TITUS Texts: Gurgani, Vis u Ramin

Strophe: 1
Verse: a   چو رامين آمد از گرگان سوى مرو
Verse: b   تهى بد باغ شادى از گل و سرو

Strophe: 2
Verse: a   نديد آن قد ويس اندر شبستان
Verse: b   بهشتى سرو و بار او گلستان

Strophe: 3
Verse: a   نه هلگون ديد طارم را ز رويش
Verse: b   نه مشکين يافت ايوان را ز مويش

Strophe: 4
Verse: a   بدان خوشى و خوبى جايگاهى
Verse: b   ابى دلبر به چشمش بود چاهى

Strophe: 5
Verse: a   تو گفتى همچو رامين باغ و ايوان
Verse: b   ز بهر آن صنم بودند گريان

Strophe: 6
Verse: a   چو رامين ديد جاى دوست بى دوست
Verse: b   چو نارى بشکفيد اندر تنش پوست

Strophe: 7
Verse: a   فرو باريد چشمش ناردانه
Verse: b   چو قطر باده ريزان از چمانه

Strophe: 8
Verse: a   بر آن باغ و بر آن ايوان بناليد
Verse: b   نگارين رو بر آن بومش بماليد

Strophe: 9
Verse: a   صچنان بلبل که نالد زار بر جفت
Verse: b   همى ناليد و در ناله همى گفتص

Strophe: 10
Verse: a   سرايا تو همان خرم سرايى
Verse: b   که بودم آن صنم کبگ سرايى

Strophe: 11
Verse: a   تو گردون بودى و خوبان ستاره
Verse: b   وليکن مشرق ايشان را نظاره

Strophe: 12
Verse: a   صروان بد در ميان شان آفتابى
Verse: b   خرد را فتنه اى دل را عذابىص

Page of edition: 248
Strophe: 13
Verse: a   صزمين از روى او بت روى گشته
Verse: b   هوا از بوى او خوشبوى گشتهص

Strophe: 14
Verse: a   بهر کنجى همى ناليدرودى
Verse: b   سرايان لعبتى با او سرودى

Strophe: 15
Verse: a   به در گاه تو بر شيران رزمى
Verse: b   بر ايوان تو بر گوران بزمى

Strophe: 16
Verse: a   کنون در تو نبينم آن حصاره
Verse: b   کزو آمد همى ماه و ستاره

Strophe: 17
Verse: a   نه شيرانند بر جا و نه گوران
Verse: b   نه چندانى سپاه و خنگ و بوران

Strophe: 18
Verse: a   نه آنى آنگه من ديدم نه آنى
Verse: b   کزين گيتى به رامين خود تومانى

Strophe: 19
Verse: a   جهان جادو و خودسازست و خودکام
Verse: b   ستم کردست بر تو همچو بر رام

Strophe: 20
Verse: a   ز تو بردست روز شادمانى
Verse: b   ز رامين برده روز کامرانى

Strophe: 21
Verse: a   دريغا آن گذشته روزگارا
Verse: b   که چندان کام و شادى بود مارا

Strophe: 22
Verse: a   نپندارم که روزى باز بينم
Verse: b   ترا شادان و بر تختت نشينم

Strophe: 23
Verse: a   صکه روز کامرانى گر بدان حال
Verse: b   از آن بهتر که بى کامى به صد سالص

Strophe: 24
Verse: a   چو بسيارى بگفت و گشت نوميد
Verse: b   ز روى آن جهان آراى خورشيد

Strophe: 25
Verse: a   برون آمد ز دروازه غريوان
Verse: b   نهاده روى زى اشکفت ديوان

Strophe: 26
Verse: a   بيابان کوه بود و راه دشوار
Verse: b   به چشمش بود گلزار و سمنزاد

Strophe: 27
Verse: a   صبه راه اندر شب و روشن يکى بود
Verse: b   که جانش را صبورى اند کى بودص

Strophe: 28
Verse: a   به نزد دز چنان آمد که شب بود
Verse: b   شبش ديدار دلبر را سبب بود

Page of edition: 249
Strophe: 29
Verse: a   صنديدندى به روزش ديده بانام
Verse: b   نديدندى به شب در پاسبانانص

Strophe: 30
Verse: a   همى دانست خود رامين گربز
Verse: b   که دلبندش کجا باشد در آن دز

