TITUS
Gurgani, Vis u Ramin
Part No. 64
Chapter: 64
نامهء چهارم خشنودى نمودن از فراق و اميد بستن بر وصل
Strophe: 1
Verse: a
چه خوش روزى بود روز جدايى
Verse: b
اگر با وى نباشد بى وفايى
Strophe: 2
Verse: a
اگر چه تلخ باشد فرقت يار
Verse: b
درو شيرين بود اميد ديدار
Strophe: 3
Verse: a
خوشست اندوه تنهايى کشيدن
Verse: b
اگر باشد اميد يار ديدن
Page of edition: 373
Strophe: 4
Verse: a
وصل دوست را آهوست بسيار
Verse: b
عتاب و خشم و ناز و جنگ و آزار
Strophe: 5
Verse: a
بتر آهو به عشق اندر ملالست
Verse: b
يکى ميوه که شاخ او وصالت
Strophe: 6
Verse: a
فراق دوست سر تا سر اميدست
Verse: b
ز روز خرمى دل را نويدست
Strophe: 7
Verse: a
دلم هرگه که بى صبرى سگالد
Verse: b
ز تنهايى و بى يارى بنالد
Strophe: 8
Verse: a
همى گويم دلا گر رنج يابى
Verse: b
روا باشد که روزى گنج يابى
Strophe: 9
Verse: a
چو دى ماه فراق ما سر آيد
Verse: b
بهار وصلت و شادى در آيد
Strophe: 10
Verse: a
چه باشد گر خورى يك سال تيمار
Verse: b
چو بينى دوست را يك لخظه ديدار
Strophe: 11
Verse: a
اگر يك روز با دلبر خورى نوش
Verse: b
کنى اندوه صد ساله فراموش
Strophe: 12
Verse: a
نيى اى دل تو کم از باغبانى
Verse: b
نه مهر تو کمست از گلستانى
Strophe: 13
Verse: a
نيينى باغبان چون گل بکارد
Verse: b
چه مايه غم خورد تا گل بر آرد
Strophe: 14
Verse: a
به روز و شب بودى صبر و بى خواب
Verse: b
گهى پيرايد او را گه دهد آب
Strophe: 15
Verse: a
گهى از بهر او خوابش رميده
Verse: b
گهى خارش به دست اندر خليده
Strophe: 16
Verse: a
به اميد آن همه تيمار بيند
Verse: b
که تا روزى برو گل بار بيند
Strophe: 17
Verse: a
نبينى آنکه دارد بلبلى را
Verse: b
که از بانگش طرب خيزد دلى را
Strophe: 18
Verse: a
دهد او را شب و روز آب و دانه
Verse: b
کند از عود و عاجش ساز خانه
Strophe: 19
Verse: a
بدو باشد هميشه خرم و گش
Verse: b
بدان اميد کاو بانگى کند خوش
Strophe: 20
Verse: a
نبينى آنکه در دريا نشيند
Verse: b
چه مايه زو نهيب و رنج بيند
Strophe: 21
Verse: a
هميشه بى خور و بى خواب باشد
Verse: b
ميان موج و باد و آب باشد
Page of edition: 374
Strophe: 22
Verse: a
نه با اين ايمانى بيند نه با آن
Verse: b
گهى از خواسته ترسد گه از جان
Strophe: 23
Verse: a
به اميد آن همه دريا گذارد
Verse: b
که تا سودى بيابد زانچه دارد
Strophe: 24
Verse: a
نبينى آنکه جوهر جويد از کان
Verse: b
به کان در آزمايد رنج چندان
Strophe: 25
Verse: a
نه شب خسپد نه روز آرام گيرد
Verse: b
نه روزى رنج او انجام گيرد
Strophe: 26
Verse: a
هميشه سنگ و آگن بار دارد
Verse: b
هميشه کوه کندن کار دارد
Strophe: 27
Verse: a
به اميد آن همه آزار يابد
Verse: b
که شايد گوهرى شهوار يابد
Strophe: 28
Verse: a
اگر کار جهان اميد و آزست
Verse: b
همه کس را بدين هر دو نيازست
Strophe: 29
Verse: a
هميشه تا بر آيد ماه و خورشيد
Verse: b
مرا باشد به مهرت آز و اميد
Strophe: 30
Verse: a
مرا در دل درخت مهربانى
Verse: b
به چه ماند به سرو بوستانى
Strophe: 31
Verse: a
نه شاخش خشك گردد گاه گرما
Verse: b
نه برگش زرد گردد گاه سرما
Strophe: 32
Verse: a
هميشه سبز و نغز و آبدارست
Verse: b
تو پندارى که روزش بگارست
Strophe: 33
Verse: a
ترا در دل درخت مهربانى
Verse: b
به چه ماند بر اشجار خزانى
Strophe: 34
Verse: a
برهند گشته و بى بار مانده
Verse: b
گل و برگش برفته خار مانده
Strophe: 35
Verse: a
همى دارم اميد روزگارى
Verse: b
که باز آيد ز مهرش نوبهارى
Strophe: 36
Verse: a
وفا باشد خجسته برگ و بارش
Verse: b
گل صد برگ باشد خشك خارش
Strophe: 37
Verse: a
سه چندان کز منست اميدوارى
Verse: b
ز تو بينم همى نوميدوارى
Strophe: 38
Verse: a
منم چون شاخ تشنه در بهاران
Verse: b
توى همچون هوا با ابر باران
Strophe: 39
Verse: a
منم درويش با رنج و بلا جفت
Verse: b
توى
قارون
بى بخشايش و زفت
Page of edition: 375
Strophe: 40
Verse: a
همى گويم به درد وزين بتر نيست
Verse: b
که جز گريه مرا کار ديگر نيست
Strophe: 41
Verse: a
چه بيچارهبود آن سو کوارى
Verse: b
که جز گريه ندارد هيچ کارى
Strophe: 42
Verse: a
چو بيمارم که در زارى و سستى
Verse: b
نبرد جانش اميد از درستى
Strophe: 43
Verse: a
چنان مرد غريبم در جهان خوار
Verse: b
به ياد زادبوم خويش بيمار
Strophe: 44
Verse: a
نشسته چون غريبان بر سر راه
Verse: b
همى پرسم ز حالت گاه وبى گاه
Strophe: 45
Verse: a
مرا گويند زو اميد بر دار
Verse: b
که نوميدى اميدت ناورد باد
Strophe: 46
Verse: a
همى گويم به پاسخ به جاويد
Verse: b
به اميدم به اميدم به اميد
Strophe: 47
Verse: a
نبرم از تو اميد اى نگارين
Verse: b
که تا از من نبرد جان شيرين
Strophe: 48
Verse: a
مرا تا عشق صبر از دل براندست
Verse: b
بدين اميد جان من نماندست
Strophe: 49
Verse: a
نسوزد جان من يکباره در تاب
Verse: b
که اميدت زند گه گه برو آب
Strophe: 50
Verse: a
گر اميدم نماند واى جانم
Verse: b
که بى اميد يك ساعت نماند
This text is part of the
TITUS
edition of
Gurgani, Vis u Ramin
.
Copyright
TITUS Project
, Frankfurt a/M, 10.12.2008. No parts of this document may be republished in any form without prior permission by the copyright holder.