TITUS
Gurgani, Vis u Ramin
Part No. 64
Previous part

Chapter: 64  
نامهء چهارم خشنودى نمودن از فراق و اميد بستن بر وصل


Strophe: 1  
Verse: a   چه خوش روزى بود روز جدايى
Verse: b  
اگر با وى نباشد بى وفايى

Strophe: 2  
Verse: a  
اگر چه تلخ باشد فرقت يار
Verse: b  
درو شيرين بود اميد ديدار

Strophe: 3  
Verse: a  
خوشست اندوه تنهايى کشيدن
Verse: b  
اگر باشد اميد يار ديدن

Page of edition: 373 
Strophe: 4  
Verse: a  
وصل دوست را آهوست بسيار
Verse: b  
عتاب و خشم و ناز و جنگ و آزار

Strophe: 5  
Verse: a  
بتر آهو به عشق اندر ملالست
Verse: b  
يکى ميوه که شاخ او وصالت

Strophe: 6  
Verse: a  
فراق دوست سر تا سر اميدست
Verse: b  
ز روز خرمى دل را نويدست

Strophe: 7  
Verse: a  
دلم هرگه که بى صبرى سگالد
Verse: b  
ز تنهايى و بى يارى بنالد

Strophe: 8  
Verse: a  
همى گويم دلا گر رنج يابى
Verse: b  
روا باشد که روزى گنج يابى

Strophe: 9  
Verse: a  
چو دى ماه فراق ما سر آيد
Verse: b  
بهار وصلت و شادى در آيد

Strophe: 10  
Verse: a  
چه باشد گر خورى يك سال تيمار
Verse: b  
چو بينى دوست را يك لخظه ديدار

Strophe: 11  
Verse: a  
اگر يك روز با دلبر خورى نوش
Verse: b  
کنى اندوه صد ساله فراموش

Strophe: 12  
Verse: a  
نيى اى دل تو کم از باغبانى
Verse: b  
نه مهر تو کمست از گلستانى

Strophe: 13  
Verse: a  
نيينى باغبان چون گل بکارد
Verse: b  
چه مايه غم خورد تا گل بر آرد

Strophe: 14  
Verse: a  
به روز و شب بودى صبر و بى خواب
Verse: b  
گهى پيرايد او را گه دهد آب

Strophe: 15  
Verse: a  
گهى از بهر او خوابش رميده
Verse: b  
گهى خارش به دست اندر خليده

Strophe: 16  
Verse: a  
به اميد آن همه تيمار بيند
Verse: b  
که تا روزى برو گل بار بيند

Strophe: 17  
Verse: a  
نبينى آنکه دارد بلبلى را
Verse: b  
که از بانگش طرب خيزد دلى را

Strophe: 18  
Verse: a  
دهد او را شب و روز آب و دانه
Verse: b  
کند از عود و عاجش ساز خانه

Strophe: 19  
Verse: a  
بدو باشد هميشه خرم و گش
Verse: b  
بدان اميد کاو بانگى کند خوش

Strophe: 20  
Verse: a  
نبينى آنکه در دريا نشيند
Verse: b  
چه مايه زو نهيب و رنج بيند

Strophe: 21  
Verse: a  
هميشه بى خور و بى خواب باشد
Verse: b  
ميان موج و باد و آب باشد

Page of edition: 374 
Strophe: 22  
Verse: a  
نه با اين ايمانى بيند نه با آن
Verse: b  
گهى از خواسته ترسد گه از جان

Strophe: 23  
Verse: a  
به اميد آن همه دريا گذارد
Verse: b  
که تا سودى بيابد زانچه دارد

Strophe: 24  
Verse: a  
نبينى آنکه جوهر جويد از کان
Verse: b  
به کان در آزمايد رنج چندان

Strophe: 25  
Verse: a  
نه شب خسپد نه روز آرام گيرد
Verse: b  
نه روزى رنج او انجام گيرد

Strophe: 26  
Verse: a  
هميشه سنگ و آگن بار دارد
Verse: b  
هميشه کوه کندن کار دارد

Strophe: 27  
Verse: a  
به اميد آن همه آزار يابد
Verse: b  
که شايد گوهرى شهوار يابد

Strophe: 28  
Verse: a  
اگر کار جهان اميد و آزست
Verse: b  
همه کس را بدين هر دو نيازست

Strophe: 29  
Verse: a  
هميشه تا بر آيد ماه و خورشيد
Verse: b  
مرا باشد به مهرت آز و اميد

Strophe: 30  
Verse: a  
مرا در دل درخت مهربانى
Verse: b  
به چه ماند به سرو بوستانى

Strophe: 31  
Verse: a  
نه شاخش خشك گردد گاه گرما
Verse: b  
نه برگش زرد گردد گاه سرما

Strophe: 32  
Verse: a  
هميشه سبز و نغز و آبدارست
Verse: b  
تو پندارى که روزش بگارست

Strophe: 33  
Verse: a  
ترا در دل درخت مهربانى
Verse: b  
به چه ماند بر اشجار خزانى

Strophe: 34  
Verse: a  
برهند گشته و بى بار مانده
Verse: b  
گل و برگش برفته خار مانده

Strophe: 35  
Verse: a  
همى دارم اميد روزگارى
Verse: b  
که باز آيد ز مهرش نوبهارى

Strophe: 36  
Verse: a  
وفا باشد خجسته برگ و بارش
Verse: b  
گل صد برگ باشد خشك خارش

Strophe: 37  
Verse: a  
سه چندان کز منست اميدوارى
Verse: b  
ز تو بينم همى نوميدوارى

Strophe: 38  
Verse: a  
منم چون شاخ تشنه در بهاران
Verse: b  
توى همچون هوا با ابر باران

Strophe: 39  
Verse: a  
منم درويش با رنج و بلا جفت
Verse: b  
توى قارون بى بخشايش و زفت

Page of edition: 375 
Strophe: 40  
Verse: a  
همى گويم به درد وزين بتر نيست
Verse: b  
که جز گريه مرا کار ديگر نيست

Strophe: 41  
Verse: a  
چه بيچارهبود آن سو کوارى
Verse: b  
که جز گريه ندارد هيچ کارى

Strophe: 42  
Verse: a  
چو بيمارم که در زارى و سستى
Verse: b  
نبرد جانش اميد از درستى

Strophe: 43  
Verse: a  
چنان مرد غريبم در جهان خوار
Verse: b  
به ياد زادبوم خويش بيمار

Strophe: 44  
Verse: a  
نشسته چون غريبان بر سر راه
Verse: b  
همى پرسم ز حالت گاه وبى گاه

Strophe: 45  
Verse: a  
مرا گويند زو اميد بر دار
Verse: b  
که نوميدى اميدت ناورد باد

Strophe: 46  
Verse: a  
همى گويم به پاسخ به جاويد
Verse: b  
به اميدم به اميدم به اميد

Strophe: 47  
Verse: a  
نبرم از تو اميد اى نگارين
Verse: b  
که تا از من نبرد جان شيرين

Strophe: 48  
Verse: a  
مرا تا عشق صبر از دل براندست
Verse: b  
بدين اميد جان من نماندست

Strophe: 49  
Verse: a  
نسوزد جان من يکباره در تاب
Verse: b  
که اميدت زند گه گه برو آب

Strophe: 50  
Verse: a  
گر اميدم نماند واى جانم
Verse: b  
که بى اميد يك ساعت نماند


Next part



This text is part of the TITUS edition of Gurgani, Vis u Ramin.

Copyright TITUS Project, Frankfurt a/M, 10.12.2008. No parts of this document may be republished in any form without prior permission by the copyright holder.