Strophe: 31
Verse: a   بدان سو شد که جاى دلبرش بود
Verse: b   به تارى شب نشان خويش بننود

Strophe: 32
Verse: a   نبود اندر جگان چون او کمان ور
Verse: b   نه نيز از جنگيان چون او دلاور

Strophe: 33
Verse: a   خدنگ چار پر بر زه بپيوست
Verse: b   چو برق تيز بگشادش ازو دست

Strophe: 34
Verse: a   بدو گفت اى خجسته مرغ بيجان
Verse: b   رسول من توى نزديك جانان

Strophe: 35
Verse: a   تو هر جايى برى پيغام فرقت
Verse: b   ببر اکنون ز من پيغام وصلت

Strophe: 36
Verse: a   چنان کاو خواست تيرش همچنان شد
Verse: b   به بام آفتاب نيکوان شد

Strophe: 37
Verse: a   فرود آمد ز بام اندر سرايش
Verse: b   نشست اندر سرين شير پايش

Strophe: 38
Verse: a   سبك دايه برفت و تير برداشت
Verse: b   ز شادى تيره شب را روز پنداشت

Strophe: 39
Verse: a   ببرد آن تير پيش ويس دلبر
Verse: b   بدو اين همايون تير بنگر

Strophe: 40
Verse: a   رسول است اين ز رامين خجسته
Verse: b   ازان رويين کمان او بجسته

Strophe: 41
Verse: a   کجا فرخ نشان رام دارد
Verse: b   همش فروخندگى زين نام دارد

Strophe: 42
Verse: a   سروش آمد سوى اشکفت ديوان
Verse: b   ازو روش شد اين تاريك ايوان

Strophe: 43
Verse: a   بر آمد آفتاب نيکبختى
Verse: b   ببرد از ما شب اندوه و سختى

Strophe: 44
Verse: a   صازين پس با هواى دل نشينى
Verse: b   بجز شادى و کام دل نه بينىص

Strophe: 45
Verse: a   چو ويسه ديد تير دوستگان را
Verse: b   برو نامش نگاريده نشان را

Page of edition: 250
Strophe: 46
Verse: a   هزاران بوسه زد بر نام دلبر
Verse: b   گهى بررخ نهاد و گه به دل بر

Strophe: 47
Verse: a   گهى گفت اى خجسته تير رامين
Verse: b   گرامى تر مرا از دو جهان بين

Strophe: 48
Verse: a   صهمه کس را کند زخم تو خسته
Verse: b   مرا از خستگى کردى تو رستهص

Strophe: 49
Verse: a   رسولى تو از آن دست و کف راد
Verse: b   که تا جاويد طوق گردنم باد

Strophe: 50
Verse: a   کنم پيکانت از ياقوت سوده
Verse: b   چو سوفارت ز درّ نابسوده

Strophe: 51
Verse: a   صکنم از سينه ام سيمينه تر کش
Verse: b   خداوندت بدان تر کش بود گشص

Strophe: 52
Verse: a   دل از هجران رامين ريش دارم
Verse: b   درو صد تير چون تو بيش دارم

Strophe: 53
Verse: a   وليکن تا تو نزد من رسيدى
Verse: b   همه پيکانم از دل بر کشيدى

Strophe: 54
Verse: a   جز از تو تير پيکان کش نديدم
Verse: b   پيامى چون پيامت خوش نديدم

Strophe: 55
Verse: a   چو رامين تير پرتابش بينداخت
Verse: b   سپاه ديو انديشه برو تاخت

Strophe: 56
Verse: a   که تير من کنون يارب کجا شد
Verse: b   روا شد کام من يا ناروا شد

Strophe: 57
Verse: a   اگر ويسه شدى از حالم آگاه
Verse: b   بصد جاره بجستى مرمرا راه

Strophe: 58
Verse: a   پس آنگه گفت با دل کاى دل من
Verse: b   بده جان و مررس از هيچ دشمن

Strophe: 59
Verse: a   به يزدان جهان و ماه و خورشيد
Verse: b   بدان مينو کجا داريم امثد

Strophe: 60
Verse: a   کزين دز برنگردم تا بدان گاه
Verse: b   که يابم سوى کام خويشتن راه

Strophe: 61
Verse: a   اگر ديوار او باشد از آهن
Verse: b   به آتش تافته همچون دل من

