ყოველთა ჴელმწიფემან ღმერთმან განაყენა ძილი მეფისაგან მას ღამესა და მღჳძარე იქმნა, და მოუწოდეს წიგნისმკითხველთა და წიგნთა მოსაჴსენებელთასა უკითხვიდეს მას.
და იპოვა მუნ საჭურისთაჲ მათ ძჳრისზრახვაჲ იგი, რომელი-იგი მარდოქე ყო ქველისსაქმჱ მეფისათჳს, და მიუპყრა მეფემან გონებაჲ თჳსი და თქუა: სარწმუნო არს კაცი მარდოქე და მისანდობელ არს იგი მცველად თავისა ჩემისა, რამეთუ მისგან ცოცხალ ვარ მე აქამომდე. და ვზი მე დღეს საყდართა ჩემთა და არარა მიმიგიეს მისა და არა სამართალი მიყოფიეს ესე.
მაშინ ჰრქუა მეფემან მონათა თჳსთა: რაჲ-მე უყოთ მარდოქეს, მაცხოვარსა ჩემსა ამის საქმისათჳს? და ვითარ გულისმა-ყვეს მსახურთა მათ, შურ-იღეს მისთჳს, რამეთუ ეჴსენა შიში ჰამანისი გულსა მათსა და განუმცნა მეფემანცა.
და ვითარ იყო ცისკარი, იკითხა მეფემან: ვინ დგას გარეშე?
და იპოვა ჰამანი, რამეთუ აღემსთო თხრობად მეფისა, რაჲთამცა დამოჰკიდა ზე მარდოქე. და ბრძანა მეფემან შეწოდებაჲ ჰამანისი.
და ვითარ შევიდა, ჰრქუა მას მეფემან: რაჲ-მე-მცა უყავთ მას კაცსა, რომელმანმცა მეფჱ დიდებულ-ყო, რომლისაჲცა მეფესა უნდეს ფრიად დიდებაჲ მისი? და გულისხმა-ყო ჰამანმან გულსა თჳსსა: ვი/სი-მე-მცა Page of ms. O: 504v უნდა მეფესა დიდებაჲ გარნა ჩემსა?
მაშინ აზრახა ჰამანმან მეფესა კაცისაჲ მის, რომლისაჲ ინებოს მეფემან დიდებაჲ:
მოიღონ მისთჳს სამკაული სამეუფოჲ და ცხენი საშარავანდედოჲ, რომელსაცა მეფჱ აღჯდის.
და ერთმან პატივცემულმან მეფისამან მოიღოს იგი და შეასხას მას და აღსუას იგი ცხენსა მას და მოავლოს მან ქალაქი. და წინაშე მისა ვიდოდიან ქადაგნი და ჴმობდენ: ესემცა შეემთხუევის, რომელმან პატივ-სცეს მეფესა და რომლისაჲ ენებოს მეფესა დიდებაჲ, ესრეთ ეყოს.
და უბრძანა მეფემან: მალე განვედ, და მოიბ შენ ცხენი და სამკაული, ვითარცა სთქუ, და მივედ და ეგრე ყავ მარდოქესთჳს ჰურიაჲსა, რომელი სცავს კართა ამათ სამეუფოთა. და ნუმცა რაჲ დააკლდების მას მაგათ თქუმულთაგანი. და ვითარ ცნა ჰამანმან, რამეთუ არა თჳთ იდიდებოდა, არამედ მარდოქე, შეიმუსრა გული მისი ფრიად, და მომედგრდა სული მისი.
და მოიღო ჰამან სამკაული და მოიბა ცხენი და ეკდიმებოდა ფრიად თავი მარდოქესთჳს, რამეთუ პაემანი მის დღისაჲ იყო ზე დამოკიდებისა მარდოქესი. და ჰრქუა მარდოქეს: განიძარცუე ძაძაჲ ეგე. და შეძრწუნდა მარდოქე, ეგონა თუ სიკუდიდ წარჰმართებენ მას. და განიძარცუვიდა ტირილით ძაძასა მას და შეიმოსა სამკაული დიდებისაჲ. ხოლო მარდოქეს საუცარ-ღა-უჩნ და შიშითა განლიგებულ იყო და გული Page of ms. O: 505r მისი იყო ვედრებად უფლისა. და იწრაფა ჰამანმან აღსუმაჲ მისი ცხენსა და წინა-უძღოდა ჰამანი და ქადაგებდა: ესრე ეყავნ კაცსა მას, რომელმანცა მეფესა პატივ-სცეს, რომლისაჲ მეფემან ინებოს დიდებაჲ.
მაშინ წარვიდა ჰამანი დაწუხებული სახიდ თჳსა, და მარდოქე წარვიდა სახიდ თჳსა განმხიარულებული.
და ჰამან უთხრა ცოლსა თჳსსა ყოველი იგი საქმჱ. ჰრქუა მას ცოლმან მისმან თანამზრახვალთა მისთა წინა: ვინაჲ-იგი ძჳრსა განიზრახევდი, იგი შენ შეგემთხჳა. აწ დუმენ შენ, რამეთუ ღმერთი სამართალსა ჰყოფს.
და ვითარ ამას ოდენ ზრახვიდა, მოიწია მწოდებელი და ასწრაფებდა მას პურად მეფისა თანა. მაშინ განმხიარულდა და მივიდა პურსა მას ზედა და დაჯდა მათ თანა.
