Եւ ե́լ դինա դուստր լիայ՝ զոր ծնաւ յակոբայ, ՛ի զնի́ն դստերաց աշխարհին։
եւ ետես զնա սիւքեմ որդի եմովրայ քոռեցի, որ իշխանն էր երկրին. եւ ա́ռ զնա, եւ ննջեաց ընդ նմա. եւ տառապեցո́յց զնա։
եւ ո́ւշ եդեալ դինայի դստերն յակոբայ՝ սիրեաց զկոյսն, եւ խօսեցաւ ըստ մտաց կուսին։
Եւ խօսեցաւ սիւքեմ ընդ եմովրայ հօր իւրոյ՝ եւ ասէ. ա́ռ դու ինձ զաղջիկս զայս կնութե(ան)։
Եւ լուաւ յակոբ եթէ պղծեաց որդի եմովրայ զդինա զդուստր իւր։ եւ որդիք ն(ո)ր(ա) էին ՛ի խաշինս ՛ի դաշտի. լո́ւռ եղեւ յակոբ մինչեւ եկին նոքա։
Եւ ե́լ եմովր հայր սիւքեմայ առ յակոբ խօսել ընդ նմա։
եկին եւ որդիքն յակոբայ ՛ի դաշտէ։ իբրեւ լուան ստրջացա́ն արքն, եւ տրտմու(թ)ի(ւն) էր ն(ո)ց(ա) յոյժ. զի խայտառակու(թ)ի(ւն) արար յի(սրաէ)լի, մտանելով առ դուստրն յակոբայ. եւ ո́չ այնպէս վճարիցի։
Եւ խօսեցաւ ընդ նոսա եմովր՝ եւ ասէ. սիւքեմ որդի իմ սիրեաց ոգւով չափ զդուստրն ձեր. արդ՝ տո́ւք զնա նմա կնութե(ան),
եւ արարէ́ք ընդ մեզ խնամութի(ւն). զդստերս ձեր տո́ւք մեզ, եւ զդստերս մեր առէ́ք որդւոց ձերոց։
եւ բնակեցէ́ք ՛ի միջի մերում. եւ երկիրդ ահա ընդարձա́կ է առաջի ձեր, եւ բնակեցէ́ք՝ եւ շահեցարո́ւք ՛ի դմա. եւ ստացարուք ստացուա́ծս ՛ի դմա։
Եւ ասէ սիւքեմ ցհայր ն(ո)ր(ա) եւ ցեղբարս ն(ո)ր(ա). գտի́ց շնորհս առաջի ձեր. եւ զոր ինչ ասիցէ́ք՝ տացո́ւք։
յաճախեցէ́ք յոյժ զվարձանս եւ զօժիտս. եւ տա́ց՝ որչափ եւ ասիցէք. եւ տո́ւք ինձ զաղջիկն զայն կնութե(ան)։
Պատասխանի ետուն որդիքն յակոբայ՝ սիւքեմայ եւ եմովրայ հօր ն(ո)ր(ա) նենգու(թեամ)բ՝ եւ ասե́ն ցն(ո)ս(ա). վ(ա)ս(ն) զի պղծեցին զդինա քոյր ն(ո)ց(ա)։ եւ ասեն շմաւոն եւ ղեւի եղբարք դինայ՝ որդիքն լիայ։
Ո́չ կարեմք առնել զայդ բան. տալ զքոյր մեր ա́ռն անթլփատի. ք(ան)զի նախատինք են մեզ.
բայց այսո́ւ նմանեսցուք ձեզ, եւ բնակեսցուք ՛ի միջի ձերում, եթէ լինիցիք եւ դո́ւք իբրեւ զմեզ՝ ՛ի թլփատել ձեզ զա(մենայ)ն արու։
եւ տացուք զդստերս մեր ձեզ, եւ ՛ի դստերաց ձերոց առցուք մեզ կանայս. եւ բնակեսցո́ւք առ ձեզ, եւ եղիցուք իբրեւ ազգ մի։
ապա թէ ո́չ լսիցէք մեզ թլփատել, առեալ զդստերս մեր ՛ի բա́ց գնասցուք։
Եւ հաճո́յ թուեցաւ բանքն առաջի եմովրայ, եւ առաջի սիւքեմայ որդւոյ եմովրայ։
եւ ո́չ յամեաց պատանին առնել զբանն. զի յո́յժ հարեալ էր ՛ի սէր դստերն յակոբայ։ եւ նա́ էր պատուականագոյն քան զամենեսեան՝ որ ՛ի տան հօր ն(ո)ր(ա) էին։
Եւ եկին եմովր եւ սիւքեմ որդի ն(ո)ր(ա) ՛ի դուռն քաղաքին իւրեանց. եւ խօսեցան ընդ ա́րս քաղաքին իւրեանց՝ եւ ասեն.