Strophe: 62
Verse: a   صبه گردش کنده اى پر زهر جان گير
Verse: b   سوى کنده جهانى مرد چون شيرص

Strophe: 63
Verse: a   سر ديوار او پر مار شيبا
Verse: b   جهان از زخم او شد ناشکيبا

Page of edition: 251

Strophe: 64
Verse: a   صبدو در مردمش هنواره جادو
Verse: b   يکايك برق چنگ و کوه بازوص

Strophe: 65
Verse: a   صدمان باد سنوم از زهر ايشان
Verse: b   ميان باد زهر آلوده پيکانص

Strophe: 66
Verse: a   دل از مردى درو هم راه لستى
Verse: b   در و ديوار او در هم شکستى

Strophe: 67
Verse: a   نترسيدى دلم زان مار جادو
Verse: b   به فر کرد گار و زور بازو

Strophe: 68
Verse: a   برون آوردمى زو دلبرم را
Verse: b   زمانه سجده کردى خنجرم را

Strophe: 69
Verse: a   ببوسيدى دليرى هر دو دستم
Verse: b   ز بس که گردن گردان شکستم

Strophe: 70
Verse: a   مرا تا جان شيرين يار باشد
Verse: b   وفاى ويس جستن کار باشد

Strophe: 71
Verse: a   نترسم گر چه بينم يك جهان مرد
Verse: b   همه دشمن چو شاهنشاه و چون زرد

Strophe: 72
Verse: a   منم کيوان گر ايشانند سرکش
Verse: b   منم دريا گر گر ايشانند آتش

Strophe: 73
Verse: a   ز يك تخميم در هنگام گوهر
Verse: b   بداند هر کسى به را ز بدتر

Strophe: 74
Verse: a   از اين سو مانده در انديشه در رام
Verse: b   وازان سو ويس بانو مانده در دام

Strophe: 75
Verse: a   زبان از دوستدارى رام گويان
Verse: b   روان از مهربانى رام جويان

Strophe: 76
Verse: a   صبر آتش روى انديشه همى شست
Verse: b   و صال دوست را در چاره ميجستص

Strophe: 77
Verse: a   فسون گر دايه گفت اى جان مادر
Verse: b   ترا بخت است جفت و چرخ ياور

Strophe: 78
Verse: a   صزبختت آنکه اکنون وقت سرماست
Verse: b   جهان هنواره چون بفسرده درياستص

Strophe: 79
Verse: a   کنون از دست سرماى زمستان
Verse: b   نشيند ديدبان در خانه لرزان

Strophe: 80
Verse: a   نباشد پاسبان بر بام اکنون
Verse: b   دو بار آيد به شب از خانه بيرون

Page of edition: 252

Strophe: 81
Verse: a   چو مرد پاسبانت نيست بر بام
Verse: b   نکو گردد همه کارت سرانجام

Strophe: 82
Verse: a   کجا رامين درين نزديکى ماست
Verse: b   اگر چه او ز تاريکى نه پيداست

Strophe: 83
Verse: a   همى داند که ما در دز کجاييم
Verse: b   نشسته در سراى پادشاييم

Strophe: 84
Verse: a   بسى بود او درين دز با شهنشاه
Verse: b   به هر سنگى بر او داند دو صد راه

Strophe: 85
Verse: a   فلان تاوانه کاو را دل گشاده ست
Verse: b   سوى ديوار دز در بر نهاده ست

Strophe: 86
Verse: a   درش بگشا و پس آتش برافروز
Verse: b   به شب بنماى رامين را يکى روز

Strophe: 87
Verse: a   کجا چون او ببيند روشنايى
Verse: b   دلش يابد از انديشه رهايى

Strophe: 88
Verse: a   دوان آيد ز هامون سوى ديوار
Verse: b   بر آوردنش را آنگه کنم چار

Strophe: 89
Verse: a   بگفت اين دايه آنگه همچنين کرد
Verse: b   به تنبل ديو را زير نگين کرد

Strophe: 90
Verse: a   چو رامين روشنايى ديد و آتش
Verse: b   به پيش روشنايى ماه دلکش

Strophe: 91
Verse: a   بدانست او که آن خانه کجايست
Verse: b   وز آتش مهربانش را چه رايست

Strophe: 92
Verse: a   چو زرين ديد از آتش افسر کوه
Verse: b   دوان آمد ز هامون بر سر کوه

