TITUS
Gurgani, Vis u Ramin
Part No. 48
Previous part

Chapter: 48  
آگاهى يافتن موبد از رامين و رفتن او در باغ


Strophe: 1  
Verse: a   چو شاهنشاه آگه شد ز رامين
Verse: b  
دگر ره تازه گشت اندر دلش کين

Strophe: 2  
Verse: a  
همه شب با دل او را بود پيگار
Verse: b  
که تا کى زين فرو مايه کشم بار

Strophe: 3  
Verse: a  
همى تا در جهان يك تن بماند
Verse: b  
به نام زشت ياد من بماند

Strophe: 4  
Verse: a  
سپردم نام نيکو اهرمن را
Verse: b  
علم کردم به زشتى خويشتن را

Strophe: 5  
Verse: a  
اگر ويسه نه ويسست آفتابست
Verse: b  
چو مينو نيك بختان را ثوابست

Strophe: 6  
Verse: a  
نيرزد جور او چندين کشيدن
Verse: b  
ز مهرش اين همه تيمار ديدن

Strophe: 7  
Verse: a  
چسود ار تنش خوشبو چون گلابست
Verse: b  
که چون آتش روانم را عذابست

Strophe: 8  
Verse: a  
چه سودست ار لبش نوش جهانست
Verse: b  
که جانم را شرنگ جاودانست

Strophe: 9  
Verse: a  
چه سودست ار بخوبى حور عينست
Verse: b  
که با من مثل ديو بد به کينست

Strophe: 10  
Verse: a  
مرا بى بر بود زو مهر جستن
Verse: b  
چنان کز بهر پاکى خشت شستن

Strophe: 11  
Verse: a  
چه دل بردن به مهر او سپردن
Verse: b  
چه آن کز بهر خوشى زهر خوردن

Strophe: 12  
Verse: a  
چرا من آزموده آزمايم
Verse: b  
چرا من رنج بيحوده فزايم

Page of edition: 290 
Strophe: 13  
Verse: a  
چرا از ديو جستم مهربانى
Verse: b  
چرا از کور جستم ديدبارى

Strophe: 14  
Verse: a  
چرا از خعس چستم دلگشئى
Verse: b  
چرا از غول جستم رهنمايى

Strophe: 15  
Verse: a  
چرا از ويس جستم مهر کارى
Verse: b  
چرا از دايه جستم استوارى

Strophe: 16  
Verse: a  
هزاران در به بند و مهر کردم
Verse: b  
پس آنگه بند و مهر او را سپردم

Strophe: 17  
Verse: a  
چه آشفته دلم چه سست رايم
Verse: b  
که چندين آزموده آزمايم

Strophe: 18  
Verse: a  
سپردم مشك خود باد بزان را
Verse: b  
هميدون ميش خود گرگ ژيان را

Strophe: 19  
Verse: a  
گزيدم آنکه نادانان گزينند
Verse: b  
نشستم همچنان کايشان نشينند

Strophe: 20  
Verse: a  
گزيند کارها را مردنادان
Verse: b  
نشيند زان سپس کور و پشيمان

Strophe: 21  
Verse: a  
سزايمگر نشينم هر چه بدتر
Verse: b  
که هم کورم به کار خويش هم کر

Strophe: 22  
Verse: a  
ببينم ديده را باور ندارم
Verse: b  
که جان را از خرد ياور ندارم

Strophe: 23  
Verse: a  
دلم را گر خرد استاد بودى
Verse: b  
هميشه نه چنين نا شاد بودى

Strophe: 24  
Verse: a  
گر اکنون باز پس گردم ازين راه
Verse: b  
همه لشکر شوند از رازم آگاه

Strophe: 25  
Verse: a  
ندانم تا چه خوانندم ازين پس
Verse: b  
که تا اکنون همى خوانند نا کس

Strophe: 26  
Verse: a  
سپاهم گر کهان و گر مهانند
Verse: b  
همه يکسر مرا نامرد خوانند

Strophe: 27  
Verse: a  
اگر نامرد خوانندم سزايم
Verse: b  
چه مردم من که با زن بر نيايم

Strophe: 28  
Verse: a  
همه شب شاه شاهان تا سحرگاه
Verse: b  
از انديشه همى پيمود صد راه

Strophe: 29  
Verse: a  
گهى گفتى که اين زشتى بپوشم
Verse: b  
به بدنامى و رسوايى نکوشم

Strophe: 30  
Verse: a  
گهى گفتى هم اکنون باز گردم
Verse: b  
بهل تا در جهان آواز گردم

