TITUS
Gurgani, Vis u Ramin
Part No. 71
Previous part

Chapter: 71  
تمام شده ده نامه و ستادن ويس آذين را به رامين


Strophe: 1  
Verse: a   نويسنده چو از نامه بپرداخت
Verse: b  
به جاى آورد هر چارى که بشناخت

Strophe: 2  
Verse: a  
چو مشکين کرد مشکين نوك خامه
Verse: b  
به نوك خامه مشکين کرد نامه

Strophe: 3  
Verse: a  
گرفت آن نامه را ويسه ز مشکين
Verse: b  
بماليدش بدان دو زلف مشکين

Strophe: 4  
Verse: a  
به يك فرسنگ بوى نامهء ويس
Verse: b  
همى شد همچو بوى جامهء ويس

Strophe: 5  
Verse: a  
پس آنگه خواند آذين را بر خويش
Verse: b  
بدو گفت اى به من شايسته چون خويش

Page of edition: 395 
Strophe: 6  
Verse: a  
اگر بودى تو تا امروز چاکر
Verse: b  
ازين پس باشى آزاده برادر

Strophe: 7  
Verse: a  
به جاه اندر ترا انباز دارم
Verse: b  
به مهر اندر ترا همراز دارم

Strophe: 8  
Verse: a  
ترا خواهم فرستاده به رامين
Verse: b  
مرا در خورتر از جان و جهان بين

Strophe: 9  
Verse: a  
تو فرزندى مرا رامين خداوند
Verse: b  
عزيز دل خداوندست و فرزند

Strophe: 10  
Verse: a  
مکن در ره درنگ و زود بشتاب
Verse: b  
چو باد دى مهى و تير پرتاب

Strophe: 11  
Verse: a  
که من زين پس به راهت چشم دارم
Verse: b  
گهى روز و گهى ساعت شمارم

Strophe: 12  
Verse: a  
چنان کن کت نبيند دوست و دشمن
Verse: b  
به رامين بر پيام و نامهء من

Strophe: 13  
Verse: a  
درودش ده ز من بيش از ستاره
Verse: b  
بگو اى ناکس زنهار خواره

Strophe: 14  
Verse: a  
من از تو بد کنش آن رنج ديدم
Verse: b  
که درد مرگ را صد ره چشيدم

Strophe: 15  
Verse: a  
فرامش کردى آن سوگند و زنهار
Verse: b  
که خوردى بامن و کردى دو صد بار

Strophe: 16  
Verse: a  
چه آن سوگند و چه باد گذارى
Verse: b  
چه آن زنهار و چه ابر بهارى

Strophe: 17  
Verse: a  
تو آن کردى بدين مسکين دل من
Verse: b  
که هر گز نه کند دشمن به دشمن

Strophe: 18  
Verse: a  
يکايك آنچه کردى پيشت آياد
Verse: b  
به جابى کت نيايد کس به فرياد

Strophe: 19  
Verse: a  
تو پندارى که بامن کردى اين بد
Verse: b  
به جان من که کردى با تن خود

Strophe: 20  
Verse: a  
نشانه شد روانست سرزنش را
Verse: b  
که بگزيد از کنشها اين کنش را

Strophe: 21  
Verse: a  
کجا اين را به نکته بر شمارند
Verse: b  
پس از ما بر نگارستان نگارند

Strophe: 22  
Verse: a  
چرا از دوستان دل بر گرفتى
Verse: b  
چرا از دشمنان دلبر گرفتى

Strophe: 23  
Verse: a  
مرا چون اژدها بر جان گزيدى
Verse: b  
چو در شهر کسان جانان گزيدى

Strophe: 24  
Verse: a  
کجا يابى تو چون من دوستدارى
Verse: b  
چو شاهنشاه موبد شهريارى

Page of edition: 396 
Strophe: 25  
Verse: a  
به خوشى چون خراسان جايگاهى
Verse: b  
چو مرو شايگان محکم پناهى

Strophe: 26  
Verse: a  
گرامش کردى آن نيکى که ديدى
Verse: b  
ز من وز شه به هر کامى رسيدى

Strophe: 27  
Verse: a  
ز شاهى بود موبد را يکى نام
Verse: b  
ترا بود آن دگر گونه همه کام