որեա́րն այն խաղաղութ(եամ)բ են ընդ մեզ. արդ բնակեսցեն յերկրիս, եւ շահեսցին ՛ի սմա. զի երկիրս ընդարձա́կ է առաջի ն(ո)ց(ա). զդստերս ն(ո)ց(ա) առցուք մե́զ կանայս, եւ զդստերս մեր տացուք ն(ո)ց(ա)։
Բայց միայն՝ այսո́ւ նմանեսցեն մեզ որեարն՝ բնակել ընդ մեզ լինել ազգ մի. ՛ի թլփատել մեզ զա(մենայ)ն արու, ո(ր)պ(էս) նոքա́յն թլփատեալ են։
եւ ինչք ն(ո)ց(ա) եւ անասուն ն(ո)ց(ա) եւ չորքոտանի ն(ո)ց(ա) ո՞չ ապաքէն մեր լինիցի. բայց այնու եւ եթ նմանեսցուք ն(ո)ց(ա). եւ բնակեսցեն ՛ի միջի մերում։
Եւ լուան եմովրայ եւ սիւքեմայ որդւոյ ն(ո)ր(ա) ամենեքին որ ելանէին ընդ դուռն քաղաքին իւրեանց. եւ թլփատեցին զմարմին անթլփատու(թ)ե(ան) իւրեանց ա(մենայ)ն արու, ամենեքին որ ելանէի ընդ դուռն քաղաքի ն(ո)ր(ա)։
Եւ եղեւ յաւուրն երրորդի մինչ դեռ էին նոքա ՛ի ցաւսն, առին երկու որդիքն յակոբայ, շմաւոն եւ ղեւի եղբարք դինայ՝ իւրաքանչիւր զսուր իւր, եւ մտին ՛ի քաղաքն կազմութ(եամ)բ, եւ կոտորեցին զա(մենայ)ն արու։
եւ զեմովր եւ զսիւքեմ զորդի ն(ո)ր(ա) սպանին ՛ի սուր սուսերի, եւ առին զդինա ՛ի տանէ սիւքեմայ՝ եւ ելին։
Եւ որդիքն յակոբայ մտին ՛ի վ(ե)ր(այ) վիրաւորացն, եւ առին աւա́ր զքաղաքն, յորում պղծեցին զդինա զքոյրն ն(ո)ց(ա)։
զարջառ եւ զոչխար եւ զէշ նոցա՝ որ էին ՛ի քաղաքին, եւ որ ինչ ՛ի բացի էր՝ առին։
եւ զա(մենայ)ն մարդագերի ն(ո)ց(ա), եւ զա(մենայ)ն զկահ եւ զկարասի նոցա. եւ զկանայս ն(ո)ց(ա) գերեցին։ եւ յափշտակեցին որ ինչ էր ՛ի քաղաքին՝ եւ որ ինչ ՛ի տունս։
Եւ ասէ յակոբ ցշմաւոն եւ ցղեւի, ատելի́ արարէք զիս, երեւել անզգամ ա(մենայ)ն բնակչաց երկրիս ՛ի մէջ քանանացւոց եւ փերեզացւոց. եւ ես սակաւաւո́ր եմ թուով. արդ՝ եթէ ժողովիցին ՛ի վ(ե)ր(այ) իմ եւ հարկանիցեն զիս, սատակելով սատակիցի՞մ եւ ես, եւ տուն իմ։
Եւ ասեն, իսկ զիա՞րդ. զի իբրեւ զբո́զ մի քարշեցին զքոյրն մեր։