Page of edition: 291 
Strophe: 31  
Verse: a  
گهى او را خرد خشنود کردى
Verse: b  
گه او را ديو خشم آلود کردى

Strophe: 32  
Verse: a  
گهى چون آب گشتى روشن و خوش
Verse: b  
گهى چون دود گشتى تند و سرکش

Strophe: 33  
Verse: a  
چو انديشه به کار اندر فزون شد
Verse: b  
خرد دردست خشم و کين زبون شد

Strophe: 34  
Verse: a  
چو از خاور بر آمد ماه تابان
Verse: b  
شهنشه سوى مرو آمد شتابان

Strophe: 35  
Verse: a  
نبودش در سراى خويشتن راه
Verse: b  
کجا با بند و مهرش بود در گاه

Strophe: 36  
Verse: a  
بيامد دايه بند و مهر بنمود
Verse: b  
بدان چاره دلش را کرد خشنود

Strophe: 37  
Verse: a  
سراسر بندها چونانکه او بست
Verse: b  
يکايك ديد نابرده بدو دست

Strophe: 38  
Verse: a  
قفص را ديد در چون سنگ بسته
Verse: b  
سرايى کبگ او از بند جسته

Strophe: 39  
Verse: a  
سر رشته به مهر و ناگشاده
Verse: b  
وليکن گوهر از عقد او فتاده

Strophe: 40  
Verse: a  
به دايه گفت ويسم را چه کردى
Verse: b  
بدين درهاى بسته چون ببردى

Strophe: 41  
Verse: a  
چو آهرمن شما را ره نمايد
Verse: b  
در بسته شما را کى بپايد

Strophe: 42  
Verse: a  
درم با بند و ويس از بند رفتست
Verse: b  
مگر امشب به دنباوند رفتست

Strophe: 43  
Verse: a  
چرا رفتست کاو خود نامدارست
Verse: b  
چو صحاکش هزاران پيشکارست

Strophe: 44  
Verse: a  
پس آنگه تازيانه زدش چندان
Verse: b  
که بيهش گشت دايه همچو بيجان

Strophe: 45  
Verse: a  
سراى و گلشن و ايوان سراسر
Verse: b  
نهفت و نا نهفتش زير و از بر

Strophe: 46  
Verse: a  
بگشت و ويس را جست از همه جاى
Verse: b  
نديد آن روى دلبند و دلاراى

Strophe: 47  
Verse: a  
قبايش ديد جايى او فتاده
Verse: b  
چو جايى کفش زرينش نهاده

Strophe: 48  
Verse: a  
کرا هر گز گمان بودى که آن ماه
Verse: b  
از اطناب سراپرده کند راه

Strophe: 49  
Verse: a  
چو اندر باگ شد شاه جهاندار
Verse: b  
به پيش اندر چراغ و شمع بسيار

Strophe: 50  
Verse: a  
خجسته ويس چون آن شمعها ديد
Verse: b  
کبوتروار دلش از تن بپريد

Page of edition: 292 
Strophe: 51  
Verse: a  
به رامين گفت خيز اييار و بگريز
Verse: b  
کجا از دشمنان نيکوست پوهيز

Strophe: 52  
Verse: a  
نگر تا پيش من ديگر نپايى
Verse: b  
که تاريکيست با اين روشنايى

Strophe: 53  
Verse: a  
به جنگ ما همى آيد شهنشاه
Verse: b  
چو شير تند جسته از کمينگاه

Strophe: 54  
Verse: a  
ترا بايد که باشد رستگارى
Verse: b  
مرا شايد که باشد زخم خوارى

Strophe: 55  
Verse: a  
هر آن دردى که تو خواهى کشيدن
Verse: b  
هر آن تلخى که تو خواهى چشيدن

Strophe: 56  
Verse: a  
چه آن درد و چه آن تلخى مرا باد
Verse: b  
همه شادى و پيروزى ترا باد

Strophe: 57  
Verse: a  
کنون رو در پنداه پاك يزدان
Verse: b  
مرا بگذار با اين سيل و طوفان

Strophe: 58  
Verse: a  
که من گشتم ز بخش بد فسانه
Verse: b  
ز تو بوسى وزو صد تازيانه

Strophe: 59  
Verse: a  
نخواهم خورد يك خرماى بى خار
Verse: b  
نه ديدن خرمى بى درد و تيمار

Strophe: 60  
Verse: a  
دل رامين بيچاره چنان گشت
Verse: b  
که گفتى همچو مرده بى روان گشت

