TITUS
Gurgani, Vis u Ramin
Part No. 40
Previous part

Chapter: 40  
نشستن موبد در بزم با ويس و رامين و سرود گفتن رامين به حال خود


Strophe: 1  
Verse: a   چو شاه و ويس و رامين هر سه باهم
Verse: b  
دگر باره شدند از مهر بى غم

Page of edition: 219 
Strophe: 2  
Verse: a  
گناه رفته را پوزش ننودند
Verse: b  
به پوزش کينه را از دل زدودند

Strophe: 3  
Verse: a  
شه شاهان به پيروزى يکى روز
Verse: b  
نشسته شاد با ويس دل افروز

Strophe: 4  
Verse: a  
بلورين جام را بر کف نهاده
Verse: b  
چه روى ويس در وى لعل باده

Strophe: 5  
Verse: a  
بخواند آزاده رامين را و بنشاند
Verse: b  
به روى هر دو کام دل همى راند

Strophe: 6  
Verse: a  
نصيب گوش بودش چنگ رامين
Verse: b  
نصيب چشم رخسار نگارين

Strophe: 7  
Verse: a  
چو رامين گه گهى بنواختى چنگ
Verse: b  
ز شادى بر سر آب آمدى سنگ

Strophe: 8  
Verse: a  
به حال خود سرود خوش بگفتى
Verse: b  
که روى ويس مثل گل شکفتى

Strophe: 9  
Verse: a  
مدار اى خسته دل انديشه چندين
Verse: b  
که نه يکباره سنگينى نه رويين

Strophe: 10  
Verse: a  
مکن با دوست چندين ناپسندى
Verse: b  
ز دل منماى چندين مستمندى

Strophe: 11  
Verse: a  
زمانى دل به رود و باده خوش دار
Verse: b  
به جام باده بنشان گرد تامار

Strophe: 12  
Verse: a  
اگر مانداست لختى زندگانى
Verse: b  
سر آيد رنجهاى اين جهانى

Strophe: 13  
Verse: a  
همان گردون که بر تو کرد بيداد
Verse: b  
به عذر آيد ترا روزى دهد داد

Strophe: 14  
Verse: a  
بسا روزا که تو دلشاد باشى
Verse: b  
وزين رانديشها آزاد باشى

Strophe: 15  
Verse: a  
اگر حال تو ديگر کرد گيهان
Verse: b  
مرو را هم نماند حال يکسان

Strophe: 16  
Verse: a  
چو شاهنشاه را مى در سر آويخت
Verse: b  
خرد را مغز او با مى بر آميخت

Strophe: 17  
Verse: a  
ز رامين خوش سرودى خواست ديگر
Verse: b  
به حال عشق از آن پيشين نکوتر

Strophe: 18  
Verse: a  
دگر باره سرودى گفت رامين
Verse: b  
که از دل بر گرفت اندوه ديرين

Strophe: 19  
Verse: a  
رونده سرو ديدم بوستانى
Verse: b  
سختور ماه ديدم آسمانى

Strophe: 20  
Verse: a  
شکفته باغ ديدم نوبهارى
Verse: b  
سزاى آنکه در وى مهر کارى

Page of edition: 220 
Strophe: 21  
Verse: a  
گلاى ديدم درو ارديبهشتى
Verse: b  
نسيم و رنگ او هر دو بهشتى

Strophe: 22  
Verse: a  
به گه غم سزاى غمگسارى
Verse: b  
گه شادى سزاى شاد خوارى

Strophe: 23  
Verse: a  
سپردم دل به مهرش جاودانى
Verse: b  
ز هر کارى گزيدم باغبانى

Strophe: 24  
Verse: a  
همى گردم ميان لاله زارش
Verse: b  
مهمى بينم شکفته نو بهارش

Strophe: 25  
Verse: a  
من اندر باگ روز و شاب مجاور
Verse: b  
بد انديسم چو حلقه مانده بر در

Strophe: 26  
Verse: a  
حسودان را حسد بردن چه بايد
Verse: b  
به هر کسى آن دهد يزدان که شايد

Strophe: 27  
Verse: a  
سزاوارست با مه چرخ گردان
Verse: b  
ازيرا مه بدو دادست يسدان

Strophe: 28  
Verse: a  
چو بشنيد اين سرود آزاده خسرو
Verse: b  
ز شادى گشت عشق اندر دلش نو

Strophe: 29  
Verse: a  
دريغ هجر ويس از دلش بر خاست
Verse: b  
ز ويس ماه پيکر جام مى خواست

Strophe: 30  
Verse: a  
بدان کز مى کند يکباره مستى
Verse: b  
فرو شويد ز دل زنگار هستى

Strophe: 31  
Verse: a  
سمن بر ويس گفت اى شاه شاهان
Verse: b  
به شادى زى به کام نيکخواهان

Strophe: 32  
Verse: a  
همه روزت به پيروزى چنين باد
Verse: b  
همه کارت سزاى آفرين باد

Strophe: 33  
Verse: a  
خوشست امروز ما را باده خوردن
Verse: b  
به نيکى آفرين بر شاه کردن

Strophe: 34  
Verse: a  
سزد گر دايه روز ما ببيند
Verse: b  
به شادى ساعتى با ما نشيند

