TITUS Texts: Gurgani, Vis u Ramin

Strophe: 1
Verse: a   پس آنگه نامداران را بخواندند
Verse: b   دگر ره در و گوهر بر فشاندند

Strophe: 2
Verse: a   > جهان افروز رامين کرد پيمان
Verse: b   به سو گندى که بود آئين ايشان <

Strophe: 3
Verse: a   > که تا جانم بماند در تن من
Verse: b   گل خورشيد رخ باشد زن من <

Strophe: 4
Verse: a   > نجويم نيز ويس بدگمان را
Verse: b   نه جز وى نيکوان اين جهان را <

Page of edition: 333
Strophe: 5
Verse: a   > مرا تا من زيم گل يار باشد
Verse: b   دلم از ديگران بيزار باشد <

Strophe: 6
Verse: a   > گل گلبوى باشد دل گشايم
Verse: b   زمين کشور بود گوراب جايم <

Strophe: 7
Verse: a   > مرا تا گل بود سوسن نبويم
Verse: b   همين تا مه بود اختر نجويم <

Strophe: 8
Verse: a   پس آنگه گل به خويشان کس فرستاد
Verse: b   همه کس را ازين کار آگهى داد

Strophe: 9
Verse: a   ز گرگان و رى و قم و صفاهان
Verse: b   ز خوزستان و کوهستان و ارّان

Strophe: 10
Verse: a   ز هر شهرى بيامد شهريارى
Verse: b   ز هر مرزى بيامد مرز دارى

Strophe: 11
Verse: a   شبستان پر شد از انبوه ماهان
Verse: b   هم ايوان پر شد از انبوه شاهان

Strophe: 12
Verse: a   سراسر دل به رامش بر گشادند
Verse: b   به شادى ماه را بر شاه دادند

Strophe: 13
Verse: a   چهل فرسنگ آذينها ببستند
Verse: b   همه جايى به مى خوردن نشستند

Strophe: 14
Verse: a   ز بس بر دستها پُر مر پياله
Verse: b   تو گفتى بود يکسر دشت لاله

Strophe: 15
Verse: a   چو روز آمد به هر دشتى و رودى
Verse: b   به گوش آمد ز هر گونه سرودى

Strophe: 16
Verse: a   چو شب بودى به هر دشتى و راغى
Verse: b   به هر دستى ز جام مى چراغى

Strophe: 17
Verse: a   عقيقين بود سنگ کوهساران
Verse: b   چو نوشين بود آب جويباران

Strophe: 18
Verse: a   ز بس بر راغ ديدند لهد بازى
Verse: b   بيامختند گوران لعب سازى

Strophe: 19
Verse: a   ز بس بر کوه ديدند شاد خوارى
Verse: b   بدانستند مرغان مى گسارى

Strophe: 20
Verse: a   ز بس بر روى صحرا مشك و ديبا
Verse: b   همه خرخيز و ششتر گشت صحرا

Strophe: 21
Verse: a   ز بس در مرغها دستان نوايى
Verse: b   همه مرغان شده چنگى و نايى

Strophe: 22
Verse: a   ز بس مى ريختن در کوهساران
Verse: b   ز مى سيل آمد اندر جويباران

Page of edition: 334
Strophe: 23
Verse: a   بخار بوى خوش چون ابر بسته
Verse: b   به مى گرد از همه گيتى بشسته

Strophe: 24
Verse: a   که و مه پاك مرد و زن يکى ماه
Verse: b   به نخچير و به رامش گاه و بيگاه

Strophe: 25
Verse: a   گهى ژوپين زدند و گاه طنبور
Verse: b   گهى مستان بُدند و گاه مخمور

Strophe: 26
Verse: a   گهى ساغر زدند و گاه چوگان
Verse: b   گهى دستان زدند و گاه پيکان

Strophe: 27
Verse: a   گهى آهو رمانيدند از کوه
Verse: b   گهى از دل زداييدند اندوه