Strophe: 61  
Verse: a  
به سان صورتى بد مانده بر جاى
Verse: b  
شده زورش هم از دست و هم از پاى

Strophe: 62  
Verse: a  
ز بهر ويس بودش درد بر دل
Verse: b  
تو گفتى تير ناوك خورد بر دل

Strophe: 63  
Verse: a  
پس آنگاه از برش بر خاست ناکام
Verse: b  
به چاه افتاد جانش جسته از دام

Strophe: 64  
Verse: a  
کجا چون دام بود او را شهنشاه
Verse: b  
هم از درد جدايى پيش او چاه

Strophe: 65  
Verse: a  
گر از دام گزند آور برون جست
Verse: b  
به چاه ژرف و جان گير اندرون جست

Strophe: 66  
Verse: a  
کجا پيوند گيرد آشنايى
Verse: b  
نباشد هيچ دشمن چون جدايى

Strophe: 67  
Verse: a  
همه محنت بود بر عاشق آسان
Verse: b  
چو باشد جان او از هجر ترسان

Strophe: 68  
Verse: a  
دلش را هر بلايى خوار باشد
Verse: b  
هر آن گه کان بلا با يار باشد

Strophe: 69  
Verse: a  
مبادا هيچ کس را عشق چونان
Verse: b  
و گر باشد مبادا هجر ايشان

Page of edition: 293 
Strophe: 70  
Verse: a  
چو رامين از کنار ويس بر جست
Verse: b  
چو تيرى از کمان خانه بدر جست

Strophe: 71  
Verse: a  
چنان بر شد بروى ساده ديوار
Verse: b  
که غرم تيز تگ بر شخ کهسار

Strophe: 72  
Verse: a  
چو بر سر شد ز ديگر سو فروجست
Verse: b  
نکو آمد به دام و بس نکو جست

Strophe: 73  
Verse: a  
سمنبر ويس هم بر جاى بغنود
Verse: b  
به يك زارى که از کشتن بتر بود

Strophe: 74  
Verse: a  
به ياد رفته رامين کرده بالين
Verse: b  
به زير زلف مشکين دست سيمين

Strophe: 75  
Verse: a  
به زير زلف تاب شست بر شست
Verse: b  
ده انگشتش چو ماهى بود در شست

Strophe: 76  
Verse: a  
دلش ساقى و دو ديده پياله
Verse: b  
رخش مى خوار بر خيرى و لاله

Strophe: 77  
Verse: a  
نگار دست آن روى نگارين
Verse: b  
چو زلفينش سياه و نغز و شيرين

Strophe: 78  
Verse: a  
نگارين روى آن ماه حصارين
Verse: b  
چو باغ شاه شاهان بد بآيين

Strophe: 79  
Verse: a  
به بالينش فراز آمد شهنشاه
Verse: b  
به باغ افتاده از آسمان ماه

Strophe: 80  
Verse: a  
بپا او را بجنبانيد بسيار
Verse: b  
نگشت از خواب ماه خفته بيدار

Strophe: 81  
Verse: a  
چنان بيهوش بود از درد هجران
Verse: b  
که با جانانش گفتى زو بشد جان

Strophe: 82  
Verse: a  
شه شاهان فرستاد استواران
Verse: b  
به هر سو هم پياده هم سواران

Strophe: 83  
Verse: a  
به هر راهى و بى راهى برفتند
Verse: b  
سراسر باغ را جستن گرفتند

Strophe: 84  
Verse: a  
به باغ اندر نديدند ايچ جانور
Verse: b  
مگر بر شاخ مرغان نواگر

Strophe: 85  
Verse: a  
دگر باره درختان را بجستند
Verse: b  
ميان هر درختى بنگرستند

Page of edition: 294 
Strophe: 86  
Verse: a  
همى جستند رامين را به صد دست
Verse: b  
ندانستند کز ديوار چون جست

Strophe: 87  
Verse: a  
شهنشه گفت با ويس سمنبر
Verse: b  
نگويى تا چه کارت بود ايدر

Strophe: 88  
Verse: a  
ببستم بر تو پنجه در به مسمار
Verse: b  
گرفتم روزن صد بام و ديوار

Strophe: 89  
Verse: a  
چو من رفتم يکى شب نارميدى
Verse: b  
چو مرغى از سرايم بر پريدى

Strophe: 90  
Verse: a  
چو ديوى کت نبندد هيچ استاد
Verse: b  
به افسون و به نيرنگ و به فولاد