Strophe: 93
Verse: a   نرفتى غرم پيونده در آن جاى
Verse: b   تو گفتى گشت پران مرغ را پاى

Strophe: 94
Verse: a   چنين باشد دل اندر مهربانى
Verse: b   نه از سختى بنالد نه زيانى

Strophe: 95
Verse: a   ز آن وصل ديگر کيش گيرد
Verse: b   غم عالم به جان خويش گيرد

Strophe: 96
Verse: a   درازى راه را کوته شمارد
Verse: b   چو شير تند را روبه شمارد

Strophe: 97
Verse: a   بيابانش چو کاخ و گلشن آيد
Verse: b   سرابش همچو دشت سوسن آيد

Strophe: 98
Verse: a   چه پر از شير نر بيند نيستان
Verse: b   چه پر طاووس نر بيند گلستان

Page of edition: 253
Strophe: 99
Verse: a   چه دريا پيش او آيد چه جويى
Verse: b   چه کهسارش به پيش آيد چه موى

Strophe: 100
Verse: a   هوا او را دهم چندان دليرى
Verse: b   که گويى از جهان آمدش سيرى

Strophe: 101
Verse: a   هوا را بهتر از دل مشترى نيست
Verse: b   ازيرا بر دل کس داورى نيست

Strophe: 102
Verse: a   هوا خرد به آرام دل و جان
Verse: b   چنان داند که چثسى يافت ارزان

Strophe: 103
Verse: a   هوا زشتى و نيکى را نداند
Verse: b   خرد زيرا هوا را کور خواند

Strophe: 104
Verse: a   اگر بودى هوا را نور ديدار
Verse: b   نبودى هيچ زشتى را خريدار

Strophe: 105
Verse: a   چو رامين تنگ شد در پاى ديوار
Verse: b   بديدش ويسه از بالاى ديوار

Strophe: 106
Verse: a   چهل ديباى چينى بسته در هم
Verse: b   دو تو بر هم فگنده سخت محکم

Strophe: 107
Verse: a   فرو هشتند بر دل خسته رامين
Verse: b   برو بر رفت رامين همچو شاهين

Strophe: 108
Verse: a   چو بر دز رفت بام دز چنان بود
Verse: b   که ماه و زهره را با هم قرار بود

Strophe: 109
Verse: a   به يك جام اندر آمد شير با مل
Verse: b   به يك باغ اندر آمد سوسن و گل

Strophe: 110
Verse: a   بهم آميخته شد زر و گوهر
Verse: b   چو اندر هم سرشته مشك و غنبر

Strophe: 111
Verse: a   جهان نوش و گلابى در هم آميخت
Verse: b   تو گفتى عشق و خوبى بر هم آويخت

Strophe: 112
Verse: a   شب تيره درخشان گشت و روشن
Verse: b   مه دى گشت چون هنگام گلشن

Strophe: 113
Verse: a   دو عاشق را دل از ناله بياسود
Verse: b   دو بيجاده لب از بوسه بفرسود

Strophe: 114
Verse: a   دو ديبا روى چون فرخار و نوشاد
Verse: b   بپيچيده بهم چون سرو و شمشاد

Strophe: 115
Verse: a   بشادى هر دو در کاشانه رفتند
Verse: b   به سيمين دست جام زر گرفتند

Page of edition: 254
Strophe: 116
Verse: a   بيفگندند بار فرقنت از دوش
Verse: b   ز مى دادند کشت عشق را نوش

Strophe: 117
Verse: a   گهى مرجان به بوسه شاد کردند
Verse: b   گاهى حال گذشته يار کردند

Strophe: 118
Verse: a   گهى رامين بگفتى زارى خويش
Verse: b   ز درد عشق و هم بيمارى خويش

Strophe: 119
Verse: a   گهى ويسه بگفتى آن همه بد
Verse: b   که با او کرد شاهنشاه موبد

Strophe: 120
Verse: a   شبدى ماه و گيتى در سياهى
Verse: b   چو ديوى گشته از مه تا به ماهى

Strophe: 121
Verse: a   سه گونه آتش از سه جاى رخشان
Verse: b   به حانه در گل افشان بود ازيشان

Strophe: 122
Verse: a   يکى آتش از آتشگاه خانه
Verse: b   چو سرو بسدّين او را زبانه

Strophe: 123
Verse: a   دگر آتش ز جام مى فروزان
Verse: b   نشاط او چو بخت نيك روزان

