Եւ ասէ տ(է)ր ցմովսէս. մո́ւտ առ փարաւոն եւ ասասցես ցնա. ա́յսպէս ասէ տ(է)ր ա(ստուա)ծն եբրայեցւոց, արձակեա́ զժողովուրդ իմ զի պաշտեսցեն զիս։
ապաթէ ո́չ կամիս արձակել զժողովուրդ իմ, այլ տակաւին ունիցիս զդա։
Ահա ձեռն տ(եառ)ն եղիցի ՛ի խաշինս քո որ ՛ի դաշտի են, եւ ՛ի ձիս, եւ յէշս եւ յուղտս, եւ յարջառ, եւ յոչխար՝ մահո́ւ մեծաւ յոյժ։
Եւ արարից ե́ս սքանչելիս ՛ի մէջ խաշանցն եգիպտացւոց, եւ ՛ի մէջ խաշանցն ի(սրաէ)լի. եւ ո́չ ծախեսցի յա(մենայ)ն որդւոցն ի(սրաէ)լի կռինչն։
Եւ ժամանակեա́ց ա(ստուա)ծ եւ ասէ. վաղի́ւ արասցէ քեզ տ(է)ր զբանդ զայդ՝ ՛ի վ(ե)ր(այ) երկրիդ։
Եւ արար տ(է)ր զբանն զայն ՛ի վաղիւ անդր։ եւ սատակեցաւ ա(մենայ)ն անասուն եգիպտացւոցն. բայց յանասնոց որդւոցն ի(սրաէ)լի ոչ ծախեցաւ՝ եւ ո́չ ինչ։
Իբրեւ ետես փարաւոն, թէ ո́չ ծախեցաւ յանասնոց որդւոցն ի(սրաէ)լի եւ ո́չ ինչ. ծանրացա́ւ սիրտ ն(ո)ր(ա), եւ ո́չ արձակեաց զժողովուրդն։
Խօսեցաւ տ(է)ր ընդ մովսիսի եւ ընդ ահարոնի՝ եւ ասէ. առէ́ք դուք լի́ ձեռօք ձերովք մոխիր հնոցի, եւ ցանեսցէ́ զայն մովսէս ընդ երկինս առաջի փարաւոնի՝ եւ առաջի ծառայից ն(ո)ր(ա).
եւ եղիցի փոշի́ ընդ ա(մենայ)ն երկիրդ եգիպտացւոց։ Եւ եղիցի ՛ի մարդ եւ յանասուն կե́ղ, եւ եռասցեն խաղաւարտք ՛ի մարդ եւ յանասուն յա(մենայ)ն երկիրդ եգիպտացւոց։
Եւ առին զմոխիր հնոցին առաջի փարաւոնի. եւ ցանեա́ց զայն մովսէս ընդ երկինս։ եւ եղեւ կե́ղ եւ խաղաւարտք եռացեալք ՛ի մարդ եւ յանասուն։
Եւ ո́չ կարէին կախարդքն կալ առաջի մովսիսի վ(ա)ս(ն) կեղոյն. քանզի եղեւ կեղն եւ ՛ի կախարդսն, եւ յա(մենայ)ն երկիրն եգիպտացւոց։
Եւ խստացոյց տ(է)ր զսիրտն փարաւոնի, եւ ո́չ լուաւ նոցա՝ որպէս եւ ասաց տ(է)ր ցմովսէս։
Եւ ասէ տ(է)ր ցմովսէս, կանխեա́ ընդ առաւօտն, եւ կա́ց առաջի փարաւոնի, եւ ասասցես ցնա, ա́յսպէս ասէ տ(է)ր ա(ստուա)ծ եբրայեցւոց, արձակեա́ զժողովուրդ իմ զի պաշտեսցեն զիս։
Քանզի յայսմ ժամանակի առաքեցից ես զա(մենայ)ն պատահարս ՛ի սիրտ քո՝ եւ ծառայից քոց եւ ժողովրդեան քոյ. զի գիտասցես թէ չի́ք ոք իբրեւ զիս յա(մենայ)ն երկրի։
քանզի ձգեալ զձեռն իմ հարի́ց զքեզ՝ եւ զժողովուրդ քո մահուամբ, եւ սատակեսցի́ս յերկրէ։
Եւ վ(ա)ս(ն) ա́յնորիկ պահեցար, զի ՛ի քե́զ ցուցից զզօրութի(ւն) իմ. եւ զի պատմեսցի́ անուն իմ ընդ ա(մենայ)ն երկիր։
եւ դու՝ տակաւին թեւարկե՞ս զժողովրդեամբ իմով չարչարե՞լ զդոսա։
Եւ ես ահա տեղացի́ց վաղիւ յայսմ ժամու կարկուտ սաստիկ յոյժ.որպիսի ո́չ եղեւ յեգիպտոս յօրէ յորմէ հաստատեցաւ մինչեւ ցայսօր։
