TITUS
Gurgani, Vis u Ramin
Part No. 77
Previous part

Chapter: 77  
آگاه شدن ويس از آمدن رامين


Strophe: 1  
Verse: a   اگر چه عشق سر تا سر زيانست
Verse: b  
همه رنج تن و درد روانست

Strophe: 2  
Verse: a  
دوشمانى هشت اورا در دو هنگام
Verse: b  
يکى شادى گه نامه ست و پيغام

Strophe: 3  
Verse: a  
دگر شادى دم ديدار دلبر
Verse: b  
دو شادى بسته با تيمار بى مر

Strophe: 4  
Verse: a  
نباشد همچو عاشق هيچ رنجور
Verse: b  
به خاصه کز بر جانان بود دور

Strophe: 5  
Verse: a  
نشسته روز و شب چون ديدبانان
Verse: b  
به راه نامه و پيغام جانان

Page of edition: 423 
Strophe: 6  
Verse: a  
سمن بر ويس بى دل بود چونين
Verse: b  
نشسته روز و شب بر راه آذين

Strophe: 7  
Verse: a  
چو کشت تشنه بر اوميد باران
Verse: b  
و يا بيمار بر اوميد درمان

Strophe: 8  
Verse: a  
چو آذين را بديد از دور تازان
Verse: b  
چو باغ از باد نيست گشت نازان

Strophe: 9  
Verse: a  
چنان خرم شد از ديدار آذين
Verse: b  
که گفتى يافت ملك مصر يا چين

Strophe: 10  
Verse: a  
يکايك ياد کرد آذين که چون ديد
Verse: b  
نهيب عشق رامين را فزون ديد

Strophe: 11  
Verse: a  
بگفت آن غم که اورا از هوا بود
Verse: b  
بر آن گفتار او نامه گوا بود

Strophe: 12  
Verse: a  
همان کرد اى عجب ويس سمن بوى
Verse: b  
که رامين کرده بد با نامهء اوى

Strophe: 13  
Verse: a  
چو زو بستد هزاران بوسه دادش
Verse: b  
گهى بر چشم و گه بر دل نهادش

Strophe: 14  
Verse: a  
به شيرين بوسگانش کرد شيرين
Verse: b  
به مشکين زلفکانش کرد مشکين

Strophe: 15  
Verse: a  
پس آنگه نامه را بگشاد و خواند
Verse: b  
تو گفتى کو ز شادى جان بر افشاند

Strophe: 16  
Verse: a  
دو روز آن نامه را از دست ننهاد
Verse: b  
گهى خواند و گهى بوسه همى داد

Strophe: 17  
Verse: a  
همى تا در رسيد از راه رامين
Verse: b  
نديم و غمگسارش بود آذين

Strophe: 18  
Verse: a  
پس آنگه روى مه پيکر بيارست
Verse: b  
سر مشکين گله بر گل بپيراست

Strophe: 19  
Verse: a  
نهاد از زر و گوهر تاج بر سر
Verse: b  
چو خورشيدى از مه دارد افسر

Strophe: 20  
Verse: a  
خز و ديباى گوناگون بپوشيد
Verse: b  
فروغ مهر بر گردون بپوشيد

Strophe: 21  
Verse: a  
رخش گفتى نگار اندر نگارست
Verse: b  
تنش گفتى بهار اندر بهارست

Strophe: 22  
Verse: a  
دو زلفش مايهء صد شهر عطار
Verse: b  
لبانش داروى صد شهر بيمار

Strophe: 23  
Verse: a  
به روى آشوب دلهاى جوانان
Verse: b  
به زلف آسيب جان مهربانان

Page of edition: 424 
Strophe: 24  
Verse: a  
به سرين بر شکسته زلف پر چين
Verse: b  
شکستستند گويى زنگ بر چين

Strophe: 25  
Verse: a  
نگارى بود کرده سخت زيبا
Verse: b  
ز مشك و شکر و گلبرگ و ديبا

Strophe: 26  
Verse: a  
بهشتى بود گل بوى و وشى رنگ
Verse: b  
ز کام و راحت و گشّى و فرهنگ

Strophe: 27  
Verse: a  
دو زلف از بوى و خم چون عنبر و جيم
Verse: b  
دهانى همچو تنگ شکر و ميم

Strophe: 28  
Verse: a  
شکفته بر کنار جيم نسرين
Verse: b  
نهفته در ميان ميم پروين

Strophe: 29  
Verse: a  
چنين ماگى اسير مهر گشته
Verse: b  
تن سيمينش زرين چهر گشته