Strophe: 124
Verse: a   سيم آتش ز روى ويس و رامين
Verse: b   نشان دود آتش زلف مشکين

Strophe: 125
Verse: a   سه يار پاك دل با هم نشسته
Verse: b   در کاشانها چون سنگ بسته

Strophe: 126
Verse: a   نه بيم آنکه دشمن گردد آنگاه
Verse: b   نشاط و عيش را بسته شود راه

Strophe: 127
Verse: a   نه بيم آنکه روزى دور گردند
Verse: b   ز روى يکدگر مهجور گردند

Strophe: 128
Verse: a   شبى چونان، به از عمرى نه چونان
Verse: b   چه خوش بوداند آن شب و صل ايشان!

Strophe: 129
Verse: a   چو رامين روى ويس دلستان ديد
Verse: b   به کام خويش هنگام چنان ديد

Strophe: 130
Verse: a   سرودى گفت خوش بر رود طنبور
Verse: b   به آوازى که بر کندى دل حور:

Strophe: 131
Verse: a   چه باشد عاشقا گر رنج ديدى
Verse: b   بلا بردى و ناکامى کشيدى

Strophe: 132
Verse: a   به آسانى نيابى شادکامى
Verse: b   به بى رنجى نيابى نيکنامى

Strophe: 133
Verse: a   به هجر دوست گر دريا بريدى
Verse: b   ز وصل دوست بر گوهر رسيدى

Page of edition: 255
Strophe: 134
Verse: a   دلا گر در جدايى رنج بردى
Verse: b   ز رنج خويش اکنون بر بخوردى

Strophe: 135
Verse: a   ترا گفتم بجا آور صبورى
Verse: b   که نزديکى بود فرجام دورى

Strophe: 136
Verse: a   زمستان را بود فرجام نوروز
Verse: b   چنانچون تيره شب را عاقبت روز

Strophe: 137
Verse: a   چو در دست جدايى بيش مانى
Verse: b   ز وصلت بيش باشد شادمانى

Strophe: 138
Verse: a   هر آن کارى که چارش بيش سازى
Verse: b   چو کام دل بيابى بيش نازى

Strophe: 139
Verse: a   منم از آتش دوزخ برسته
Verse: b   بهشتى گشته با حوران نشسته

Strophe: 140
Verse: a   مرا خانه ز رويت بوستانست
Verse: b   به دى مه از رخسانت گلفشانست

Strophe: 141
Verse: a   وفا کشتم مرا شادى بر آورد
Verse: b   مه تابان به مهرم سر در آورد

Strophe: 142
Verse: a   وفادارى پسنديدم به هر کار
Verse: b   ازيرا شد جهان با من وفادار

Strophe: 143
Verse: a   چو بشنيد اين سخنها ويس دلبر
Verse: b   به ياد دوست پر مى کرد ساغر

Strophe: 144
Verse: a   چو نرگس داشت زرين جام بردست
Verse: b   چو شمشاد روان از جاى برجست

Strophe: 145
Verse: a   بگفت اين باده فردم ياد رامين
Verse: b   وفادار و وفاجوى و وفا بين

Strophe: 146
Verse: a   اميدم را فزون از پادشايى
Verse: b   دو چشمم را فزون از روشنايى

Strophe: 147
Verse: a   برو دارد دلم حان بيش اميد
Verse: b   که دارد مردم گيتى به خورشيد

Strophe: 148
Verse: a   بود تا مرگ در مهرش گرفتار
Verse: b   وفاداريش را باشم پرستار

Strophe: 149
Verse: a   به يادش گر خورم زهر هلاهل
Verse: b   شود نوش روان و داروى دل

Strophe: 150
Verse: a   پس آنگه نوش کرد آن جام پر مى
Verse: b   ز رامين جام را صد بوسه در پى

Strophe: 151
Verse: a   هر آن گاهى که جام مى کشيدى
Verse: b   به نقل از بوسگان شکر چشيدى

Strophe: 152
Verse: a   چه خوش باشد به خلوت باده خوردن
Verse: b   به مشکين زلف جانان لب ستردن

Page of edition: 256
Strophe: 153
Verse: a   چو مى خوردى لبش زى خود کشيدى
Verse: b   پس مى شکر ميگون چشيدى

