TITUS
Gurgani, Vis u Ramin
Part No. 54
Previous part

Chapter: 54  
رفتن راهين به گوراب و ديدن گل و عاشق شدن بر وى


Strophe: 1  
Verse: a   اگر چه يافت رامين مرزبانى
Verse: b   به درگاه برادر پهلوانى

Strophe: 2  
Verse: a   دلش بى ويس با فرمان و شاهى
Verse: b   به سختى بود چود بى آب ماهى

Strophe: 3  
Verse: a   بگشت او گرد مرز پادشايى
Verse: b   گرفته راى فرمانش روايى

Strophe: 4  
Verse: a   به هر شهرى و هر جايى گذر کرد
Verse: b   بدان را از جهان زير و زبر کرد

Page of edition: 325 
Strophe: 5  
Verse: a   چنان بى بيم و ايمن کرد گرگان
Verse: b   که ميشان را شبان بودند گرگارن

Strophe: 6  
Verse: a   عقاب و باز بُد در حد سارى
Verse: b   رفيق و جفت کبگ کوهسارى

Strophe: 7  
Verse: a   ز بس بى خوردن و خوشى در آمل
Verse: b   تو گفتى بودش آب رودها مل

Strophe: 8  
Verse: a   ز داد او همه مردم به کامش
Verse: b   نشسته روز و شب با عيش و رامش

Strophe: 9  
Verse: a   ز بيم تيغ او در مرز گوراب
Verse: b   همى با شير بيشه خورد گور آب

Strophe: 10  
Verse: a   نشسته با سپاهى در سپاهان
Verse: b   که بود از مرزها بهتر سپاهان

Strophe: 11  
Verse: a   ز گرگان تا رى و اهواز و بغداد
Verse: b   بگسترده بساط رامش و داد

Strophe: 12  
Verse: a   جهان چون خفته آسوده ز سختى
Verse: b   همه کس شادمان از نيکبختى

Strophe: 13  
Verse: a   زمانه از نياز آزاد گشته
Verse: b   ولايت چون نهشت آباد گشته

Strophe: 14  
Verse: a   حسودان از جهان دل بر گرفته
Verse: b   درختان از سعادت بر گرفته

Strophe: 15  
Verse: a   گرفته روز و شب دست سران جام
Verse: b   به چنگ آورده دولت را سرانجام

Strophe: 16  
Verse: a   چو رامين گرد مرز خويش بر گشت
Verse: b   چنان مآمد که بر گوراب بگذشت

Strophe: 17  
Verse: a   سر افرازان چو شاپور و رفيدا
Verse: b   در آن کشور به نام نيك پيدا

Strophe: 18  
Verse: a   يکايك ساختندش ميهمانى
Verse: b   ستوده بزمهاى خسروانى

Strophe: 19  
Verse: a   سحر گاهانهمه به شکار رفتند
Verse: b   به گاه نيم روزان مى گرفتند

Strophe: 20  
Verse: a   گهى در صيد گه با تير و خنجر
Verse: b   گهى در بزمگه با رود و ساغر

Strophe: 21  
Verse: a   گهى شيران گرفتند از نيستان
Verse: b   کهى جام نبيد اندر گلستان

Strophe: 22  
Verse: a   بدين خوبى که گفتم روزگارى
Verse: b   بسر بردند در عيش و شکارى

Strophe: 23  
Verse: a   دل رامين به هشيارى و مستى
Verse: b   چو ناز آگنده بود از درد و سستى

Page of edition: 326 
Strophe: 24  
Verse: a   گر او تيرى به نخچيرى فگندى
Verse: b   هواى دل برو تيرى فگندى

Strophe: 25  
Verse: a   به شب کز دوستان تنها بماندى
Verse: b   ز خون ديدگان دريا براندى

Strophe: 26  
Verse: a   بدين سان بود حالش تا يکى روز
Verse: b   به ره بر ديد خورشيد دل افروز

Strophe: 27  
Verse: a   نگارى نوبهارى غمگسارى
Verse: b   ستمگارى به دل بردن سوارى

Strophe: 28  
Verse: a   به خوبى پادشايى دل ربايى
Verse: b   به بوسه جان فزايى دلگشايى

