس
با
رامين
و
بهروز
Verse: b
به کام خويش بنشستند هر روز
Strophe: 120
Verse: a
گشاده دل به کام و در ببسته
Verse: b
به مى گرد از رخان خويش شسته
Strophe: 121
Verse: a
به روز اندر نشط و شادمانى
Verse: b
به شب در خرّمى و کامرانى
Strophe: 122
Verse: a
گهى مى بر کف و گه دوست در بر
Verse: b
شده مى نوش بر رخسار دلبر
Strophe: 123
Verse: a
چراغ نيکوان
ويس
گل اندر
Verse: b
به شادى و به رامش با دلارام
Strophe: 124
Verse: a
به شب چون زهره شبگيران بر آمد
Verse: b
به بنگ مطرب از خواب اندر آمد
Strophe: 125
Verse: a
هنوز از باده بودى مست و در خواب
Verse: b
نهادنديش بر کف بادهء ناب
Strophe: 126
Verse: a
نشسته پيش او
رامين
دلبر
Verse: b
گهى طنبور و گاهى چنگ در بر
Strophe: 127
Verse: a
همى گفتى سرود مهربازان
Verse: b
به دستان و نواى دلنوازان
Strophe: 128
Verse: a
همى گفتى که دو نيك ياريم
Verse: b
به يارى يکدگر را جان سپاريم
Strophe: 129
Verse: a
به هنگام وفا گنج وفاييم
Verse: b
به چشم دشمنان تيز جفاييم
Strophe: 130
Verse: a
چو ما را خرّمى و شاد خواريست
Verse: b
بد انديشان ما را رنج و زريست
Strophe: 131
Verse: a
به رنج از دوستى سيرى نيابيم
Verse: b
ز راه مهربانى رخ نتابيم
Page of edition: 206
Strophe: 132
Verse: a
به مهر اندر چو دو روشن چراغيم
Verse: b
به ناز اندر چو دو بشکفته باغيم
Strophe: 133
Verse: a
ز مهر خويش جز شادى نبينيم
Verse: b
که از پيروزى ارزانى بدينيم
Strophe: 134
Verse: a
خوشا
ويسا
نشسته پيش
رامين
Verse: b
چنان کبگ درى در پيش شاهين
Strophe: 135
Verse: a
خوشا
ويسا
نشسته جام بر دست
Verse: b
هم از باده هم از خوبى شده مست
Strophe: 136
Verse: a
خوشا
ويسا
به کام دل نشسته
Verse: b
اميد اندر دل
موبد
شکسته
Strophe: 137
Verse: a
خوشا
ويسا
به خنده لب گشاده
Verse: b
لب آنگه بر لب
رامين
نهاده
Strophe: 138
Verse: a
خوشا
ويسا
به مستى پيش
رامين
Verse: b
ز عشقش کيش همچون کيش
رامين
Strophe: 139
Verse: a
زهى
رامين
نکو تدبير کردى
Verse: b
که چون
ويسه
يکى نخچير کردى
Strophe: 140
Verse: a
زهى
رامين
به کام دل همى ناز
Verse: b
که دارى کام دل را نيك انباز
Strophe: 141
Verse: a
زهى
رامين
که در باغ بهشتى
Verse: b
هميشه با گل اردبهشتى
Strophe: 142
Verse: a
زهى
رامين
که جفت آفتابى
Verse: b
به فروش هر چه تو خواهى بيابى
Strophe: 143
Verse: a
هزاران آفرين بر کضور
ماه
Verse: b
که چون
ويس
آمدست يکى ماه
Strophe: 144
Verse: a
هزاران آفرين بر جان
شهرو
Verse: b
که دختش
ويسه
بود و پور بيرو
Strophe: 145
Verse: a
هزاران آفرين بر جان
قارن
Verse: b
که از پشت آمدش اين ماه روشن
Strophe: 146
Verse: a
هزاران آفرين بر خندهء
ويس
Verse: b
که کردست اين جهان را بندهء
ويس
Strophe: 147
Verse: a
بسيار اى
ويس
جام خسروانى
Verse: b
درو مى چون رخانت ارغوانى
Strophe: 148
Verse: a
چو از دست تو گيرم جام مستى
Verse: b
مرا مستى نيارد هيچ سستى
Strophe: 149
Verse: a
ندارم مست چون گشتم به کامت
Verse: b
ز رويت يا ز مهرت يا ز جامت
Page of edition: 207
Strophe: 150
Verse: a
گر از دست تو جام هوش گيرم
Verse: b
چنان دانم که جام نوش گيرم
Strophe: 151
Verse: a
نشط من ز تو آرام يابد
Verse: b
غمان من ز تو انجام يابد
Strophe: 152
Verse: a
دلم درج است و در وى گوهرى تو
Verse: b
کنارم برج و در وى اخترى تو
Strophe: 153
Verse: a
ابى گوهر مبادا هر گز اين درج
Verse: b
ابى اختر مبادا هر گز اين برج
Strophe: 154
Verse: a
هميشه باد باغ رويت آباد
Verse: b
دو دست من به باغت باغبان باد
Strophe: 155
Verse: a
بسا روزا که نام ما بخوانند
Verse: b
خردمندان شکفت از ما بمانند
Strophe: 156
Verse: a
چنان خوبى و چونين مهربانى
Verse: b
سزد گر نام دارد جاودانى
Strophe: 157
Verse: a
دلا بسيار درد و ريش ديدى
Verse: b
کنون از دوست کام خويش ديدى
Strophe: 158
Verse: a
دلى چون خويشن ديدى پر از مهر
Verse: b
و يا اين گل رخى تابان از مهر
Strophe: 159
Verse: a
تو روز و شب بدين چهره همى ناز
Verse: b
نبرد بد سگالان را همى ساز
Strophe: 160
Verse: a
که خرما در جهان با خار باشد
Verse: b
نشاط عشق با تيمار باشد
Strophe: 161
Verse: a
کنون اژز جان کنى در کار مهرش
Verse: b
نباشد در خور ديدار مهرش
Strophe: 162
Verse: a
روان از بهر چونين يار بايد
Verse: b
جهان از بهر چونين کار بايد
Strophe: 163
Verse: a
تو اکنون مى خور از فردا مينديش
Verse: b
که جز فرمان يزدان نايدت پيش
Strophe: 164
Verse: a
مگر کارت بود در مهر کارى
Verse: b
ازان بهتر که تو اميد دارى
Strophe: 165
Verse: a
هران گاهى که
رامين
باده خوردى
Verse: b
جنين گفتارها را ياد کردى
Strophe: 166
Verse: a
ازين سو
ويس
با کام و هوا بود
Verse: b
وزان سو شاه با رنج و بلا بود
Strophe: 167
Verse: a
گرايشان را به ناز اندر خوشى بود
Verse: b
شهنشه را شتاب و ناخوشى بود
Page of edition: 208
Strophe: 168
Verse: a
که او سوگند
ويسه
خواست دادن
Verse: b
دل از بند گمانى بر گشادن
Strophe: 169
Verse: a
چو
ويس
ماه پيکر را طلب کرد
Verse: b
زمانه روز او را تيره شب کرد
Strophe: 170
Verse: a
همى جستش ز هر سو يك شبانروز
Verse: b
به دل آتشى مانده خردسوز
This text is part of the
TITUS
edition of
Gurgani, Vis u Ramin
.
Copyright
TITUS Project
, Frankfurt a/M, 10.12.2008. No parts of this document may be republished in any form without prior permission by the copyright holder.