Strophe: 154
Verse: a   گهى مستان غنودى در بر يار
Verse: b   ميان مشك و سيم و نارو گلنار

Strophe: 155
Verse: a   بدين سان بود نه مه پيش رامين
Verse: b   عقيق تلخ با ياقوت شيرين

Strophe: 156
Verse: a   عقيقش آوردى گنج مستى
Verse: b   چو ياقوتش بريدى رنج و سستى

Strophe: 157
Verse: a   عقيق از جام زرين گشته رخشان
Verse: b   چو ياقوتش ز پروين گشته خندان

Strophe: 158
Verse: a   به شادى بود هر شب تا سحن گاه
Verse: b   کنارش پر گل و بالينش پر ماه

Strophe: 159
Verse: a   سحر گاهان بجستندى از آرام
Verse: b   به رامش دست بردندى سوى جام

Strophe: 160
Verse: a   چو ويسه جام باده بر گرفتى
Verse: b   دلارامش سرودى خوش بگفتى

Strophe: 161
Verse: a   مى خون رنگ بزدايد ز دل رنگ
Verse: b   مى رنگين به رخ باز آورد رنگ

Strophe: 162
Verse: a   هوا دردست و مى درمان دردست
Verse: b   غمان گردست و مى باران گردست

Strophe: 163
Verse: a   گراندوهست مى انده ربايست
Verse: b   و گر شاديست مى شادى فزايست

Strophe: 164
Verse: a   کجا انده بود اندوه سوزست
Verse: b   کجا شادى بود شادى فروزست

Strophe: 165
Verse: a   مرا امروز دولت پايدارست
Verse: b   نگارم پيش و کارم چون نگارست

Strophe: 166
Verse: a   گهى هستم ميان سوسن و گل
Verse: b   گهى هستم ميان مشك و سنبل

Strophe: 167
Verse: a   لبم را شکر ميگون شکارست
Verse: b   چو باغم را گل ميگون به بارست

Strophe: 168
Verse: a   ز دولت هست بورم سخت شاطر
Verse: b   به راه کام رفتن سخت قادر

Strophe: 169
Verse: a   من آن بازم که پروازم بلندست
Verse: b   شکارم آفتاب دل پسندست

Strophe: 170
Verse: a   تذور و کبگ نپسندم که گيرم
Verse: b   نباشد صيد جز بدر منيرم

Strophe: 171
Verse: a   نشاط من چو شير چنگ رويين
Verse: b   به کام دل گرفته گور سيمين

Page of edition: 257
Strophe: 172
Verse: a   فرو کردم ز سر افسار دانش
Verse: b   نهادم پاى در بازار رامش

Strophe: 173
Verse: a   نباشد ساعتى بى کام جامام
Verse: b   نباشد ساعتى آسوده کامم

Strophe: 174
Verse: a   همه سال از رخ و زلف و لب يار
Verse: b   گل و مشك و شکر بينم به خروار

Strophe: 175
Verse: a   نخواهم باغ با رخشنده رويش
Verse: b   نخواهم مشك با خوش بوى مويش

Strophe: 176
Verse: a   مرا اين جاى فردوس برينست
Verse: b   که در وى حور با من همنشينست

Strophe: 177
Verse: a   نديدم خور گشت و ساقيم ماه
Verse: b   چرا پس مى نگيرم گاه و بيگاه

Strophe: 178
Verse: a   پس آنگه گفت با ويس سمنبر
Verse: b   به گفتارى بسى خوشتر ز شکر

Strophe: 179
Verse: a   بيار اى ماه جام نوش گلگون
Verse: b   چو رويت لعل و چون وصلت همايون

Strophe: 180
Verse: a   نه خويشتر زين بودمان روزگارى
Verse: b   نه نيکوتر ز رويت نوبهارى

Strophe: 181
Verse: a   بهانه چيست گر بى غم نباشيم
Verse: b   به روز خرمى خرم نباشيم

Strophe: 182
Verse: a   بيا تا ما کنون خرم نشينيم
Verse: b   که فردا هر چه باشد خود ببينيم

Strophe: 183
Verse: a   بيا تا بهره برداريم ازين روز
Verse: b   که هر گز باز نايد روز امروز

Strophe: 184
Verse: a   نه تو خواهى ز روى من جدايى
Verse: b   نه من خواهم ز عشق تو رهايى

Strophe: 185
Verse: a   چنين بايد وفا و مهربانى
Verse: b   چنين بايد نشاط و زندگانى