Strophe: 29  
Verse: a   به دو رخ بوستانى گلستانى
Verse: b   ميان گلستان شکر ستانى

Strophe: 30  
Verse: a   دو زلفش خوانده نقش هر گسونى
Verse: b   گرفته تاب هر جيمى و نونى

Strophe: 31  
Verse: a   لبش گشثه شفاى هر گزندى
Verse: b   ببرده آب هر شهدى و قندى

Strophe: 32  
Verse: a   دهان تنگ چون ميمى عقيقين
Verse: b   درو دندان بسان وين سيمين

Strophe: 33  
Verse: a   به چشم آورده تير افگن ز ابخاز
Verse: b   به زلف آورده جراره ز اهواز

Strophe: 34  
Verse: a   رخانش تخت ديباهاى ششتر
Verse: b   لبانش تنگ شکرهاى عسکر

Strophe: 35  
Verse: a   يکى چون گل که بر وى مشك بيزد
Verse: b   يکى چون در که در وى باده ريزد

Strophe: 36  
Verse: a   زره را در ميان پروين فگنده
Verse: b   کمان را توزهء مشکين فگنده

Strophe: 37  
Verse: a   يکى بر سنبلش گشته زره گر
Verse: b   يکى بر نرگسش گشته کمان ور

Strophe: 38  
Verse: a   رهى گشته دلش را سنگ و فولاد
Verse: b   چنان چون قداو را سرو و شمشاد

Strophe: 39  
Verse: a   رخش را نام شد گلنار بربر
Verse: b   دو زلفش را لقب زنجير دلبر

Strophe: 40  
Verse: a   يکى را چشمهء نوش آب داده
Verse: b   يکى را دست فتنه تاب داده

Strophe: 41  
Verse: a   ز برف و شير و خون و مى راخانى
Verse: b   ز قند و نوش و شهد و در دهانى

Page of edition: 327 
Strophe: 42  
Verse: a   يکى را بر کران مشکين جراره
Verse: b   يکى را بر ميان رخشان ستاره

Strophe: 43  
Verse: a   نهفته در قصب اندام چون سيم
Verse: b   چو اندر آب روشن ماهى شيم

Strophe: 44  
Verse: a   به سر بر افسرى از مشك و عنبر
Verse: b   فرازش افسرى از زر و گوهر

Strophe: 45  
Verse: a   فرو هشته ز سر تا پاى گيسوى
Verse: b   به بوى مشك و رنگ جان جادوى

Strophe: 46  
Verse: a   چنان آويخته شب از شباهنگ
Verse: b   و يا از مشك بر مه بسته اورنگ

Strophe: 47  
Verse: a   بنا گوشش چو ديباى پر از گل
Verse: b   طرازى کرده بر ديبا ز سنبل

Strophe: 48  
Verse: a   برين سان تن گدازى دل نوازى
Verse: b   خوش آوازى سرافرازى بنازى

Strophe: 49  
Verse: a   چو باغى از مه و پروين بهارش
Verse: b   بهارى از گل و سوسن نگارش

Strophe: 50  
Verse: a   نگارى بود بنگاريده دادار
Verse: b   بت ارايش نگاريده دگر بار

Strophe: 51  
Verse: a   تنش ديبا و در پوشيده ديبا
Verse: b   رخش زيبا و بنگاريده زيبا

Strophe: 52  
Verse: a   ز پس زيور جو گنجى پر ز زيور
Verse: b   ز بس گوهر چو کانى پر ز گوهر

Strophe: 53  
Verse: a   همى باريدش از مر غول عنبر
Verse: b   چنان کز نقش جامه در و گوهر

Strophe: 54  
Verse: a   به يك فرسنگ او را روشنايى
Verse: b   همى شد با نسيم آشنايى

Strophe: 55  
Verse: a   مهش از تاج و مهر از روى تابان
Verse: b   سهيل از گردن و پروين ز دندان

Strophe: 56  
Verse: a   ز خوشى همچو شاهى و جوانى
Verse: b   ز شيرينى چو کام و زندگانى

Strophe: 57  
Verse: a   ز خوبى همچو باغ نوبهارى
Verse: b   ز گُشى چون گوزن مرغزارى

Strophe: 58  
Verse: a   ز خوبان گرد او هشتاد دلبر
Verse: b   بتان چين و روم و هند و بربر