Strophe: 91  
Verse: a  
خرد دور ز تو مثل آسمانت
Verse: b  
هوا نزديك تو همچون روانست

Strophe: 92  
Verse: a  
ز بهر آنکه بخت شور دارى
Verse: b  
دو گوش و چشم کر و کور دارى

Strophe: 93  
Verse: a  
بود بى سود با تو پند چون در
Verse: b  
چو ديگ سفله و چون کفش گازر

Strophe: 94  
Verse: a  
اگر من بر زبان پند تو رانم
Verse: b  
حرد بيزار گردد از روانم

Strophe: 95  
Verse: a  
چو گويم با تو چندين پند بى مر
Verse: b  
زبانم بر سخن باشد ستمگر

Strophe: 96  
Verse: a  
زبس کز تو پديد آمد مرا بد
Verse: b  
نه يك يك بينمت آهو که صدصد

Strophe: 97  
Verse: a  
همانا يادگار بيمشى تو
Verse: b  
که از نيکى هميشه سر کشى تو

Strophe: 98  
Verse: a  
اگر در پيش تو صورت شود داد
Verse: b  
بخواند جانت از ديدنش فرياد

Strophe: 99  
Verse: a  
سر نيکى اگر بينى ببرى
Verse: b  
دل پاکى اگر يابى بدرى

Strophe: 100  
Verse: a  
هميشه راستى را دشمنى تو
Verse: b  
دو چشمى گر ببينى بر کنى تو

Strophe: 101  
Verse: a  
تو يك ديوى و ليکن آشکارى
Verse: b  
تو يك غولى و ليکن چون نگارى

Page of edition: 295 
Strophe: 102  
Verse: a  
سراى پارسايى را تو سوزى
Verse: b  
دو چشم نيکنامى را تو دوزى

Strophe: 103  
Verse: a  
ز تو بى شرم تر کس را ندانم
Verse: b  
و يا خود من که بر تو مهربانم

Strophe: 104  
Verse: a  
مگر گفتست با تو ديو زشتى
Verse: b  
که گر زشتى کنى باشى بهشتى

Strophe: 105  
Verse: a  
نه تو بادى نه آن کت دوستدارست
Verse: b  
نه آنکت دايه و نه آنکه يارست

Strophe: 106  
Verse: a  
به جان من که تو حلالست
Verse: b  
که جانت بر بسى جانها و بالست

Strophe: 107  
Verse: a  
ترا درمان بجز تيغم ندانم
Verse: b  
که مرگ بخش و چانت ستانم

Strophe: 108  
Verse: a  
هم اکنون جان تو بستانم از تو
Verse: b  
به خنجر من ترا برهانم از تو

Strophe: 109  
Verse: a  
گرفت آنگه کمندين گيسووانش
Verse: b  
کشيد آن اژدهاى جان ستانش

Strophe: 110  
Verse: a  
به يك دستش پرند آب داده
Verse: b  
به ديگر دست مشکين تاب داده

Strophe: 111  
Verse: a  
که ديد از آب و از آهن پرندى
Verse: b  
که ديد از مشك و از عنبرکمندى

Strophe: 112  
Verse: a  
مهش را خواست از سروش بريدن
Verse: b  
گلش را باز با گل گستريدن

Strophe: 113  
Verse: a  
سمنبر ويس را شمشير بر سر
Verse: b  
ز درد هجر دلبر بود کمتر

Strophe: 114  
Verse: a  
سپهبد زرد گفت اى شاه شاهان
Verse: b  
بزى خرم به کام نيك خواهان

Strophe: 115  
Verse: a  
مکش گر خون اين بانو بريزى
Verse: b  
تو درد خويش را دارو بريزى

Strophe: 116  
Verse: a  
بريده سر دگر باره نرويد
Verse: b  
ازيرا هيچ دانا خون نجويد

Strophe: 117  
Verse: a  
بسا روزا که در گيتى بر آيد
Verse: b  
چنين زيبا رخى ديگر نزايد

Strophe: 118  
Verse: a  
چو ياد آيد ترا زين ماه رويش
Verse: b  
بپيچى بيشتر زين مار مويش

Page of edition: 296 
Strophe: 119  
Verse: a  
به مينو در چنين حورا نيابى
Verse: b  
به گيتى در ازين زيبا نيابى

Strophe: 120  
Verse: a  
پشيمان گردى و سودى ندارد
Verse: b  
بسى خون مر ترا از ديده بارد

