TITUS
Gurgani, Vis u Ramin
Part No. 102
Previous part

Chapter: 102  
رفتن موبد به شکار


Strophe: 1  
Verse: a   چو لشکر گاه زد خرم بهاران
Verse: b  
به دشت و کوهسار و جويباران

Strophe: 2  
Verse: a  
جهان از خرمى چون بوستان شد
Verse: b  
زمين از نيکوى چون آسمان شد

Strophe: 3  
Verse: a  
جهان پير بر نا شد دگر بار
Verse: b  
بنفشه زلف گشت و لاله رخسار

Page of edition: 490 
Strophe: 4  
Verse: a  
چو گنج خسروان شد روى کشور
Verse: b  
ز بس ديبا و زر و مشك و عنبر

Strophe: 5  
Verse: a  
هزار آوا زبان بگشاد بر گل
Verse: b  
چو مست عاشق اندر بست غلغل

Strophe: 6  
Verse: a  
بنفشستان دو زلف خويش بشکست
Verse: b  
چو لالستان وقايهء سرخ بربست

Strophe: 7  
Verse: a  
به دست آمد ز تنگ کوه نخچير
Verse: b  
برون آمد بهار از شاخ شبگير

Strophe: 8  
Verse: a  
عروس گل بيامد از عمارى
Verse: b  
ببرد از بلبلان آرامگارى

Strophe: 9  
Verse: a  
چو گل بنمود رخ را ، هامواره
Verse: b  
فلك باريد بر تاجش ستاره

Strophe: 10  
Verse: a  
ز باران آب گيتى گشت ميگون
Verse: b  
به عنبر خاك هامون گشت معجون

Strophe: 11  
Verse: a  
ز خوشى باغ همچون دلبران شد
Verse: b  
ز خوبى شاخ همچون اختران شد

Strophe: 12  
Verse: a  
هوا نوروز را خلعت برافکند
Verse: b  
ز صد گونه گهى بر گل پراگند

Strophe: 13  
Verse: a  
نشاط باده خوردن کرد نرگس
Verse: b  
چو گيتى ديد چون شاهانه مجلس

Strophe: 14  
Verse: a  
گرفتش جام زرين دست سيمين
Verse: b  
چنان چون دست خسرو دست شيرين

Strophe: 15  
Verse: a  
صبا بردى نسيم يار زى يار
Verse: b  
چو بگذشتى به گلزار و سمن زار

Strophe: 16  
Verse: a  
هوا کردى نثار زر و گوهر
Verse: b  
چو بگذشتى نسيم گل بر و بر

Strophe: 17  
Verse: a  
بشستى پشت گور از دست باران
Verse: b  
ز دودى زنگ شاخ از جويباران

Strophe: 18  
Verse: a  
چنان رخشنده شد پيرامن مرو
Verse: b  
که گفتى ششترى بد دامن مرو

Strophe: 19  
Verse: a  
ز باران خرمى چندان بيفزود
Verse: b  
که گفتى قطر باران خرمى بود

Page of edition: 491 
Strophe: 20  
Verse: a  
به چونين خوش زمان و نغز هنگم
Verse: b  
که گيتى تازه بود و روز پدرام

Strophe: 21  
Verse: a  
شهنشه کرد با دل راى نخچير
Verse: b  
که بود آن گاه شهر و خانه دلگير

Strophe: 22  
Verse: a  
سبك لشکرشناسان را فرستاد
Verse: b  
که و مه لشکرش را آگهى داد

Strophe: 23  
Verse: a  
که ما خواهيم رفتن سوى گرگان
Verse: b  
گرفتن چند گه خوگان و گرگان

Strophe: 24  
Verse: a  
پلنگان را در آوردن ز کهسار
Verse: b  
نهنگان را ز بيشه کردن آوار

Strophe: 25  
Verse: a  
سيه گوشان و يوزان را گشادن
Verse: b  
از آهو هر دوان را قوت دادن

Strophe: 26  
Verse: a  
چو آگه گشت ويس از رفتن شاه
Verse: b  
به چشمش گاه شادى گشت چون چاه

Strophe: 27  
Verse: a  
به دايه گفت ازين بتر دانى
Verse: b  
کجا زنده نخواهد زندگانى

Strophe: 28  
Verse: a  
منم آن زنده کز جان سير گشتم
Verse: b  
به صد جا خستهء شمشير گشتم

