Եւ եղեւ աղաղա́կ մեծ ՛ի ժողովրդեանն, եւ կանանց իւրեանց՝ ա́յր առ եղբայր իւր։
եւ ասեն՝ վասն որդւոց մերոց եւ դստերաց մերոց, որոց պակասեցին կերակուրք՝ երթիցուք գնասցուք՝ եւ կեցցուք։
Եւ ոմանք ասէին՝ զանդաստանս մեր եւ զայգիս դիցո́ւք ՛ի գրաւի, եւ առցուք ցորեան եւ կերիցուք։
եւ էին ոմանք որ ասէին՝ տուա́ք զստացուածս մեր, եւ առաք ոսկի եւ արծաթ, եւ տուա́ք ՛ի հարկս թագաւորի։
Եւ արդ՝ ո(ր)պ(էս) մարմինք եղբարց մերոց են մարմինք մեր, եւ ո(ր)պ(էս) որդիք ն(ո)ց(ա)՝ որդիք մեր. եւ արդ՝ ընդէ՞ր տուաք մեք զորդիս մեր ՛ի ծառայու(թ)ի(ւն), եւ դստերք մեր վարեալ են ՛ի բռնութի(ւն), եւ ո́չ գոյ ՛ի ձեռս մեր կա́ր՝ որով փրկեսցուք զն(ո)ս(ա)։
Եւ տրտմեցայ ես յո́յժ յորժամ լուայ զաղաղակն՝ եւ զբանս ն(ո)ց(ա).
եւ արարի խորհուրդ ը(նդ) միտս իմ։ եւ կագեցայ ընդ պատուականս եւ ընդ իշխանս ն(ո)ց(ա), եւ ասեմ ցն(ո)ս(ա). դո՞ւք էր որ խնդրէք զհարկս յեղբարց ձերոց։ Եւ հրամայեցի ն(ո)ց(ա) լինել ժողո́վ մեծ.
եւ ասեմ ցն(ո)ս(ա). մե́ք փրկեսցուք զեղբարս մեր զհրէայս որ վաճառեցան հեթանոսաց, զոր մեք ո́չ գիտացաք. եւ դուք վաճառեցէ՞ք զն(ո)ս(ա)։ եւ լռեցին, եւ ո́չինչ կարացին տա́լ պատասխանի։
Եւ ասացի ցն(ո)ս(ա), ո́չ բարւոք է գործդ զոր դուքդ առնէք, վ(ա)ս(ն) զի ո́չ երկնչիք յա(ստուծո)յ. եւ վ(ա)ս(ն) այսորիկ ո́չ եւս զերծաք մեք ՛ի նախատանաց հեթանոսաց՝ եւ ՛ի թշնամեաց մերոց։
Եւ ասեմ ես ցեղբարսն իմ եւ ցծանօթս. եւ ե́ս եւ դուք տացուք արծաթ եւ արդիւնս ՛ի փրկանս զոր խնդրեն հարկահանքդ,
եւ դարձուսցուք այսօր զանդաստանս զայգիս եւ զձիթենիս եւ զտունկս դոցա. եւ ընդ արծաթոյ մերոյ գնեսցեն զցորեան՝ զգինի՝ եւ զձէթ, եւ բերցեն դոցա։
Եւ ասեն իշխանքն եւ այլ մեծամեծքն. դարձուսցո́ւք անդրէն՝ եւ ՛ի դոցանէ ո́չ ինչ խնդրեսցուք, եւ ա́յդպէս արասցուք ո(ր)պ(էս) հրամայեցերդ։ Եւ կոչեցի զքահանայսն՝ եւ երդմնեցուցի զն(ո)ս(ա) վ(ա)ս(ն) բանիս այսորիկ.
եւ զարկանելին իմ թօթափեցի ուժգին, եւ ասեմ. ա́յսպէս թօթափեսցէ ա(ստուա)ծ զա(մենայ)ն այր որ ո́չ կատարեսցէ զբանս զայս՝ ՛ի կենաց իւրոց, եւ ՛ի տեղեաց իւրոց, եղիցի ո(ր)պ(էս) ունայնացեալ եւ թօթափեալ ՛ի կենաց իւրոց։ եւ ասացին ա(մենայ)ն ժոպղովուրդ եկեղեցւոյն այնորիկ, ամէն։ եւ օրհնեցին զտ(է)ր. եւ արարին եւ կատարեցին ա(մենայ)ն ժողովուրդքն զբանս զայս։
Եւ յօրէն յայնմանէ յորմէհետէ պատուիրեցի՝ զի մի́ լիցին ն(ո)ց(ա) իշխանք յուդայ։ ՛ի քսաներորդ ամէն՝ մինչեւ յամն երեսներորդ երկրորդ արտաշէսի արքայի զերկոտասան ամ, ե́ս եւ եղբարք իմ եղաք իշխանք. Բռնի́ զուրուք մեք ո́չ կերաք եւ արբաք։
եւ որք էին բռնացեալ զառաջինն՝ ծանրացուցի ն(ո)ց(ա), եւ առի́ ՛ի ն(ո)ց(ա)նէ զհաց եւ զգինի, եւ զա́յլ ա(մենայ)ն. արծաթ դիդրաքմայս քառասուն, եւ դարձուցի ՛ի տեարս իւրեանց, եւ ՛ի բա́ց արարի զն(ո)ս(ա) յիշխանու(թեն)է ժողովրդեանն, եւ ես ո́չ եղէ իբրեւ զն(ո)ս(ա) վ(ա)ս(ն) երկիւղին ա(ստուծո)յ։
Եւ յաջողէր գործ պարսպին. եւ ո́չ զուրուք բռնացայ ունել զանդաստանս եւ կամ զայգիս. եւ ամենեքեան էին անխափան ՛ի գործ պարսպին։
Եւ արս հարիւր ՛ի հրէիցն, եւ այլք որ գային ՛ի հեթանոսաց առ մեզ որ շուրջ էին զմեւք՝ ե́ս ծախէի՝ եւ խառնէի ՛ի ճաշն իմ։
Եւ լինէր յաւուր միում զուարակ մի, եւ ոչխարք վեց ընտիրք, եւ ամիկ մի. եւ ա́յս էր յաւուր ծախքն իմ։ եւ ընդ մէջ տասն աւուր անխնա́յ տայի զգինին ըմպել ամենեցուն. եւ ո́չ յումեքէ առի զհաց բռնի, քանզի գիտէի եթէ ծանր էր գործ ժողովրդեանն։
Յիշեսցէ զիս ա(ստուա)ծ ՛ի բարութի(ւն), ո(ր)պ(էս) արարի ա(մենայ)ն ժողովրդեանն։