Strophe: 28
Verse: a   گهى غرم و گوزن و رنگ کهسار
Verse: b   ز بالا سوى هامون رفت ناچار

Strophe: 29
Verse: a   گهى آهو و گور از روى صحرا
Verse: b   ز دست يوز و سگ رگته به بالا

Strophe: 30
Verse: a   جهان بى غم نباشد گاه و بى گاه
Verse: b   در آن کشور نبود اندوه يك ماه

Strophe: 31
Verse: a   جهانى عاشق و معشوق با هم
Verse: b   نشسته روز و شب بى رنج و بى غم

Strophe: 32
Verse: a   گشاده دل بهبخشش مهتران را
Verse: b   روايى خاسته را مشگران را

Strophe: 33
Verse: a   سرايان هر يکى بر نام رامين
Verse: b   سرودى نغز و دستانى بآيين

Strophe: 34
Verse: a   همى گفتند راما شاد و خرم
Verse: b   بزى تو جاودان دور از همه غم

Strophe: 35
Verse: a   به هر کامى که دارى کامگارى
Verse: b   به هر نامى که جويى نامدارى

Strophe: 36
Verse: a   به پيروزى فزوده گشت کامت
Verse: b   به بهروزى ستوده گشت نامت

Page of edition: 335
Strophe: 37
Verse: a   به نخچير آمدى با بس شگفتى
Verse: b   چو گل بايسته نخچيرى گرفتى

Strophe: 38
Verse: a   به نيکى آفتاب آمد شکارت
Verse: b   گل خوبى شکفت اندر کنارت

Strophe: 39
Verse: a   کنون همواره گل در پيش دارى
Verse: b   هميشه گل پرستى کيش دارى

Strophe: 40
Verse: a   بهشتى گل نباشد چون گل تو
Verse: b   که گلزار آمد اين گل را دل تو

Strophe: 41
Verse: a   گلى کش بوستان ماه دو هفتست
Verse: b   کدامين گل چو او بر مه شکفتست

Strophe: 42
Verse: a   به دى ماهان تو گل بر بار دارى
Verse: b   نکوتر آنکه گل بى خار دارى

Strophe: 43
Verse: a   گلش با گلستان سرو روانست
Verse: b   کجا دانى که چونين گلستانست

Strophe: 44
Verse: a   گلستانى که با تو گاه و بى گاه
Verse: b   گهى در باغ باشد گاه بر گاه

Strophe: 45
Verse: a   به شادى باش با وى کاين گلستان
Verse: b   نه تابستان بريزد نه زمستان

Strophe: 46
Verse: a   گلى کش خار زلف مشك سايست
Verse: b   عجبتر آنکه مشکش دلربايست

Strophe: 47
Verse: a   گلى کاو را دو کژدم باغبانست
Verse: b   گلى کاو را دو نرگس پاسبانست

Strophe: 48
Verse: a   گلى کز رنگ او آيد جوانى
Verse: b   چنان کز بويش آيد زندگانى

Strophe: 49
Verse: a   گلى کاو را به دل بايد که جويى
Verse: b   گلى کاو را به جان بايد که بويى

Strophe: 50
Verse: a   گلى با بوى مشك و رنگ باده
Verse: b   فرسته کشته رصوان آب داده

Strophe: 51
Verse: a   گلى کاو خاص گشت و هر گلى عام
Verse: b   نهاده فتنه گردش عنبرين دام

Strophe: 52
Verse: a   گلى عنبر فروشان بر کنارش
Verse: b   گلى شکر فروشان بر گذارش

Strophe: 53
Verse: a   بماناد اين گل اندر دست رامين
Verse: b   و با او مى بر دست رامين

Strophe: 54
Verse: a   چنين بادا به پيروزى چنين باد
Verse: b   جهان يکسر به کام آن و اين باد

