და ვითარ პურის ოდენ ოხჭანი იყო,
ჰრქუა მეფემან ესთერს: რაჲსაგან არს ურვაჲ შენი, ანუ რასა ითხოვ შენ? და ნება-გიყო მიცემად ვიდრე ზოგადმდე სამეუფოჲსა ჩემისა. და ზრუნვად დგა ესთერი თხრობად მისა მისთჳს, რამეთუ მტერი მისი წინაშე თუალთა მისთა იყო და ღმერთმან აზრახა წინაშე მისა.
და თქუა ესთერ: და თუ ჯერ-გიჩნდეს შენ, მეფესა, და კეთილი სამართალი გულსა შენსა, მახუეიშნე ერი ჩემი თხოვასა ამას ჩემსა და ნათესავი იგი ნება-მიყავ სულსა ჩემსა.
რამეთუ განვიწირენით მე და ნათესავი ჩემი საკიცხელად Page of ms. O: 505v და ყრმანი მათნი წარსატაცებელად. და აქამდე არა ვინებე თხრობად შენდა, რაჲთამცა არა შეგაწუხე უფალი ჩემი, რამეთუ, ე[სე]რა ზის კაცი იგი, ძჳრისმზრახი ჩუენი.
და განრისხნა მუნქუესვე მეფჱ და თქუა: ვინ არს იგი, რომელმან იკადროს დამდაბლებაჲ სამკაულისა სამეუფოჲსაჲ და რომელმანმცა შეურაცხ-ყო შიში შენი? და ვითარ იხილა დედოფალმან, რამეთუ ფრიად განრისხნა მეფჱ და სიძულილით განურისხნა, მაშინ ჰრქუა: ნუ გული გიწყრებინ, უფალო; ჩემდა იგიცა კმა არს, რამეთუ ვპოვე ლხინებაჲ შენგან. იშუებდ, მეფე, და ხვალე გითხრა სიტყუაჲ შენ მეფესა. და აფუცა მეფემან, რაჲთამცა უთხრა მას, ვინ არს, რომელმან იკადრა ამპარტავანებაჲ და საქმჱ მისი. და მეფემან ფიცით აღუთქუა ნებისა მისისა ყოფაჲ, რაჲცა ინებოს.
მაშინღა მიენდო ესთერ და უთხრა ჰამანისი, ვითარმედ: ცრუჲ მეგობარი არს იგი შენი და ყოლადვე კაცი იგი ბოროტი არს.
და ფრიად განუწყრა გული მეფესა, ზე აღემართა და მიმოდაიხედვიდა, ხოლო ჰამანი შეძრწუნდა და შეუვრდა ფერჴთა ესთერის დედოფლისათა, ვიდრე საგებელს თჳსსა ზედა ჯდა იგი.
და მეფემან გარე-მიიხილა მას სუმასა შინა, და ვითარ იხილა იგი, ჰრქუა: ვერღარა კმა-იყო-ა შენდა შეცოდებაჲ იგი ჩემდა მომართ და აწ ცოლსა ჩემსა შე-ვე-იპყრობ ჩემ წინაშე? Page of ms. O: 506r მაშინ ჰრქუა მონათა თჳსთა: მოკალთ ჰამანი და ნუღარამცა ცოცხალ არს.
და მუნქუესვე გამოიყვანეს და ერთმან მონათაგანმან ჰრქუა მეფესა: ესერა, ძეს ხე ერთი ეზოსა მისსა, რომელი-იგი მას მოემზადა ერგასისი წყრთაჲ, რაჲთამცა მას ზედა დამოჰკიდა მარდოქე, რომელმან კეთილი იზრახა შენ, მეფისათჳს. აწ შენ, მეფე, ბრძანე მისი მას ზედა დამოკიდებაჲ. და თქუა მეფემან: დამოჰკიდეთ იგი.
და წარიჴადა მეფემან ბეჭედი ჴელისაგან და ჰრქუა: ამით დაჰბეჭდეთ სახლსა მისსა.