Strophe: 35  
Verse: a  
اگر فرمان دهد پيروز گر شاه
Verse: b  
کنيم او را ز حال خويش آگاه

Strophe: 36  
Verse: a  
به بزم شاه خوانيمش زمانى
Verse: b  
که چون او نيست شه را مهربانى

Strophe: 37  
Verse: a  
پس آنگه دايه را زى شاه خواندند
Verse: b  
به پيش ويس بر کرسى نشاندند

Strophe: 38  
Verse: a  
شهنشه گفت رامين را تو مى ده
Verse: b  
که مى خوردن ز دست دوستان به

Strophe: 39  
Verse: a  
جهان افروز رامين همچنان کرد
Verse: b  
به شادى مى همى داد و همى خورد

Strophe: 40  
Verse: a  
مى اندر مغز او بننود گوهر
Verse: b  
دل پر مهر او را گشت ياور

Strophe: 41  
Verse: a  
چو ويس لاله رخ را مى همى داد
Verse: b  
نهان از شاه گفتش اى پرى

Page of edition: 221 
Strophe: 42  
Verse: a  
به شادى و به رامش خور مى ناب
Verse: b  
که کشت عشق را از مى دهيم آب

Strophe: 43  
Verse: a  
دل ويس اين سخن نيکو پسنديد
Verse: b  
نهان از شاه با رامين بخنديد

Strophe: 44  
Verse: a  
مرو را گفت بختت راهبر باد
Verse: b  
به بوم مهر کشتت نيك بر باد

Strophe: 45  
Verse: a  
همى تا جان ما بر جاى باشد
Verse: b  
دل ما هر دو مهر افروز باشد

Strophe: 46  
Verse: a  
به دل مگزين تو بر من ديگران را
Verse: b  
کجا من بر تو نگزينم روان را

Strophe: 47  
Verse: a  
تو از من شاد باشى من از تو شاد
Verse: b  
مرا تو ياد باشى من ترا ياد

Strophe: 48  
Verse: a  
دل ما هر دوان کان خوشى باد
Verse: b  
دل موبد ز تيمار آتشى باد

Strophe: 49  
Verse: a  
شهنشه را به گوش آمد ازيشان
Verse: b  
سخنهايى که مى گفتند پنهان

Strophe: 50  
Verse: a  
شنيده کرد بر خود ناشنيده
Verse: b  
به مردى داشت دل را آرميده

Strophe: 51  
Verse: a  
به دايه گفت دايه مى تو بگسار
Verse: b  
به رامين گفت رامينچنگ بردار

Strophe: 52  
Verse: a  
سرود عشقانه بر چنگ بسراى
Verse: b  
سخن کم گوى و شادى مان بيفزاى

Strophe: 53  
Verse: a  
وزان پس داد دايه مى بديشان
Verse: b  
شده رامين ز مهر دل خروشان

Strophe: 54  
Verse: a  
سرودى گفت بس شيرين و دلگير
Verse: b  
تو نيز ار مى همى گيرى چنان گير

Strophe: 55  
Verse: a  
مرا از داغ همجران زرد شد روى
Verse: b  
به مى زردى ز روى من فروشوى

Strophe: 56  
Verse: a  
مى باشد رنگ رويم ارغوانى
Verse: b  
نداند دشمنم درد نهانى

Strophe: 57  
Verse: a  
به هر چاره که بتوانم بکوشم
Verse: b  
مگر درد دل از دشمن بپوشم

Strophe: 58  
Verse: a  
از آن رو روسوشب مست و خرابم
Verse: b  
که جز مستى دگر چاره نيابم

Strophe: 59  
Verse: a  
چه خوشى باشد آن ميخوارگى را
Verse: b  
کزو درمان کنى بيچارگى را

Page of edition: 222 
Strophe: 60  
Verse: a  
هميسه مست باشم مى گسارم
Verse: b  
بدان تا از غم آگاهى ندارم

Strophe: 61  
Verse: a  
خبر دارد تو گويى ماه رويم
Verse: b  
که من چونين به داغ مهر اويم

Strophe: 62  
Verse: a  
اگر چه من ز شيران جان ستانم
Verse: b  
همى بستاند از من عشق جانم

Strophe: 63  
Verse: a  
خدايا چارهء بيچار گانى
Verse: b  
مرا و جز مرا چاره تو دانى

Strophe: 64  
Verse: a  
چنان کز شب بر آرى روز روشن
Verse: b  
ازين محنت بر آرى شادى من

Strophe: 65  
Verse: a  
چو رامين چند گه ناليد بر چنگ
Verse: b  
همى از نالهء او نرم شد سنگ

Strophe: 66  
Verse: a  
اگر چه داشت مهر دل نهانى
Verse: b  
پديد آمد نهانى را نشانى

Strophe: 67  
Verse: a  
دلى در تف آتش مانده ناکام
Verse: b  
چگونه يافتى در آتش آرام

Strophe: 68  
Verse: a  
چو مستى جفت شد با مهربانى
Verse: b  
دو آتش را فروزنده جوانى

