TITUS Texts: Gurgani, Vis u Ramin

Strophe: 1
Verse: a   چو ويس دلبر از رامين جدا شد
Verse: b   هوا همچون دمنده اژدها شد

Strophe: 2
Verse: a   چه برفش بود و چه زهر هلاهل
Verse: b   که در ساعت همى بفسرد ازو دل

Strophe: 3
Verse: a   سيه ابرى بر آمد صف بپيوست
Verse: b   دم و ديدار بيننده فرو بست

Page of edition: 473
Strophe: 4
Verse: a   همى زد برف إرا بر چشم و بر روى
Verse: b   چنان کاسيمه گشتى پيل با اوى

Strophe: 5
Verse: a   ببسته راه رامين بى محابا
Verse: b   چو بندد راه کشتى موج دريا

Strophe: 6
Verse: a   تنش در برف بود و دل در آتش
Verse: b   که با دلبر چرا شد تند و سرکش

Strophe: 7
Verse: a   پشيمان گشت از گفتار بى بر
Verse: b   ز ديده سيل مرجان ريخت بر بر

Strophe: 8
Verse: a   خروشى ناگهان از وى رها شد
Verse: b   که گتى جان وى از تن جدا شد

Strophe: 9
Verse: a   عنان رخس را چون باد برتافت
Verse: b   سمنبر ويس را در راه دريافت

Strophe: 10
Verse: a   چو مستى بيهش از رخش اندر افتاد
Verse: b   بسان بيدلان در بست فرياد

Strophe: 11
Verse: a   همى گفت اى صنم بر من ببخشاى
Verse: b   مرا تيمار بر تيمار مفزاى

Strophe: 12
Verse: a   گناه من ز نادانى دو تو شد
Verse: b   که نا نيکو به چشم من نکو شد

Strophe: 13
Verse: a   من آن زشتى که دانستم بکردم
Verse: b   دو باره آب خود پيشت ببرد

Strophe: 14
Verse: a   کنونم نيست با تو چشم ديدار
Verse: b   زبان را نيست با تو راى گفتار

Strophe: 15
Verse: a   دلم از شرو تو مستست گويى
Verse: b   زبانم را گره بستست گويى

Strophe: 16
Verse: a   نه در پوزش سخن گفتن توانم
Verse: b   نه بى تو ره به کار خويش دانم

Strophe: 17
Verse: a   نماندستم کنون بى چارو بى يار
Verse: b   دل از صبر و تن از آرام بيزار

Strophe: 18
Verse: a   زبان از شرو تو خاموش گشته
Verse: b   روان از مهر تو بى هوش گشته

Strophe: 19
Verse: a   ببرد از ره دلم را ديو تندى
Verse: b   به مهر اندر پديد آورد کندى

Strophe: 20
Verse: a   کنون گرديدم از کرده پشيمان
Verse: b   ز من طاعت ازين پس وز تو فرمان

Strophe: 21
Verse: a   چنان دلجوى ففرمان بر بوم من
Verse: b   که پيشت کنترين چاکر بوم من

Page of edition: 474
Strophe: 22
Verse: a   اگر کين آورد مهر مرا پيش
Verse: b   به خنجر بر شکافم سينهء خويش

Strophe: 23
Verse: a   بگيرم من ترا در برف دامن
Verse: b   بدارم تا نه تو مانى و نه من

Strophe: 24
Verse: a   مرا کس نيست جز تو در جهان نيز
Verse: b   چو من مانده نباشم تو ممان نيز

Strophe: 25
Verse: a   اگر شايد که من پيشت بميرم
Verse: b   چرا در مرگ دامانت نگيرم

Strophe: 26
Verse: a   به گاه مرگ جويم چون تو يارى
Verse: b   در آن گيتى به هم خيزيم بارى

Strophe: 27
Verse: a   هر آن گاهى که چون تو يار دارم
Verse: b   نهيب راه محشرخوار دارم

Strophe: 28
Verse: a   براهم تو بهشتى هم تو حورى
Verse: b   که جويد در جهان زين هر دو دورى

Strophe: 29
Verse: a   منم با تو تو با من تا به جاويد
Verse: b   نبرم هرگز از مهر رو اوميد

Strophe: 30
Verse: a   همى گفر اين سخن دلخسته رامين
Verse: b   روان از ديده بر بر رود خونين

Strophe: 31
Verse: a   سخنهايى که صد باره بگفتند
Verse: b   دگر باره همان از سر گرفتند

Strophe: 32
Verse: a   > جفاهاى کهيرا تازه کردند
Verse: b   دگر باره يکايك بر شمردند <