Strophe: 59  
Verse: a   همه گردش چو گرد سرو نسرين
Verse: b   همه پيشش چو پيش ماه پروين

Strophe: 60  
Verse: a   چو رامين ديد آن سرو روان را
Verse: b   بت با جان و ماه با روان را

Page of edition: 328 
Strophe: 61  
Verse: a   تو گفتى ديد خورشيد جهان تاب
Verse: b   که از ديدار او چشمش گرفت آب

Strophe: 62  
Verse: a   دو پايش سست شد خيره فرومند
Verse: b   ز سستى تيرها از دست بفشاند

Strophe: 63  
Verse: a   نبودش ديده را ديدار باور
Verse: b   که بت بيند همى يا ماه يا خور

Strophe: 64  
Verse: a   بهشتست اين که ديدم يا بهارست
Verse: b   بهشتى حور يا چينى نگارست

Strophe: 65  
Verse: a   به باغ دلبرى آزاده سروست
Verse: b   به دشت خرمى نازان تذروست

Strophe: 66  
Verse: a   بتان چون لشکرند او شاه ايشان
Verse: b   ويا چون اخترند او ماه ايشان

Strophe: 67  
Verse: a   درين آنديشه بود آزاده رامين
Verse: b   که آمد نزد او آن سرو سيمين

Strophe: 68  
Verse: a   تو گفتى بود ديرين دوستدارش
Verse: b   فراز آمد گرفت اندر کنارش

Strophe: 69  
Verse: a   بدو گفت اى جهان را نامور شاه
Verse: b   ز تو چون ماه روشن کشور ماه

Strophe: 70  
Verse: a   شب آمد تو به نزد ما فرود آى
Verse: b   غمين گشتى يکى ساعت بياساى

Strophe: 71  
Verse: a   ز ما بپذير يك شب ميهمانى
Verse: b   که داريمت به ناز و شادمانى

Strophe: 72  
Verse: a   مى گلگونت ارم روشن و خوش
Verse: b   که دارد بوى مشك و رنگ آتش

Strophe: 73  
Verse: a   ز بيشه شنبليد آرمت خود روى
Verse: b   بنفشه آرمت همچون تو خوش بوى

Strophe: 74  
Verse: a   ز بيشه مرغ و دُراخ بهارى
Verse: b   ز کوه آرمت کبگ کوهسارى

Strophe: 75  
Verse: a   ز باغ آرم گل و آزاده سوسن
Verse: b   کنم مجلس چو ديباى ملون

Strophe: 76  
Verse: a   گرامى دارمت چون جان شيرين
Verse: b   که خود ميهمان داريم چونين

Strophe: 77  
Verse: a   جهان افروز رامين گفت اى ماه
Verse: b   مرا از نام و از گوهر کن آگاه

Strophe: 78  
Verse: a   به گوراب از کدامين تخم زادى
Verse: b   تن سيمين بدارى يا ندادى

Page of edition: 329 
Strophe: 79  
Verse: a   چه نامى وز کدامين جايگاهى
Verse: b   مرا خواهى به جفتى يا نخواهى

Strophe: 80  
Verse: a   اگر با تو کسى پيوند جويد
Verse: b   ازو مادرت کاوين چند جويد

Strophe: 81  
Verse: a   لب شيرين تو پر شهد و قندست
Verse: b   نگويى تا ازان قندى به چندست

Strophe: 82  
Verse: a   اگر قند ترا باشد بها جان
Verse: b   به چان تو که باشد سخت ارزان

Strophe: 83  
Verse: a   جوابش داد خورشيد سخن گوى
Verse: b   سروش دلکش آن حور پرى روى

Strophe: 84  
Verse: a   نه آنم من که پوشيدست نامم
Verse: b   کسى را گفت بايد من کدامم

Strophe: 85  
Verse: a   که مهر از هيچ کس پنهان نماند
Verse: b   همه کس مهر تابان را بداند

Strophe: 86  
Verse: a   مرا مامك گهر بابا رفيدا
Verse: b   درين کشور به نام نيك پيدا

Strophe: 87  
Verse: a   مرا فرخ برادر مرزبانست
Verse: b   که آذربايگان را پهلوانست