Strophe: 69  
Verse: a  
دل رامين صبورى چون ننودى
Verse: b  
به چونان جاى چون بر جاى بودى

Strophe: 70  
Verse: a  
جوان و مست و عاشق چنگ در بر
Verse: b  
نشسته يار پيش يار ديگر

Strophe: 71  
Verse: a  
نباشد بس عجب گر زو نشانى
Verse: b  
پديد آيد ز حال مهربانى

Strophe: 72  
Verse: a  
چنان آبى که گردد سخت بسيار
Verse: b  
بسنبد زير بند خويش ناچار

Strophe: 73  
Verse: a  
هميدون مهر چون بسيار گردد
Verse: b  
به پيشش پند و دانش خوار گردد

Strophe: 74  
Verse: a  
چو از مى مست شد پيروزگر شاه
Verse: b  
به شادى در شبستان رفت با ماه

Strophe: 75  
Verse: a  
به جاى خويش شد آزاده رامين
Verse: b  
مرو را خار بستر سنگ بالين

Strophe: 76  
Verse: a  
دل موبد ز ويسه بود پر درد
Verse: b  
در آن مستى مرو را سرزنش کرد

Strophe: 77  
Verse: a  
بدو گفت اى دريغ اين خوبرويى
Verse: b  
که با او نيست لختى مهرجويى

Strophe: 78  
Verse: a  
تو چون زيبا درختى آبدارى
Verse: b  
شکفته تغز در باغ بهارى

Strophe: 79  
Verse: a  
گل و برگت نکو باشد ز ديدن
Verse: b  
و ليکن تلخ باشد در چشيدن

Page of edition: 223 
Strophe: 80  
Verse: a  
به شکر ماندت گفتار و ديدار
Verse: b  
به حنظل ماندت آيين و کردار

Strophe: 81  
Verse: a  
بسى شوخان بى شرمان بديدم
Verse: b  
يکى چون تو نه ديدم نه شنيدم

Strophe: 82  
Verse: a  
بسى ديدم به گيتى مهربانان
Verse: b  
گرفته گونه گونه دوستگانان

Strophe: 83  
Verse: a  
نديدم چون يو رسوا مهربانى
Verse: b  
نه همچون دوستگانت دوستگانى

Strophe: 84  
Verse: a  
نشسته راستى پيش من چنانيد
Verse: b  
که پنداريد تنها هردوانيد

Strophe: 85  
Verse: a  
هميشه بخت عاشق شور باشد
Verse: b  
ز بخت شور چشمش کور باشد

Strophe: 86  
Verse: a  
بود پيدا و پندارد نه پيداست
Verse: b  
ابا صد يار پندارد که تنهاست

Strophe: 87  
Verse: a  
کلوخى را که او در پس نشيند
Verse: b  
مرو را چون که البرز بيند

Strophe: 88  
Verse: a  
شما هر دو به عشق اندر چندين
Verse: b  
خوشى بيند و رسوايى نبينيد

Strophe: 89  
Verse: a  
مابش اى بت چنين گستاخ بر من
Verse: b  
که گستاخى کند از دوست دشمن

Strophe: 90  
Verse: a  
اگر گرددت روزى پادشا خر
Verse: b  
مکن گستاشخى و منشين برو بر

Strophe: 91  
Verse: a  
مثال پادشا چون آتش آمد
Verse: b  
به طبع آتش هميشه سر کش آمد

Strophe: 92  
Verse: a  
اگر با زور پيل و طبع شيرى
Verse: b  
مکن با آتش سوزان دليرى

Strophe: 93  
Verse: a  
بدان منگر که دريا رام باشد
Verse: b  
بدان گه بين که بى آرام باشد

Strophe: 94  
Verse: a  
اگر چه آب او را رام يابى
Verse: b  
چو بر چوشد تو با جوشش نتابى

Strophe: 95  
Verse: a  
مکن با من چنين گستاخ وارى
Verse: b  
که تو با خشم من طاقت ندارى

Strophe: 96  
Verse: a  
مکن بنياد اين بر رفته ديوار
Verse: b  
کجا بر تو فرود آيد به يك بار

Strophe: 97  
Verse: a  
من از مهرت بسى سختى بديدم
Verse: b  
ز هجرانت بسى تلخى چشيدم

Strophe: 98  
Verse: a  
مرا تا کى بدين سان بسته دارى
Verse: b  
به تيغ کين دلم را خسته دارى

Strophe: 99  
Verse: a  
مکن با من چنين نا مهربانى
Verse: b  
کجا زين هم ترا دارد زيانى

Page of edition: 224 

Strophe: 100  
Verse: a  
اگر روزى ز بندم گشايى
Verse: b  
ستيزه بفگنى مهرم نمايى

Strophe: 101  
Verse: a  
وفا و مهر تو بر جان نگارم
Verse: b  
ترا بخشم ز شادى هر چه دارى

Strophe: 102  
Verse: a  
ترا بخشم خراسان و کهستان
Verse: b  
تو باشى آفتابم در شبستان

Strophe: 103  
Verse: a  
جهان را جز به چشم تو نبينم
Verse: b  
تو باشى مايهء تخت و گينم

Strophe: 104  
Verse: a  
ترا باشد همه شاهى و فرمان
Verse: b  
مرا يك دست جامه يك شکم نان

