და შევიდა მარდოქე სახლსა თჳსსა, განიძარცუა სამოსელი და შეიმოსა ძაძაჲ და ნაცარი გარდაისხა
და გამოვიდა გარეშესა ეზოსა და დადგა, რამეთუ ვერ ჴელ-ეწიფა ძაძითა მით შესლვად სამეუფოსა ტაძარსა. და გამოჰხადა ერთსა საჭურისსა და შეავლინა ესთერისა და აუწყა მას.
ჰრქუა დედოფალმან: განიძარცუენ ძაძაჲ და შემოვედინ. ხოლო მან არა ინება.
არამედ ჰრქუა: ესრჱთ არქუთ მას: ნუ გეწიწებინ შემოსლვად წინაშე მეფისა და ქენება-უყავ პირსა მისსა ჩემთჳსცა და ერისა მისთჳს. მოიჴსენენ დღენი იგი Page of ms. O: 500v სიმდაბლისა შენისანი, რაჟამს იზარდებოდე ჴელთა ჩემთა, რამეთუ ჰამანს ლერკოლოტსა წარუთქუამს და განუჩინებიეს წინაშე მეფისა ჩუენ ყოველთა სიკუდილი. აწ ევედრე შენცა ღმერთსა, და ევედრე და ეტყოდე ჩუენთჳს მეფესა, და მიჴსნნეს ჩუენ სიკუდილისაგან.
და ვითარ აუწყა ჭირი იგი და ურვაჲ ისრაჱლისაჲ,
გამოუვლინა მას და ესრე ჰრქუა:
შენ თჳთ უწყი უფროჲს ყოველთასა, თუ ვინმე შევიდეს მეფისა უწოდებელად, და რომელსა არა მიუპყრის კუერთხი იგი ოქროჲსაჲ, სიკუდილისა თანამდებ არნ. და მე არასადა შემიწოდა ესე ოცდაათ დღე არს, და აწ ვითარ შევიდე უწოდებელად?
შეუვლინა მას მარდოქე და ჰრქუა:
დაღათუ შენ უგულებელს-ჰყო ნათესავი შენი და არა შეეწიო მათ, არამედ ღმერთი შე-ვე-ეწიოს და აცხოვნნეს იგინი, ხოლო შენ და სახლი მამისა შენისაჲ წარწყმედად ხართ. და ვინ უწყოდა, ვითარმედ ამათ ჟამთა დედოფალ იქმნე?
გამოავლინა დედოფალმან და ჰრქუა:
აწუართე ერსა მას ლოცვაჲ და ვედრებაჲ უფლისა მიმართ ერთითა გულითა, და მეცა და მსახურთა ჩემთა ეგრევე ვყოთ. და მაშინ შევიდე მე მეფისა უწყებად, უკუეთუ ეგრე რაჲმე არს, აცადე და მოვკუდე.
და ყო ეგრე მარდოქე ბრძანებაჲ ესთერისი.
და მარდოქე თჳთცა ევედრებოდა უფალსა და Page of ms. O: 501r მოაჴსენებდა საქმეთა თჳსთა და თქუა:
უფალო ღმერთო, ყოვლისა მპყრობელო, რომელსა გაქუს ყოვლისა ჴელმწიფებაჲ, და არა არს ცვალებაჲ შენი და ცხორებაჲ სახლისა ისრაჱლისაჲ.
რამეთუ შენ შეჰქმენ ცანი და ქუეყანაჲ და ყოველნი საკჳრველებანი, რომელნი არიან ცასა ქუეშე და ყოველთა ზედა შენ უფლებ.
რამეთუ ყოველივე შენ იცი და ნათესავი ისრაჱლისაჲ შენ უწყი. და არა თუ გინებით და არცა თავმოთნებით ვყავ არა თაყუანისცემაჲ იგი წინადაუცუეთელისაჲ მის ჰამანისი; და მათ ეგრე უნდა, ვითარმცა ამბოვრ-უყავ მე ბრჭალთა ფერჴისა მისისათა დასამდაბლებელად ისრაჱლისათჳს.
და შენთჳს ეგრე ვყავ, რაჲთა არღარავინ აღვირჩიო უდიდებულჱს შენსა, უფალო, და არცა თუ ვის თაყუანის-ვსცე შენსა გარეშე, ჭეშმარიტო, არცაღა თუ ვჰყოფ მას განცდით.
და აწ, უფალო, რომელმან დასდევ აღთქუმაჲ აბრაჰამის თანა, ულხინე ერსა შენსა, რამეთუ შეთქუმულ არიან ჩუენთჳს წარწყმედად და უნებს ჩუენი აღჴოცაჲ და მოსპოლვაჲ დასაბამი მშჳდობისა შენისაჲ.
ნუ უგულებელს-ჰყოფ ერსა შენსა, რომელი იჴსენ ქუეყანით ეგჳპტით.