Եւ արդ փութա́ ժողովել զանասուն քո, եւ որ ինչ իցէ քո ՛ի դաշտի։ զի ա(մենայ)նմարդ եւ անասուն որ գտցի ՛ի դաշտի՝ եւ ո́չ մտցէ ՛ի տուն, անկցի ՛ի վ(ե)ր(այ) ն(ո)ր(ա) կարկուտն՝ եւ սատակեսցէ́։
Որ միանգամ երկեա́ւ ՛ի բանէ տ(եառ)ն ՛ի ծառայիցն փարաւոնի, ժողովեաց զծառայս իւր եւ զանասուն ՛ի տուն։
եւ որ ոչն անսաց ՛ի միտս իւր բանիցն տ(եառ)ն, եթող * զծառայս իւր՝ եւ զանասուն իւր ՛ի դաշտի։
Եւ ասէ տէր ցմովսէս՝ ձգեա́ զձեռն քո յերկինս. եւ եղիցի կարկո́ւտ ՛ի վ(ե)ր(այ) երկրիդ եգիպտացւոց ՛ի վ(ե)ր(այ) մարդկան եւ անասնոյ, եւ ՛ի վ(ե)ր(այ) ա(մենայ)ն բանջարոյ որ է ՛ի դաշտի երկրիդ եգիպտացւոց։
Եւ ձգեա́ց մովսէս զձեռն իւր յերկինս. եւ ե́տ տ(է)ր բարբառս եւ կարկուտ. եւ ընթանայր հուր ընդ երկիրն եւ տեղեաց տ(է)ր կարկուտ ՛ի վերայ ա(մենայ)ն երկրին եգիպտացւոց։
Էր կարկուտ եւ հո́ւր բորբոքեալ ՛ի մէջ կարկտին։ եւ կարկուտն սաստի́կ էր յոյժ. որպիսի ո́չ եղեւ յա(մենայ)ն երկրին եգիպտացւոց, յորմէ հետէ եղեալ էր ՛ի վերայ ն(ո)ր(ա) ազգ։
Եհա́ր կարկուտն յամնենայն երկիրն եգիպտացւոց զա(մենայ)ն որ ինչ է́ր ՛ի դաշտի՝ ՛ի մարդոյ մինչեւ յանասուն. եւ զա(մենայ)ն բանջար որ ՛ի դաշտի էր՝ եհա́ր կարկուտն. եւ զա(մենայ)ն փայտ որ ՛ի դաշտս՝ մանրեաց։
բայց յերկիրն գեսեմ, ուր էին որդիքն ի(սրաէ)լի՝ ո́չ եղեւ կարկուտ։
Եւ առաքեալ փարաւոնի կոչեաց զմովսէս եւ զահարոն՝ եւ ասէ ցն(ո)ս(ա). մեղա́յ. այսուհետեւ տ(է)ր արդա́ր է. եւ ես՝ եւ ժողովուրդ իմ ամպարիշտ։
Կացէ́ք յաղօթս վ(ա)ս(ն) իմ առ տ(է)ր՝ եւ դադարեսցեն ՛ի լինելոյ ձայնքն ա(ստուծո)յ, եւ կարկուտն եւ հուր. եւ արձակեցի́ց զձեզ, եւ ո́չ եւս յաւելուցուք մնալ։
Եւ ասէ ցնա մովսէս. այժմ իբրեւ ելի́ց ըստ քաղաքս, ձգեցի́ց զձեռս իմ առ ա(ստուա)ծ. եւ ձայնքն դադարեսցեն, եւ կարկուտն եւ անձրեւ ո́չ եւս լիցի. զի ծանիցես թէ տ(եառ)ն է երկիր։
եւ դու եւ ծառայք քո՝ գիտեմ թէ չեւեւս երկերուք ՛ի տ(եառն)է ա(ստուծո)յ։
Կտաւն եւ գարին հարա́ւ. զի գարին յոճ կայր, եւ կտաւն սերմանացեալէր։
եւ ցորեանն եւ հաճար ո́չ հարան. զի անագան էին։
Եւ ել մովսէս ՛ի փարաւոնէ արտաքս քան զքաղաքն, եւ ձգեաց զձեռն իւր առ տ(է)ր. եւ դադարեցին ձայնքն եւ կարկուտն. եւ անձրեւ ո́չ եւս կաթեաց յերկիր։
Իբրեւ ետես փարաւոն եթէ դադարեաց անձրեւն եւ կարկուտ եւ ձայնքն, յաւել ՛ի մեղանչել. եւ ծանրացոյց զսիրտ իւր եւ զծառայից իւրոց։
եւ խստացաւ սիրտն փարաւոնի՝ եւ ո́չ արձակեաց զորդիսն ի(սրաէ)լի՝ որպէս խօսեցաւ տ(է)ր ՛ի ձեռն մովսիսի։