Strophe: 105  
Verse: a  
چو بشنيد اين سخانها ويس دلکش
Verse: b  
فندا اندر دلش سوزنده آتش

Strophe: 106  
Verse: a  
دلش آن شاه بيدل را ببخضود
Verse: b  
جوابش را به شيرينى بيالود

Strophe: 107  
Verse: a  
بدو گفت اى گرانمايه خداوند
Verse: b  
مبراد از توم يك روز پيوند

Strophe: 108  
Verse: a  
مرا پيوند تو خوشتر ز کامست
Verse: b  
دگر پيوندها بر من حرامست

Strophe: 109  
Verse: a  
نهم بر خاك پاى تو جحان بين
Verse: b  
که خاك پاى تو بهتر ز رامين

Strophe: 110  
Verse: a  
نگر تا تو نپندارى که هر گز
Verse: b  
به من خرم بود رامين گر بز

Strophe: 111  
Verse: a  
مرا در پيش چون تو آفتابى
Verse: b  
چرا جويم فروغ ماهتابى

Strophe: 112  
Verse: a  
توى دريا و شاهان جويبارند
Verse: b  
تو خورشيدى و شاهان گل ببارند

Strophe: 113  
Verse: a  
اگر من پرستارى را سزايم
Verse: b  
ازين پس تو مرايى من ترايم

Strophe: 114  
Verse: a  
نگر تا در دل انديشه ندارى
Verse: b  
که تو بينى ز من زنهار خوارى

Strophe: 115  
Verse: a  
مرا مهر تو با جان هست يکسان
Verse: b  
تو خود دانى که بى جان زيست نتوان

Strophe: 116  
Verse: a  
يکى تا موى اندام تو بر من
Verse: b  
گراميتر ز هر دو چشم روشن

Strophe: 117  
Verse: a  
گذشته رفت شاها بودنى بود
Verse: b  
ازين پس دارمت خود کام و خشنود

Strophe: 118  
Verse: a  
شهنشه را شکفت آمد ز دلبر
Verse: b  
ز گفتار چنان زيبا و در خور

Page of edition: 225 

Strophe: 119  
Verse: a  
يکى بادش به دل بر جست چونان
Verse: b  
که خوشتر زان نباشد باد نيسان

Strophe: 120  
Verse: a  
اميدش تازه شد چون شاخ نسرين
Verse: b  
ز مستى در ربودش خواب شيرين

Strophe: 121  
Verse: a  
شهنشه خفته بود و ويس بيدار
Verse: b  
ز رامين و ز موبد بر دلش باد

Strophe: 122  
Verse: a  
گهى زان فرد انديشه گهى زين
Verse: b  
نبودش هيچ کس همتاى رامين

Strophe: 123  
Verse: a  
در آن انديسه جنبش آمد از بام
Verse: b  
مگر بر بامش آمد خسته دل رام

Strophe: 124  
Verse: a  
هوا او را ز بستر بر جهانده
Verse: b  
ز دل صبر و ديده خواب رانده

Strophe: 125  
Verse: a  
شبى تاريك همچون جان مهجور
Verse: b  
ز مشکين ابر او بارنده کافور

Strophe: 126  
Verse: a  
سراپرده کشيده ابر دى ماه
Verse: b  
چو روى ويس گشته پردگى ماه

Strophe: 127  
Verse: a  
هوا چون چشم رامين گشته گريان
Verse: b  
به درد آنکه زو شد ماه پنهان

Strophe: 128  
Verse: a  
نهفته ماه در ابر زمستان
Verse: b  
چو روى ويس بانو در شبستان

Strophe: 129  
Verse: a  
نشسته بر کنار بام رامين
Verse: b  
اميد اندر دلش مانده چو ژوپين

Strophe: 130  
Verse: a  
ز مهر ويس برف او را گل افشان
Verse: b  
شب تاريك او را روز رخشان

Strophe: 131  
Verse: a  
کنار بام وى را کاخ و طارم
Verse: b  
زمين پر گل او را جز و ملحم

Strophe: 132  
Verse: a  
اگرچه دور بود از روى دلبر
Verse: b  
هنى آمد به مغزش بوى دلبر

Strophe: 133  
Verse: a  
چو با دلبر نبودش روى پيوند
Verse: b  
به بوى جانفزايش بود خرسند

Strophe: 134  
Verse: a  
چه دانى خوشتر از عشقى بدين سان
Verse: b  
که باشد عاسق از بدخواره ترسان

Strophe: 135  
Verse: a  
ازان ترسد که روزى بد سگالش
Verse: b  
بداند ناگهان با دوست حالش

Strophe: 136  
Verse: a  
پس آنگه دوست را آيد ملامت
Verse: b  
ورا آن روز بر خيزد قيامت

Strophe: 137  
Verse: a  
چو رامين چند هگ بر بام بنشست
Verse: b  
شب تاريك با سرما بپيوست

Page of edition: 226 

Strophe: 138  
Verse: a  
نبود او را زيان از برف و باران
Verse: b  
که اندر جانش آتش بود سوزان