Strophe: 29  
Verse: a  
به گرگان رفت خواهد شاه موبد
Verse: b  
که روزش نحس ياد و طالعش بد

Strophe: 30  
Verse: a  
مرا چون صبر باشد در جدايى
Verse: b  
ازين پتياره چون يابم رهايى

Strophe: 31  
Verse: a  
اگر رامين بخواهد رفت با شاه
Verse: b  
دلم با او بخواهد رفت همراه

Strophe: 32  
Verse: a  
چو فردا راه بر گيرد مرا واى
Verse: b  
که رخشش پاك بر چشمم نهد پاى

Strophe: 33  
Verse: a  
به هر گامى ز راهش رخش رامين
Verse: b  
مرا داغى نهد بر جان شيرين

Strophe: 34  
Verse: a  
چو گردم دور از آن شاه جوانان
Verse: b  
مرا بينى به ره چون ديدبانان

Strophe: 35  
Verse: a  
نگه دارم رهش را چون طلايه
Verse: b  
ز چشم خويشتن سازم سقايه

Strophe: 36  
Verse: a  
گهى از وى غريبان را دهم آب
Verse: b  
گهى ياقوت و مرواريد خوشاب

Strophe: 37  
Verse: a  
مگر دادار بنيوشد دعايى
Verse: b  
بگرداند ز جان من بلايى

Page of edition: 492 
Strophe: 38  
Verse: a  
بلايى نيست ما را بدتر از شاه
Verse: b  
که بدرايست و بدگويست و بدخواه

Strophe: 39  
Verse: a  
مگر يابم ز دست او رهايى
Verse: b  
نيابم هر زمان درد جدايى

Strophe: 40  
Verse: a  
کنون اى دايه رو تا پيش رامين
Verse: b  
بگو حالم که چو نانست و چو نين

Strophe: 41  
Verse: a  
بدان تا خود چه خواهد کرد با من
Verse: b  
ز کام دوستان وز کام دشمن

Strophe: 42  
Verse: a  
اگر فردا بخواهد رفت با شاه
Verse: b  
حديث زندگانى گشت کوتاه

Strophe: 43  
Verse: a  
بگو با ان همه درد جدايى
Verse: b  
که خواهد بود زنده تا تو آيى

Strophe: 44  
Verse: a  
نگر تا روى را از من نتابى
Verse: b  
که تا آيى مرا زنده نيابى

Strophe: 45  
Verse: a  
ز بهر آنکه تا مانى به خانه
Verse: b  
به دست آور ز گيتى يك بهانه

Strophe: 46  
Verse: a  
مرو با شاه و ايدر باش خرم
Verse: b  
تو بى غم باش او را دار در غم

Strophe: 47  
Verse: a  
ترا بايد که باشد نيك بختى
Verse: b  
مرو را سال و مه کورى و سختى

Strophe: 48  
Verse: a  
بشد دايه همان گه پيش رامين
Verse: b  
نمك کرد اين سخن بر ريش رامين

Strophe: 49  
Verse: a  
پيام ويس يك يك گفت با رام
Verse: b  
تو گفتى ناو کى بود آن نه پيغام

Strophe: 50  
Verse: a  
گرفت از غم دل رامين تپيدن
Verse: b  
سرشك خونش از مژگان چکيدن

Strophe: 51  
Verse: a  
زمانى بر جدايى زار بگريست
Verse: b  
ز بهر آنکه در زارى همى زيست

Strophe: 52  
Verse: a  
گهى رنج و گهى درد و گهى بيم
Verse: b  
ز دست هجر دل گشته به دو نيم

Strophe: 53  
Verse: a  
پس آنگه گفت با دايه که موبد
Verse: b  
ازين نه نيك با من گفت و نى بد

Strophe: 54  
Verse: a  
نه خود گفت و نه آگاهى فرستاد
Verse: b  
مگر وى را فرامش گشتم از ياد

Strophe: 55  
Verse: a  
گر ايدون کم بفرمايد برفتن
Verse: b  
بهانه آنگهى شايد گرفتن

Page of edition: 493 
Strophe: 56  
Verse: a  
چو او شد من به مرو اندر بپايم
Verse: b  
بهانه سازم از درد دو پايم

Strophe: 57  
Verse: a  
مرا پوزش بود نا کردن راه
Verse: b  
که گوم شاه بود از دردم آگاه

Strophe: 58  
Verse: a  
مرا نخچير باشد رامش افزاى
Verse: b  
و ليکن راه نتوان کرد بى پاى

