Եւ զյովսէփ իջուցին յեգիպտոս, եւ գնեաց զնա պետափրէ́ս ներքինի́ փարաւոնի դահճապետ, այր եգիպտացի ՛ի ձեռաց իսմայելացւոցն, որք իջուցին զնա անդր։
Եւ էր տ(է)ր ընդ յովսեփայ. եւ էր այր աջողակ։ եւ եղեւ ՛ի տան տեառն իւրոյ յեգիպտոս։
Իբրեւ գիտաց տէրն ն(ո)ր(ա)՝ թէ տ(է)ր ընդ նմա́ է. եւ զա(մենայ)ն զինչ եւ առնէր՝ տ(է)ր յաջողէ́ր ՛ի ձեռս ն(ո)ր(ա)։
եւ եգիտ յովսէփ շնորհս առաջի տեառն իւրոյ. զի հաճո́յ էր նմա։ Եւ կացոյց զնա ՛ի վ(ե)ր(այ) տան իւրոյ. եւ զա(մենայ)ն ինչ որ ի́ւր էր՝ ետ ՛ի ձեռս յովսեփայ։ եւ եղեւ յետ կացուցանելոյ զնա ՛ի վ(ե)ր(այ) տան իւրոյ՝ եւ ՛ի վ(ե)ր(այ) ա(մենայ)ն իրիք որ ինչ էր ն(ո)ր(ա)։
եւ օրհնեաց տ(է)ր զտուն եգիպտացւոյն վ(ա)ս(ն) յովսեփայ։ եւ եղեւ օրհնութի(ւն) տ(եառ)ն ՛ի վ(ե)ր(այ) ա(մենայ)ն ընչից ն(ո)ր(ա) ՛ի տան եւ յանդի։ եւ եթող զա(մենայ)ն որ ինչ իւր էր՝ ՛ի ձեռս յովսեփայ։
եւ ո́չ գիտէր զա(մենայ)ն որ ինչ կայր ՛ի տան իւրում, բայց միայն զհացն զոր ուտէր։ Եւ էր յովսէփ ազնիւ երեսօք, եւ գեղեցիկ տեսլեամբ յոյժ։
Եւ եղեւ յետ բանիցս այսոցիկ, եւ արկ կին տեառն իւրոյ զաչս իւր ՛ի վերայ յովսեփայ. եւ ասէ ցնա՝ քունեա́ ընդիս։
Եւ նա ո́չ կամեցաւ։ եւ ասէ ցկին տեառն իւրոյ. զի եթէ տէր իմ ո́չ ճանաչէ ինչ ՛ի տան իւրում վ(ա)ս(ն) իմ.
եւ զա(մենայ)ն ինչ ետ ՛ի ձեռս իմ. եւ չի́ք ինչ ՛ի տան աստ որ մե́ծ է քան զիս. եւ չի́ք ինչ զատեալ յինէն բա́ց ՛ի քէն՝ զի տիկին ն(ո)ր(ա) ես. եւ զի՞արդ առնիցեմ զբանդ զայդ զչա́ր եւ զմեծ, եւ մեղանչիցե́մ առաջի ա(ստուծո)յ։
Եւ եղեւ իբրեւ խօսեր ընդ յովսեփայ օրըեստ օրէ, եւ ո́չ անսայր քունել ընդ նմա, եւ ո́չ հուպ լինել։
եւ եղեւ օր ինչ այնպիսի. մտեալ յովսէփ ՛ի տուն գործել զգործ ինչ իւր. եւ ո́չ ոք էր անդ յընտանեաց անտի ՛ի ներքս.
բո́ւռն եհար զձորձոց նորա եւ ասէ. ննջեա́ ընդիս. եւ ն(ո)ր(ա) թողեալ զձորձս իւր ՛ի ձեռս ն(ո)ր(ա), եւ փախեա́ւ ել արտաքս։
Եւ եղեւ իբրեւ ետես եթէ եթող զձորձս իւր ՛ի ձեռս ն(ո)ր(ա) եւ փախեաւ ել արտաքս.
կոչեաց զընտանիս տանն՝ եւ ասէ. տեսէ́ք, զի ած մեզ ծառայ եբրայեցի, խա́ղ առնել զմեզ. եմուտ առիս եւ ասէ, ննջեա́ ընդիս. եւ ես աղաղակեցի ՛ի ձայն բարձր։
եւ իբրեւ լուաւ թէ մեծաբարբա́ռ աղաղակեցի, եթող զձորձս իւր առիս՝ եւ փախեաւ ել արտաքս։
Եւ եդ զձորձսն առ իւր՝ մինչեւ եկն տէրն ՛ի տուն իւր. եւ խօսեցաւ ընդ նմա ըստ բանիցս այսոցիկ,
եւ ասէ. եմուտ առիս ծառայն եբրայեցի զոր ածեր մեզ՝ խա́ղ առնել զիս. եւ ասէ ցիս՝ ննջեա́ ընդիս։
իսկ իբրեւ լուաւ թէ բարձրացուցի́ զբարբառ իմ եւ աղա·ակեցի. եթող զձորձս իւր յիս, եւ փախեաւ ել արտաքս։
Եւ եղեւ իբրեւ լուաւ տէրն ն(ո)ր(ա) զբանս կնոջն իւրոյ՝ զոր խօսեցաւ ընդ նմա եւ ասէ, թէ ա́յսպէս արար ընդ իս ծառայն քո, բարկացաւ սրտմտու(թեամ)բ։
Եւ ա́ռ տէրն յովսեփայ՝ արկ զնա ՛ի բանտ. ՛ի տեղի ուր կալանաւորքն արքունի կապեալ կային ՛ի բանտին։
Եւ էր տ(է)ր ընդ յովսեփայ, եւ արկ զնովաւ ողորմութի(ւն), եւ ետ նմա շնո́րհս առաջի բանտապետին։
եւ ետ բանտապետն զբանտն ՛ի ձեռս յովսեփայ, եւ զա(մենայ)ն կալանաւորսն որ էին ՛ի բանտի անդ. եւ զա(մենայ)ն որ ինչ գործէին անդ, նա́ էր որ գործէր։
Եւ ո́չ ինչ գիտէր բանտապետն զբանտին վ(ա)ս(ն) ն(ո)ր(ա). զի ա(մենայ)ն ՛ի ձեռս յովսեփայ էր. քանզի տ(է)ր էր ը(նդ) նմա. եւ զոր ինչ գրոծեր նա՝ տ(է)ր յաջողէր ՛ի ձեռս ն(ո)ր(ա)։