Strophe: 139  
Verse: a  
اگر هر قطره اى صد رود گشتى
Verse: b  
از آن آرش يکى اخگر نکشتى

Strophe: 140  
Verse: a  
جهان را بود آن شب بيم طوفان
Verse: b  
که اشك چشم او شد جفت باران

Strophe: 141  
Verse: a  
دل اندر تاب و جان در يوبهء جفت
Verse: b  
غريوان با دل نالان همى گفت

Strophe: 142  
Verse: a  
نگارينا روا دارى بدين سان
Verse: b  
تو در حانه من اندر برف و باران

Strophe: 143  
Verse: a  
تو ديگر دوست را در بر گرفته
Verse: b  
ميان قاقم و سنجاب خفته

Strophe: 144  
Verse: a  
من اينجا بى کس و بى يار مانده
Verse: b  
دو پاى اندر گل تيمار مانده

Strophe: 145  
Verse: a  
تو در خوابى و آگاهى ندارى
Verse: b  
که عاشق چون همى گريد بزارى

Strophe: 146  
Verse: a  
ببار اى برف برف بر جان من آتش
Verse: b  
که بى دل را همه رنجى بود خوش

Strophe: 147  
Verse: a  
گر آهى بر زنم ابرت بسوزد
Verse: b  
جهان هنواره ز آتش بر فروزد

Strophe: 148  
Verse: a  
الا اى باد تندى کن زمانى
Verse: b  
در آن تندى بهم بر زن جهانى

Strophe: 149  
Verse: a  
بجنبان گيسوانش را ز بالين
Verse: b  
ز چشمش زاستر کن خواب نوشين

Strophe: 150  
Verse: a  
به گوششدر فگن آواز زارم
Verse: b  
بگو با وى که چون دل فگارم

Strophe: 151  
Verse: a  
به تنهايى نشسته بر چه حالم
Verse: b  
به برف اندر آ کام بد سگالم

Strophe: 152  
Verse: a  
مگر لختى دلش بر من بسوزد
Verse: b  
که بر من خود دل دشمن بسوزد

Strophe: 153  
Verse: a  
اگر زين ابر بيرون آيد اختر
Verse: b  
به درد من ز من گريد فزونتر

Strophe: 154  
Verse: a  
چو ويس آگاه شد از جنبش بام
Verse: b  
به گوش آمد مرو را زارى رام

Strophe: 155  
Verse: a  
شناب دوستى در جانش افتاد
Verse: b  
همان دم دايه را پيشش فرستاد

Page of edition: 227 

Strophe: 156  
Verse: a  
همى تا دايه باز آمد چنان بود
Verse: b  
که گفتى بى شکيب و بى روان بود

Strophe: 157  
Verse: a  
فرود آمد به زودى دايه از بام
Verse: b  
ز رامين داشت نزد ويس پيغام

Strophe: 158  
Verse: a  
نگارا ماهرويا زود سيرا
Verse: b  
به خون عاشقان خوردن دليرا

Strophe: 159  
Verse: a  
جرا يکباره بر من چير گشتى
Verse: b  
چه خوردى تا ز مهرم سير گشتى

Strophe: 160  
Verse: a  
من آنم در وفا و مهربانى
Verse: b  
که تو ديدى، جرا پس تو نه آنى

Strophe: 161  
Verse: a  
من اندر برف و تو در خز و ديبا
Verse: b  
من از تو ناشکيبا تو شکيبا

Strophe: 162  
Verse: a  
تو در شادى و من در رنج و تيمار
Verse: b  
يو با خوشى و من با درد و آزار

Strophe: 163  
Verse: a  
مگر دادارمان قسمت جنين کرد
Verse: b  
ترا آسودگى داد و مرا درد

Strophe: 164  
Verse: a  
اگر يزدان همه کامى ترا داد
Verse: b  
مرا شايد، هميشه همچنين باد

Strophe: 165  
Verse: a  
ازو خواهم که هر کامى بيابى
Verse: b  
که به تو نازك دلى غم برنتابى

Strophe: 166  
Verse: a  
مرا بايد هميشه بندگى کرد
Verse: b  
مرا بايد هميشه اندهان خورد

Strophe: 167  
Verse: a  
تو شادى کن که شادى را سزايى
Verse: b  
بران کامت که بر من پادشايى

Strophe: 168  
Verse: a  
همى دانى که من چون مستمندم
Verse: b  
به دل در بند آن مشکين کمندم

Strophe: 169  
Verse: a  
شب تاريك و من بى صبر و بى کام
Verse: b  
ز ديده خواب رفته وز دل آرام

Strophe: 170  
Verse: a  
چو ديوانه دوان بر بام و ديوار
Verse: b  
شده جمله جهان بر چشم من تار

Strophe: 171  
Verse: a  
به ديدارت همى اميد دارم
Verse: b  
مسوزان اين دل اميدوارم

Strophe: 172  
Verse: a  
شب تاريك بر من روز گردان
Verse: b  
کنار تو مرا جان بوز گردان

Strophe: 173  
Verse: a  
به سرماى جنين سخت جهان سوز
Verse: b  
نشايد جز کنار دوست جان بوز

Strophe: 174  
Verse: a  
مرا بنماى روى جان فزايت
Verse: b  
بهمن برساى زلف مشك سايت