Strophe: 88  
Verse: a   مرا مادر به زير گل بزادست
Verse: b   گل خوشبوى نام من نهادست

Strophe: 89  
Verse: a   ستوده گوهرم از مام و از باب
Verse: b   که اين از همدانست آن ز گوراب

Strophe: 90  
Verse: a   منم گل برگ گل بوى گل اندام
Verse: b   گلم چهره گلم گونه گلم نام

Strophe: 91  
Verse: a   به من شد هر که در گوراب حستو
Verse: b   که من هستم کنون گوراب بانو

Strophe: 92  
Verse: a   مرا هست اين نکويى مادر آورد
Verse: b   مرا دايد به مهر و ناز پرورد

Strophe: 93  
Verse: a   مرا گردن بلورين سينه سيمين
Verse: b   به نر مى قاقم و بر بوى نسرين

Strophe: 94  
Verse: a   چه پرسى از من و از خاندانم
Verse: b                

Strophe: 95  
Verse: a                
Verse: b   که من نام و نژادت نيك دانم

Page of edition: 330 
Strophe: 96  
Verse: a   تو رامين شهنشه را برادر
Verse: b   که مهر ويس با جانت برابر

Strophe: 97  
Verse: a   تو بشکيبى ز ديدارش به گوراب
Verse: b   اگر هر گز شکيبد ماهى از آب

Strophe: 98  
Verse: a   جدا مانى تو زان شمشاد آزاد
Verse: b   اگر دجله جدا ماند ز بغداد

Strophe: 99  
Verse: a   شود شسته ز جانت اين تباگى
Verse: b   گر از زنگى شود شسته سياهى

Strophe: 100  
Verse: a   دلت بستست بر وى دايهء پير
Verse: b   به افسون ساخته مسمار و زنجير

Strophe: 101  
Verse: a   تو نتوانى که از وى باز گردى
Verse: b   و با يار دگر آنباز گردى

Strophe: 102  
Verse: a   چو زو نشکيبى او را باش تنها
Verse: b   تو زو رسوا و او نيز از تو رسوا

Strophe: 103  
Verse: a   شهنشه از تو ننگ آلود گشته
Verse: b   خدا از هر دو ناخشنود گشته

Strophe: 104  
Verse: a   چو بشنيد اين سخن آزاده رامين
Verse: b   به دل مر بيدلى را کرد نفرين

Strophe: 105  
Verse: a   کجا از بيدلى گشت او علامت
Verse: b   شنيد از هر که در گيتى ملامت

Strophe: 106  
Verse: a   دگر باره به نرمى گفت با ماه
Verse: b   سخنهايى که برد او را دل از راه

Strophe: 107  
Verse: a   بدو گفت اى نگار سرو بالا
Verse: b   بت خورشيد چهر ماه سيما

Strophe: 108  
Verse: a   مکن مرد بلا ديده ملامت
Verse: b   ز يزدان خواه تا يابد سلامت

Strophe: 109  
Verse: a   همه کار خداى از خلق رازست
Verse: b   قصا را دست بر مردم درازست

Strophe: 110  
Verse: a   مرا بر سر مزن کم کار زشتست
Verse: b   قصا بر من مگر چونين نبشتست

Strophe: 111  
Verse: a   مکن ياد گذشته کار گيهان
Verse: b   که کار رفته را در يافت نتوان

Strophe: 112  
Verse: a   اگر فرمان برى ماه دو هفته
Verse: b   نباشى ياد گير از کار رفته

Strophe: 113  
Verse: a   ز دى ننديشى و امروز بينى
Verse: b   مرا از هر که بينى بر گژينى

Page of edition: 331 
Strophe: 114  
Verse: a   به نيکى مر مرا انباز گردى
Verse: b   به انباى مرا دمساز گردى

Strophe: 115  
Verse: a   تو باشى آفتاب اندر حصارم
Verse: b   رخت باشد بهار اندر کنارم

Strophe: 116  
Verse: a   اگر من يابم از تو کامگارى
Verse: b   بيابى تو ز من کامى که دارى

Strophe: 117  
Verse: a   ترا نگزيرد از بخشنده شاهى
Verse: b   مرا نگزيرد از رخشنده ماهى

Strophe: 118  
Verse: a   تو باش اکنون به کام دل مرا ماه
Verse: b   که من باشم به کام دل ترا شاه