Strophe: 30  
Verse: a  
نگارى بود گفتى نغز و دلکش
Verse: b  
نهاده دست مهر اورا بر آتش

Strophe: 31  
Verse: a  
شتابش را تب اندر دل فتاده
Verse: b  
نشاطش را خر اندر گل فتاده

Strophe: 32  
Verse: a  
رسيده کارد هجران به ستخوانش
Verse: b  
فتاده لشکر غم بر روانش

Strophe: 33  
Verse: a  
به نام گوشك موبد بر بمانده
Verse: b  
به هر راهى يکى ديده نشانده

Strophe: 34  
Verse: a  
بسار دانه بر تابه بى آرام
Verse: b  
بمانده چشم بر راه دلارام

Page of edition: 425 
Strophe: 35  
Verse: a  
شب آمد ماهتاب او نيامد
Verse: b  
به شب آرام و خواب او نيامد

Strophe: 36  
Verse: a  
تو گفتى بستر ديباش هموار
Verse: b  
به زيرش همچو گلبن بود پرخار

Strophe: 37  
Verse: a  
سحر گه ساعتى جانش بر آسود
Verse: b  
دلش بيهوش گشت و چشم بغنود

Strophe: 38  
Verse: a  
بجست از خواب همچون ديو زد مرد
Verse: b  
يکى آه از دل نادان بر آورد

Strophe: 39  
Verse: a  
گرفتش دايه و گفتش چه بودت
Verse: b  
ستنبه ديو بد خو چه نمودت

Strophe: 40  
Verse: a  
سمن بر ويس لرزان گشت چون بيد
Verse: b  
چو در آب روان در عکس خورشيد

Strophe: 41  
Verse: a  
به دايه گفت هرگز مهر ديدى
Verse: b  
چو مهر من به گيتى يا شنيدى

Strophe: 42  
Verse: a  
نديدستم شبى هرگز چو امشب
Verse: b  
که آمد جان من صد باره بر لب

Strophe: 43  
Verse: a  
تو گويى زير من منسوج بستر
Verse: b  
به ماه و کژدم آگندست يکسر

Strophe: 44  
Verse: a  
مرا بخت دژم چون شب سياهست
Verse: b  
شب بخت مرا رامين چو ماهست

Strophe: 45  
Verse: a  
سياهى از شبم آنگه زدايد
Verse: b  
که ماه بخت من چگره نمايد

Strophe: 46  
Verse: a  
کنون در خواب ديدم ماه رويش
Verse: b  
چهان پر مشك و عنبر کرده مويش

Strophe: 47  
Verse: a  
چنان ديدم که دست من گرفتى
Verse: b  
بدان ياقوت قند آلود گفتى

Strophe: 48  
Verse: a  
به خواب اندر بپرسش آمدستم
Verse: b  
که از بد خواه تو ترسان شدستم

Strophe: 49  
Verse: a  
به بيدارى نيايم زانکه دشمن
Verse: b  
نگه دارد ترا همواره از من

Strophe: 50  
Verse: a  
ترا از من نگه دارند محکم
Verse: b  
روان را چون نگه دارند از هم

Strophe: 51  
Verse: a  
مرا بنماى رويت تا ببينم
Verse: b  
که من از داغ روى تو چنينم

Strophe: 52  
Verse: a  
مترس اکنون و تنگ اندر برو گير
Verse: b  
که بس خوش باشد اندر هم مى و شير

Strophe: 53  
Verse: a  
برم از زلفکانت عنبرين کن
Verse: b  
لبم از بوسگانت شکرين کن

Page of edition: 426 
Strophe: 54  
Verse: a  
به سنگين دل وفا و من جوى
Verse: b  
به نوشين لب نوازشهاى من گوى

Strophe: 55  
Verse: a  
مکن تندى که از تو باشد آهو
Verse: b  
بهست از روى نيکو خوى نيکو

Strophe: 56  
Verse: a  
من اندر خواب روى دوست ديدم
Verse: b  
سخنهاى چنين از وى شنيدم

Strophe: 57  
Verse: a  
چرا بى صبر و بى چاره نباشد
Verse: b  
چرا همواره غمخواره نباشد

Strophe: 58  
Verse: a  
مرا تا بخت از آن مه دور دارد
Verse: b  
بدين غم هر کسى معذور دارد


Next part



This text is part of the TITUS edition of Gurgani, Vis u Ramin.

Copyright TITUS Project, Frankfurt a/M, 10.12.2008. No parts of this document may be republished in any form without prior permission by the copyright holder.