Page of edition: 228 
Strophe: 175  
Verse: a  
بر سيمينت بر زرين برم نه
Verse: b  
کجا خود سيم و زر هر دو بهم به

Strophe: 176  
Verse: a  
دلم در مهر تو گمراه گشتست
Verse: b  
براهم بر فراقت چاه گشتست

Strophe: 177  
Verse: a  
به درد من مضو يکباره خرسند
Verse: b  
مرا در چاه رنج افتاده مپسند

Strophe: 178  
Verse: a  
گر اميد ز ديدارت ببرى
Verse: b  
هم اکنون پردهء صبرمبدرى

Strophe: 179  
Verse: a  
مزن بر جان من تيغ جفايت
Verse: b  
مبر اميدم از مهر و وفاينت

Strophe: 180  
Verse: a  
که من تا در زمانه زنده باشم
Verse: b  
به پيش بندگانت بنده باشم

Strophe: 181  
Verse: a  
چو ويس دلبر اين پيغام بشنيد
Verse: b  
دلش چون شيره بى آتش بجوشيد

Strophe: 182  
Verse: a  
به دايه گفت چار من تو دانى
Verse: b  
مرا از دست موبد چون رهانى

Strophe: 183  
Verse: a  
که او جفتست اگر بيدار گردد
Verse: b  
سراسر کار ما دشخوار گردد

Strophe: 184  
Verse: a  
اگر تنها درين خانه بماند
Verse: b  
شود بيدار و حال من بداند

Strophe: 185  
Verse: a  
ترا با وى ببايد جفت ناجار
Verse: b  
بر آيينى که خسپد يار با يار

Strophe: 186  
Verse: a  
بدو کن پشت و رو از وى بگردان
Verse: b  
که او مستست و باشد مست تادان

Strophe: 187  
Verse: a  
تن تو بر تن من نيك ماند
Verse: b  
اگر نبپايدت کى باز داند

Strophe: 188  
Verse: a  
بدان مستى و بيهوشى همى کاوست
Verse: b  
چگونه باز داند پوست از پوست

Strophe: 189  
Verse: a  
بگفت اين و چراغ از خانه برداشت
Verse: b  
به چاره دايه را با شوى بگذاشت

Strophe: 190  
Verse: a  
به پيش دوست شد سرمست و خرم
Verse: b  
به بوسه ريش او را ساخت مرهم

Strophe: 191  
Verse: a  
بر آهخت از بر سيمينش سنجاب
Verse: b  
بگستردش ميان آن گل و آب

Strophe: 192  
Verse: a  
سيه روباهى از بالا برافگند
Verse: b  
ز تن جامه ز دل اندوه بر کند

Page of edition: 229 
Strophe: 193  
Verse: a  
گل و نرگس به هم ديدى به نوروز
Verse: b  
چنان بودند آن هر دو دل افروز

Strophe: 194  
Verse: a  
بسان مشترى پيوسته با ماه
Verse: b  
ويا چون دانشى پيواسته با جاه

Strophe: 195  
Verse: a  
زمين پر لاله بود از روى ايشان
Verse: b  
هوا پر مشك بود از بوى ايشان

Strophe: 196  
Verse: a  
برف ابر و پديد مآمد ستاره
Verse: b  
همانا شد به بازى شان نظاره

Strophe: 197  
Verse: a  
هوا چون آن دو گوهر ديد شهوار
Verse: b  
ببرد از شرمشان ابر گهر بار

Strophe: 198  
Verse: a  
دو عاشق در خوشى همراز گشته
Verse: b  
به خوشى هر دوان انباز گشته

Strophe: 199  
Verse: a  
گهى بودى ز دست ويسه بالين
Verse: b  
گهى از دست مهرافزاى رامين

Strophe: 200  
Verse: a  
تو گفتى شير و مى بودند در هم
Verse: b  
ويا بر هم فگنده خز و ملحم

Strophe: 201  
Verse: a  
بپيچيده بهم چون مار بر مار
Verse: b  
چه خوش باشد که پيچيده يار با يار

Strophe: 202  
Verse: a  
لب اندر لب نهاده روى بر روى
Verse: b  
نگنجيدى ميان هر دوان موى

Strophe: 203  
Verse: a  
همه شب هر دوان در راز بودند
Verse: b  
گهى در راز و گه در ناز بودند

Strophe: 204  
Verse: a  
هم از بوسه شکر بسيار خوردند
Verse: b  
هم از بازى خوشى بسيار کردند

Strophe: 205  
Verse: a  
چو از مستى در آمد شاه شاهان
Verse: b  
نبود اندر کنارش ماه ماهان

Strophe: 206  
Verse: a  
به دست اندام هم بسترش بپسود
Verse: b  
به جاى سرو سيمين خشك نى بود

Strophe: 207  
Verse: a  
چه مانستى به ويسه دايهء پير
Verse: b  
کجا باشد کمان مانندهء تير

Strophe: 208  
Verse: a  
به دستى دايه بود از ويس ديدار
Verse: b  
بلى ديدار باشد ملحم از خار