Strophe: 121  
Verse: a  
يکى بار آزمودى زو جدايى
Verse: b  
نپندارم که ديگر آزمايى

Strophe: 122  
Verse: a  
اگر خوب آمدت آن رنگ منکر
Verse: b  
فرو زن هم بدو اين دست ديگر

Strophe: 123  
Verse: a  
چو او از تو ببرد اين خوب چهرش
Verse: b  
ترا ديدم که چون بودى ز مهرش

Strophe: 124  
Verse: a  
گهى با آهوان بودى به صحرا
Verse: b  
گهى با ماهيان بودى به دريا

Strophe: 125  
Verse: a  
گهى با گور بودى در بيابان
Verse: b  
گهى با شير بودى در نيستان

Strophe: 126  
Verse: a  
فرامش کردى آن درد و بلا را
Verse: b  
که از مهرش ترا بودست و مارا

Strophe: 127  
Verse: a  
ترا زو بود و ما را از تو آزار
Verse: b  
چه مايه ما و تو خورديم تيمار

Strophe: 128  
Verse: a  
از آن پيمان وزان سوگند ياد آر
Verse: b  
کجا کردى و خوردى پيش دادار

Strophe: 129  
Verse: a  
مخور زنهار شاها کت نبايد
Verse: b  
يکى روز اين خورش جان را گزايد

Strophe: 130  
Verse: a  
به ياد آور ز حرمتهاى شهرو
Verse: b  
به ياد آور ز خدمتهاى ويرو

Strophe: 131  
Verse: a  
اگر ديدى گناهى زو يکى روز
Verse: b  
تو دانى کش گناهى نيست امروز

Strophe: 132  
Verse: a  
اگر تنها به باغى در بخفتست
Verse: b  
ز مردم اين نه کارى بس شکفتست

Strophe: 133  
Verse: a  
چرا بر وى همى بندى گناهى
Verse: b  
که در وى آن گنه را نيست راهى

Strophe: 134  
Verse: a  
چنين باغى به پروين برده ديوار
Verse: b  
درش را بر زده پولاد مسمار

Strophe: 135  
Verse: a  
اگر با وى بدى در باغ جفتى
Verse: b  
بدين هنگام ازيدر چون برفتى

Strophe: 136  
Verse: a  
نه زين در مرغ بتواند پريدن
Verse: b  
نه ديو اين بند بتواند دريدن

Page of edition: 297 
Strophe: 137  
Verse: a  
مگر دلتنگ بود آمد درين باغ
Verse: b  
تو خود اکنون نهادى داغ بر داغ

Strophe: 138  
Verse: a  
بپرس از وى که چون بودست حالش
Verse: b  
پس آنگه هم به گفتارى بمالش

Strophe: 139  
Verse: a  
گر اين خنجر زنى بر ويس دلبر
Verse: b  
شود زان زخم درد تو فزونتر

Strophe: 140  
Verse: a  
ز بس گفتار زرد و لابهء زرد
Verse: b  
شهنشه دل بدان بت روى خوش کرد

Strophe: 141  
Verse: a  
بريد از گيسوانش حلقه اى چند
Verse: b  
بدان گيسو بريدن گشت خرسند

Strophe: 142  
Verse: a  
گرفتش دست و برد اندر شبستان
Verse: b  
شبستان گشت از رويش گلستان

Strophe: 143  
Verse: a  
به يزدان جهانش داد سوگند
Verse: b  
که امشب چون بجستى زين همه بند

Strophe: 144  
Verse: a  
نه مرغى و نه تيرى و نه بادى
Verse: b  
درين باغ از شبستان چون فتادى

Strophe: 145  
Verse: a  
مرا در دل چنان آمد گمانى
Verse: b  
که تو نيرنگ و جادو نيك دانى

Strophe: 146  
Verse: a  
کسى بايد که افسون نيك دانى
Verse: b  
و گر کار چونين کى توانى

Strophe: 147  
Verse: a  
سمنبر ويس گفتش کردگارم
Verse: b  
همى نيکو کند همواره کارم

Strophe: 148  
Verse: a  
چه باشد گر توم زشتى نمايى
Verse: b  
چو يزدانم نمايد نيك رايى

Strophe: 149  
Verse: a  
گهى جان من از تيغت رهاند
Verse: b  
گهى داد من از جانت ستاند

Strophe: 150  
Verse: a  
توم کاهى و يزدانم فزايد
Verse: b  
توم بندى و دادارم گشايد