Strophe: 33
Verse: a   > بگفتند آن جفا کز هم بديدند
Verse: b   سخنهاى جفا کز هم شنيدند <

Strophe: 34
Verse: a   دراز آهنگ شد گفتار ايشان
Verse: b   جهان مانده شگفت از کار ايشان

Strophe: 35
Verse: a   دل ويسه چو کوهى بود سنگين
Verse: b   رخش همچون بهارى بود رنگين

Strophe: 36
Verse: a   نه از گفرار رامين نرم شد سنگ
Verse: b   نه از سرما بهارش گشت بى رنگ

Strophe: 37
Verse: a   چو تنگ آمد به خاور لشکر شام
Verse: b   بر آمد چون در فشى پيکر بام

Strophe: 38
Verse: a   دل رامين ز شيدايى بترسيد
Verse: b   دل ويسه ز رسوايى بتفسيد

Page of edition: 475
Strophe: 39
Verse: a   کجا رامين شدى از هجر شيدا
Verse: b   کجا ويسه شدى از روز رسوا

Strophe: 40
Verse: a   چو بام آمد سخنها گشت کوتاه
Verse: b   دل گمراهشان آمد سوى راه

Strophe: 41
Verse: a   همان گه دست يکديگر گرفتند
Verse: b   ز نيم دشمنان در گوشك رفتند

Strophe: 42
Verse: a   دل از درد و روان از غم بشستند
Verse: b   سراى و گوشك را درها ببستند

Strophe: 43
Verse: a   ز شادى هر دو چون گل بر شکفتند
Verse: b   ميان قاقم و ديبا بخفتند

Strophe: 44
Verse: a   تو گفتى آسمانى گشت بستر
Verse: b   نرو آن دو سمنبر چون دو پيکر

Strophe: 45
Verse: a   يکى تن بود در بستر به دو جان
Verse: b   چو رخشنده دو گوهر در يکى کان

Strophe: 46
Verse: a   همه بالين پر از مه بود و پروين
Verse: b   همه بستر پر از گلنار و نسرين

Strophe: 47
Verse: a   ز روى و موى ايشان در شبستان
Verse: b   نگارستان بُد و خرم گلستان

Strophe: 48
Verse: a   نهاده چون دو ديبا روى بر روى
Verse: b   چو دو زنجير مشکين موى بر موى

Strophe: 49
Verse: a   چه از بستر چه زان دوروى نيکو
Verse: b   بهم بر خز و ديبا بوده ده تو

Strophe: 50
Verse: a   چنين بودند يك مه دو نيازى
Verse: b   نياسودند روز و شب ز بازى

Strophe: 51
Verse: a   هميشه راست کرده بر نشان تير
Verse: b   به مه آميخته مثل مى و شير

Strophe: 52
Verse: a   گهى پر باده جام زر گرفتند
Verse: b   گهى سرو سهى در بر گرفتند

Strophe: 53
Verse: a   گهى کافور و گل بر هم نهادند
Verse: b   گهى بر ريش هم مرهم نهادند

Strophe: 54
Verse: a   اگر چه بود دلهاشان پر آزار
Verse: b   به بوسه خواستندش عذر بسيار

Page of edition: 476
Strophe: 55
Verse: a   نشسته شاه بر اورنگ زرين
Verse: b   نبود آگه ز کار ويس و رامين

Strophe: 56
Verse: a   نداانست او که رامين در سرايش
Verse: b   نشسته روز و شب با دلربايش

Strophe: 57
Verse: a   همى با او خورد آب از يکى جام
Verse: b   به تيغ ننگ ببريده سر نام

Strophe: 58
Verse: a   بپالوده دل از اندوه دوران
Verse: b   بياگنده به عشق روى جانان

Strophe: 59
Verse: a   به کام خويش در دام اوفتاده
Verse: b   دو گيتى را به يك دلبر بداده

Strophe: 60
Verse: a   يکى ماهه نشاط و نيك بختى
Verse: b   ببردى يادشان ششمايه سختى

Strophe: 61
Verse: a   مبادا عشق و گر بادا چنين باد
Verse: b   که يابد عاشق از بخت جوان داد

Strophe: 62
Verse: a   چه خوش باشد چنين عشق و چنين حال
Verse: b   گر آيد مرد عاشق را چنين فال

Strophe: 63
Verse: a   به عشق اندر چنين بختى ببايد
Verse: b   که تا پس کار عشق آسان بر آيد

Strophe: 64
Verse: a   بسا روزا که من عشق آزمودم
Verse: b   چنين يك روز ازو خرم نبودم

Strophe: 65
Verse: a   زمانه زانکه بود اکنون بگشتست
Verse: b   مگر روز بهيش اندر گذشتست