Page of edition: 336
Strophe: 55
Verse: a   چو ماهى خرمى کردند هموار
Verse: b   به چوگان و شراب و رود و اشکار

Strophe: 56
Verse: a   به پايان شد عروسى نوبهاران
Verse: b   برفتند آن ستوده نامداران

Strophe: 57
Verse: a   گل و رامين آسايش گرفتند
Verse: b   به شادى بر دز گوراب رفتند

Strophe: 58
Verse: a   دگر باره فراز آمد بت آراى
Verse: b   نگاريد آن سمن بر را سراپاى

Strophe: 59
Verse: a   از آرايش چنان شد ماه گوراب
Verse: b   که از ديده او ديده گرفت آب

Strophe: 60
Verse: a   رخش گفتى نگار اندر نگارست
Verse: b   بنا گوشش بهار اندر بهارست

Strophe: 61
Verse: a   اگر چه بود مويش زنگيانه
Verse: b   چنان چون بود چشمش آهوانه

Strophe: 62
Verse: a   مشاطه مشکش اندر گيسوان کرد
Verse: b   چو سرمه در دو چشم آهوان کرد

Strophe: 63
Verse: a   دو زلف و ابروانش را بپيراست
Verse: b   بناگوش و رخانش را بياراست

Strophe: 64
Verse: a   گل گل بوى شد چون گل شکفته
Verse: b   چو سروى در زر و گوهر گرفته

Strophe: 65
Verse: a   چکان از هر دو رخ آب جوانى
Verse: b   روان از دو لب آب زندگانى

Strophe: 66
Verse: a   نگارين روى او چون قبلهء چين
Verse: b   نگارين دست مثل زلف پر چين

Strophe: 67
Verse: a   چو رامين روى يار دلستان ديد
Verse: b   رُخش را چون شکفته گلستان ديد

Strophe: 68
Verse: a   چو ابرى ديد زلف مشکبارش
Verse: b   به ابر اندر ستاره گوشوارش

Strophe: 69
Verse: a   دو زلفش چون ز عنبر حلقه در هم
Verse: b   رخانش چون ز لاله توده بر هم

Strophe: 70
Verse: a   به گردن برش مرواريد چندان
Verse: b   چو بر سوسن چکيده قطر باران

Strophe: 71
Verse: a   لبس خندان چو ياقوت سخنگوى
Verse: b   دهانش تنگ چون گلاب خوش بوى

Page of edition: 337
Strophe: 72
Verse: a   اگر پيدا بدى در روز اختر
Verse: b   چنان بودى که بر گردنش گوهر

Strophe: 73
Verse: a   بدو گفت اى به خوبى ماه گوراب
Verse: b   ببرده ماه رويت ماه را آب

Strophe: 74
Verse: a   مرا امروز تو درمان جانى
Verse: b   که ويس دلستان را نيك مانى

Strophe: 75
Verse: a   تو چون ويسى لب از نوش و بر از سيم
Verse: b   تو گويى کرده شد سيبى به دو نيم

Strophe: 76
Verse: a   گل آشفته شد از گفتار رامين
Verse: b   بدو گفت اى بد انديش و بد آيين

Strophe: 77
Verse: a   چنين باشد سخن آزادگان را
Verse: b   ويا قول زبان شهزادگان را

Strophe: 78
Verse: a   مبادا در جهان چون ويس ديگر
Verse: b   بد آغاز و بد انجام و بد اختر

Strophe: 79
Verse: a   مبادا در جهان چون دايه جادو
Verse: b   کزو گيرد همه سرمايه جادو

Strophe: 80
Verse: a   ترا ايشان چنين خود کام کردند
Verse: b   ز خود کامى ترا بد نام کردند

Strophe: 81
Verse: a   نه تو هرگز خورى از خويشتن بر
Verse: b   نه از تو بر خورد يك يار ديگر

Strophe: 82
Verse: a   ترا کردست دايه سخت بيهوش
Verse: b   نيارى سوى پند ديگران گوش