Strophe: 28  
Verse: a  
چو بر گنجش همه فرمان مرا بود
Verse: b  
به گنج اندر همه چيزى ترا بود

Strophe: 29  
Verse: a  
تو بر خوردى ز گنج شاهوارش
Verse: b  
چنان کز ساز و رخت بى شمارش

Strophe: 30  
Verse: a  
ستوران جز گزيده نه نشستى
Verse: b  
کمرها جز گرانمايه نبستى

Strophe: 31  
Verse: a  
نپوشيدى مگر ديباى صد رنگ
Verse: b  
ز چين آورده نيکو تر ز ارژنگ

Strophe: 32  
Verse: a  
نخوردى مى جز از ياقوت رخشان
Verse: b  
چو مريخ از ميان مهر تابان

Strophe: 33  
Verse: a  
ز بت رويان ستاره پيشکارت
Verse: b  
چو ويسه آفتاب اندر کنارت

Strophe: 34  
Verse: a  
چنين حال و چنين مال و چنين جاى
Verse: b  
دلاويز و دل افروز و دلاراى

Strophe: 35  
Verse: a  
بدل کردى مرا آخر چه بودت
Verse: b  
به جاى اين زيان چندست سودت

Strophe: 36  
Verse: a  
نکردى سود و مايه بر فشاندى
Verse: b  
نبردى هيج و بى مايه بماندى

Strophe: 37  
Verse: a  
قصا برداشت از پيش تو صد گنج
Verse: b  
کنون دانگى همى جوبى به صدرنج

Strophe: 38  
Verse: a  
چه نادانى که اين مايه ندانى
Verse: b  
که از بسيار نيکى بر زيانى

Strophe: 39  
Verse: a  
بدل دارى ز هر چيزى يکى چيز
Verse: b  
چنان کز زر بدل دارند ارزيز

Strophe: 40  
Verse: a  
به جاى سيم ناب و زر خود روى
Verse: b  
بدل دادت زمانه آهن و روى

Strophe: 41  
Verse: a  
به جاى ناز و مهرت رنج و کينه
Verse: b  
به جاى در خوشاب آبگينه

Strophe: 42  
Verse: a  
به جاى آب رويت آب جويست
Verse: b  
به جاى مشك نابت خاك کويست

Strophe: 43  
Verse: a  
عجب دارم اگرتو هوشمندى
Verse: b  
چنين بد خويشتن را چون پسندى

Page of edition: 397 
Strophe: 44  
Verse: a  
گلى کاو با تو بسيارى نپايد
Verse: b  
بدين سان دل درو بستن چه بايد

Strophe: 45  
Verse: a  
گلى به يا گلستانى شکفته
Verse: b  
گلش نيکوتر از ماه دو هفته

Strophe: 46  
Verse: a  
چو آذين سربسر پيغام بشنيد
Verse: b  
همان گه باد پايى خنگ بگزيد

Strophe: 47  
Verse: a  
به بلا و به پهنا کوه پيکر
Verse: b  
به رفتار و به پويه باد صرصر

Strophe: 48  
Verse: a  
به کوه اندر چو سيلاب رونده
Verse: b  
به دشت اندر چو عفريت دونده

Strophe: 49  
Verse: a  
به بلا بر شدى همچون پلنگان
Verse: b  
به دريا در شدى مثل نهنگان

Strophe: 50  
Verse: a  
به پاى او چه کهسار و چه هامون
Verse: b  
به چشم او چه دريا و چه جيحون

Strophe: 51  
Verse: a  
به پشتش بر سوار آسوده در راه
Verse: b  
چنان بودى که مرد خفته برگاه

Strophe: 52  
Verse: a  
بيابان را چو نامه در نوشتى
Verse: b  
چو پرنده به گردون بر گذشتى

Strophe: 53  
Verse: a  
به راه اندر نه خوردش بود و نه خواب
Verse: b  
به دو هفته ز مرو آمد به گوراب


Next part



This text is part of the TITUS edition of Gurgani, Vis u Ramin.

Copyright TITUS Project, Frankfurt a/M, 10.12.2008. No parts of this document may be republished in any form without prior permission by the copyright holder.