და იყო მესამესა დღესა, ვითარ დააცადა ესთერ ლოცვაჲ იგი მისი, განიძარცუა სამოსელი საგლოველი და შეიმოსა სამკაული პატიოსანი და განიშუენა თავი თჳსი.
და ჰლოცვიდა ღმერთსა, ყოვლისა მეცნიერსა და მაცხოვარსა, და თანა-წარიყვანნა ორნი შიმონვარნი. ერთი წინა _ ჰფარვიდა ქმნულებასა მისსა და ერთი შეუდგა მას, რომელსა ეპყრნეს კიდენი სამკა[უ]ლთა მისთანი და იგიცა თჳთ იფარვიდა სიკეთესა მას.
პირი მისი მხიარულ-იქმნა შემთხუევასა, ხოლო გული მისი ურვიელ იყო.
და ვითარ შევიდა ყოველთა კართა და შევიდა მეფისა და მეფჱ იგი ჯდა საყდართა დიდებისა თჳსისათა და სამკაული პატიოსანი შეესხა მას ყოლადვე ოქროჲ და ანთრაკი პატიოსანი იყო თავსა მისსა
და იყო საშინელ ფრიად და ვითარ მოიხილა, ცეცხლ იყო პირი მისი სამკაულითა მით და მიჰხედა მას, ვითარცა ზუარაკმან შუენიერმან და მძჳნვარემან, შეეშინა და დაჰჴსნა პირი მისი შიშითა და მიეფარა შიმონვარსა, რომელიცა Page of ms. O: 503r წინა-უძღოდა მას.
მოაქცია ღმერთმან გული მეფისაჲ მის, და გარდაიქცა გულისწყრომაჲ მისი მშჳდობად, დგა მეფჱ შრომად და გარდამოჴდა საყდრისაგან თჳსისა და შეიწყნარა ჴელთა მისთა, შეიწყნარა იგი და ჰრქუა:
რაჲ არს ესთერ? რამეთუ მე ვარ ძმაჲ შენი, ნუ გეშინინ! არა მოჰკუდე, რამეთუ ზოგადი არს საქმჱ ჩუენი, და არღარა იყოს შენდა მომართ გულისწყრომაჲ. და აჰა ესერა, არს კუერთხი იგი ოქროჲსაჲ,
და შეახო ქედსა მისსა და ამბორს-უყო მას, და ჰრქუა: მითხარ მე, რაჲ არს?
ხოლო მან ჰრქუა: გიხილე შენ, ვითარცა ანგელოზი ღმრთისაჲ, და დამიდნა გული ჩემი დიდებისაგან და გულისწყრომისა შენისა, უფალო.
რამეთუ პირსა მისსა გარდამოსცჳოდა ოფლი. და შეძრწუნდა მეფჱცა და ყოველნი მონანი მისნი და ნუგეშინის-სცემდეს მას.
მაშინ ჰრქუა მეფემან: რაჲ არს, ესთერ? _ მითხარ მე და ნება-გიყო შენ, დაღათუ ითხოვო ზოგი მეფობისა ჩემისაჲ.
ხოლო ესთერ იწყო სიტყუად: დღჱ დიდებული არს ჩემი ხვალე. და თუ ჯერ-გიჩნდეს შენ, მეფესა, მოვედ შენ და ჰამანი, მეგობარი შენი, შუებად, რომელი მზა-გიყო ხვალე.
მაშინ ბრძანა მეფემან: აუწყეთ ჰამანსა, რაჲთა ნება-უყოთ ესთერს. და მივიდეს ორნივე პურსა მას, რომელი მზა-უყო ესთერ.
და იყო შუებაჲ დიდი. და ჰრქუა მეფემან ესთერს სუმასა ღჳნისასა: რაჲ არს, ესთერ დედოფალო, რაჲ გინებს შენ, ანუ Page of ms. O: 503v რაჲსა მევედრები? და თუ ზოგი სამეფოჲსა ჩემისაჲ ითხოვო, ნება-გიყო შენ.
მაშინ ჰრქუა ესთერ: თხოვაჲ ჩემი და ვედრებაჲ ჩემი ესე არს _
თუ მიპოვნიეს მადლი წინაშე შენსა, მეფე, და თუ ჯერ-გიჩნდეს შენ, მეფესა, მომეც თხოვაჲ ჩემი, და თუ ნება-მიყო ვედრებაჲ ჩემი, მოვედით შენ და ჰამანი პურსა, რომელ მზა-ვყო ხვალე. რამეთუ ხვალეცა ესრევე ვყო. ჰრქუა მას მეფემან: ყავ, ვითარცა გნებავს შენ. და უთხრეს ჰამანსა ესე ყოველი და დაუკჳრდა მას. და მეფჱ შევიდა და დაესუენა.
ხოლო ჰამანი წარვიდა სახიდ თჳსა და შეიკრიბნა მეგობარნი თჳსნი და ძენი თჳსნი და ზოსარ, ცოლი თჳსი.
და იქადოდა და იტყოდა: არავის ჰხადა სხუასა დედოფალმან დღეს შუებასა მისსა, გარნა მეფესა და მე ხოლო და ხვალეცა ჩინებულ ვარ.
გარნა ესე ჭუვილ არს ჩემდა, რაჟამს ვიხილი მარდოქე ეზოსა მეფისა და არა თაყუანის-მცის მე.
მაშინ ჰრქუა მას ზოსარ, ცოლმან მისმან: ნათესავი რაჲმე ჰურიათაჲ არს, და ეგრე მოუცემიეს შენდა მეფესა ჴელმწიფებაჲ მოსრვად ჰურიათა და მოგმადლეს შენ კერპთა შურისგებაჲ მათი დღესა მას წარწყმედისა მათისასა. მოკუეთად ეც ხჱ ერგასისი წყრთაჲ და მზა-ყავ იგი. და მას ხესა დამოჰკიდე იგი და აღიმსთუე და აუწყე მისი მეფესა. ხოლო აწ მივედ და იშუებდ მეფისა თანა. და შე/სთნდა Page of ms. O: 504r ჰამანსა სიტყუაჲ იგი და ყო ეგრე.