Strophe: 59  
Verse: a  
گمان بردم که داند شهريارم
Verse: b  
که من خود دردمد و زار وارم

Strophe: 60  
Verse: a  
ازين رويم ندان آگاهى راه
Verse: b  
بماندم لاجرم بر گاه بى شاه

Strophe: 61  
Verse: a  
مرا گر راست آيد اين گمانى
Verse: b  
بمانم در بهشت اين جهانى

Strophe: 62  
Verse: a  
چو دايه ويس را اين آگهى داد
Verse: b  
تو گفتى مژدهء شاهنشهى داد

Strophe: 63  
Verse: a  
بى انده شد روان مهرجويش
Verse: b  
به بار آمد گل شادى ز رويش

Strophe: 64  
Verse: a  
چو گردون کوه را استام زر داد
Verse: b  
زمين را نيز فرش پر گهى داد

Strophe: 65  
Verse: a  
خروش آمد ز دز رويينه خم را
Verse: b  
دراى و ناى و کوس و گاودم را

Strophe: 66  
Verse: a  
بجوشيدند گردان و سواران
Verse: b  
چو از شاخ درختان نوبهاران

Strophe: 67  
Verse: a  
همى آمد ز مرو انبوه لشکر
Verse: b  
چنان کز ژرو دريا موج منکر

Strophe: 68  
Verse: a  
به پيش شاه رفت آزاده رامين
Verse: b  
نکرده ساز ره بر رسم آيين

Strophe: 69  
Verse: a  
شهنشه پيش گردان دلاور
Verse: b  
بدو گفت اين چه نيز نگست ديگر

Strophe: 70  
Verse: a  
> چرا بى ساز رگتن آمدستى
Verse: b  
دگر باره مگر نالان شدستى <

Strophe: 71  
Verse: a  
برو بستان ز گنجور آنچه بايد
Verse: b  
که مارا صيد بى تو ژوش نيايد

Strophe: 72  
Verse: a  
بشد رامين ز پيش شاه ناکام
Verse: b  
چو ماهى کش بود صد شست در کام

Strophe: 73  
Verse: a  
چو رامين راه گرگان را کمربست
Verse: b  
تو گفتى گرگ ميشش را جنگ خست

Page of edition: 494 
Strophe: 74  
Verse: a  
به ناکامى به راه افتاد رامين
Verse: b  
جگ خسته به تير و دل به ژوپين

Strophe: 75  
Verse: a  
چو آگه گشت ويس از رفتن رام
Verse: b  
برفت از جان او يکباره ارام

Strophe: 76  
Verse: a  
دجى خو کرده در شادى و در ناز
Verse: b  
کنون چون کبگ شد در چنگل باز

Strophe: 77  
Verse: a  
غريوان با دل سوزان همى فگت
Verse: b  
نواى زار بر نا ديدن جفت

Strophe: 78  
Verse: a  
چرا تيمار تنهايى ندارم
Verse: b  
چرا ياقوت بر رويم نبارم

Strophe: 79  
Verse: a  
> نيابم يار چون يار نخستين
Verse: b  
نکارم مهر همچون مهر پيشين <

Strophe: 80  
Verse: a  
مرابى دوست خامش بودن آهوست
Verse: b  
گرستن بر جدايى سخت نيکوست

Strophe: 81  
Verse: a  
اگر باور ندارى دايه دردم
Verse: b  
ببين اين اشك سرخ و روى زردم

Strophe: 82  
Verse: a  
سخن هست اشك من ديده زبانم
Verse: b  
همى گويد همه کس را نهانم

Strophe: 83  
Verse: a  
به يك دل چون کشم اين رنج و تيمار
Verse: b  
که باشد زو همه دلها گرانبار

Strophe: 84  
Verse: a  
ز جان خويش نالم نه ز دلبر
Verse: b  
که دلبر رفت او چون ماندايدر

Strophe: 85  
Verse: a  
دل بى صبر چون آرام يابد
Verse: b  
که با صبر اين بلا هم بر نتابد

Strophe: 86  
Verse: a  
چو رامين را بديد از گوشهء بام
Verse: b  
به راه افتاده با موبد به ناکام

Strophe: 87  
Verse: a  
ميانى چون کناغ پر نيانى
Verse: b  
برو بسته کمربند کيانى

Strophe: 88  
Verse: a  
غبار راه بر زلفش نشسته
Verse: b  
ز داغ دوست رنگ از رخ گسسته