Strophe: 186
Verse: a   اگر بخشش چنين راندست دادار
Verse: b   ببينيم آنچه او راندست ناچار

Strophe: 187
Verse: a   ترا در بند و در زندان نشاندند
Verse: b   مرا يبيمار در گرگان بماندند

Strophe: 188
Verse: a   چو يزدان بخشش من راند با تو
Verse: b   مرا بر آسمان بنشاند با تو

Strophe: 189
Verse: a   که داند کرد اين جز کردگارى
Verse: b   که ياور نيستش در هيچ کارى

Page of edition: 258
Strophe: 190
Verse: a   وزان پس همچنين مانند نه ماه
Verse: b   به شادى و به رامش گاه و بيگاه

Strophe: 191
Verse: a   گهى مست و گهى مخنور بودند
Verse: b   در آسايش همان رنجور بودند

Strophe: 192
Verse: a   نهاده خوردنى صد ساله افزون
Verse: b   نبايست هيچ چيزى شان بيرون

Strophe: 193
Verse: a   بديدند از همه کامى روايى
Verse: b   بکندند از جگر خار جدايى

Strophe: 194
Verse: a   نه دل بگرفت رامين را ز رامش
Verse: b   نه ويسه سير گشت از ناز و کامش

Strophe: 195
Verse: a   دو تم در مهربانى همچو يك تن
Verse: b   بجز خوردن ندانستند و خفتن

Strophe: 196
Verse: a   گهى مى در کف و گه دوست در بر
Verse: b   نشاط مهر در دل باده در سر

Strophe: 197
Verse: a   به رامش برده گوى مهربانى
Verse: b   به مى پرورده شاخ زندگانى

Strophe: 198
Verse: a   در دز با در اندوه بسته
Verse: b   سر خم با سر تو به شکسته

Strophe: 199
Verse: a   سه کس در خرمى انباز گشته
Verse: b   ز گيتى کار ايشان راز گشته

Strophe: 200
Verse: a   ندانست هيچ دشمن راز ايشان
Verse: b   مگر در مرو زرين گيس خاقان

Strophe: 201
Verse: a   به گوهر دختر خاقان مهتر
Verse: b   به پيکر مهتر خوبان کضور

Strophe: 202
Verse: a   رخش خورشيد گشته نيکوى را
Verse: b   دلش استاد گشته جادوى را

Strophe: 203
Verse: a   چنان در جادوى او بود استاد
Verse: b   که لاله بشکفانيدى ز فولاد

Strophe: 204
Verse: a   چو رامين باز مرو آمد ز ناگاه
Verse: b   برفت اندر سراى و گلشن شاه

Strophe: 205
Verse: a   غريوان از همه سو ويس را جست
Verse: b   به رود دجله روى خويش را شست

Strophe: 206
Verse: a   نه چشمش ديد جان افزاى رويش
Verse: b   نه مغزش يافت مهر انگيز بويش

Strophe: 207
Verse: a   به ياد ويس گريان و نوان بود
Verse: b   چو ديوانه به هر گنجى دوان بود

Strophe: 208
Verse: a   پس آنگه سود رفت از مرو بيرون
Verse: b   چو راه خستگان راهش پر از خون

Page of edition: 259
Strophe: 209
Verse: a   عنان بر تافت از راه بيابان
Verse: b   به راه کوه بيرون شد شتابان

Strophe: 210
Verse: a   پلنگى بود گفتى جفت جويان
Verse: b   به ويرانى در آن کهسار پويان

Strophe: 211
Verse: a   نشيبش را کشيده بن به قارون
Verse: b   فرازش را کشيده سر به گردون

Strophe: 212
Verse: a   چنان دشتى که با وى باديه باغ
Verse: b   چنان کوهى که با وى طور چون راغ

Strophe: 213
Verse: a   گهى رامين چو يوسف بود در چاه
Verse: b   گهى مننده عيسى بود بر ماه

Strophe: 214
Verse: a   همى دانست زرين گيس جادو
Verse: b   که درد رام را ويس است دارو

Strophe: 215
Verse: a   به ياد ويس گريان و نوانست
Verse: b   چو ديوانه به کوه اندر دوانست

Strophe: 216
Verse: a   گرفته راه صعب و دور در پيش
Verse: b   نيايد تا نيايد داروى خويش