ისმინე ლოცვისა ჩუენისაჲ და ულხინე სამკჳდრებელსა შენსა და გარდააქციე გლოვაჲ ჩუენი სიხარულად, რაჲთა ვცხონდეთ და გაქებდეთ შენ და ნუ დაადუმებ პირსა მგალობელთა შენთასა.
ხოლო ესთერცა დედოფალი შეუვრდებოდა უფალსა, Page of ms. O: 501v ურვილი და სიკუდილისათჳს შეშინებული. და განიძარცუა სამოსელი იგი პატიოსანი მისგან და ყოველი სამკაული თავისა მისისაჲ. და შეიმოსა მან სამოსელი საგლოველი და საზუაობელისა მის სულნელისა წილ ნაცრითა და სკორითა აღივსო თავი მისი და ჴორცნი მისნი დაამდაბლნა ფრიად, და ყოველი სამკაული იგი სიხარულისა მისისაჲ აღიღო. და მდაბალი ილოცვიდა უფლისა მიმართ და თქუა:
უფალო, მეუფეო მხოლოო, შენ ხარ შემწე, შემეწიე მე მდაბალსა ამას, რომელსა არა მაქუს შემწე შენსა გარეშე. რამეთუ ურვაჲ ჩემი ჴელთა შენთა შინა არს.
ხოლო მე მასმიეს მამულთა ჩემთაგან წიგნთა, რამეთუ იჴსენ ისრაჱლი ყოველთაგან წარმართთა და მამანი მათნი მამათა მათთაგან და დასდევ სახელი მათი ისრაჱლ სამკჳდრებელად საუკუნოდ და ყავ მათთჳს, ვითარცა-იგი ეტყოდე მათ და მოეც მათ, რასა იგი გთხოვდეს.
ვცოდეთ წინაშე შენსა და მიგუცენ ჩუენ ჴელთა მტერთა ჩუენთასა. და თუ ვადიდენით სადა კერპნი მათნი, მართალვე ხარ, უფალო!
და არა არს რიცხჳ სიმრავლესა ამას კირთებისა ჩუენისასა, არამედ დაუსხმან ჴელნი მათნი ჴელთა კერპთა მათთასა მოსპოლვად ბრძანებული პირისა შენისაჲ და აჴოცად სამკჳდრებელი შენი და დადუმებად პირისა მაქებელთა შენთაჲსა და დაცადებად დიდებასა სახელისა შენისასა/ Page of ms. O: 502r და საკურთხეველისა შენისა
და აღღებად პირისა მტერთაჲსა ქებად ამაოებისა მათისა და თუალხუმად მეუფებისა ჴორციელისა ხოლო უკუნისამდე.
[ნუ] მისცემ, უფალო, სამკჳდრებელსა შენსა მოძულეთა მტერთა შენთა და ნუცა იხარებედ დაცემასა ჩუენსა. [მ]იაქციე ზრახვაჲ მათ[ი] მათავე და, რომელთა უწყიეს ჩუენთჳს ძჳრის-ყოფაჲ, არცხჳნე.
და გამოგჳჩნდი ჩუენ, უფალო, და გამოგუეცხადე ჩუენ ჟამსა ჭირისა ჩუენისასა და ნუ მოგუსრავ ჩუენ.
და მოეც სიტყუაჲ განგებული პირსა ჩემსა და მხიარულ-ყვენ სიტყუანი ჩემნი წინაშე ლომისა და გარდააქციე გული მისი მოძულებად მბრძოლისა ჩუენისა აღსასრულად მისა და მისთათჳს.
ხოლო ჩუენ მიჴსნენ ჴელითა შენითა მტკიცითა და შემეწიე მე.
რამეთუ ყოველთა მეცნიერებაჲ ჴელთა შენთა შინა არს. და შენ უწყი, რამეთუ მეძაგების თანაშეხებაჲ წინადაუცუეთელისაჲ, და მძულს დიდებაჲ უშჯულოებისაჲ.
შენ, უფალო, უწყი ჭირი ჩემი, რამეთუ მეძაგების სამკაული ესე ამპარტავანებისაჲ, რომელ არს თავსა ჩემსა, და არა შევიმოსე იგი, გარნა დღესა შემთხუევისა ჩემისასა, და მძაგს იგი, ვითარცა ძონძი გარეშემჯდომელისაჲ.
და არასადა ჭამა მჴევალმან შენმან ტაბლასა მათსა თანა, და არცა ღათუ ვიდიდებოდე შუებასა მას მეფისასა თანა და არცაღა სადა ვსუ ღჳნოჲ ტოზიკობით.
Page of ms. O: 502v და არა იხარებდა მჴევალი შენი დღეთა შუებისა ჩემისათა გარდა შენდა მიმართ, უფალო.
და აწ, უფალო, ჴელმწიფე ხარ ყოველსა ზედა, ისმინე ჴმაჲ უგინცოჲსაჲ და მიჴსნენ ჩუენ ჴელთაგან ბოროტისმყოფელთა ჩუენთაჲსა და განმარინე მე ჴელისაგან საშინელისა ჩემისა.