Strophe: 89  
Verse: a  
نگار خويش را نا کرده پدرود
Verse: b  
چو گمره در کوير و غرقه ددر رود

Strophe: 90  
Verse: a  
دل ويسه ز ديدارش بر آشفت
Verse: b  
در آن آشفتگى با دل همى گفت:

Strophe: 91  
Verse: a  
درود از من نگار سعترى را
Verse: b  
درود از من سوار لشکرى را

Strophe: 92  
Verse: a  
درود از من رفيق مهربان را
Verse: b  
درود از من امير نيکوان را

Page of edition: 495 
Strophe: 93  
Verse: a  
مرا پدرود نا کارده برفتى
Verse: b  
همانا دل ز مهرم بر گرفتى

Strophe: 94  
Verse: a  
تو با لشکر برفتى واى جانم
Verse: b  
که آمد لشکرى از اندهانم

Strophe: 95  
Verse: a  
ببستم دل به صد زنجير پولاد
Verse: b  
همه بگسست و با تو در ره افتاد

Strophe: 96  
Verse: a  
اگر جانم بماند در جدايى
Verse: b  
نگريم در جدايى تا تو آيى

Strophe: 97  
Verse: a  
فرستم ميغها از دود جانم
Verse: b  
درو آب از سرشك ديدگانم

Strophe: 98  
Verse: a  
کنم پر بآب و سبزى جايگاهت
Verse: b  
به باران گرد بنشانم ز راهت

Strophe: 99  
Verse: a  
کجا روى تو باشد چون بهاران
Verse: b  
بهاران را ببايد ابر و باران

Strophe: 100  
Verse: a  
چو رامين رفت يك منزل از آن راه
Verse: b  
نبود از بى دلى از راه آگاه

Strophe: 101  
Verse: a  
ز بس انديشها کش بود در دل
Verse: b  
نبود آگاه تا آمد به منزل

Strophe: 102  
Verse: a  
به راه اندر همى ناليد بسيار
Verse: b  
نباشد بس عجب ناله ز بيمار

Strophe: 103  
Verse: a  
در آن ناله سخنهايى همى گفت
Verse: b  
که آن گويد که تنها ماند از جفت

Strophe: 104  
Verse: a  
شبى چون دوش ديدم در زمانه
Verse: b  
که بوسه تير بود و لب نشانه

Strophe: 105  
Verse: a  
کنون روزى همى بينم چو امروز
Verse: b  
که آهو گشت جانم عشق تو يوز

Strophe: 106  
Verse: a  
کجا شد خرمى و ناز دوشين
Verse: b  
عقيق شکرين و در نوشين

Strophe: 107  
Verse: a  
ز دل شسته جفاى سال چندين
Verse: b  
حريرين سينه و دو نار سيمين

Strophe: 108  
Verse: a  
ز روى دوست بر رويم گلستان
Verse: b  
شب تاريك ازو چون روز رخشان

Strophe: 109  
Verse: a  
شبى چونان بديده ديدگانم
Verse: b  
چنين روزى بديدن چون توانم

Strophe: 110  
Verse: a  
نه روزست اين که آتشگاه جانست
Verse: b  
بلاى روزگار عاشقانست

Page of edition: 496 
Strophe: 111  
Verse: a  
مبادا هيچ عاشق را روز
Verse: b  
ز سختى بر پرداز و روان سوز

Strophe: 112  
Verse: a  
همانا گر بباشد دهر گيّال
Verse: b  
بپيمايد ازين يك روز صد سال

Strophe: 113  
Verse: a  
چو شاهنشه فرود آمد به منزل
Verse: b  
به پيش شاه شد رامين بى دل

Strophe: 114  
Verse: a  
هزاران گونه بر رويش گوا بود
Verse: b  
که اورا صبر و هوش ازتن جدا بود

Strophe: 115  
Verse: a  
نه رامش کرد با شاه و نه مى خواست
Verse: b  
بهانه کرد درد پا و بر خاست

Strophe: 116  
Verse: a  
وزان پس روز تا شب همچنين بود
Verse: b  
دلش گفتى که با جانش به کين بود

Strophe: 117  
Verse: a  
روان پر درد و رخ پر گرد بودش
Verse: b  
همه تن دل همه درد بودش


Next part



This text is part of the TITUS edition of Gurgani, Vis u Ramin.

Copyright TITUS Project, Frankfurt a/M, 10.12.2008. No parts of this document may be republished in any form without prior permission by the copyright holder.