Strophe: 209  
Verse: a  
بجست از خواب شاهنشاه چون ببر
Verse: b  
ز خشم دل خوشان گشته چون ابر

Strophe: 210  
Verse: a  
گرفته دست آن چادو همى گفت
Verse: b  
چه ديوى تو که هستى در برم جفت

Page of edition: 230 

Strophe: 211  
Verse: a  
ترا اندر کنار من که افگند
Verse: b  
مرا با ديو چون افتد پيوند

Strophe: 212  
Verse: a  
بسى از پيشکاران سرايى
Verse: b  
چراغ و شمع جست و روشايى

Strophe: 213  
Verse: a  
بسى پرسيد وى را تو کدامى
Verse: b  
بگو نا تو چه چيزى و چه نامى

Strophe: 214  
Verse: a  
نه دايه هيچ گونه پسخش داد
Verse: b  
نه کسى بشنيد چندان بانگ و فرياد

Strophe: 215  
Verse: a  
مفر رامين که بود اندر بر ياد
Verse: b  
بخفته يار او او مانده بيدار

Strophe: 216  
Verse: a  
همى بوسيد بيجاده به شکر
Verse: b  
همى باريد بر گلنار گوهر

Strophe: 217  
Verse: a  
ز بام و روز انديشه همى کرد
Verse: b  
که چون بام آيد انده بايدش خورد

Strophe: 218  
Verse: a  
سرودى سخت خوش با دل همى گفت
Verse: b  
به درد آنکه تنها ماند از جفت

Strophe: 219  
Verse: a  
شبا بس خرمى، بس دلفروزى
Verse: b  
همه کسى را شابى مارا چو روزى

Strophe: 220  
Verse: a  
چو هر کس را بر آيد روز روشن
Verse: b  
تاريکى پديد آمد شب من

Strophe: 221  
Verse: a  
به نزديك آمد اينك بام شبگير
Verse: b  
دلا بپسيچ تا بر دل خورى تير

Strophe: 222  
Verse: a  
خوشا کارا که بودى آشنايى
Verse: b  
اگر با وى نبودستى جدايى

Strophe: 223  
Verse: a  
جهانا جز بدى کردن ندانى
Verse: b  
دهى شادى و بازش مى ستانى

Strophe: 224  
Verse: a  
گر از نوشم دهى يك بار کامى
Verse: b  
به پايانش دهى از ز هر جامى

Strophe: 225  
Verse: a  
بدا روزا که بود آن روز پيشين
Verse: b  
که عشق اندر دل من گشت شيرين

Strophe: 226  
Verse: a  
من آنگه کشتى اندر موج بردم
Verse: b  
که دل بر هر بدى خرسند کردم

Strophe: 227  
Verse: a  
قصاى بد مرا در مهرى افگند
Verse: b  
فزون از مهر مار و مهر فرزند

Strophe: 228  
Verse: a  
چه در دست اينکه نتوان گفت با کس
Verse: b  
کرا گويم که تو فرياد من رس

Page of edition: 231 

Strophe: 229  
Verse: a  
چو نزديکم همى ترسم ز دورى
Verse: b  
چو دورم نيست بر دردم صبورى

Strophe: 230  
Verse: a  
نه همچون خيشتن دانم اسيرى
Verse: b  
نه جز دادار دانم دسگيرى

Strophe: 231  
Verse: a  
حدايا هم تو فرياد دلم رس
Verse: b  
که جز تو نيست در گيتى مرا کس

Strophe: 232  
Verse: a  
همى ناليد رامين بر دل ريش
Verse: b  
به انديشه فزايان انده خويش

Strophe: 233  
Verse: a  
ربوده دلبرش را خواب نوشين
Verse: b  
پر از گلناع و سنبل کرده بالين

Strophe: 234  
Verse: a  
خروش شاه بشنيد از شبستان
Verse: b  
شده آگه از آن نيرنگ و دستان

Strophe: 235  
Verse: a  
تو گفتى ناگه آتش در دلش ريخت
Verse: b  
ز نوشين خواب دلبر را بر انگيخت

Strophe: 236  
Verse: a  
بدو گفت اى نگارين زود بر خيز
Verse: b  
ببود آن بد کزو کرديم پرهيز

Strophe: 237  
Verse: a  
تو از مستى شدى در خواب نوشين
Verse: b  
زهى بيدار و دلخسته به بالين

Strophe: 238  
Verse: a  
در آن غم مانده کز تو دور مانم
Verse: b  
دلم اميد بگسسته ز جانم

Strophe: 239  
Verse: a  
من از يك بد چنين ترسان و لرزان
Verse: b  
بدى ديگر پديد آمد بتر زان

Strophe: 240  
Verse: a  
خروش و بانگ شه آمد به گوشم
Verse: b  
جدا کرد از دلم يکباره هوشم

Strophe: 241  
Verse: a  
همى گويد درين ساعت مرا دل
Verse: b  
که بر کش پاى خود يکباره از گل

Strophe: 242  
Verse: a  
فرو رو سرش را از تن بينداز
Verse: b  
جهان را زين فرو مايه بپرداز

Strophe: 243  
Verse: a  
به جان من که خون اين بردار
Verse: b  
ز خون گربه اى بر من سبکتر

