TITUS Texts: Gurgani, Vis u Ramin

Strophe: 1
Verse: a   چو پيگ و نامهء رامين در آمد
Verse: b   طرافى از دل ويسه بر آمد

Strophe: 2
Verse: a   دلش داد اندر آن ساعت گوايى
Verse: b   که رامين کرد با او بى وفايى

Strophe: 3
Verse: a   چو موبد نامهء رامين بدو داد
Verse: b   درخش حسرت اندر جانش افتاد

Strophe: 4
Verse: a   ز سختى خونش اندر تن بجوشيد
Verse: b   وليکن راز از مردم بپوشيد

Strophe: 5
Verse: a   لبش بود از برون چون لاله خندان
Verse: b   شده دل زاندرون چون تفته سندان

Strophe: 6
Verse: a   چو مينو بود خرم از برونش
Verse: b   چو دوزخ بود تفسيده درونش

Strophe: 7
Verse: a   به خنده مى نهفت از دلش تنگى
Verse: b   به رهوارى همى پوشيد لنگى

Strophe: 8
Verse: a   رخش از نامه خوندن شد زريرى
Verse: b   که خود دانست کم مايه دبيرى

Strophe: 9
Verse: a   بدو گفت از خدا اين خواستم من
Verse: b   که روزى گم کند بازار دشمن

Strophe: 10
Verse: a   مگر شاهم دگر زشتى نگويد
Verse: b   بهانه هر زمان بر من نجويد

Strophe: 11
Verse: a   بدين شادى به درويشان دهم چيز
Verse: b   بسى گوهر به آتشگه برم نيز

Strophe: 12
Verse: a   هم او از غم برست اکنون و هم من
Verse: b   بيفتاد از ميان بازار دشمن

Page of edition: 343
Strophe: 13
Verse: a   کنون اندر لهانم هيچ غم نيست
Verse: b   که جانم راز بيم تو ستم نيست

Strophe: 14
Verse: a   من اندر کام و ناز و بخت پيروز
Verse: b   نه خوش خوردم نه خوش خفتم يکى روز

Strophe: 15
Verse: a   کنون دلشاد باشم در جوانى
Verse: b   به آسانى گذارم زندگانى

Strophe: 16
Verse: a   مرا گر مه بشد ماندست خورشيد
Verse: b   همه کس را به خورشيدست اميد

Strophe: 17
Verse: a   مرا از تو شود روشن جهان بين
Verse: b   چه باشد گر نبينم روى رامين

Strophe: 18
Verse: a   همى گفت اين سخن دل با زبان نه
Verse: b   سخن را آشکارا چون نهان نه

Strophe: 19
Verse: a   چو بيرون رفت شاه او را تب آمد
Verse: b   ز تاب مهر جانش بر لب آمد

Strophe: 20
Verse: a   دلش در بر تپان شد چون کبوتر
Verse: b   که در چنگال شاهين باشدش سر

Strophe: 21
Verse: a   چکان گشته ز اندامش خوى سرد
Verse: b   چو شمنم کاو نشيند بر گل زرد

Strophe: 22
Verse: a   سهى سروش چو بيد از باد لرزان
Verse: b   ز نرگس بر سمن ياقوت ريزان

Strophe: 23
Verse: a   به زرين ياره سيمين سينه کوبان
Verse: b   به مشکين زلف خاك خانه روبان

Strophe: 24
Verse: a   همى غلتيد در خاك و همى گفت
Verse: b   چه تيرست اين که آمد چشم من سفت

Strophe: 25
Verse: a   چه بختست اين که روزم را سيه کرد
Verse: b   چه روزست اين که جانم راتبه کرس

Strophe: 26
Verse: a   بيا اى دايه اين غم بين که ناگاه
Verse: b   بيامد مثل طوفان از کمينگاه

Strophe: 27
Verse: a   ز تخت زر مرا در خاك افگند
Verse: b   خسك در راه صبر من پراگند

Strophe: 28
Verse: a   تو خود دارى خبر يا من بگويم
Verse: b   که از رامين چه رنج آمد به رويم

Strophe: 29
Verse: a   بشد رامين و در گوراب زن کرد
Verse: b   پس آنگه مژدگان نامه به من کرد

Page of edition: 344
Strophe: 30
Verse: a   > که من گل کشتم و گل پروريدم
Verse: b   ز مرود و سوسن و خيرى بريدم <

Strophe: 31
Verse: a   به مرو اندر مرا اکنون چه گويند
Verse: b   سزد ار مرد و زن بر من بمويند