Strophe: 119  
Verse: a   ترا بخشم ز گيتى هر چه دارم
Verse: b   و گر جانم بخوانى پيشت آرم

Strophe: 120  
Verse: a   سراين را نباشد جز تو بانو
Verse: b   روانم را نباشد جز تو دارو

Strophe: 121  
Verse: a   هر آن گاهى که يابم از تو پيوند
Verse: b   خورم بر راستى پيش تو سوگند

Strophe: 122  
Verse: a   که تا باشد به گيتى کوه و صحرا
Verse: b   رود جيحون و دجله سوى دريا

Strophe: 123  
Verse: a   ز چشمه آب خيزد زاب ماهى
Verse: b   نمايد خور فروغ و شب سياهى

Strophe: 124  
Verse: a   بتابد مهر و ماه آسمانى
Verse: b   ببالد زاد سرو بوستانى

Strophe: 125  
Verse: a   جهد باد صبا بر کوهساران
Verse: b   چرد گور ژيان در مرغزاران

Strophe: 126  
Verse: a   تو با من باشى و من با تو جاويد
Verse: b   به مهر يکدگر داريم اوميد

Strophe: 127  
Verse: a   نگيرم جز تو يارى را در آغوش
Verse: b   کنم آن را که ديدستم فراموش

Strophe: 128  
Verse: a   نبود از ويس نيکوتر مرا يار
Verse: b   به دو گيتى شدم زو نيز بيزار

Strophe: 129  
Verse: a   جوابش داد خورشيد گل اندام
Verse: b   منه راما مرا از جادوى دام

Strophe: 130  
Verse: a   نه آنم من که در دام تو آيم
Verse: b   چنين بى رنج در کام تو آيم

Strophe: 131  
Verse: a   مرا از تو نيايد پادشايى
Verse: b   نه خودکامى و نه فرمان روايى

Strophe: 132  
Verse: a   نه ميدانى پر از آشوب لشکر
Verse: b   نه ايوانى پر از دينار و گوهر

Strophe: 133  
Verse: a   مرا کاميست از تو گر بيابم
Verse: b   سر از فرمان و رايت بر نتابم

Page of edition: 332 
Strophe: 134  
Verse: a   تو باشى پيش من شاه جهاندار
Verse: b   چو من باشم به پيش تو پرستار

Strophe: 135  
Verse: a   اگر مهرم بپروردن توانى
Verse: b   وفاى من بسر بردن توانى

Strophe: 136  
Verse: a   نيابى در جهان چون من يکى يار
Verse: b   وفا ورز و وفا جوى و وفادار

Strophe: 137  
Verse: a   نبايد مر ترا مرز خراسان
Verse: b   هم ايدر باش دل شاد و تن آسان

Strophe: 138  
Verse: a   مشو ديگر به نزد ويس جادو
Verse: b   زن موبد کجا باشدت بانو

Strophe: 139  
Verse: a   مکن زو ياد گرچه مهربانست
Verse: b   کجا چيز کسان زان کسانست

Strophe: 140  
Verse: a   بکن پيمان که نه مهرش پرستى
Verse: b   نه پيغامش دهى نه کس فرستى

Strophe: 141  
Verse: a   اگر با من کنى زين گونه پيمان
Verse: b   تن ما را سر باشد يکى جان

Strophe: 142  
Verse: a   چو بشنيد اين سحن رامين از آن ماه
Verse: b   زبان خود ز پاسخ کرد کوتاه

Strophe: 143  
Verse: a   پذيره کرد از گل اين بهانه
Verse: b   گرفتش دست و بردش سوى خانه

Strophe: 144  
Verse: a   چو رامين شد در ايوان رفيدا
Verse: b   گرفته دست ماه سرو بالا

Strophe: 145  
Verse: a   گهى صد جام در پايش فشاندند
Verse: b   به گاه زر نگارش بر نشاندند

Strophe: 146  
Verse: a   در و ديوار در ديبا گرفتند
Verse: b   زمين در عنبر سارا گرفتند


Next part


This text is part of the TITUS edition of Gurgani, Vis u Ramin.

Copyright TITUS Project, Frankfurt a/M, 10.12.2008. No parts of this document may be republished in any form without prior permission by the copyright holder.