Strophe: 151  
Verse: a  
چرا خوانى مرا بدخواه و دشمن
Verse: b  
تو با يزدان همى کوشى نه با من

Strophe: 152  
Verse: a  
کجا او هرچه تو دوزى بدرد
Verse: b  
هميدون هر چه تو کارى ببرد

Strophe: 153  
Verse: a  
گهم در دز کنى گه در شبستان
Verse: b  
گهم تندى نمايى گاه دستان

Strophe: 154  
Verse: a  
خدايم در بلاى تو نماند
Verse: b  
ز چندين بند و زندانت رهاند

Page of edition: 298 
Strophe: 155  
Verse: a  
اگر تو دشمنى او جان من بس
Verse: b  
و گر تو خسروى او خان من بس

Strophe: 156  
Verse: a  
> بس است او چارهء بيچارهگان را
Verse: b  
همو ياور بود بى ياوران را <

Strophe: 157  
Verse: a  
چو من دلتنگ بودم در سرايت
Verse: b  
بدو ناليدم از جور و جفايت

Strophe: 158  
Verse: a  
ستمهاى تو با يزدان بگفتم
Verse: b  
در آن زارى و دل تنگى بخفتم

Strophe: 159  
Verse: a  
به خواب اندر فراز آمد سروشى
Verse: b  
جوانى خوب رويى سبزپوشى

Strophe: 160  
Verse: a  
مرا برداشت از کاخ شبستان
Verse: b  
بخوابانيد در باغ و گلستان

Strophe: 161  
Verse: a  
مرا امشب ز بند تو رها کرد
Verse: b  
چنان کاندر تنم مويى نيازرد

Strophe: 162  
Verse: a  
ز نسرين بود و سوسن بستر من
Verse: b  
جهان افروز رامين در بر من

Strophe: 163  
Verse: a  
همى بوديم هر دو شاد و خرم
Verse: b  
همى گفتيم راز خواش با هم

Strophe: 164  
Verse: a  
> بدان خوشى بکام خويش خفته
Verse: b  
بگرد ما گل و نسرين شکفته <

Strophe: 165  
Verse: a  
چو چشم از خواب نوشين بر گشادم
Verse: b  
از آن خوشى به ناخوشى فتادم

Strophe: 166  
Verse: a  
ترا ديدم بسان شير غران
Verse: b  
چو آتش بر کشيده تيغ بران

Strophe: 167  
Verse: a  
اگر باور کنى ورنه چنين بود
Verse: b  
به خواب اندر سروشم همنشين بود

Strophe: 168  
Verse: a  
اگر کردار تو بر من نيست
Verse: b  
تو خود دانى که بر خفته قلم نيست

Strophe: 169  
Verse: a  
شهنشه اين سخن زو کرد باور
Verse: b  
کجا گفتش دروغى ماه پيکر

Strophe: 170  
Verse: a  
گناه خويش را پوزش بسى کرد
Verse: b  
بر آن حال گذشته غم همى خورد

Strophe: 171  
Verse: a  
به ويس و دايه چيزى بيکران داد
Verse: b  
گزيده جامها و گوهران داد

Page of edition: 299 
Strophe: 172  
Verse: a  
گذشتى رنج نابوده گرفتند
Verse: b  
مى لعلين آسوده گرفتند

Strophe: 173  
Verse: a  
چنين باشد دل فرزند آدم
Verse: b  
نيارد ياد رفته شادى و غم

Strophe: 174  
Verse: a  
بدان روزى که از تو شد چه نالى
Verse: b  
وزآن روزى که نامد چه سگالى

Strophe: 175  
Verse: a  
چه بايد رفته را اندوه خوردن
Verse: b  
همان نابوده را تيمار بردن

Strophe: 176  
Verse: a  
نه زاندوه تو دى با تو بيايد
Verse: b  
نه از تيمار تو فردا بپايد

Strophe: 177  
Verse: a  
اگر صد سال باشى شاد و پيروز
Verse: b  
هميشه عمر تو باشد يکى روز

Strophe: 178  
Verse: a  
اگر سختى برى گر کام جويى
Verse: b  
ترا آن روز باشد کاندر اويى

Strophe: 179  
Verse: a  
بس آن بهتر که با رامش نشينى
Verse: b  
ز عمر خويش روز خوش گزينى


Next part



This text is part of the TITUS edition of Gurgani, Vis u Ramin.

Copyright TITUS Project, Frankfurt a/M, 10.12.2008. No parts of this document may be republished in any form without prior permission by the copyright holder.