Strophe: 32
Verse: a   يکى درمان بجو از بهر جانم
Verse: b   که من زين درد جان را چون رهانم

Strophe: 33
Verse: a   مرا چون اين خبر بشنيد بايست
Verse: b   گرم مرگ آمدى زين پيش شايست

Strophe: 34
Verse: a   مرا اکنون نه زر بايد نه گوهر
Verse: b   نه جان بايد نه مادر نه برادر

Strophe: 35
Verse: a   مرا کام جهان با رام خوش بود
Verse: b   کنون چون رام رفت از کام چه سود

Strophe: 36
Verse: a   مرا او جان شيرين بود و بى جان
Verse: b   نيابد هيچ شادى تن ز گيهان

Strophe: 37
Verse: a   روم از هر گناهى تن بشويم
Verse: b   وز ايزد خويشتن را چاره جويم

Strophe: 38
Verse: a   به درويشان دهم چيزى که دارم
Verse: b   مگر گاه دعا باشد يارم

Strophe: 39
Verse: a   به لابه خواهم از دادار گيهان
Verse: b   که رامين گردد از کرده پشيمان

Strophe: 40
Verse: a   به تارى شب به مرو آيد ز گوراب
Verse: b   ز باران ترّ بفسرده برو آب

Strophe: 41
Verse: a   تنش همچون تن من سست و لرزان
Verse: b   دلش همچون دل من زار و سوزان

Strophe: 42
Verse: a   گه از سرماى سخت و گه تيمار
Verse: b   همى خواهد ز ويس و دايه زنهار

Strophe: 43
Verse: a   ز ما بيند همين بد مهرى آن روز
Verse: b   که از وى ما همى بينيم امروز

Strophe: 44
Verse: a   خدايا داد من بستانى از رام
Verse: b   کنى او را چو من بى صبر و آرام

Strophe: 45
Verse: a   جوابش داد دايه گفت چندين
Verse: b   مبر اندوه کت بردن نه آيين

Strophe: 46
Verse: a   مخور اندوه و بزادى از دلت زنگ
Verse: b   به خرسندى و خاموشى و فرهنگ

Strophe: 47
Verse: a   تن آزاده را چندين مرنجان
Verse: b   دل آسوده را چندين مپيچان

Page of edition: 345
Strophe: 48
Verse: a   مکن بيداد بر جان و جوانى
Verse: b   که جان را مرگ به زين زندگانى

Strophe: 49
Verse: a   ز بس کاين روى گلگون را زنى تو
Verse: b   ز بس کاين موى مشکين را کنى تو

Strophe: 50
Verse: a   رجى نيکوتر از باغ بهشتى
Verse: b   چو روى اهرمن کردى به زشتى

Strophe: 51
Verse: a   جهان چندان که دارى بيش بايد
Verse: b   وليك از بهر جان خويش بايد

Strophe: 52
Verse: a   هر آن گاهى که نبود جان شيرين
Verse: b   مه دايه باد و مه شاه و مه رامين

Strophe: 53
Verse: a   چو بسپردم من اندر تشنگى جان
Verse: b   مبادا در جهان يك قطره باران

Strophe: 54
Verse: a   هر آن گاهى که گيتى گشت بى من
Verse: b   مرا چه دوست در گيتى چه دشمن

Strophe: 55
Verse: a   همه مردان به زن ديدن دليرند
Verse: b   به مهر اندر چو رامين زود سيرند

Strophe: 56
Verse: a   گر از تو سير شد رامين بد مهر
Verse: b   که رويت را همى سجده برد مهر

Strophe: 57
Verse: a   ز مهر گل هميدون سير گردد
Verse: b   همين مومين زبان شمشير گردد

Strophe: 58
Verse: a   اگر بيند هزاران ماه و اختر
Verse: b   نيايد زان همه نور يکى خور

Strophe: 59
Verse: a   گل گورابى ار چه ماهرويست
Verse: b   به خوارى پيش تو چون خاك کويست

Strophe: 60
Verse: a   نکوتر زير پاى تو ز رويش
Verse: b   چو خوشتر خاك پاى تو ز بويش

Strophe: 61
Verse: a   چو رامين از تو تنها ماند و مهجور
Verse: b   اگر زن کردى زى من بود معذور

Strophe: 62
Verse: a   کسى کز بادهءخوش دور باشد
Verse: b   اگر دردى خورد معذور باشد

Strophe: 63
Verse: a   سمن بر ويس گفت اى دايه دانى
Verse: b   که گم کردم به صبر اندر جوانى