Strophe: 244  
Verse: a  
جوابش داد ويس و گفت مشتاب
Verse: b  
بر آتش ريز لختى از خرد آب

Strophe: 245  
Verse: a  
چو رنجت را سر آيد روز هنگام
Verse: b  
ابى خون خود بر آيد مر ترا کام

Page of edition: 232 

Strophe: 246  
Verse: a  
پس آنگه همچو گورى جسته از شير
Verse: b  
ز بام گوشك تازان آمد او زير

Strophe: 247  
Verse: a  
نگه کن تا چه نيکو ساخت دستان
Verse: b  
ز ناگه رفت پنهان در شبستان

Strophe: 248  
Verse: a  
شهنشه بد هنوز از باده سر مست
Verse: b  
سمن بر رفت و بر بالينش بنشست

Strophe: 249  
Verse: a  
مرو را گفت دستم ريش کردى
Verse: b  
ز بس کاو را کشيدى و فشردى

Strophe: 250  
Verse: a  
يکى ساعت بگير اين دست ديگر
Verse: b  
پس آنگه هر کجا خواهى همى بر

Strophe: 251  
Verse: a  
شهنشه چون شنيد آواز بت روى
Verse: b  
نبود آنگه ز محکم چارهء اوى

Strophe: 252  
Verse: a  
رها کرد از دو دستش دست دايه
Verse: b  
بجست از دام رسوايى بلايه

Strophe: 253  
Verse: a  
سمن بر ويس را گفت اى نگارين
Verse: b  
چرا بودى همى حاموش چندين

Strophe: 254  
Verse: a  
چرا چون خواندمت پاسخ ندادى
Verse: b  
دلم بيهوده بر آتش نهادى

Strophe: 255  
Verse: a  
چو دايه رسته گشت از دام تيمار
Verse: b  
دليرى يافت ويس ماه رخسار

Strophe: 256  
Verse: a  
فغان در بست و گفت اى واى بر من
Verse: b  
که هستم سال و مه در دست دشمن

Strophe: 257  
Verse: a  
چو مار کج روم گر چه روم راست
Verse: b  
نشان رفتنم ناراست پيداست

Strophe: 258  
Verse: a  
مبادا هيچ زن را رشك بر شوى
Verse: b  
که شوى رشك بر باشد بلا جوى

Strophe: 259  
Verse: a  
به بستر خفته ام با شوى خود کام
Verse: b  
به رسوايى همى از من برد نام

Strophe: 260  
Verse: a  
به پوزش گفت وى را شاه موبد
Verse: b  
مکن با من گمان دوستى بد

Strophe: 261  
Verse: a  
که تو جانى مرا وز جان فزونى
Verse: b  
که جانم را به شادى رهننونى

Strophe: 262  
Verse: a  
ز مستى کردم اين کارى که کردم
Verse: b  
چرا مى خوردم و ژوپين نخوردم

Strophe: 263  
Verse: a  
مرا در بزمگه مى بيش دادى
Verse: b  
از آن بيشى بلاى خويش دادى

Strophe: 264  
Verse: a  
به نيکى در مبادم زندگانى
Verse: b  
اگر من بر تو بد دارم گمانى

Page of edition: 233 

Strophe: 265  
Verse: a  
بخواهم عذر اگر کردم گناهى
Verse: b  
نکو کن عذر چون من عذر خواهى

Strophe: 266  
Verse: a  
گناه آيد به نادانى ز مستان
Verse: b  
چو عذر آرند ازيشان داد مستان

Strophe: 267  
Verse: a  
خرد را مى ببندر چشم را خواب
Verse: b  
گنه را عذر شويد جامه را آب

Strophe: 268  
Verse: a  
چو شاهنشاه پوزش کرد بسيار
Verse: b  
ازو خشنود شد ويس گنهکار

Strophe: 269  
Verse: a  
به عشق اندر چنين بسيار باشد
Verse: b  
هميشه مرد عاشق حوار باشد

Strophe: 270  
Verse: a  
گناه دوست را پوزش نمايد
Verse: b  
چو نپذيرد به پوزش در فزايد

Strophe: 271  
Verse: a  
بسا آهو که ديدم مرغزارى
Verse: b  
خوشان پيش وى شير شکارى

Strophe: 272  
Verse: a  
بسا دل سوخته ديدم خداوند
Verse: b  
فگنده مهر بنده بر دلش بند

Strophe: 273  
Verse: a  
اگر عاشق شود شير دژ آگاه
Verse: b  
به عشق اندر شود هم طبع روباه

Strophe: 274  
Verse: a  
ز مهر دل شود تيزيش کندى
Verse: b  
نيارد کرد با معضوق تندى

Strophe: 275  
Verse: a  
هر آن کاو عشق را نيکو نداند
Verse: b  
اسير عشق را ديوانه خواند

Strophe: 276  
Verse: a  
مکاراد کاو ايچ کس در دل نهالش
Verse: b  
که زود آن کشتهبار آرد و بالش




Next part



This text is part of the TITUS edition of Gurgani, Vis u Ramin.

Copyright TITUS Project, Frankfurt a/M, 10.12.2008. No parts of this document may be republished in any form without prior permission by the copyright holder.