Strophe: 64
Verse: a   زنان را شوهرست و يار برسر
Verse: b   مرا اکنون نه يارست و نه شوهر

Strophe: 65
Verse: a   اگر شويست بر من بدگمانست
Verse: b   وگر يارست با من بدنهانست

Page of edition: 346
Strophe: 66
Verse: a   ببردم خويشتن را آب و سايه
Verse: b   چو گم کردم ز بهر سود مايه

Strophe: 67
Verse: a   بيفگندم درم از بهر دينار
Verse: b   کنون بى هردوان ماندم به تيمار

Strophe: 68
Verse: a   مده دايه به خرسندى مرا پند
Verse: b   که بر آتش نخسپد هيچ خرسند

Strophe: 69
Verse: a   مرا بالين و بستر آتشين است
Verse: b   بر آتش ديو عشقم همنشين است

Strophe: 70
Verse: a   بر آتش صبر کردن چون توانم
Verse: b   اگر سنگين و رويينست جانم

Strophe: 71
Verse: a   مرا زين بيش خرسندى مفرماى
Verse: b   به من بر باد بيهوده مپيماى

Strophe: 72
Verse: a   > مرا درمان نداند هيچ دانا
Verse: b   مرا چاره نداند هيچ کانا <

Strophe: 73
Verse: a   مرا صد تير زهر آلوده تا پر
Verse: b   نشاند اين پيگ واين نامه به دل بر

Strophe: 74
Verse: a   چه گويى دايه زين پيگ روان گير
Verse: b   که نه گه بر دلم زد ناوك تير

Strophe: 75
Verse: a   ز رام آورد مشك آلود نامه
Verse: b   برد از ويس خون آلود جامه

Strophe: 76
Verse: a   بگريم زار برنالان دل خويش
Verse: b   ببارم خون ديده بر دل ريش

Strophe: 77
Verse: a   الا اى عاشقان مهرپرور
Verse: b   منم بر عاشقان امروز مهتر

Strophe: 78
Verse: a   شما را من ز روى مهربانى
Verse: b   نصيحت کرد خواهم رايگانى

Strophe: 79
Verse: a   > نصيحت دوستان از من پذيريد
Verse: b   دهم پند شما گر پند گيريد <

Strophe: 80
Verse: a   مرا بينيدحال من نيوشيد
Verse: b   دگر در عشق ورزيدن مکوشيد

Strophe: 81
Verse: a   > مرا بينيد و خود هشيار باشيد
Verse: b   ز مهر ناکسان بيزار باشيد <

Strophe: 82
Verse: a   نهال عاشقاى در دل مکاريد
Verse: b   و گر کاريد جان او را سپاريد

Strophe: 83
Verse: a   اگر چونانکه حال من ندانيد
Verse: b   به خون بر رخ نوشتستم بخوانيد

Page of edition: 347
Strophe: 84
Verse: a   مرا عشق آتشى در دل برافروخت
Verse: b   که هر چند بيش کشتم بيشتر سوخت

Strophe: 85
Verse: a   جهان کردم ز آب ديده پر گل
Verse: b   نمود از آب چشمم آتش دل

Strophe: 86
Verse: a   چه چشمست اين که خوابش نگيرد
Verse: b   چه آبست اين کزو آتش نميرد

Strophe: 87
Verse: a   مرا پروردن باشه بدى آز
Verse: b   بپروردم يکى باشه به صد ناز

Strophe: 88
Verse: a   به روزش داشتم بر دست سيمين
Verse: b   شبش هرگز نبستم جز به بالين

Strophe: 89
Verse: a   > چو پر مادر آوردش بيفگند
Verse: b   دگر پرها بر آورد و پر آگند <

Strophe: 90
Verse: a   بدانست او ز دست من پريدن
Verse: b   به خود کامى سوى کبگان دويدن

Strophe: 91
Verse: a   گمان بردم که او گيرد شکارى
Verse: b   مرا باشد هميشه غمگسارى

Strophe: 92
Verse: a   يکى ناگه ز دست من رها شد
Verse: b   به ابر اندر ز چشم من جدا شد

Strophe: 93
Verse: a   کنون خسته شدم از بس که پويم
Verse: b   نشان باشهء گم کرده جويم

Strophe: 94
Verse: a   دريغا رفته رنج و روزگارم
Verse: b   دريغا اين دل اميدوارم

Strophe: 95
Verse: a   دريغا رنج بسيارا که بردم
Verse: b   که خود روزى ز رنجم بر نخوردم

Strophe: 96
Verse: a   بگردم در جهان چون کاروانى
Verse: b   که تا يابم ز گمگشته نشانى

Strophe: 97
Verse: a   مرا هم دل بشد هم دوست از بر
Verse: b   نباشم بى دل و بى دوست ايدر

Strophe: 98
Verse: a   کنم بر کوهساران سنگ بالين
Verse: b   ز جور آن دل چون کوه سنگين

Strophe: 99
Verse: a   دل از من رفت اگر يابم نشانش
Verse: b   دهم اين خسته جان را مژدگانش

Strophe: 100
Verse: a   مرا تا جان چنين پر دود باشد
Verse: b   دلم از بخت چون خشنود باشد

Page of edition: 348
Strophe: 101
Verse: a   منم کم دوست ناخشنود گشتست
Verse: b   منم کم بخت خشم آلود گشتست

Strophe: 102
Verse: a   مرا بى کارد اى دايه تو کشتى
Verse: b   که تخم عشق در جانم بکشتى

Strophe: 103
Verse: a   درين راهم تو بودى کور رهبر
Verse: b   چو در چاهم فگندى تو بر آور

Strophe: 104
Verse: a   مرا چون از تو آمد درد شايد
Verse: b   که درمانم کنون هم از تو آيد

Strophe: 105
Verse: a   بسيچ راه کن بر خيز و منشين
Verse: b   ببر پيغام من يك يك به رامين

Strophe: 106
Verse: a   بگو اى بدگمان بى وفا زه
Verse: b   تو کردى بر کمان ناکسى زه

Strophe: 107
Verse: a   تو چشم راستى را کور کردى
Verse: b   تو بخت مردى را شور کردى

Strophe: 108
Verse: a   تو از گوهر چو گزدم جان گزايى
Verse: b   به سنگ ار بگذرى گوهر نمايى

Strophe: 109
Verse: a   تو مارى از تو نايد جز گزيدن
Verse: b   تو گرگى از تو نايد جز دريدن

Strophe: 110
Verse: a   ز طبع تو همين آيد که کردى
Verse: b   که با زنهاريان زنهار خوردى

Strophe: 111
Verse: a   اگر چه من ز کارت دل فگارم
Verse: b   بدين آهوت ارزانى ندارم

Strophe: 112
Verse: a   مکن بد با کسى و بد مينديش
Verse: b   کجا چون بد کنى آيد بدت پيش

Strophe: 113
Verse: a   اگر يکسر بشد مهرم ز يادت
Verse: b   ميان مهربانان شرم بادت

Strophe: 114
Verse: a   بدين زشتى که از پيشم برفتى
Verse: b   فرامش کردى آن خوبى که گفتى

Strophe: 115
Verse: a   چو برگ لاله بودت خوب گفتار
Verse: b   به زير لاله در خفته سيه مار

Strophe: 116
Verse: a   اگر تو يار نو کردى روا باد
Verse: b   ز گيتى آنچه مى خواهى ترا باد

Strophe: 117
Verse: a   مکن چندين به نوميدى مرا بيم
Verse: b   آ هر کاو زو بيابد بفگند سيم

Strophe: 118
Verse: a   اگر تو جوى نو کندى به گوراب
Verse: b   نبايد بستن از جوى کهن آب

Page of edition: 349
Strophe: 119
Verse: a   وگر تو خانه کردى در کهستان
Verse: b   کهن خانه مکن در مرو ويران

Strophe: 120
Verse: a   به باغ ار گل بکشتى فرخت باد
Verse: b   ز مرزش بر مکن آزاده شمشاد

Strophe: 121
Verse: a   زن نو با دلارام کهن دار
Verse: b   که هر تخمى ترا کامى دهد بار

Strophe: 122
Verse: a   همى گفت اين سخنها ويس بتروى
Verse: b   زهر چشمى روان بر هر رخى جوى

Strophe: 123
Verse: a   تو گفتى چشم بود ابر نوروز
Verse: b   همى باريد بر راغ دل افروز

Strophe: 124
Verse: a   دل دايه بر آن بت روى سوزان
Verse: b   همى گفت اى بهار دلفروزان

Strophe: 125
Verse: a   مرا بر آتش سوزنده منشان
Verse: b   گلاب از ديده بر گلنار مفشان

Strophe: 126
Verse: a   که اکنون من بگيرم ره به گوراب
Verse: b   بوم در راه چون ره بى خور و خواب

Strophe: 127
Verse: a   کنم با رام هر چارى که دانم
Verse: b   مگر جان ترا زين غم رهانم